Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4511-160/15-4/KJ
z 23 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2015 r. (data wpływu 17 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 grudnia 2015 r. (data wpływu 15 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji przyznanej osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2015 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji przyznanej osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), pismem z dnia 2 grudnia 2015 r., nr IPTPB3/4511-160/15-2/KJ (doręczonym w dniu 8 grudnia 2015 r.), wezwał Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 15 grudnia 2015 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 14 grudnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 20 lipca 2015 r. Wnioskodawczyni złożyła w Powiatowym Urzędzie Pracy w (…) wniosek o przyznanie bezrobotnemu, absolwentowi CIS lub absolwentowi KIS jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności.

Jako podstawę prawną ubiegania się o dofinansowanie wskazano we wniosku:

1. art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r., poz. 149, z późn. zm.),
2. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2012 r., poz. 457, z późn. zm.),
3. rozporządzenie Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1).
   
   

Wniosek został rozpatrzony pozytywnie decyzją z dnia 31 sierpnia 2015 r.

W dniu 11 września 2015 r., będąc osobą bezrobotną, Wnioskodawczyni podpisała z Powiatowym Urzędem Pracy w (…) umowę o przyznanie jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej. Pomoc udzielona została w ramach projektu „Aktywizacja osób młodych pozostających bez pracy (I)” współfinansowanego przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego, w ramach Osi Priorytetowej I Osoby młode na rynku pracy, Działania 1.1 Wsparcie osób młodych pozostających bez pracy na regionalnym rynku pracy – projekty pozakonkursowe, Poddziałania 1.1.1 Wsparcie udzielane z Europejskiego Funduszu Społecznego Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020.

Zgodnie z podpisaną umową, dofinansowanie stanowi pomoc de minimis w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowania Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1) i zostało udzielone zgodnie z przepisami tego rozporządzenia.

Działalność gospodarcza została zarejestrowana w dniu podpisania umowy, tj. 11 września 2015 r. Jako datę rozpoczęcia wskazano 1 października 2015 r. Działalność polegać będzie głównie na świadczeniu usług nauczania języków obcych (85.59.A). Jako dodatkową działalność wskazano usługi tłumaczeniowe (74.30.Z) oraz pozostałe pozaszkolne formy edukacji (85.59.B). Jako formę opodatkowania wybrano zasady ogólne, prowadzona będzie KPiR. Podmiot nie będzie podatnikiem VAT.

Kwota dofinansowania, tj. 18 728 zł, wpłynęła na rachunek bankowy 14 września 2015 r.

Dofinansowanie przeznaczone zostanie na zakup środków trwałych i wyposażenia niezbędnego do prowadzenia DG, tj. materiałów do nauczania języka angielskiego, komputera, oprogramowania, urządzenia wielofunkcyjnego, zestawu głośnikowego, telefonu komórkowego, routera, artykułów biurowych, napędu optycznego oraz torby na laptopa. Wszystkie zakupy udokumentowane zostaną fakturą VAT (do dnia rozpoczęcia DG faktury wystawiane będą na imię, nazwisko i adres Wnioskodawczyni, a po rozpoczęciu na dane firmy). Wszystkie zaplanowane zakupy są wyszczególnione w specyfikacji wydatków dołączonej do wniosku o dofinansowanie i są niezbędne do podjęcia działalności.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni dodała, że wydatki, o których mowa w pytaniu nr 2, czyli „wydatki na zakup wyposażenia i pozostałe firmowe wydatki” zostały poniesione po dacie wpływu dofinansowania na rachunek bankowy. Kwota dofinansowania wpłynęła na rachunek bankowy 14 września 2015 r., wydatki poniesiono w okresie od dnia 15 września 2015 r. do dnia 21 października 2015 r. Działalność rozpoczęto w dniu 1 października 2015 r.

Poczyniono następujące wydatki:

1. zakup materiałów do nauczania języka angielskiego (podręczniki, zeszyty ćwiczeń, płyty, oprogramowanie, słownik) za łączną kwotę 8 290 zł 83 gr. Wszystkie zakupione pozycje kosztowały poniżej 1 500 zł, najdroższa z nich 1 431 zł 90 gr,
2. zakup laptopa za kwotę 5 249 zł (w tym wkład własny 1 249 zł),
3. zakup urządzenia wielofunkcyjnego i tonera za kwotę 1 346 zł 50 gr,
4. zakup oprogramowania za kwotę 999 zł (wkład własny 199 zł),
5. zakup materiałów biurowych i pieczątki firmowej za łączną kwotę 460 zł 54 gr,
6. zakup routera z wbudowanym dyskiem twardym za kwotę 1 199 zł (wkład własny 399 zł),
7. zakup nagrywarki zewnętrznej za kwotę 108 zł (wkład własny 8 zł),
8. zakup torby na laptopa za kwotę 259 zł (wkład własny 17 zł),
9. zakup zestawu głośnikowego za kwotę 1 616 zł,
10. zakup telefonu komórkowego za kwotę 2 370 zł (wkład własny 1 370 zł).
    
    

Pozycję nr 2 zakwalifikowano jako zakup środka trwałego, amortyzowano jednorazowo kwotę wkładu własnego, tj. 1 249 zł.

Pozycje nr 9 i nr 10 zakwalifikowano jako wyposażenie i wliczono w koszty uzyskania przychodu.

Pozostałe pozycje zakwalifikowano do pozostałych firmowych wydatków i wliczono bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu.

Jak wynika z powyższego, do rejestru środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wprowadzono pozycję nr 2, tj. laptopa. Do ewidencji wyposażenia wprowadzono pozycje nr 9 i nr 10, tj. zestaw głośnikowy oraz telefon komórkowy. Wydatki na ich zakup nie przekroczyły z osobna kwoty 3 500 zł. Bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów zaliczono pozycje nr 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytania:

1. Czy jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej otrzymane przez bezrobotnego od Powiatowego Urzędu Pracy (współfinansowane ze środków Unii Europejskiej) są zwolnione od opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym?
2. Czy wydatki poniesione na zakup wymienionego wyposażenia i pozostałe firmowe wydatki (niestanowiące środków trwałych) sfinansowane ww. dofinansowaniem stanowią koszt uzyskania przychodu (mimo, że część z nich zakupiona została jeszcze przed rozpoczęciem działalności)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni

Bazując na już wydanych interpretacjach podatkowych (np. IBPBI/1/415-404/09/RM, ILPB1/415-1395/10-2/AO, ITPB1/415-15/10/HD) oraz informacjach uzyskanych na infolinii Krajowej Informacji Podatkowej, Wnioskodawczyni uważa, że:

Ad 1.

Jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na rozpoczęcie działalności gospodarczej przez Powiatowy Urząd Pracy (współfinansowane ze środków Unii Europejskiej) są zwolnione z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad 2

Wydatki poniesione na zakup wyposażenia sfinansowane ww. dofinansowaniem można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczania źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Wobec powyższego, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem i być poniesiony w celu jego osiągnięcia,
2. nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Fakt sfinansowania wydatków na zakup wyposażenia jednorazowych środków przyznanych osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ przepis ten nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, zgodnie z którym, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów, wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137 wymienionej ustawy.

Nie jest przeszkodą również fakt, że część wydatków została poniesiona jeszcze przed rozpoczęciem działalności, ponieważ warunkiem zaliczenia poniesionych na zakup wyposażenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków, a te warunki są spełnione.

Podsumowując, wyposażenie niestanowiące środków trwałych i inne firmowe wydatki sfinansowane ww. dofinansowaniem można zaksięgować bezpośrednio w kolumnie 13 KPiR w kwocie brutto. Jedynym wyjątkiem będzie wg Wnioskodawczyni zakup komputera w kwocie ok. 5 000 zł brutto, ponieważ będzie on stanowić środek trwały. Bowiem w myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni dodała, że zgodnie z artykułem 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotacje wydatkowane na zakup środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych) bądź na ich wytworzenie we własnym zakresie nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej. W związku z tym naliczone odpisy amortyzacyjne od środków trwałych nabytych ze środków otrzymanych z dotacji nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodu. Jedyny wyjątek od tej zasady powstaje, gdy środek trwały sfinansowany jest zarówno środkami z dotacji jak i własnymi. Wówczas proporcjonalnie do wkładu własnego zalicza się część amortyzacji w koszty. Ponieważ zakupiony środek trwały, tj. laptop kosztował 5 249 zł, z czego 4 000 zł sfinansowano dofinansowaniem a 1 249 zł sfinansowano środkami własnymi, w koszty wliczono 1 249 zł w wyniku jednorazowej amortyzacji tego środka trwałego.

Również na podstawie artykułu 14 ust. 2 pkt 2 otrzymane środki finansowe z tytułu dotacji, jeżeli nie są wykorzystywane w celu nabycia lub wytworzenia środków trwałych, uważa się za przychód z działalności gospodarczej. Przychód ten jednak jest zwolniony z podatku dochodowego.

Zgodnie bowiem z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to wskazuje przychody zwolnione od podatku dochodowego wymieniane są wśród nich:

• pkt 121 – jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
  

• pkt 129 – dotacje, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego,
  

• pkt 136 – płatności na realizację projektów w ramach programów finansowanych z udziałem środków europejskich, otrzymane z Banku Gospodarstwa Krajowego, z wyłączeniem płatności otrzymanych przez wykonawców,
  

• pkt 137 – środki finansowe otrzymane przez uczestnika projektu jako pomoc udzielona w ramach programu finansowanego z udziałem środków europejskich, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 146).
  
  

W związku z powyższym przychód jaki stanowią jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej przez Urząd Pracy jest zwolniony od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że za koszt uzyskania przychodu nie uznaje się: „wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137”. Zgodnie z przepisami, wydatki finansowane dotacją lub płatnościami z funduszy europejskich nie mogą być traktowane jako koszt uzyskania przychodu.

Tutaj jednak pojawia się jeden wyjątek. W art. 23 nie wymieniono art. 21 ust. 1 pkt 121, który mówi o środkach stanowiących przychód zwolniony z podatku dochodowego, przyznawanych z Funduszu Pracy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy: „Starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia (…)”. Wymieniono tu zatem rodzaj poniesionych wydatków, które pomimo, że są finansowane ze środków podlegających zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, mogą być kwalifikowane jako koszt. Katalog wydatków poniesionych na podjęcie działalności nie jest zamknięty, więc zaliczyć do nich można również zakup wyposażenia oraz towarów, które zgodnie ze stanowiskiem przyjętym wyżej mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, pamiętając o wyłączeniu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Na tej podstawie do kosztów uzyskania przychodów zaliczono wydatki na zakup wyposażenia (zestawu głośnikowego oraz telefonu komórkowego) oraz pozostałe wydatki firmowe (zakup materiałów do nauczania języka angielskiego, zakup urządzenia wielofunkcyjnego i tonera, zakup oprogramowania, zakup materiałów biurowych i pieczątki firmowej, zakup routera, zakup nagrywarki zewnętrznej, zakup torby na laptopa).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosowanie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
  

• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r., poz. 674, z późn. zm.).

Zgodnie natomiast z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia (...).

W myśl art. 46 ust. 6 pkt 1 i 2 ww. ustawy, minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia m.in.:

• szczegółowe warunki i tryb dokonywania refundacji, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 1a oraz ust. 1a (pkt 1),
  

• szczegółowe warunki i tryb przyznawania bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w ust. 1 pkt 2 (pkt 2), (…).
  
  

Jak wskazała Wnioskodawczyni w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym w dniu 11 września 2015 r., jako osoba bezrobotna, zawarła z Powiatowym Urzędem Pracy, umowę o przyznanie jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej. Pomoc udzielona została w ramach projektu „Aktywizacja osób młodych pozostających bez pracy (I)” współfinansowanego przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego, w ramach Osi Priorytetowej I Osoby młode na rynku pracy, Działania 1.1 Wsparcie osób młodych pozostających bez pracy na regionalnym rynku pracy – projekty pozakonkursowe, Poddziałania 1.1.1 Wsparcie udzielane z Europejskiego Funduszu Społecznego Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020. Zgodnie z podpisaną umową, dofinansowanie stanowi pomoc de minimis w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowania Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1) i zostało udzielone zgodnie z przepisami tego rozporządzenia. Działalność gospodarcza została zarejestrowana w dniu podpisania umowy. Dofinansowanie przeznaczone zostanie na zakup środków trwałych i wyposażenia niezbędnego do prowadzenia DG, tj. materiałów do nauczania języka angielskiego, komputera, oprogramowania, urządzenia wielofunkcyjnego, zestawu głośnikowego, telefonu komórkowego, routera, artykułów biurowych, napędu optycznego oraz torby na laptopa. Wszystkie zakupy udokumentowane zostaną fakturą VAT (do dnia rozpoczęcia DG faktury wystawiane będą na imię, nazwisko i adres Wnioskodawczyni, a po rozpoczęciu na dane firmy). Wszystkie zaplanowane zakupy są wyszczególnione w specyfikacji wydatków dołączonej do wniosku o dofinansowanie i są niezbędne do podjęcia działalności.

Wydatki, o których mowa w pytaniu nr 2, czyli „wydatki na zakup wyposażenia i pozostałe firmowe wydatki” zostały poniesione po dacie wpływu dofinansowania na rachunek bankowy. Kwota dofinansowania wpłynęła na rachunek bankowy 14 września 2015 r., wydatki poniesiono w okresie od 15 września 2015 r. do 21 października 2015 r, Działalność rozpoczęto w dniu 1 października 2015 r.

W świetle ww. przepisów oraz na gruncie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że o ile w istocie otrzymane przez Wnioskodawczynię jako bezrobotną środki finansowe są środkami, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, to w części nieprzeznaczonej na cele inwestycyjne, stanowią one przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zwolniony jednakże od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten jako zwolniony nie podlega ujęciu w prowadzonej przez Wnioskodawczynię podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Przy czym, jak wskazano zwolnienie to dotyczy wyłącznie tej części środków, która nie została przeznaczona na cele inwestycyjne. Środki przeznaczone na cele inwestycyjne nie stanowią bowiem przychodu, zgodnie z powołanym art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

• pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• został właściwie udokumentowany.
  
  

Fakt sfinansowania wydatków na zakup wyposażenia ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej co do zasady nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki na nabycie wskazanych we wniosku składników majątku (wyposażenia), niestanowiących środków trwałych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, mimo że zostały sfinansowane ze środków przyznanych osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej, a część z nich zakupiona została jeszcze przed rozpoczęciem przez Wnioskodawczynię tej działalności.

Należy nadmienić, że tutejszy Organ w niniejszej interpretacji indywidualnej prawa podatkowego zajmuje stanowisko tylko w kwestiach, które były przedmiotem pytania nr 1 i nr 2. Tutejszy Organ wskazuje, że nie odniósł się w tej interpretacji do innych przedstawionych przez Wnioskodawczynię zagadnień niebędących przedmiotem pytań, a w szczególności do kwestii związanych z kwalifikacją poniesionych wydatków do poszczególnych kategorii kosztów podatkowych.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie będzie zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.