Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.84.2017.1.BS
z 20 lipca 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 9 czerwca 2017 r. (data wpływu 14 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania przychodu w działalności gospodarczej opartej o model logistycznej sprzedaży przez Internet tzw. dropshipping jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania przychodu w działalności gospodarczej opartej o model logistycznej sprzedaży przez Internet tzw. dropshipping.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni (dalej Firma) działająca jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą opartą o model logistycznej sprzedaży przez Internet, tzw. dropshipping. W prowadzonym modelu sprzedaży Wnioskodawczyni, prezentuje produkty producentów/ dystrybutorów na platformie sprzedażowej, a następnie pośredniczy pomiędzy producentem/ dystrybutorem, a klientem finalnym dokonującym zakupu. Poza złożeniem zamówienia Wnioskodawczyni przyjmuje zlecenie od klienta finalnego, na pośrednictwo w zakupie towaru, oraz działa na jego rzecz. Przychodem Firmy jest prowizja obliczana, jako różnica między kwotą zapłaconą producentowi/dystrybutorowi, a ceną zaprezentowaną przez pośrednika klientowi. Towar jest wysyłany bezpośrednio klientowi finalnemu przez producenta/dystrybutora, a Wnioskodawczyni nie wchodzi w jego posiadanie jak właściciel na żadnym etapie transakcji. Wnioskodawczyni dokonuje nabycia towarów na rzecz klienta za pośrednictwem m.in. serwisu internetowego, a następnie dostawa odbywa się bezpośrednio na adres wskazany przez klienta. Klientami Wnioskodawczyni są wyłącznie osoby fizyczne, które dokonując transakcji akceptują również regulamin sprzedaży Wnioskodawczyni. Regulamin ten jest zamieszczony na platformie zakupowej, za pośrednictwem której dokonywana jest transakcja oraz jest dostępny w każdym momencie dla klienta. W regulaminie w sposób jasny zostało określone, że klient nabywa usługę pośrednictwa handlowego w zawarciu umowy sprzedaży pomiędzy dostawcą a klientem. Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni na życzenie klienta wystawia rachunek za dokonaną usługę, a z uwagi na przyjmowanie płatności za pośrednictwem konta bankowego nie wystawia klientowi paragonu potwierdzającego sprzedaż. W zakresie prowadzonej działalności, zdarza się również że Firma pośredniczy w odsprzedaży towaru za pośrednictwem platformy sprzedażowej, pomiędzy wcześniejszym klientem finalnym (który z uwagi na niezadowolenie z zakupionego towaru od dostawcy nie chce dokonywać jego zwrotu, a chce go odsprzedać) a kolejnym klientem. Towarem odsprzedawanym jest produkt, przy zakupie którego pośredniczyła Firma, jak również nie staje się właścicielem tego produktu na żadnym etapie transakcji.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego zawarto również w stanowisku Wnioskodawczyni w sprawie, gdzie wskazano, że Wnioskodawczyni nie nabywa we własnym imieniu towarów, nie jest ich importerem, w żadnym momencie transakcji nie nabywa prawa do ich władaniem jak właściciel jak również nie uzyskuje faktury potwierdzającej to nabycie. Zadaniem Podatnika jest zbieranie i przesyłanie zamówień do dostawcy oraz inkasowanie wpływów pieniężnych w postaci przelewów bankowych na jego rachunek bankowy lub płatności za pomocą systemu PayU. Zakupiony towar nigdy nie trafia do pośrednika handlowego, lecz zawsze bezpośrednio do klienta. Klient najpierw przelewa pieniądze na konto bankowe Firmy, a następnie są one przekazywane do dostawcy, który znajduje się poza terytorium Unii Europejskiej, jak również na terenie Unii Europejskiej. Firma nie jest właścicielem towaru sprzedawanego klientowi, nie uzyskuje faktury VAT oraz rachunku potwierdzającego zakup, nie jest również importerem, ponieważ pośredniczy tylko w płatnościach i zamówieniach, nie sprowadza towaru na własny rachunek, ani w niczyim imieniu. Nabywana przez klienta usługa dotyczy pośrednictwa w dokonaniu zakupu od zagranicznego dostawcy, mającego siedzibę w Azji. Jedynym potwierdzeniem zakupionego towaru u dostawcy jest potwierdzenie przelewu bankowego oraz zestawienie zamówień w serwisie internetowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest uznawanie jedynie jako przychodu z wykonania usługi pośrednictwa handlowego w zakupie towaru, prowizji przysługującej Wnioskodawczyni, a tym samym podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest kwota prowizji oraz czy prawidłowym jest obliczanie takiej prowizji jako różnicy pomiędzy kwotą wpłacaną przez klienta finalnego, a ceną po której nabywany jest przez pośrednika na rzecz klienta towar?

W przypadku uznania, że przychodem firmy jest jedynie kwota prowizji, czy również w przypadku, kiedy dokonywane jest pośrednictwo w odsprzedaży produktu, również w tym przypadku przychodem firmy jest uzyskana prowizja?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459, dalej: „Kodeks cywilny”) strony mogą dowolnie ukształtować łączący je stosunek prawny. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego zawieraną umowę należy uznać jako umowę usługi pośrednictwa w dokonaniu transakcji zakupu towaru. Najbardziej stypizowaną umową, zawieraną przy świadczeniu usług, jest umowa zlecenia. Sam kodeks w art. 750 wyraża zasadę, iż „Do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu” (art. 734 i nast. Kodeksu cywilnego). Jednoznacznie przyjmuje się, iż przepisy dotyczące umowy zlecenia nie stosują się do stanów faktycznych objętych zakresem unormowania typowym dla umowy o dzieło (art. 627 i nast.), w której to następuje zobowiązanie do osiągnięcia pewnego rezultatu.

Jednocześnie, zgodnie ze wspomnianą już zasadą swobody umów, strony zawierając umowę o świadczenie usług, mogą wyjść poza ramy określone przepisami kodeksu dotyczącymi danej umowy, zawierając umowę tzw. „nienazwaną” czy „mieszaną”, będącą de facto połączeniem elementów kilku typów umów. Jest to częsta praktyka zwłaszcza w przypadku zawierania umów o świadczenie specyficznych usług. W tym przypadku, stosować się będzie najczęściej przepisy dotyczące umowy zlecenia oraz przepisy dotyczące innych, specyficznych umów, dotyczących umowy odrębnej nazwanej, do której to zawarta umowa się upodabnia (tak też: SN w wyroku z dnia 28 października 1999 r., sygn. akt II CKN 530/98).

Oprócz cech typowych dla umowy zlecenia, zakres usług przewidzianych przez strony upodabnia zawartą umowę pośrednictwa do umowy agencyjnej, uregulowanej w art. 758 i nast. Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 758 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu.

Typową dla umowy agencyjnej metodą wynagrodzenia jest prowizja. Potwierdza to sam kodeks w art. 7581, który stwierdza, iż jeżeli sposób wynagrodzenia nie został w umowie określony, agentowi należy się prowizja. Prowizją jest wynagrodzenie, którego wysokość zależy od liczby lub wartości zawartych umów. Jeżeli wysokość prowizji nie została w umowie określona, należy się ona w wysokości zwyczajowo przyjętej w stosunkach danego rodzaju, w miejscu działalności prowadzonej przez agenta, a w razie niemożności ustalenia prowizji w ten sposób, agentowi należy się prowizja w odpowiedniej wysokości, uwzględniającej wszystkie okoliczności bezpośrednio związane z wykonaniem zleconych mu czynności.

Reasumując, przekładając powyższe rozważania na opisany stan faktyczny uznać należy, iż strony zawrą umowę nienazwaną, przypominającą w swej konstrukcji umowę zlecenia (art. 734 i nast. Kodeksu) a także umowy agencyjnej (art. 758 i nast. Kodeksu).

W zakresie określenia desygnatu pojęcia „pośrednictwo”, należy się również odwołać do wykładni językowej. Słownik Języka Polskiego PWN, (www.sjp.pwn.pl) zawiera dwie definicje pośrednictwa. Zgodnie z pierwszą jest to „działalność osoby trzeciej, mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron”; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Równorzędnie, zgodnie z drugą definicją przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy. Należy stwierdzić, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych, można uznać za pośrednictwo. Zgodnie z tak skonstruowaną definicją „pośrednictwa”, można przyjąć że działania wykonywane przez Firmę w pełni odpowiadają desygnatowi tego pojęcia. Jak zostało podkreślone w regulaminie sprzedaży Podatnika, oferuje on jedynie usługę pośrednictwa w zawarciu umowy sprzedaży. Stąd też błędnym byłoby uznanie, ze sprzedaż odbywa się na rachunek firmy. Kupującym w tym wypadku jest od początku do końca klient, składający ofertę za pośrednictwem platformy internetowej. Firma w sposób dorozumiany staje się pełnomocnikiem klienta, zamawiając na jego rzecz towar oraz dokonując płatności. Firma działa w imieniu i na rzecz osoby zamawiającej towar prezentowany przez pośrednika i w żadnym momencie nie kupuje towaru we własnym imieniu.

Ponadto w celu rozstrzygnięcia co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie sygn. akt C-453/05 gdzie TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy.” Natomiast w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa „negocjacje” „odnosi się do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Na gruncie prawa krajowego wyjaśnienia, na czym polegać powinna usługa, aby można ją było zaliczyć do usług pośrednictwa zwanych dropshipping podjął w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, sygn. akt I SA/Op 74/16, w którym to w pierwszej kolejności zwrócił uwagę na fakt, iż brak jest w prawie krajowym jakichkolwiek regulacji, które normowałyby model sprzedaży oparty na zasadzie dropshipping, czy też określały, co należy rozumieć przez to pojęcie.

Sąd odniósł się do praktyki handlowej, w której terminem tym określa się model sprzedaży internetowej, polegający na współpracy między e-sklepem (sklepem internetowym), a dostawcą/hurtownikiem, w którym cały proces logistyczny związany z realizacją zamówienia przeniesiony zostaje z e-sklepu na hurtownię. W omawianym wyroku stwierdził, że „jeżeli natomiast forma współpracy polega na świadczeniu pośrednictwa handlowego to właściciel sklepu internetowego nie prowadzi sprzedaży we własnym imieniu ani na własny rachunek, nie dokonuje zakupu towarów będących przedmiotem transakcji, jego rola ogranicza się wyłącznie do zbierania zamówień dla dostawcy oraz przyjmowania od klientów zapłaty i przekazywaniu jej dostawcy, po pomniejszeniu o należną podatnikowi prowizję. Terminem dropshipping określa się zatem formę współpracy między e-sklepem a hurtownią (dostawcą towaru) i w przypadku opcji pośrednictwa handlowego zawsze stanowi pośrednictwo w sprzedaży, czyli pozyskiwanie klienta.”

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, iż działania firmy są pośrednictwem w sprzedaży pomiędzy klientem a kontrahentem mającym siedzibę poza UE. W przypadku pośrednika, jego wynagrodzeniem jest uzyskana prowizja.

Stanowisko urzędów skarbowych jest w tej kwestii jednolite. Wydane interpretacje indywidualne jednoznacznie wskazują, że w przypadku usługi pośrednictwa w działalności gospodarczej w formie dropshipping przychodem jest prowizja. Dla potwierdzenia powyższych twierdzeń przywołać można najnowszą interpretację indywidualną wydaną w dniu 6 lutego 2017 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu Znak: 3063-ILPB1-1.4511.295.2016.1.KS. Analogiczne stanowisko przedstawione zostało w interpretacjach indywidualnych wydanych przez działającego w imieniu Ministra Finansów: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 13 stycznia 2012 r. Znak: ILPB1/415-1183/11-2/TW, Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 22 maja 2013 r. Znak: ITPB1/415-367/13/DP, Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 5 lipca 2013 r. Znak: IPTPB1/415-218/13-4/DS, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 listopada 2013 r. Znak: IBPB1/1/415-827/13/AP, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 grudnia 2015 r. Znak: IPPB1/4511-1329/15-2/ES.

W powyższych interpretacjach organy podatkowe wskazują, że dla rozstrzygnięcia, zgodnie z którym przychód pośrednika stanowi jedynie prowizja istotne jest to, by przedsiębiorca wyłącznie pośredniczył w sprzedaży towarów i nie stał się ich właścicielem, nie uzyskiwał faktury potwierdzającej ich nabycie, nie był importerem towarów czy też nie sprowadzał ich we własnym imieniu i na własny rachunek.

Przedstawione powyżej tezy znajdują potwierdzenie w przedmiotowym stanie faktycznym. Wnioskodawczyni nie nabywa we własnym imieniu towarów, nie jest ich importerem, w żadnym momencie transakcji nie nabywa prawa do ich władaniem jak właściciel jak również nie uzyskuje faktury potwierdzającej to nabycie. Zadaniem Podatnika jest zbieranie i przesyłanie zamówień do dostawcy oraz inkasowanie wpływów pieniężnych w postaci przelewów bankowych na jego rachunek bankowy lub płatności za pomocą systemu PayU. Zakupiony towar nigdy nie trafia do pośrednika handlowego, lecz zawsze bezpośrednio do klienta. Klient najpierw przelewa pieniądze na konto bankowe Firmy, a następnie są one przekazywane do dostawcy, który znajduje się poza terytorium Unii Europejskiej, jak również na terenie Unii Europejskiej. Firma nie jest właścicielem towaru sprzedawanego klientowi, nie uzyskuje faktury VAT oraz rachunku potwierdzającego zakup, nie jest również importerem, ponieważ pośredniczy tylko w płatnościach i zamówieniach, nie sprowadza towaru na własny rachunek, ani w niczyim imieniu. Nabywana przez klienta usługa dotyczy pośrednictwa w dokonaniu zakupu od zagranicznego dostawcy, mającego siedzibę w Azji. Jedynym potwierdzeniem zakupionego towaru u dostawcy jest potwierdzenie przelewu bankowego oraz zestawienie zamówień w serwisie internetowym. W związku z powyższym trafna jest teza, że jego przychodem jest prowizja, którą otrzymuje za wykonane przez siebie usługi. Jest to różnica między kwotą przelaną na konto bankowe pośrednika od klienta a kwotą przekazaną dostawcy towaru. Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że przychodem w prowadzonej działalności gospodarczej jest prowizja. Kolejną kwestią jest sposób obliczania prowizji. Obliczanie prowizji powinno się obywać poprzez wyliczenie różnicy, pomiędzy kwotę wpłaconą pośrednikowi na konto a ceną zakupu towaru przez klienta od dostawcy zagranicznego. Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby skarbowej w Łodzi z dnia 28 września 2015 r. Znak: IPTPB3/4511-43/15-2/KJ, w której w podobnym stanie faktyczny stwierdzono, że „jeżeli w istocie Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pośredniczy jedynie w sprzedaży towarów handlowych, (a więc nie dokonuje ich zakupu i nie staje się ich właścicielem), to przychodem uzyskanym z tego tytułu będzie wartość prowizji, którą stanowi różnica pomiędzy kwotą przelaną na konto bankowe Wnioskodawcy od klienta, a kwotą przekazaną przez niego do dostawcy (właściciela towaru) tytułem poszczególnych transakcji.”

W zakresie pośrednictwa w odsprzedaży, pomiędzy wcześniejszym klientem finalnym a dalszym klientem, w opinii Firmy za przychód również należy uznać jedynie przysługującą prowizję, z uwagi na identyczny model transakcji, jak w przypadku pośrednictwa pomiędzy klientem finalnym a dostawcą. Również w tym wypadku Wnioskodawczyni nie jest właścicielem towaru i nie działa na własny rachunek. Stąd też, założony model pośrednictwa w odsprzedaży pokrywa się z opisywanym powyżej modelem logistycznej sprzedaży dropshippingu.

Z uwagi na powyższe należy jednoznacznie stwierdzić, że przychodem Wnioskodawczyni jest prowizja otrzymana od klienta, a wartość towarów które klient nabywa za pośrednictwem Wnioskodawcy nie może zostać uznana za przychody ze sprzedaży. Tym samym podstawą opodatkowania, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych jest jedynie prowizja pośrednika, otrzymana od nabywającego usługę pośrednictwa. W opinii Wnioskodawcy przyjęty przez niego model obliczania prowizji jest prawidłowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

  • wystawienia faktury albo
  • uregulowania należności.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 24 ust. 1 ww. ustawy, u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Natomiast u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa (art. 24 ust. 2 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni działająca jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą opartą o model logistycznej sprzedaży przez Internet, tzw. dropshipping. W prowadzonym modelu sprzedaży Wnioskodawczyni, prezentuje produkty producentów/ dystrybutorów na platformie sprzedażowej, a następnie pośredniczy pomiędzy producentem/ dystrybutorem, a klientem finalnym dokonującym zakupu. Poza złożeniem zamówienia Wnioskodawczyni przyjmuje zlecenie od klienta finalnego, na pośrednictwo w zakupie towaru, oraz działa na jego rzecz. Przychodem Firmy jest prowizja obliczana, jako różnica między kwotą zapłaconą producentowi/dystrybutorowi, a ceną zaprezentowaną przez pośrednika klientowi. Towar jest wysyłany bezpośrednio klientowi finalnemu przez producenta/dystrybutora, a Wnioskodawczyni nie wchodzi w jego posiadanie jak właściciel na żadnym etapie transakcji, dostawa odbywa się bezpośrednio na adres wskazany przez klienta. Klientami Wnioskodawczyni są wyłącznie osoby fizyczne, które dokonując transakcji akceptują również regulamin sprzedaży Wnioskodawczyni. Regulamin ten jest zamieszczony na platformie zakupowej, za pośrednictwem której dokonywana jest transakcja oraz jest dostępny w każdym momencie dla klienta. W regulaminie w sposób jasny zostało określone, że klient nabywa usługę pośrednictwa handlowego w zawarciu umowy sprzedaży pomiędzy dostawcą a klientem. Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni na życzenie klienta wystawia rachunek za dokonaną usługę, a z uwagi na przyjmowanie płatności za pośrednictwem konta bankowego nie wystawia klientowi paragonu potwierdzającego sprzedaż. W zakresie prowadzonej działalności, zdarza się również że Firma pośredniczy w odsprzedaży towaru za pośrednictwem platformy sprzedażowej internetowej, pomiędzy wcześniejszym klientem finalnym (który z uwagi na niezadowolenie z zakupionego towaru od dostawcy nie chce dokonywać jego zwrotu, a chce go odsprzedać) a kolejnym klientem. Towarem odsprzedawanym jest produkt, przy zakupie którego pośredniczyła Firma, jak również nie staje się właścicielem tego produktu na żadnym etapie transakcji.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jedynie pośredniczy w sprzedaży, jak również w odsprzedaży towarów handlowych (nie dokonuje sprzedaży/odsprzedaży we własnym imieniu oraz nie jest ich właścicielem), to przychodem podatkowym uzyskanym z tego tytułu jest wartość prowizji, którą stanowi różnica pomiędzy kwotą przelaną na konto bankowe Wnioskodawczyni od klienta, a kwotą przekazaną przez nią do dostawcy (właściciela towaru) tytułem poszczególnych transakcji.

Należy przy tym wyjaśnić, że podstawę opodatkowania zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi (z zastrzeżeniem art. 29–30c, art. 30e i art. 30f) dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wynikających z tytułów wymienionych w tym przepisie.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Końcowo zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym,

w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a,
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj