Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/4511-539/15/KK
z 19 stycznia 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r, poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2015 r. (data wpływu 3 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 3 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.


We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Spółka jawna, w której wspólnikiem jest Wnioskodawca, jest właścicielem gruntu budowlanego. Na ww. gruncie spółka zamierza wybudować domki letniskowe. Następnie, w ramach prowadzonej przez spółkę działalności, domki będą wynajmowane turystom.

Będą to domki budowane w technologii szkieletowej drewnianej, na betonowych fundamentach, trwale związane z gruntem. Domki będą sklasyfikowane wg PKOB pod symbolem 1212 „Budynki zakwaterowania turystycznego, pozostałe” jako domki kempingowe.

Każdy pojedynczy domek będzie stanowił środek trwały spółki podlegający amortyzacji. Domki zostaną sklasyfikowane wg Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 109 -„Pozostałe budynki niemieszkalne”.

Początkowo domki zostaną wybudowane przez głównego wykonawcę w wersji standardowej, to znaczy: na wykonanym fundamencie betonowym zostanie wybudowany domek wraz z zamontowanymi oknami i drzwiami; rozprowadzonymi instalacjami wodno-kanalizacyjną i elektryczną; łazienką zdatną do użytku wyposażoną w toaletę, umywalkę i prysznic, wykończoną kaflami; podłogą pokrytą panelami i białym kolorem ścian. Domki w tej wersji będą kompletne i zdatne do użytku i będą mogły być wynajmowane turystom.


Następnie w zależności od sytuacji finansowej spółki, możliwe są dwa rozwiązania:


  1. kompletne i zdatne do użytku domki wybudowane i wyposażone w sposób opisany powyżej (wersja standardowa) zostaną oddane do używania i wprowadzone do ewidencji środków trwałych spółki; lub
  2. niektóre bądź wszystkie domki wybudowane w wersji standardowej, przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych, zostaną ulepszone - w przypadku, gdy sytuacja finansowa spółki umożliwi dodatkowe wydatki.


Ulepszenie domków będzie polegało między innymi na: dobudowaniu tarasu, montażu instalacji alarmowej, dobudowaniu pergoli zewnętrznej, przemalowaniu ścian wewnętrznych domku na inny kolor, montażu mebli w zabudowie, tj. aneksu kuchennego i szafy, rozprowadzeniu instalacji wodnej do zlewozmywaka oraz instalacji elektrycznej, tak aby możliwe było podłączenie i użytkowanie sprzętu kuchennego w ramach aneksu kuchennego, instalacji oświetlenia zewnętrznego na domku.

Suma wydatków poniesionych na ulepszenie każdego domku będzie stanowiła co najmniej 30% wartości początkowej domku (tj. kosztu wytworzenia standardowej wersji domku). Ulepszenie domku będzie udokumentowane odrębnymi fakturami.

Po dokonaniu ww. ulepszenia domek zostanie wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych spółki, a następnie amortyzowany.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy w przypadku amortyzacji domku kempingowego, ulepszonego w sposób opisany powyżej i wprowadzonego po dokonanym ulepszeniu do ewidencji środków trwałych spółki, można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wysokości 20%, co odpowiada 5-letniemu okresowi amortyzacji?


Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku amortyzacji domku kempingowego, ulepszonego w sposób opisany powyżej, wprowadzonego po dokonanym ulepszeniu po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, możliwe będzie zastosowanie 5-letniego okresu amortyzacji, tj. 20% stawki amortyzacji, na podstawie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy stanowi, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:



  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych


  • dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.


W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustalone w nim stawki amortyzacyjne są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. Dla ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej środka trwałego konieczne jest zatem określenie, do jakiej grupy, podgrupy, rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy.

Domki opisane we wniosku sklasyfikowane będą wg Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 109 - budynki niemieszkalne, jako domki kempingowe trwale związane z gruntem.

Zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych dla domków kempingowych trwale związanych z gruntem (symbol KŚT 109) przewidziana została stawka amortyzacyjna 10% (co odpowiada 10-letniemu okresowi amortyzacji).

Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zdaniem Wnioskodawcy, opisany powyżej ulepszony domek kempingowy może być amortyzowany przez okres krótszy niż 10 lat (10% stawka amortyzacyjna). Możliwe będzie zatem zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 20% (5-letni okres amortyzacji).

Wybudowany w wersji standardowej domek kempingowy będzie stanowił kompletny i zdatny do użytku środek trwały. Następnie, przed wprowadzeniem go po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, zostanie ulepszony. Wydatki poniesione na jego ulepszenie będą stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej domku - zgodnie z art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:


  1. przebudowa tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
  2. rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych,
  3. adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
  4. rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
  5. modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.


Zdaniem Wnioskodawcy, nakłady poczynione na istniejącym, kompletnym i zdatnym do użytku domku kempingowym, będą stanowiły jego ulepszenie. W szczególności:


  1. dobudowanie tarasu oraz pergoli zewnętrznej będzie rozbudową i jednocześnie adaptacją środka trwałego.
  2. montaż instalacji alarmowej oraz malowanie ścian wewnętrznych domku będą stanowiły modernizację środka trwałego.
  3. montaż mebli w zabudowie, rozprowadzenie instalacji wodnej do zlewozmywaka oraz instalacji elektrycznej, tak żeby umożliwić podłączenie urządzeń kuchennych, będzie adaptacją domku.
  4. natomiast instalacja oświetlenia zewnętrznego na domku będzie stanowiła adaptację i jednocześnie modernizację domku.


W związku z powyższym spełnione zostaną wszystkie warunki wymienione w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby dla ulepszonych domków kempingowych zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną 20%, co odpowiada 5-letniemu okresowi amortyzacji.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.


Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:


  • pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.


Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:


  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty


  • o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:


  • stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  • został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  • jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  • jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.


Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stawki amortyzacyjne ustalone w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik do ww. ustawy, są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 242 poz. 1622), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp. (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych pod poz. 01 wymieniono środki trwałe z rodzaju 109: domki kempingowe, budynki zastępcze – trwale związane z gruntem, dla których stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10%.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe sklasyfikowane w grupie 1 podgrupie 109 amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 10%.


Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokali przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:


  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych


  • dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.


Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:


  1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.


Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika oraz dla takich środków, które zostały ulepszone, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie przed wprowadzeniem do tej ewidencji stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

Wniosek złożony przez Wnioskodawcę dotyczy ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla stanowiących środki trwałe domków letniskowych, które zostały zaklasyfikowane – zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych – do Grupy 1 Budynki, Podgrupy 10 Budynki niemieszkalne, Rodzaju 109.

W opisanej sytuacji, dla budynków zakwalifikowanych do Grupy 1 Budynki, Podgrupy 10 Budynki niemieszkalne, Rodzaju 109, Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną. Przy czym okres amortyzacji środków trwałych nie może być krótszy niż 3 lata. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku amortyzacji środka trwałego zaklasyfikowanego do Podgrupy 109 KŚT, wprowadzonego po dokonanym ulepszeniu po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, możliwe będzie zastosowanie 5-letniogo okresu amortyzacji, tj. 20% stawki amortyzacji, na podstawie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji ciężar udowodnienia faktu, że dany obiekt podlega odpowiedniemu grupowaniu spoczywa na podatniku, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej klasyfikacji przez podatnika jako, że organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować powyższe budynki letniskowe. Podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Wydając interpretację tutejszy organ oparł się na opisie zdarzenia przyszłego, w którym Wnioskodawca podaje, że budynek, o którym mowa we wniosku zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych zostały do Grupy 1 Budynki, Podgrupy 10 Budynki niemieszkalne, Rodzaju 109.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj