Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4010.12.2017.1.KP
z 11 lipca 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2017 r. (data wpływu 8 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 28 czerwca 2017 r. (data wpływu 4 lipca 2017 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka), należąca do międzynarodowej grupy kapitałowej G (dalej także: Grupa), prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji płyt wiórowych surowych, płyt M(…) i O(…), jak również wyrobów uszlachetnionych, m.in. płyt laminowanych, podłóg laminowanych, paneli boazeryjnych oraz elementów postforming (blaty kuchenne).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera liczne transakcje gospodarcze realizowane na podstawie stosownych umów sprzedaży bądź zakupu, w szczególności:

  • sprzedaży wyrobów gotowych wyprodukowanych przez Spółkę;
  • sprzedaży towarów handlowych;
  • sprzedaży usług i innych świadczeń;
  • zakupu surowców;
  • zakupu towarów handlowych;
  • zakupu usług i innych świadczeń.

Wskazane wyżej transakcje sprzedaży oraz zakupu realizowane są m.in. z podmiotami powiązanymi Wnioskodawcy, tj. innymi spółkami należącymi do Grupy G.

W wyniku realizacji tych transakcji po stronie Spółki powstają odpowiednio należności bądź zobowiązania handlowe w stosunku do kontrahentów (podmiotów trzecich oraz/lub podmiotów powiązanych Spółki; dalej łącznie: Kontrahenci albo pojedynczo Kontrahent). Niejednokrotnie mają miejsce sytuacje, kiedy w związku z realizacją ww. transakcji gospodarczych Spółka posiada jednocześnie zobowiązanie oraz należność w stosunku do tego samego podmiotu (innymi słowy: Spółka jest jednocześnie dłużnikiem i wierzycielem wobec tego samego Kontrahenta).

W takich przypadkach, w celu uproszczenia wzajemnych rozliczeń, pomiędzy Spółką a Kontrahentem dokonywane są potrącenia wzajemnych wierzytelności (kompensata) – do wysokości wierzytelności niższej. W sytuacji, gdy w wyniku kompensaty/potrącenia nie zostanie uregulowana całkowita wartość wzajemnych zobowiązań/wierzytelności, kwota stanowiąca różnicę pomiędzy wzajemnymi zobowiązaniami/wierzytelnościami obu stron jest zasadniczo regulowana w formie bezgotówkowej – za pośrednictwem przelewu bankowego na właściwy rachunek (odpowiednio Spółki bądź jej Kontrahenta).

Wnioskodawca jest spółką podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 j.t.; dalej: ustawa o CIT).

W myśl ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 780; dalej: ustawa nowelizująca) z dniem 1 stycznia 2017 r. weszła w życie zmiana art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584 ze zm.; dalej: ustawa o swobodzie działalności gospodarczej). Zgodnie ze zmienionym brzmieniem wskazanego przepisu, dotyczącego obowiązku rozliczeń za pośrednictwem rachunku bankowego, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 złotych (przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji).

Jednocześnie, na mocy wskazanej ustawy nowelizującej, z dniem 1 stycznia 2017 r. do ustawy o CIT został dodany art. 15d w następującym brzmieniu:

Art. 15d

  1. Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584 z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
  2. W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego podatnicy:
    1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
    2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody
    – w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
  3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:
    1. nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych;
    2. dokonania płatności po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym, z tym że zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów następuje za rok podatkowy poprzedzający rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania.

Zgodnie z przepisami przejściowymi ustawy nowelizującej zmienione regulacje ustawy o CIT mają zastosowanie do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r.

Rok podatkowy Spółki nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym i trwa od 1 października do 30 września następnego roku kalendarzowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

  1. Czy przepis art. 15d ustawy o CIT będzie miał zastosowanie wobec Spółki w odniesieniu do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się 1 października 2017 r. (tj. w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r.)?
  2. Czy począwszy od roku podatkowego Wnioskodawcy rozpoczynającego się w dniu 1 października 2017 r. przepis art. 15d ustawy o CIT nie będzie miał zastosowania w odniesieniu do zobowiązań Wnioskodawcy uregulowanych w formie kompensaty/potrącenia? Innymi słowy – czy począwszy od nowego roku podatkowego (rozpoczynającego się po dniu 31 grudnia 2016 r.) Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z realizacją transakcji, których jednorazowa wartość przekracza 15.000 złotych, jeżeli ich uregulowanie nastąpi poprzez kompensatę wzajemnych wierzytelności z Kontrahentem?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

W ocenie Spółki przepis art. 15d ustawy o CIT będzie miał zastosowanie wobec Spółki w odniesieniu do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się 1 października 2017 r. (tj. w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r.).


Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy nowelizującej „przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2 (ustawa o CIT – przyp. Spółki), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r.”.

Literalna wykładnia wskazanego wyżej przepisu przejściowego ustawy nowelizującej nie budzi, zdaniem Wnioskodawcy, jakichkolwiek wątpliwości i prowadzi do jednoznacznej konkluzji, że w przypadku, gdy rok podatkowy podatnika nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym, wówczas jest on obowiązany do stosowania nowych regulacji nie od dnia 1 stycznia 2017 r., ale od pierwszego dnia roku podatkowego rozpoczynającego się po 31 grudnia 2016 r.

W konsekwencji, w przypadku Spółki, której rok podatkowy rozpoczyna się 1 października i trwa do 30 września kolejnego roku kalendarzowego, przepis art. 15d ustawy o CIT (wprowadzony na mocy ustawy nowelizującej) będzie miał zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do płatności dokonywanych począwszy od roku podatkowego rozpoczynającego się 1 października 2017 r. (tj. począwszy od roku podatkowego rozpoczynającego się po dniu 31 grudnia 2016 r.).

Odmienna interpretacja wskazanego uprzednio przepisu przejściowego ustawy nowelizującej i uznanie, że w przypadku Spółki przepis art. 15d ustawy o CIT znajduje zastosowanie w odniesieniu do płatności dokonywanych od 1 stycznia 2017 r. stanowiłaby, w ocenie Spółki, wykładnię contra legem.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że przepis art. 15d ustawy o CIT znajdzie zastosowanie w odniesieniu do płatności dokonywanych przez Spółkę począwszy od roku podatkowego rozpoczynającego się 1 października 2017 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Spółki przepis art. 15d ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do zobowiązań Spółki, które będą – w nowym roku podatkowym Spółki (rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r., tj. od 1 października 2017 r.) – regulowane w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności pomiędzy Spółką a Kontrahentami. W konsekwencji Spółka będzie uprawniona do uwzględnienia w swoim wyniku podatkowym wydatków poniesionych w związku z realizacją transakcji, których jednorazowa wartość przekracza 15.000 złotych, jeżeli wydatki te zostaną uregulowane w postaci potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności pomiędzy Spółką a Kontrahentami.

Uzasadnienie.

Zdaniem Wnioskodawcy nowo wprowadzony przepis art. 15d ustawy o CIT nie dotyczy zobowiązań regulowanych w inny sposób niż poprzez dokonanie płatności. Tym samym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ograniczenia przewidzianego w tym przepisie nie stosuje się do zobowiązań, których wygaśnięcie następuje w formie potrącenia/kompensaty wzajemnych wierzytelności.

Spółka pragnie podkreślić, że w analizowanym przepisie ustawodawca posłużył się terminem płatności, a nie uregulowania zobowiązania, które jest pojęciem znacznie szerszym od pojęcia płatności. Należy zauważyć, że dokonanie płatności, w postaci gotówkowej czy bezgotówkowej, jest tylko jedną z dopuszczonych prawnie form regulowania zobowiązań. W ocenie Wnioskodawcy przez płatność należy rozumieć sposób regulowania zobowiązań z wykorzystaniem pieniądza, czy to poprzez zapłatę gotówkową czy za pośrednictwem rachunku bankowego z wykorzystaniem pieniądza elektronicznego. Natomiast termin uregulowanie zobowiązania oznacza, zdaniem Spółki, każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego wykonania świadczenia skutkującego wygaśnięciem zobowiązania, w szczególności: zapłatę gotówkową, zapłatę na rachunek bankowy, weksel własny, kartę płatniczą, przekaz, datio in solutum czy potrącenie (kompensatę) wzajemnych wierzytelności.

Zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 380, dalej: Kodeks cywilny) wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (czyli kompensata wzajemnych wierzytelności) następuje wówczas, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, co powoduje, że w takiej sytuacji każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że jedną z prawnie dopuszczalnych form wygaśnięcia zobowiązania jest potrącenie wzajemnych wierzytelności, polegające na zaliczeniu jednej wierzytelności na poczet drugiej. W wyniku potrącenia następuje wzajemne zniesienie się wierzytelności będących przedmiotem tego potrącenia. W szczególności na skutek potrącenia dochodzi do całkowitego zwolnienia stron z wzajemnych zobowiązań albo do zwolnienia z tych zobowiązań do wysokości wierzytelności niższej.

Zasadniczo potrącenie wzajemnych wierzytelności następuje poprzez złożenie oświadczenia woli przez jednego wierzyciela drugiemu wierzycielowi lub w drodze dwustronnej umowy, efektem których jest unicestwienie obu wierzytelności, i w tym sensie, potrącenie stanowi zapłatę zobowiązań. Z uwagi na fakt, że w drodze potrącenia wierzytelności umarzają się wzajemnie, nie dochodzi do realnych świadczeń pieniężnych.

Mając na uwadze powyższe, pomimo że zarówno zapłata (płatność), jak i kompensata wzajemnych wierzytelności prowadzą do tych samych konsekwencji, tj. wygaśnięcia zobowiązania (uregulowania zobowiązania), płatności i kompensaty nie należy utożsamiać. W szczególności potrącenie/kompensata nie może być w żadnym razie definiowana jako płatność (tj. czynność związana z rozporządzeniem środkami pieniężnymi), o której mowa w przepisie art. 15d ustawy o CIT (w zw. z art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej).

Fakt, że ustawodawca rozróżnia te dwa pojęcia, świadczy między innymi treść art. 59 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek czy to zapłaty, czy potrącenia. Tym samym ustawodawca uznaje zapłatę i potrącenie za dwa odrębne zdarzenia powodujące wygaśnięcie zobowiązania podatkowego.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, uregulowanie zobowiązania w formie płatności albo potracenia należy uznać za dwie różne formy uregulowania wierzytelności, których skutkiem jest wygaśnięcie zobowiązania. W konsekwencji przepis art. 15d ustawy o CIT nie znajduje zastosowania w odniesieniu do regulowania zobowiązań w drodze potracenia/kompensaty wzajemnych wierzytelności.

Powyższe stanowisko potwierdza także (przykładowo) wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2011 r., sygn. akt I FSK 1075/10, w którym NSA uznał, że „zobowiązanie danego podmiotu wygasa przede wszystkim poprzez jego spełnienie, co w przypadku świadczenia pieniężnego ma miejsce w sytuacji zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Należy mieć także na uwadze i to, że zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację wzajemnych wierzytelności, potrącenie, zgodnie z instytucją prawa cywilnego przewidzianą w art. 498 Kodeksu cywilnego, stosowaną w obrocie gospodarczym. Zastosowanie potrącenia pozwala uniknąć dwukrotnego, wzajemnego świadczenia należności, a co za tym idzie i kosztów z tym związanych. Zatem zobowiązanie pieniężne wygasa nie tylko poprzez jego zapłatę, ale także i poprzez potrącenie. Wobec tego przepis art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, mówiący o płatnościach, zapłacie, odnosi się do spełnienia świadczenia w formie pieniężnej, rozliczeń pieniężnych. W tym też zakresie wprowadza on obowiązek regulowania należności powyżej określonej w nim kwoty za pośrednictwem rachunku bankowego”.

Wskazany wyżej wyrok NSA został wprawdzie wydany na podstawie art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016 roku, niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy, przedstawione tezy pozostają aktualne po wejściu w życie nowej treści przepisu art. 22 ustawy o działalności gospodarczej (tj. w obecnym stanie prawnym).

W tym miejscu Spółka pragnie również zwrócić uwagę na stanowisko, które zajął Minister Finansów w odpowiedzi na uwagi zgłoszone przez Związek Banków Polskich w trakcie konsultacji społecznych projektu ustawy nowelizującej. W odpowiedzi na uwagi zgłoszone w kwestii dokonywania przez przedsiębiorców rozliczeń w innej formie, np. w drodze potrącenia/kompensaty Minister Finansów wskazał, że „przepisy art. 22 ustawy SDG odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się” (podkreślenie Wnioskodawcy). Minister Finansów wskazał, że zgłoszone uwagi są niezasadne, a omawiane przepisy nie będą miały zastosowania do sytuacji, w której uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania nastąpi z innych powodów niż dokonanie płatności.

Ponadto w uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej ustawodawca wskazał, że „obniżenie obecnie obowiązującego limitu będzie miało pozytywny wpływ na zwiększenie transparentności dokonywanych transakcji, wzrost uczciwej konkurencji między przedsiębiorcami, zmniejszanie szarej strefy i w konsekwencji przyczyni się to do zwiększenia dochodów budżetu państwa. Jedną z ważniejszych przesłanek przedstawianej propozycji jest potencjalny, pozytywny wpływ jej wprowadzenia na przychody budżetu państwa, a tym samym na zmniejszenie istniejącego długu publicznego poprzez ograniczenie szarej strefy. Zmniejszenie obowiązującego limitu gotówkowej płatności pomiędzy firmami przy jednoczesnym ustaleniu bezgotówkowego sposobu płatności dla płatności powyżej tego limitu z odpowiednimi regulacjami podatkowymi sankcjonującymi działanie niezgodne z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej powinno sprawić, że znacząco większa część transakcji pomiędzy podmiotami gospodarczymi będzie rejestrowana na rachunkach bankowych lub w terminalach płatniczych, co zmniejszy możliwość i chęć niektórych przedsiębiorców do nierejestrowania takich transakcji i nieodprowadzania należnego podatku”.

Analizując powyższe należy wnioskować, że wprowadzenie znowelizowanych regulacji przez ustawodawcę miało na celu przede wszystkim zapobieganie oszustwom podatkowym, a nie wyeliminowanie instytucji kompensaty/potrącenia wzajemnych wierzytelności z obrotu gospodarczego, która, zdaniem Wnioskodawcy, jest tak samo czytelna, jak dokonanie zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego. W konsekwencji Spółka stoi na stanowisku, że intencją ustawodawcy nie było ograniczenie czy wyeliminowanie z obrotu gospodarczego ww. instytucji, a jedynie wprowadzenie mechanizmów umożliwiających lepszą kontrolę przepływu środków pieniężnych w obrocie gospodarczym. Tym samym, w ocenie Spółki, nowe regulacje ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustawy o CIT nie powinny być traktowane jako uniemożliwiające dokonywania rozliczeń w drodze kompensaty/potrącenia wzajemnych wierzytelności. W konsekwencji Spółka stoi na stanowisku, że analizowane przepisy (w tym przepis art. 15d ustawy o CIT) nie odnoszą się do sytuacji, w której rozliczenie zostanie dokonane w formie kompensaty/potracenia.

Należy podkreślić, że stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w znanych Spółce indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, m.in.:

  • w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 października 2016 r., sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.824.2016.1.SK, w której organ zgodził się z wnioskodawcą, że „(...) w przypadku, gdy zobowiązanie zostanie uregulowane za pomocą zwykłej płatności, przedsiębiorcę obejmą uregulowania dotyczące limitu transakcji bezgotówkowych. Przepisów tych jednak nie stosowałoby się w przypadku innego niż wskazany w przepisie, sposobu uregulowania zobowiązania, czyli przy potrąceniu (kompensacie). Przepisy dotyczące kosztów uzyskania przychodu również odnoszą się wprost do transakcji określonych w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej – a więc do transakcji regulowanych w drodze płatności. W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będzie mógł zaliczyć w całości zobowiązania uiszczone w drodze kompensaty do kosztów uzyskania przychodu w takim zakresie w jakim są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.”;
  • w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 grudnia 2016 r., sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.913.2016.1.BD, w której organ podatkowy wskazał, że „(...) należy stwierdzić, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017r., w sytuacji, gdy w celu uproszczenia wzajemnych rozliczeń dokonywanych w formie potrącenia wzajemnych zobowiązań i należności o wartościach przekraczających 15 000 zł, zastosowania nie znajdzie wyłączenie tych wydatków z kosztów podatkowych, w związku z brzmieniem art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”;
  • w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 grudnia 2016 r., sygn. 1462-IPPB6.4510.557.2016.1.AG, w której organ podkreślił, że „od 1 stycznia 2017 roku w związku z wejściem w życie art. 15d ustawy o CIT, Wnioskodawca będzie miał prawo uznać za koszt podatkowy wydatki o wartości przekraczającej 15.000 złotych, których rozliczenie (uregulowanie) nastąpiło poprzez kompensatę wzajemnych wierzytelności z kontrahentem lub poprzez przeprowadzenie transakcji barterowej”;
  • w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 grudnia 2016 r., sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.1008.2016.1.MST, organ podatkowy, odstępując od uzasadnienia, w całości uznał za prawidłowe następujące stanowisko podatnika: „W świetle powyższego, zasadnym jest więc przyjęcie, że art. 15d ustawy CIT, wchodzący w życie 1 stycznia 2017 r., nie będzie znajdować zastosowania w przypadku regulowania lub wygaśnięcia zobowiązań z powodów innych niż płatność, jak np. poprzez potrącenie, bez względu na wysokość regulowanego zobowiązania”;
  • w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 stycznia 2017 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.1074.2016.1.MS.

Podobne stanowisko zostało również zaprezentowane w:

  • komunikacie Ministerstwa Finansów z dnia 13 października 2016 r., w którym stwierdzono, że „(...) wprowadzane od 1 stycznia 2017 r. przepisy podatkowe odwołują się do pojęcia «płatności», wynikającej z transakcji (o której mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), a zatem obejmują wyłącznie wskazany w nich sposób regulowania zobowiązania, tj. poprzez dokonywanie zapłaty. Regulacje te zatem nie znajdą zastosowania do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań, które ze swojej istoty nie mają charakteru płatności i nie są związane z rachunkiem płatniczym. W związku z tym formy uregulowania zobowiązań takie jak m.in. kompensata (potrącenie), czy wymiana barterowa nie są objęte omawianymi przepisami. Jakkolwiek dochodzi wówczas do uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania, to jednak strony umowy nie dokonują «płatności», które mogłyby być objęte zakresem tych regulacji”;
  • odpowiedzi Ministerstwa Finansów na pytanie „Rzeczpospolitej”, w której zostało podkreślone, że „(...) nowe przepisy mówią o dokonywaniu płatności za pośrednictwem rachunku. Przy kompensacie nie mamy natomiast do czynienia z płatnością. Mimo że dochodzi do uregulowania zobowiązania. (...) uregulowanie zobowiązania wynikającego z transakcji o wartości powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty nie będzie powodować obowiązku zastosowania nowych przepisów” (źródło: Przemysław Wojtasik, Kompensaty można bez ograniczeń wrzucać w koszty, «Rzeczpospolita», 2016, nr 239)”;
  • odpowiedzi Ministerstwa Finansów na pytanie „Dziennika Gazety Prawnej”, w której zawarte zostało stanowisko, że „(...) przepisy posługują się pojęciem rachunku płatniczego i dokonywania za jego pośrednictwem płatności. W przypadku kompensaty nie mamy natomiast do czynienia z płatnością. Dochodzi co prawda do uregulowania w całości lub części zobowiązania (wygaśnięcia zobowiązania), jednak czynność ta nie może być utożsamiana z płatnością. Przyjęcie, iż przepisy odnoszą się do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań mogłoby oznaczać także niemożliwość jego zastosowania w praktyce (...) A zatem uregulowanie zobowiązania wynikającego z transakcji o wartości powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty nie będzie powodować obowiązku zastosowania regulacji art. 15d ustawy o CIT” (źródło: Agnieszka Pokojska, Limit 15 tys. zł dotyczy tylko zapłaty, «Dziennik Gazeta Prawna», 2016, nr 199).

W uprzednio obowiązującym stanie prawnym (do dnia 31 grudnia 2016 r.) Minister Finansów wydał interpretacje indywidualne potwierdzające, że zapisy art. 22 u.s.d.g. nie mają zastosowania do uregulowania wzajemnych wierzytelności w drodze kompensaty/potrącenia. Przykładowo takie stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacjach indywidualnych, wydanych przez:

  • Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 października 2015 r., sygn. ILPP4/4512-1-257/15-2/ISN, w której organ stwierdził, że „Przepis ten ustanawia konieczność zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego należności za transakcje o wartości przekraczającej 15.000 euro, a zatem nie dopuszcza w takim przypadku zapłaty bezpośrednio w formie gotówkowej. Nie odnosi się natomiast do zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności, którą reguluje art. 498 Kodeksu cywilnego”;
  • Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2015 r., sygn. IPPP2/4512-576/15-2/BH;
  • Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 lipca 2015 r., sygn. IPPP1/4512-511/15-2/KC;
  • Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 czerwca 2015 r., sygn. IBPP2/4512-272/15/WN;
  • Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2015 r., sygn. IPPP3/4512-57/15-4/MC.

Analogiczne stanowisko było również prezentowane przez Sądy Administracyjne, np. w wyroku:

  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2014 r., sygn. III SA/Wa 2374/13, w którym Sąd stwierdził, że „W orzecznictwie NSA powołanym przez Skarżącego również przyjmuje się, a poglądy te WSA w Warszawie rozpoznając sprawę Skarżącego w pełni podziela, że tożsamość skutku, jaki wywiera potrącenie oraz zapłata nie może przesądzać o konieczności uwzględnienia dyspozycji art. 22 u.s.d.g. Skoro bowiem przepis ten dotyczy rozliczeń pieniężnych, to tym samym nie odnosi się do zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności – unormowanych w art. 498 k.c., które jedynie wywiera skutek taki jakby dłużnicy spełnili świadczenie przez zapłatę wierzytelności. Sposób rozliczania wzajemnych należności w innej formie niż pieniężna nie może prowadzić do naruszenia art. 22 ust. 1 u.s.d.g.”;
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2013 r., sygn. III SA/Wa 1806/12, w którym Sąd stwierdził, że „Wobec tego przepis art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, mówiący o płatnościach, zapłacie, odnosi się do spełnienia świadczenia w formie pieniężnej, rozliczeń pieniężnych. W tym też zakresie wprowadza on obowiązek regulowania należności powyżej określonej w nim kwoty za pośrednictwem rachunku bankowego. Błędne jest stanowisko organu i instancji, że uniemożliwia on podmiotom gospodarczym regulowanie zobowiązań w innej formie niż zapłata za pośrednictwem rachunku bankowego”.

Reasumując powyższe rozważania, Spółka stoi na stanowisku, że przepis art. 15d ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do zobowiązań Spółki, które będą – w nowym roku podatkowym Spółki (rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r., tj. od 1 października 2017 r.) – regulowane w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności pomiędzy Spółką a Kontrahentami. W konsekwencji Spółka będzie uprawniona do uwzględnienia w swoim wyniku podatkowym wydatków poniesionych w związku z realizacją transakcji, których jednorazowa wartość przekracza 15.000 złotych, jeżeli wydatki te zostaną uregulowane w postaci potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności pomiędzy Spółką a Kontrahentami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj