Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.354.2016.2.MM
z 6 lipca 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2016 r. (data wpływu 8 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 czerwca 2016 r. (data wpływu 29 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie oceny prawidłowości dokonanej amortyzacji środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 15 czerwca 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.354.2016.1.MM, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 czerwca 2016 r. (data doręczenia 20 czerwca 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 27 czerwca 2016 r. (data wpływu 29 czerwca 2016 r.), nadanym w dniu 27 czerwca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (przedstawiony ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca (osoba fizyczna) prowadzi działalność gospodarczą od dnia 15 października 2012 r., sklasyfikowaną według PKD 01.61.Z – działalność usługowa wspomagająca produkcję roślinną. Ze względu na wysokość obrotów (mały podatnik) Wnioskodawca do dnia 31 grudnia 2015 r. przychody z prowadzonej działalności opodatkowywał według skali podatkowej na zasadach ogólnych, natomiast od dnia 1 stycznia 2016 r. – podatkiem liniowym (prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów). Wnioskodawca w dniu 11 grudnia 2015 r. zakupił środek trwały (ciągnik rolniczy) za kwotę 210 000,00 zł, sklasyfikowany w Klasyfikacji Śródków Trwałych pod symbolem - 746. Przedmiotowy środek trwały w dniu zakupu, tj. 11 grudnia 2015 r., został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i z tą datą został oddany do użytkowania. W 2015 r. Wnioskodawca dokonał jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w kwocie 90 200,00 zł, a od następnego roku podatkowego pozostałą kwotę zaczął amortyzować na zasadach ogólnych metodą liniową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca mógł tylko częściowo zamortyzować przedmiotowy środek trwały w grudniu 2015 r. w ramach tzw. jednorazowej amortyzacji, w sytuacji nieprzekroczenia w roku podatkowym 2015 limitu przysługującego dla jednorazowej amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów.

Limit ten został ustalony w oparciu o przepisy związane z pomocą de minimis. Poza tym limitem nie ma żadnych ograniczeń dotyczących wysokości jednorazowych odpisów amortyzacyjnych. Nie ustanowiono dolnego pułapu jednorazowej amortyzacji, a zapis ustawy wprost wskazuje, że można jej dokonywać do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro. Wobec tego, Wnioskodawca nie musi w jednym roku zamortyzować środka trwałego w całości.

Pomoc wynikająca z zapisów art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi korzyść jaką podatnik uzyskuje w związku ze zmniejszeniem podstawy opodatkowania w danym roku podatkowym (w konsekwencji, ze zmniejszeniem wysokości podatku), na skutek zastosowania preferencyjnych zasad amortyzacji. Dlatego, wybór formy odpisu oraz jego wysokość jest dowolny w granicach obowiązujących przepisów i nie przekraczając limitu, Wnioskodawca sam mógł określić wysokość jednorazowego odpisu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

  • stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  • być nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  • być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  • musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Stosownie do art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Istotnym jest zatem, aby podatnik wybraną metodę stosował do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Na metodę amortyzacji podatnik musi się zdecydować przed rozpoczęciem odpisów amortyzacyjnych.

Przepis art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Z treści tej regulacji wynika, że możliwość skorzystania z tzw. jednorazowej amortyzacji przysługuje:

  • podatnikom rozpoczynającym prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie tejże działalności, z zastrzeżeniem art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
  • małym podatnikom, czyli podatnikom, u których wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro.

Z zastosowaniem tej szczególnej metody, mogą być amortyzowane środki trwałe zaliczone do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, niebędące samochodami osobowymi, w roku podatkowym, w którym zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych małym podatnikiem jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 00; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (np. niespełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności gospodarczej w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy). Natomiast przepisy nie wyłączają możliwości stosowania jednorazowej amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego.

Stosownie natomiast do art. 22k ust. 8 tej ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Z powyższej regulacji wynika, że amortyzując środek trwały podatnik może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego już w miesiącu wprowadzenia tego środka do ewidencji bądź też dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego.

Łączna wartość odpisów amortyzacyjnych dokonanych z wykorzystaniem omawianej metody nie może przekroczyć w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro.

Ponadto, jak stanowi art. 22k ust. 9 omawianej ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3 500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis (art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwot, o których mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiły zdarzenia, o których mowa w tych przepisach, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Zatem, dopuszczalny w 2015 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy, wynosi 211 000 zł, według wyliczenia: ww. kurs euro, tj. 4,2230 zł x 50 000 = 211 150 zł, w zaokrągleniu 211 000 zł.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od dnia 15 października 2012 r., sklasyfikowaną według PKD 01.61.Z – działalność usługowa wspomagająca produkcję roślinną. Ze względu na wysokość obrotów (mały podatnik) Wnioskodawca do dnia 31 grudnia 2015 r. przychody z prowadzonej działalności opodatkowywał według skali podatkowej na zasadach ogólnych, natomiast od dnia 1 stycznia 2016 r. – podatkiem liniowym (prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów). Wnioskodawca w dniu 11 grudnia 2015 r. zakupił środek trwały (ciągnik rolniczy) za kwotę 210 000,00 zł, sklasyfikowany w Klasyfikacji Śródków Trwałych pod symbolem - 746. Przedmiotowy środek trwały w dniu zakupu, tj. 11 grudnia 2015 r., został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i z tą datą został oddany do użytkowania. W 2015 r. Wnioskodawca dokonał jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w kwocie 90 200,00 zł, a od następnego roku podatkowego pozostałą kwotę zaczął amortyzować na zasadach ogólnych metodą liniową.

Mając na uwadze ww. przepisy, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wskazać należy, że Wnioskodawca, jako mały podatnik, mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od części wartości początkowej środka trwałego (ciągnika rolniczego) w momencie, w którym ten środek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w pierwszym roku podatkowym, Wnioskodawca nie miał obowiązku zamortyzowania całej wartości początkowej środka trwałego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj