Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.22.2017.1.AB
z 3 lipca 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 26 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie usług gastronomicznych, ponoszonych w związku z podróżami służbowymi pracowników Spółki oraz osób nieprowadzących działalności gospodarczej współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie usług gastronomicznych, ponoszonych w związku z podróżami służbowymi pracowników Spółki oraz osób nieprowadzących działalności gospodarczej współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca specjalizuje się w wynajmie podnośników (w tym podestów ruchomych i ładowarek teleskopowych), a także prowadzi ich sprzedaż (włączając części do tych maszyn) oraz świadczy usługi serwisowe oraz szkoleniowe.

Wnioskodawca nabywa usługi gastronomiczne (cateringowe) m.in. w związku z podróżami służbowymi pracowników, które odbywają się zarówno na terytorium Polski, jak i poza jej granicami. Wydatki na te usługi przekraczają kwoty, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167). Ilekroć mowa o pracownikach, chodzi zarówno o osoby zatrudnione na podstawie umów o pracę oraz o osoby nieprowadzące działalności gospodarczej, współpracujące ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług.

Zakupy usług gastronomicznych (cateringowych) są dokumentowane fakturami, przy czym usługodawcy stosują tutaj różne sposoby ujęcia tych usług na fakturze. Przykładowo, faktura może wskazywać łączną kwotę należną za usługi gastronomiczne (cateringowe) zapewnione wszystkim pracownikom uczestniczącym w szkoleniu, zebraniu, bądź będącym w delegacji, a może zdarzyć się tak, że wyszczególniona jest liczba posiłków i ich rodzaj. Co istotne, w ramach jednej usługi gastronomicznej (cateringowej) mogą zostać zamówione rożne rodzaje posiłków w różnej cenie; Wnioskodawca nie ewidencjonuje (nie sprawdza), którzy pracownicy spożyli dany rodzaj posiłku. Istnieje także możliwość, że pomimo zamówienia posiłków dla wszystkich pracowników, niektórzy z nich nie skorzystają z zapewnionej im możliwości pożywienia się (co może nastąpić z różnych względów, np. z powodu indywidualnych preferencji żywieniowych pracowników), czego Spółka nie odnotowuje.

Pod pojęciem usług gastronomicznych (cateringowych) Spółka rozumie nie tylko dostawę obiadów, lunchów i kolacji, lecz również kanapek, kaw, herbat oraz innych napojów bezalkoholowych.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w sytuacji opisanego zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, wydatki na nabycie usług gastronomicznych (cateringowych) mogą zostać przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „u.p.d.o.p.”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W świetle tego przepisu, ocena konkretnego wydatku poniesionego przez podatnika wymaga odniesienia się do kryterium celowości jego poniesienia oraz uwzględnienia włączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika,
  • jest definitywny, tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (por. wyrok 7 sędziów NSA z 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11).

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, wydatki na nabycie usług gastronomicznych (cateringowych) mogą zostać przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Wskazane wydatki ponoszone są w związku z podróżami służbowymi pracowników Wnioskodawcy. Podróże te odbywane są w interesie Spółki, przyczyniając się do osiągnięcia przychodów (względnie do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Jeżeli więc do tzw. „kosztów pracowniczych”, podlegających zakwalifikowaniu w poczet kosztów uzyskania przychodów, zalicza się - obok wynagrodzeń i innych wypłat pieniężnych - m.in. diety za czas podróży służbowej pracownika, to kosztami uzyskania przychodów będą również inne wydatki związane z tymi podróżami służbowymi.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 29 marca 2012 r., Znak: IBPBI/2/423-1532/11/SD, jeśli pracownik odbywa podróż służbową, która jest związana z osiągnięciem przychodu Spółki, to postąpi Ona prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, wydatki poniesione na wyżywienie pracowników podczas podróży służbowej (zagranicznej i krajowej).

Podobny wniosek wynika z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 lutego 2012 r., Znak: IPPB3/423-987/11-3/GJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 updop zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami mogą być.

Koszty ponoszone przez podatników należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie lub utrzymanie tego przychodu. Kosztami będą koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. W każdej sytuacji jednakże trzeba sprawdzić cel w jakim dany wydatek został poniesiony.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka nabywa usługi gastronomiczne (cateringowe) m.in. w związku z podróżami służbowymi pracowników Spółki oraz osób nieprowadzących działalności gospodarczej współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług, które odbywają się zarówno na terytorium Polski, jak i poza jej granicami. Wydatki na te usługi przekraczają kwoty, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167).

W odniesieniu do wydatków związanych z wyjazdami służbowymi pracowników Spółki oraz osób nieprowadzących działalności gospodarczej współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług należy podkreślić, że w katalogu ujętym w art. 16 ust. 1 updop, nie zawarto ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie usług gastronomicznych, ponoszonych przez pracodawcę w związku z odbywaniem podróży służbowych przez pracowników oraz osób nieprowadzących działalności gospodarczej współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem Wnioskodawcy, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie w oparciu o zgromadzone dowody związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, zgodnie z dyspozycją przywołanego art. 15 ust. 1 updop.

Nadmienić także należy, że zasadność zaliczenia tych wydatków (w szczególności związek pomiędzy ich poniesieniem a osiągnięciem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu), do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Zauważyć przy tym należy, że aby wydatki dotyczące podróży służbowych osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług uznać za koszty uzyskania przychodów, w przypadku gdy osoby te nie są pracownikami Spółki, konieczność ponoszenia przez Spółkę takich wydatków winna wynikać z prawidłowo zawartych umów (np. cywilnoprawnych), bądź z uchwał wspólników podjętych zgodnie z prawem albo mieć podstawę w umowie Spółki, czy też wynikać z postanowień regulaminów lub statutu Spółki przewidujących zapewnienie tego rodzaju świadczeń na rzecz osób niebędących pracownikami Spółki.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie usług gastronomicznych w związku z podróżami służbowymi pracowników, jeśli oczywiście będą one spełniać przesłanki ujęte w cyt. art. 15 ust. 1 updop, tj. zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się natomiast do powołanych interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje dotyczą konkretnej i indywidualnej sprawy podatnika w określonym stanie faktycznym i w tej danej sprawie rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku numerami 1-3 i 5-7 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, - w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj