2017.06.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.93.2017.1.AM
z 23 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2017 r. (data wpływu 21 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wskazanego we wniosku budynku - jest prawidłowe.

w pozostałym zakresie - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wskazanego we wniosku budynku oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej. Jednocześnie Wnioskodawca planuje przystąpienie do innej istniejącej spółki komandytowej lub założenie z innym lub innymi wspólnikami spółki komandytowej. Spółka, której Wnioskodawca jest obecnie wspólnikiem, oraz spółka, do której Wnioskodawca być może przystąpi oraz którą być może założy, będą zwanej dalej łącznie „Spółka". Spółka będzie się zajmowała m.in. wynajmem nieruchomości. Wnioskodawca będzie miał w Spółce udział w zysku i stratach na poziomie U%.

Wnioskodawca jest właścicielem domu jednorodzinnego, którego budowę zakończył w roku 2012 i zawiadomił stosowny urząd o zakończeniu budowy i oddaniu budynku do użytkowania. Dom będzie dalej zwany "Dom". Wnioskodawca posiada pełną dokumentację potwierdzającą koszt wybudowania Domu w kwocie X, jak również akt notarialny potwierdzający koszt nabycia gruntu w kwocie Y. Łączna wartość Domu to kwota Z, na którą składa się suma kwot X oraz Y.

Wnioskodawca planuje wniesienie aportem do Spółki Domu w roku 2018 lub w latach kolejnych. Wartość aportu w postaci Domu Wnioskodawca planuje ustalić na kwotę Z. Po wniesieniu Domu do Spółki zostanie on przez Spółkę wynajęty na cele mieszkalne lub niemieszkalne, w zależności od wymagań przyszłego najemcy. Po rozpoczęciu wynajmu Spółka będzie amortyzować Dom w części przypadającej na jego koszty wybudowania, przy czym jako wartość początkową do amortyzacji Spółka przyjmie kwotę X. Kwota Y nie będzie podlegała amortyzacji, ponieważ grunty nie mogą być amortyzowane.

Na kwotę X składają się koszty samej budowy oraz wyposażenia Domu, takie jak m.in. zabudowa meblowa kuchni, lustra przyklejone do ściany, prąd, woda i gaz zużyte podczas budowy, wynajem kontenera dla kierownika budowy na czas budowy, trwałe zabudowy meblowe gabinetu, łazienek i innych pomieszczeń, brama garażowa, meble ruchome, żyrandole, kinkiety, halogeny lustra wiszące, firanki i zasłony, sejf przymocowany do podłogi i ściany, żaluzje i rolety przykręcone do ścian, uchwyty na ręczniki i inne akcesoria łazienkowe, urządzenia na siłowni, stół bilardowy, obrazy, telewizory, amplitunery, odtwarzacze DVD, rzutnik, akwaria, donice z kwiatami, drobne ozdoby, rośliny w ogrodzie oraz koszty urządzenia ogrodu oraz głośniki zamontowane w ścianach?

Na dzień wniesienia aportu, czyli nie wcześniej, niż 1 stycznia 2018 r., Dom będzie użytkowany przez Wnioskodawcę przez ponad 5 lat, czyli będzie towarem używanym na dzień nabycia go przez Spółkę. W związku z tym Spółka będzie Dom amortyzować wg stawki 10% rocznie.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą m.in. na obrocie nieruchomościami oraz wynajmie nieruchomości. Dom jednak należy do jego majątku prywatnego, niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą i jest wykorzystywany do zaspokajania jego potrzeb mieszkaniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy prawidłowe jest, że Dom będzie amortyzowany w Spółce przez 10 lat przy zastosowaniu rocznego odpisu amortyzacyjnego w wysokości 10% wartości początkowej w kwocie X, zawierającej również koszty wyposażenia oraz koszty bieżące budowy, takie jak m.in. zabudowa meblowa kuchni, lustra przyklejone do ściany, prąd, woda i gaz zużyte podczas budowy, wynajem kontenera dla kierownika budowy na czas budowy, trwałe zabudowy meblowe gabinetu, łazienek i innych pomieszczeń, brama garażowa, meble ruchome, żyrandole, kinkiety, halogeny lustra wiszące, firanki i zasłony, sejf przymocowany do podłogi i ściany, żaluzje i rolety przykręcone do ścian, uchwyty na ręczniki i inne akcesoria łazienkowe, urządzenia na siłowni, stół bilardowy, obrazy, telewizory, amplitunery, odtwarzacze DVD, rzutnik, akwaria, donice z kwiatami, drobne ozdoby, rośliny w ogrodzie oraz koszty urządzenia ogrodu oraz głośniki zamontowane w ścianach?
Czy prawidłowe jest, że Wnioskodawca będzie rozpoznawał koszt uzyskania przychodu z tytułu amortyzacji Domu wg stawki 10% rocznie w części, w jakiej Wnioskodawca będzie uczestniczył w zyskach i stratach Spółki?
Czy prawidłowe jest, że Wnioskodawca wyceni Dom jako aport na poziomie sumy kosztów wybudowania Domu w kwocie X oraz kosztów nabycia gruntu w kwocie Y czyli, w łącznej wartości Z, na którą składa się suma kwot X oraz Y?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1

Zgodnie z przepisem art, 22 ust. 1 updof kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl przepisu art. 22 ust. 8 ww ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do przepisu art. 22a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 updof stanowią, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, dla budynków (lokali) i budowli, nie może on być krótszy niż 10 lat.

Środki trwałe (budynki, lokale i budowle) zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww ustawy, uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z przywołanych przepisów wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany (budynek lokal lub budowlę), który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

Wnioskodawca uważa zatem za prawidłową amortyzację Domu w Spółce przez 10 lat przy zastosowaniu rocznego odpisu amortyzacyjnego w wysokości 10% wartości początkowej w kwocie X, zawierającej również koszty wyposażenia oraz koszty bieżące budowy, takie jak m.in zabudowa meblowa kuchni, lustra przyklejone do ściany, prąd, woda i gaz zużyte podczas budowy, wynajem kontenera dla kierownika budowy na czas budowy, trwałe zabudowy meblowe gabinetu, łazienek i innych pomieszczeń, brama garażowa, meble ruchome, żyrandole, kinkiety, halogeny lustra wiszące, firanki i zasłony, sejf przymocowany do podłogi i ściany, żaluzje i rolety przykręcone do ścian, uchwyty na ręczniki i inne akcesoria łazienkowe, urządzenia na siłowni, stół bilardowy, obrazy, telewizory, amplitunery, odtwarzacze DVD, rzutnik, akwaria, donice z kwiatami, drobne ozdoby, rośliny w ogrodzie oraz koszty urządzenia ogrodu oraz głośniki zamontowane w ścianach.

Zgodnie bowiem ze wskazanym art. 22j ust. 1 pkt 3 updof dopuszczalna jest amortyzacja używanych lokali mieszkalnych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych podatnika, przy zastosowaniu stawki 10% rocznie, w ciągu 10 lat Dom jest obecnie własnością Wnioskodawcy, który wniesie go aportem do Spółki, w wyniku czego nastąpi zmiana właściciela z Wnioskodawcy na Spółkę. Począwszy od dnia wniesienia aportu Dom będzie się w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki.

Ad. 2

Wnioskodawca uważa, że będzie prawidłowo rozpoznawał koszt uzyskania przychodu z tytułu amortyzacji Domu wg stawki 10% rocznie w części, w jakiej Wnioskodawca będzie uczestniczył w zyskach i stratach Spółki.

Odpisy te stanowić będą koszty uzyskania przychodów u Wnioskodawcy, stosownie do przysługującego mu udziału w zyskach, ma mocy przepisu art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 updof, zgodnie z którymi: „Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1 a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe" oraz „zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do (...) rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat”.

Udział w zyskach jest zaś dowolnie ustalany przez wspólników spółki osobowej w umowie spółki, w szczególności udział ten nie musi odzwierciedlać wartości rynkowej wkładów wnoszonych przez poszczególnych wspólników.

Updof w żadnym przepisie nie wskazuje, iż udział ten oraz odpowiadający mu udział w kosztach, przychodach i dochodach powinien być powiązany z wartością wkładów, wspólnicy mogą zatem dowolnie określić prawo do udziału w zysku tej spółki, co przełoży się na wartość odpisów amortyzacyjnych i wysokość kosztów podatkowych, przychodów i dochodów u każdego ze wspólników, w tym w szczególności u Wnioskodawcy. Tym samym zdaniem Wnioskodawcy określony w umowie spółki udział w zysku nie może być nigdy kwestionowany przez organy podatkowe. Wynika to choćby z tego, że łączny podatek od wszystkich wspólników zawsze jest zapłacony w tej samej wysokości, zatem fiscus na tym nie może stracić. Analogiczny pogląd prezentują organy podatkowe, przykładowo: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej wydanej dnia 28 maja 2009 r. sygn. ILPB1/415-303/09-2/AG; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 4 grudnia 2008 r. sygn. IBPB1/415-708/08/ZK.

Ad. 3

Wnioskodawca wybudował Dom ponosząc wydatki na budowę w kwocie X oraz wydatki na nabycie gruntu w kwocie Y. Kwota X oraz kwota Y to w sumie kwota Z. Wnioskodawca uważa, że aport w postaci Domu zostanie prawidłowo wyceniony na kwotę Z, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. b) updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego:

w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wskazanego we wniosku budynku jest prawidłowe.

w pozostałym zakresie jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;

budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest od sposobu nabycia środka trwałego, bądź wartości niematerialnej i prawnej i uregulowany został w art. 22g ww. ustawy.

Z art. 22g ust. 1 UPDOF wynika, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Z kolei art. 22g ust. 4 UPDOF stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Decydujące znaczenie dla zaliczenia określonego wydatku do wydatków stanowiących koszt wytworzenia środka trwałego ma możliwość powiązania danego wydatku z konkretnym przedsięwzięciem inwestycyjnym, czyli wytwarzanym środkiem trwałym. Wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych.

Użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się także „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. Zatem, powyższy zwrot oznacza wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Wydatkami takimi są koszty, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego. Do kosztów wytworzenia należy zaliczyć również wydatki poniesione we wczesnym stadium procesu inwestycyjnego w celu stworzenia warunków do prowadzenia inwestycji, bez których nie doszłoby do wytworzenia środka trwałego.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że za wydatki które będą stanowiły koszt wytworzenia środka trwałego można przyjąć wydatki poniesione na prąd, wodę i gaz zużyte podczas budowy jak również wynajem kontenera dla kierownika budowy na czas budowy, bramę garażową oraz głośniki zamontowane w ścianach.

Natomiast pozostałe wydatki takie jak: zabudowa meblowa kuchni, lustra przyklejone do ściany, trwałe zabudowy meblowe gabinetu, łazienek i innych pomieszczeń, meble ruchome, żyrandole, kinkiety, halogeny lustra wiszące, firanki i zasłony, sejf przymocowany do podłogi i ściany, żaluzje i rolety przykręcone do ścian, uchwyty na ręczniki i inne akcesoria łazienkowe, urządzenia na siłowni, stół bilardowy, obrazy, telewizory, amplitunery, odtwarzacze DVD, rzutnik, akwaria, donice z kwiatami, drobne ozdoby, rośliny w ogrodzie oraz koszty urządzenia ogrodu oraz głośniki zamontowane w ścianach - nie można uznać ich za wydatki stanowiące koszty wytworzenia środka trwałego. Wydatki te stanowią bowiem wydatki na wyposażenie domu i jako takie nie mogą być traktowane jako koszty związane z wytworzeniem środka trwałego. Stanowią one element wyposażenia domu. Poniesione tego typu wydatki mają na celu przystosowanie domu do jego zamieszkania. Elementy te nie spełniają definicji składowych z uwagi na swój charakter. Elementy te nie zostały bowiem wbudowane w konstrukcję budynku (środka trwałego) na stałe w związku z czym nie są z nim trwałe związane.

Odnosząc się natomiast do sposobu ustalenia wartości początkowej nieruchomości będącej przedmiotem aportu do spółki niebędącej osobą prawną zastosowanie znajdą przepisy zawarte w art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:

wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne – jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
wartość określoną zgodnie z art. 19 – jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie.

Ustawodawca wprowadził ww. przepisem szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych wnoszonych aportem do spółki osobowej. Jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany, jest to wartość, od której u wnoszącego były dokonywane odpisy amortyzacyjne. Jeżeli nie był amortyzowany, są to wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone przez niego do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie.

Z kolei w odniesieniu do gruntu, wartość początkową należy ustalić w wysokości wartości określonej przez ustawodawcę w art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem w wysokości wydatków faktycznie poniesionych na nabycie przedmiotu wkładu, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, że w opisanej sprawie do kosztów wytworzenia środka trwałego (Domu) można zaliczy wydatki na na prąd, wodę i gaz zużyte podczas budowy jak również wynajem kontenera dla kierownika budowy na czas budowy, bramę garażową oraz głośniki zamontowane w ścianach. Pozostałe natomiast wydatki wymienione we wniosku nie będą elementem kosztu wytworzenia środka trwałego. Oznacza to również, że wartość początkowa Domu będącego przedmiotem aportu winna być ustalona w wysokości poniesionych wydatków na wytworzenie (wybudowanie) środka trwałego bez elementów jego wyposażenia.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy dotyczące sposobu wyceny aportu na poziomie kosztów wybudowania Domu oraz kosztów nabycia gruntu zostało uznane przez tut. Organ za nie prawidłowe z uwagi na fakt, iż wartość wytworzenia środka trwałego tj. Domu została ustalona w innej wysokości niż wskazanej przez Wnioskodawcę.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) należy nawiązać do przepisów art. 22j ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią ww. przepisów - podatnicy, z zastrzeżeniem art. 221 mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 - 1 0 lat. z wyjątkiem: trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 102 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem.

kiosków towarowych o kubaturze poniżej 200 m3. domkow kempingowych i budynków zastępczych

dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata:

dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2.5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat. które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy - środki trwale, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojecie „przed nabyciem", które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikowa definicja, przez pojecie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red, prof. dr bab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga. Warszawa 1996. s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualna stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z opisu wniosku wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej. Wnioskodawca planuje przystąpienie do innej istniejącej spółki komandytowej lub założenie z innym lub innymi wspólnikami spółki komandytowej. Wnioskodawca zamierza wnieść aport do Spółki w postaci Domu. Dom należy do majątku prywatnego Wnioskodawcy niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą i jest wykorzystywany do zaspokojenia jego potrzeb mieszkaniowych. Budowa domu została zakończona w 2012 roku o czym zostały powiadomione odpowiednie organy. Na dzień wniesienia aportu, czyli nie wcześniej, niż 1 stycznia 2018 r., Dom będzie użytkowany przez Wnioskodawcę przez okres ponad 5 lat.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w opisanej sprawie spełniony został warunek wykorzystywania budynku mieszkalnego „Domu” przed jego nabyciem przez Spółkę przez okres co najmniej 60 miesięcy, a zatem przy jego amortyzacji można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

W związku z tym że pytanie dotyczy Wnioskodawcy jako wspólnika spółki osobowej, do określenia przychodów i kosztów w tej spółce osobowej zastosowanie znajdzie art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędacej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz z zastrzeżeniem ust. la. łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się. że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Natomiast art. 8 ust. 2 cyt. ustawy stanowa, że zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędacej osobą prawną.

W konsekwencji Wnioskodawcy, jako podatnikowi podatku dochodowego od osób fizycznych, będącemu wspólnikiem spółki komandytowej, przysługuje prawo do zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych proporcjonalnie do posiadanych przez Niego udziałów w Spółce, tj. zgodnie z art. 8 ust. 2 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin