Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP3.4512.11.2016.3.MWj
z 17 marca 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) i w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2015 r (data wpływu 5 stycznia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 marca 2016 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla zwrotu kosztów podróży ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku ze świadczonymi usługami doradztwa gospodarczego i biznesowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla zwrotu kosztów podróży ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku ze świadczonymi usługami doradztwa gospodarczego i biznesowego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 1 marca 2016 r. (data wpływu) w zakresie doprecyzowania stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa gospodarczego i biznesowego, głównie przy wykorzystywaniu funduszy unijnych i jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Wykonywanie usług wymaga częstych wyjazdów z miejsca prowadzenia działalności do innych miast, gdzie znajdują się siedziby bądź oddziały kontrahentów. Obecność Wnioskodawcy jest niezbędna w celu wykonania usługi, w związku z tym Wnioskodawca na przejazdy pociągami, autobusami lub taksówkami każdorazowo bierze od sprzedawcy dokument potwierdzający wykonaną usługę przejazdu (bilet, fakturę, a nawet paragon fiskalny). Zgodnie z umową zawieraną z każdym kontrahentem usługa rozliczana jest w cyklach miesięcznych, a w kwestii rozliczania dodatkowych kosztów stanowi, co następuje: „ Zleceniobiorcy przysługuje ponadto zwrot wcześniej zaakceptowanych przez Zleceniodawcę i faktycznie poniesionych przez Zleceniobiorcę kosztów podróży, związanych z realizacją niniejszej umowy. Zwrot wyżej wymienionych kosztów dokonywany będzie na podstawie faktur wystawionych przez Zleceniobiorcę oraz okazanych Zleceniodawcy rachunków i potwierdzeń dokumentujących poniesienie wydatków związanych z wykonywaniem zlecenia”.

Usługa doradztwa jest opodatkowana bazową stawką 23%. Dokumenty potwierdzające koszty podróży (faktury, rachunki, bilety, nawet paragony) zazwyczaj zawierają stawkę 8%, właściwą dla usług także, przejazdów autobusem lub koleją, a także noclegów.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z umową zawieraną między Wnioskodawcą a Zleceniodawcą, „Zleceniodawca zleca, a Zleceniobiorca przyjmuje i zobowiązuje się do wykonywania na rzecz Zleceniodawcy usług w zakresie doradztwa i koordynowania działań zmierzających do pozyskania dla Spółki pomocy publicznej na realizację projektów związanych z rozwojem Spółki Zleceniodawcy oraz prowadzeniem działalności produkcyjnej”. Z powyższego wynika, że Wnioskodawca koordynuje wszelkie działania w celu uzyskania pomocy publicznej na realizację nie tylko jednego projektu, ale tylu projektów, ile obie strony uznają za stosowne. Współpraca może dotyczyć zarówno tylko jednego, wybranego projektu, kilku projektów naraz lub też kilku projektów następujących po sobie - w zależności od możliwości i ustaleń obu stron. W ramach współpracy Wnioskodawca m.in. koordynuje pracę zespołu zajmującego się przygotowywaniem dokumentacji do projektu, ale też samodzielnie bierze czynny udział w opracowywaniu tej dokumentacji. Odpowiada również za komunikację między zespołem a osobami decyzyjnymi w firmie Zleceniodawcy oraz podmiotami trzecimi, w tym współpracującymi jednostkami naukowymi i badawczymi czy dostawcami.

Zgodnie z umową między Wnioskodawcą a Zleceniodawcą, „Zleceniobiorcy przysługuje ponadto zwrot wcześniej zaakceptowanych przez Zleceniodawcę i faktycznie poniesionych przez Zleceniobiorcę kosztów podróży, związanych z realizacją niniejszej umowy. Zwrot wyżej wymienionych kosztów dokonywany będzie na podstawie faktur wystawianych przez Zleceniobiorcę oraz okazanych Zleceniodawcy rachunków i potwierdzeń dokumentujących poniesienie wydatków związanych z wykonywaniem zlecenia”. Z powyższego zapisu wynika, że Wnioskodawca wystawia na rzecz zleceniodawcy fakturę dokumentującą poniesione przez siebie wydatki w celu realizacji usług, jednocześnie okazując do wglądu dokumenty będące podstawą wystawienia tej faktury. Oryginały dokumentów ujmowane są w odpowiednich ewidencjach Wnioskodawcy, zgodnie z przepisami w tym zakresie dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku towarów i usług. Wnioskodawca nie posiada pełnomocnictwa od Zleceniodawcy, gdyż wszelkie wydatki wystawiane są na firmę Wnioskodawcy. Zgodnie zaś z przedstawioną oceną stanu faktycznego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatki te nie są ponoszone w imieniu i na rzecz Zleceniodawcy, ale we własnym imieniu i na własną rzecz.

W odpowiedzi na pytanie: Jeżeli wydatki objęte zakresem pytania są ponoszone w imieniu i na rzecz zleceniodawcy, to czy udokumentowane wydatki ponoszone w imieniu i na rzecz zleceniodawcy Wnioskodawca ujmuje przejściowo w prowadzonej przez siebie ewidencji na potrzeby podatku?, Wnioskodawca wskazał, że nie dotyczy.

Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę są niezbędne w celu wykonania usługi, ponieważ obecność Wnioskodawcy niejednokrotnie jest niezbędna w siedzibie Zleceniodawcy lub podmiotu trzeciego w celu rzetelnego wykonania usługi (konieczność analizy dokumentów niejawnych firmy, koordynacja działań zespołu będącego w siedzibie Zleceniodawcy, konieczność negocjacji umów, itp.). Dlatego umowa między Wnioskodawcą a Zleceniodawcą stanowi: „Zleceniobiorca zobowiązuje się wykonywać przedmiot umowy w siedzibie Zleceniodawcy, bądź w siedzibie własnej w … lub w jakimkolwiek innym miejscu w kraju lub za granicą jeżeli wymaga tego należyte wykonywanie umowy, pozostając do dyspozycji Zleceniodawcy za pomocą środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość”.

Dokumenty wystawiane są na Wnioskodawcę. Wnioskodawca nie posiada pełnomocnictwa do żądania wystawiania dokumentów na Zleceniodawcę. Fragment umowy dotyczący rozliczeń został zacytowany w odpowiedzi na pytanie 2, natomiast uzgodnienia dotyczące fakturowania kwot według wartości netto lub brutto uzgadniane są mailowo z każdym kontrahentem z osobna.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy fakturowanie kosztów podróży związanych z realizacją usług jest usługą pomocniczą w rozumieniu ustawy o VAT, a w związku z tym powinna być opodatkowana stawką jak dla usługi bazowej?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Następnie art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że „przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…)”.

Ponadto orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika jako jednolitej całości, bez sztucznych podziałów. W orzeczeniu z dnia 25.02.1999 r. w sprawie … (C - 349/96), Trybunał rozstrzygnął, iż przy świadczeniu usług obejmujących kilka składowych należy stosować te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykonania usługi zasadniczej.

Mimo, że Wnioskodawca korzysta z usług przejazdu w celu wykonania usługi na rzecz kontrahenta, nie można zastosować art. 8 ust. 2a stanowiącego, że „W przypadku, gdy podatnik, działający we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi”. Niemożność użycia tego przepisu wynika z faktu, że to Wnioskodawca, a nie kontrahent jest beneficjentem przejazdu (czyli jest on wykonywany w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy), a fakt, że służy on wykonaniu usługi na rzecz tego kontrahenta, jest rzeczą wtórną. Oznacza to, że refakturowanie usług przejazdu ze stawką dla nich właściwą (8%) byłoby działaniem nieprawidłowym.

Nie można również zastosować art. 29a ust. 7 pkt 3 mówiącego, iż podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku – jak napisano wyżej, to Wnioskodawca faktycznie korzysta z przejazdu, a więc błędem byłoby stwierdzenie, że przejazd wykonywany jest w imieniu i na rzecz odbiorcy usługi doradztwa.

Podstawą opodatkowania w przedstawionej wyżej sytuacji będzie wartość uzgodniona w umowie między Wnioskodawcą a kontrahentem. Niektórzy zgadzają się na zwrot kosztów wartości brutto, inni nie, więc podstawą będzie odpowiednio wartość brutto wszystkich wydatków lub suma wartości brutto bez prawa do odliczenia Vat (bilety do 50 km, paragony fiskalne za przejazdy taxi, usługi noclegowe i hotelowe) i wartości netto wydatków z prawem do odliczenia VAT (faktury, bilety powyżej 50 km). Moment powstania obowiązku podatkowego jest ustalony zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy o VAT i wypada na koniec każdego miesiąca, zgodnie z umową między Wnioskodawcą a kontrahentami.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty podróży (w tym usługi przejazdu) są usługami pomocniczymi do usług doradztwa i powinny być fakturowane na kontrahenta zgodnie ze stawką jak dla usługi doradztwa, z podstawą opodatkowania wyliczoną w sposób opisany w poprzednim akapicie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 cyt. ustawy przez pojęcie sprzedaży należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy)

Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku - stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy - wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie zaś z art. 146a ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f :

  1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
  2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8% (…).

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy, w myśl którego, podstawa opodatkowania obejmuje:

  1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
  2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.). Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, (…) podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Zarówno przepis art. 73 Dyrektywy jak i art. 29a ust. 1 ustawy o VAT posługuje się pojęciem zapłaty, którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa Członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku świadczenia usług za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów lub usług, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów lub świadczenia usług). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów lub konkretnej usługi.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa gospodarczego i biznesowego i jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Wykonywanie usług wymaga częstych wyjazdów z miejsca prowadzenia działalności do innych miast, gdzie znajdują się siedziby bądź oddziały kontrahentów. Obecność Wnioskodawcy jest niezbędna w celu wykonania usługi, w związku z tym Wnioskodawca na przejazdy pociągami, autobusami lub taksówkami każdorazowo bierze od sprzedawcy dokument potwierdzający wykonaną usługę przejazdu (bilet, fakturę, a nawet paragon fiskalny). Zgodnie z umową zawieraną z każdym kontrahentem usługa rozliczana jest w cyklach miesięcznych, a w kwestii rozliczania dodatkowych kosztów stanowi, co następuje: „ Zleceniobiorcy przysługuje ponadto zwrot wcześniej zaakceptowanych przez Zleceniodawcę i faktycznie poniesionych przez Zleceniobiorcę kosztów podróży, związanych z realizacją niniejszej umowy. Zwrot wyżej wymienionych kosztów dokonywany będzie na podstawie faktur wystawionych przez Zleceniobiorcę oraz okazanych Zleceniodawcy rachunków i potwierdzeń dokumentujących poniesienie wydatków związanych z wykonywaniem zlecenia”.

Usługa doradztwa jest opodatkowana bazowa stawką 23%. Dokumenty potwierdzające koszty podróży (faktury, rachunki, bilety, nawet paragony) zazwyczaj zawierają stawkę 8%, właściwą dla usług także, przejazdów autobusem lub koleją, a także noclegów.

Współpraca między Wnioskodawcą a Zleceniodawcą może dotyczyć zarówno jednego, wybranego projektu, kilku projektów naraz lub też kilku projektów następujących po sobie – w zależności od możliwości i ustaleń obu stron.

Wnioskodawca wystawia na rzecz zleceniodawcy fakturę dokumentującą poniesione przez siebie wydatki w celu realizacji usług. Oryginały dokumentów ujmowane są w odpowiednich ewidencjach Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie posiada pełnomocnictwa od Zleceniodawcy, gdyż wszelkie wydatki wystawiane są na firmę Wnioskodawcy. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatki te nie są ponoszone w imieniu i na rzecz Zleceniodawcy, ale we własnym imieniu i na własną rzecz.

Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę są niezbędne w celu wykonania usługi, ponieważ obecność Wnioskodawcy niejednokrotnie jest niezbędna w siedzibie Zleceniodawcy lub podmiotu trzeciego w celu rzetelnego wykonania usługi.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy w odniesieniu do powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że koszty podróży (przejazdu pociągami, autobusami, taksówkami lub koleją, a także noclegów) doliczone do kosztu świadczonej usługi, jakimi są w tym przypadku usługi w zakresie doradztwa gospodarczego i biznesowego, nie stanowią wynagrodzenia z tytułu wykonania samodzielnej usługi. Są to koszty dodatkowe podstawowej czynności – usługi biznesowej. W tym przypadku, koszty podróży (przejazdu pociągami, autobusami, taksówkami lub koleją, a także noclegów) są kosztami związanymi ze świadczeniem głównym, które w efekcie kształtują kwotę ostateczną żądaną od nabywcy świadczenia. Koszty te stanowią bowiem element rachunku kosztów zmierzający do ustalenia kwoty odpłatności za świadczenie zasadnicze - sprzedaż usług w zakresie doradztwa gospodarczego i biznesowego.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że koszty przejazdu pociągami, autobusami, taksówkami lub koleją, a także noclegi ponoszone w związku ze sprzedażą usług w zakresie doradztwa gospodarczego i biznesowego zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu świadczenia tych usług oraz winny być opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla świadczenia usług doradztwa, która – zgodnie z oświadczeniem Wnioskodawcy – podlega opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym koszty podróży (w tym usługi przejazdu) stanowią świadczenie kompleksowe z usługami doradztwa – są usługa pomocniczą do tych usług – uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń TSUE należy zwrócić uwagę na rolę jaką odgrywa Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w kształtowaniu wykładni wspólnotowej, w tym wykładni prawa podatkowego. Istotę funkcji TSUE należy postrzegać nie tylko przez pryzmat dokonywanej przez niego wykładni konkretnych przepisów prawa wspólnotowego, ale również z punktu widzenia roli jego orzeczeń jako źródła prawa wspólnotowego. Należy także dodać, iż TSUE odgrywa kluczową rolę z punktu widzenia jednolitej interpretacji prawa i gwarantuje zarazem, że normy prawa wspólnotowego nie wywołają odmiennych skutków w różnych państwach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w…, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj