Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4511-1-31/16-2/MKI
z 26 sierpnia 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2016 r. (data wpływu 29 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, opłacając podatek liniowy.

Głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest świadczenie usług doradztwa biznesowego i gospodarczego. Prowadzenie takiej działalności wiąże się z koniecznością odbywania spotkań i narad z klientami oraz potencjalnymi klientami, podczas których omawiane i rozwiązywane są ich indywidualne problemy związane z prowadzonym biznesem itp., przygotowania dla klientów analiz, memorandów, strategii, biznesplanów itp.

Specyfika prowadzonej działalności skłoniła Wnioskodawcę do zakupu lokalu mieszkalnego. Rozwiązanie to z jednej strony gwarantuje poufność prowadzonych rozmów (niemożliwą do osiągnięcia podczas spotkań w miejscach publicznych, biurach typu „open space” itp,). Z drugiej strony umożliwia ograniczenie ponoszonych wydatków (co jest istotne w związku z wysoką ceną wynajmu powierzchni biurowych).

Zakupiony lokal mieszkalny (składający się z przedpokoju, sypialni, łazienki, salonu z aneksem kuchennym) zakupiono z zamiarem przeznaczenia go zarówno do celów mieszkalnych, jak również do prowadzonej działalności. Zrezygnowano przy tym ze sztucznego dzielenia go na dwie odrębne sfery (mieszkalną i do działalności), gdyż w praktyce i tak byłoby to niemożliwe. Wizyta klienta wiąże się bowiem z tym, że w aneksie kuchennym przygotowana zostanie dla niego kawa, klient będzie mógł chcieć skorzystać z toalety. Jedyną strefą zarezerwowaną wyłącznie na cele mieszkalne będzie sypialnia. Pozostała część, tj. salon, kuchnia i łazienka wykorzystywane są do celów zarówno prywatnych jak i firmowych.

Zważywszy na fakt, w jakim stopniu część wspólna jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej – przyjąć można, iż ok. 20% wydatków związanych z całym mieszkaniem dotyczy działalności gospodarczej, a 80% potrzeb mieszkalnych Wnioskodawcy. Prawidłowość ustalenia tej proporcji nie jest jednak przedmiotem niniejszego zapytania.

Wydatki związane z ww. lokalem, które poniósł (ponosi) Wnioskodawca, to:

  • koszt jego nabycia,
  • koszt przeprowadzenia niezbędnych prac remontowych,
  • koszt zakupu wyposażenia (mebli itp.),
  • koszt opłacenia mediów.

Powyższe spowodowało, iż konieczne stało się ustalenie zasad, na podstawie których będą one mogły zostać uwzględnione w rachunku podatkowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie on mógł uznać za koszt w podatku dochodowym 20% wszystkich kosztów dotyczących mieszkania (z wyjątkiem kosztów dotyczących sypialni), czyli dla przykładu 20% odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od przedmiotowego lokalu, 20% od sofy zakupionej do salonu, 20% od kosztów mebli kuchennych, 20% od kosztów wyposażenia łazienki itd., a także 20% kosztu przeprowadzenia niezbędnych prac remontowych oraz opłacenia mediów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 36 ze zm., dalej: ustawa o PIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do tego przepisu, za koszty uzyskania przychodów należy więc uznać wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem było osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile nie zostały one wymienione w katalogu kosztów (wydatków) zawartym w art. 23. Zasadnicze znaczenie dla oceny zasadności zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu ma więc ustalenie celu poniesionego kosztu. Niezbędne jest zatem badanie zamiaru podatnika, czy był on skierowany na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, a tym samym czy występuje związek przyczynowy, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego wydatku/kosztu na możliwość powstania lub zwiększenia osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. Wobec tego istotne jest, aby ocena zakwalifikowania określonego kosztu jako kosztu podatkowego dokonywana była z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy o związkach przyczynowych, tj. czy dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu – osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż poszczególne rodzaje wydatków, nawet przy spełnieniu powyższych warunków, a więc:

  • istnienia związku pomiędzy jego poniesieniem a osiągnięciem, zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodu,
  • niewystępowaniem w tzw. katalogu kosztów negatywnych, o którym mowa w art. 23 ustawy o PIT,

zaliczane są w ciężar kosztów podatkowych na zasadach szczegółowo określonych tą ustawą.

Odnosząc to do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, stwierdzić należy, że co do zasady:

  • wydatki na nabycie nieruchomości (tu lokalu mieszkalnego z jednoczesnym jego przeznaczeniem do działalności) oraz innych środków trwałych, których cena zakupu netto przekracza 3,5 tys. zł netto – odnoszone są w ciężar kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne (o czym stanowi przepis art. 22 ust. 8 w powiązaniu z art. 22a i 22b ustawy o PIT),
  • koszt przeprowadzenia niezbędnych prac remontowych jako typowy koszt pośredni – odnoszone w ciężar kosztów podatkowych w terminach i na zasadach określonych art. 22 ust. 5c i 5d ustawy o PIT,
  • koszt zakupu wyposażenia (mebli itp.) o wartości nieprzekraczającej 3,5 tys. zł netto jako typowy koszt pośredni – analogicznie jak wyżej – odnoszone są w ciężar kosztów podatkowych w terminach i na zasadach określonych art. 22 ust. 5c i 5d ustawy o PIT,
  • koszt opłacenia mediów – analogicznie jak wyżej jako koszt pośredni – odnoszone są w ciężar kosztów podatkowych w terminach i na zasadach określonych art. 22 ust. 5c i 5d ustawy o PIT.

Powyższe należy jednak uczynić uwzględniając specyfikę niniejszej sprawy, a w szczególności fakt, iż dokonywane przez Wnioskodawcę zakupy są według jego szacunków w 20% związane z prowadzoną działalnością, a w 80% z jego potrzebami osobistymi.

W opinii Wnioskodawcy jest to możliwe i dla uwzględnienia w rachunku podatkowym 20% ponoszonych wydatków nie jest konieczne wyłączanie jednego z pomieszczeń wyłącznie na cele działalności lub też tworzenie w istniejącym pomieszczeniu przegród architektonicznych. Potwierdzeniem tego może być wydana w podobnym stanie faktycznym interpretacja Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Bałuty z 28 marca 2006 r., nr I USB I-2/415 -31/06. W przedstawionym tam stanie faktycznym podatnik wskazał, że na cele działalności gospodarczej wydzielono w jednym z pomieszczeń określoną powierzchnię, przy czym miało to charakter umowny i nie wiązało się z:

  • wyłączeniem użytkowania tego pomieszczenia do celów prywatnych,
  • posadowieniem w istniejącym pomieszczeniu przegród architektonicznych itp.

Udzielający odpowiedzi organ stwierdził, że w przedstawionym stanie faktycznym po pierwsze – występuje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkami a źródłem przychodu (a same wydatki nie zostały wskazane w art. 23 ustawy o PIT), po drugie – w opinii tego organu wydatki związane z eksploatacją lokalu, o których mowa w omawianym przypadku w tej części, w której przypadają na działalność gospodarczą stanowią przez to koszt uzyskania przychodów.

Wszystko powyższe uprawnia Wnioskodawcę do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie, zgodnie z którym dokonywane od przedmiotowego lokalu odpisy amortyzacyjne, wydatek na przeprowadzenie w nim prac remontowych, wydatki na zakup wyposażenia oraz opłaty za media będą stanowić koszt w podatku dochodowym od osób fizycznych, oczywiście z uwzględnieniem współczynnika wynoszącego 20% (który oddaje stopień ich procentowego wykorzystania w prowadzonej działalności gospodarczej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

  • stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  • został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  • jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  • jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

  1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
  3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
  4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
  5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych przepisów wynika, że decyzja o amortyzacji podatkowej budynków mieszkalnych oraz lokali mieszkalnych, które wykorzystywane są na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej albo oddane w najem (dzierżawę), pozostawiona jest całkowicie do uznania podatnikowi. Zatem podatnik nie ma obowiązku amortyzacji budynku (lokalu) mieszkalnego wykorzystywanego na cele prowadzonej działalności gospodarcze lecz prawo, z którego może skorzystać. Jeżeli zatem podatnik podejmie decyzję o amortyzowaniu budynku (lokalu) mieszkalnego i uzna go za środek trwały w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, to zobowiązany będzie do ustalenia jego wartości początkowej. Podatnicy, którzy używają na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej budynek (lokal) mieszkalny lub jego część, mają możliwość wyboru sposobu ustalenia jego wartości początkowej.

Jednocześnie zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Natomiast w myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że specyfika prowadzonej działalności skłoniła Wnioskodawcę do zakupu lokalu mieszkalnego, składającego się z przedpokoju, sypialni, łazienki, salonu z aneksem kuchennym, z zamiarem przeznaczenia go zarówno do celów mieszkalnych, jak również do prowadzonej działalności. Zrezygnowano przy tym ze sztucznego dzielenia go na dwie odrębne sfery (mieszkalną i do działalności), gdyż w praktyce i tak byłoby to niemożliwe. Wizyta klienta wiąże się bowiem z tym, że w aneksie kuchennym przygotowana zostanie dla niego kawa, klient będzie mógł chcieć skorzystać z toalety. Jedyną strefą zarezerwowaną wyłącznie na cele mieszkalne będzie sypialnia. Pozostała część, tj. salon, kuchnia i łazienka wykorzystywane są do celów zarówno prywatnych jak i firmowych. Wnioskodawca przyjął, iż ok. 20% wydatków związanych z całym mieszkaniem dotyczy działalności gospodarczej, a 80% potrzeb mieszkalnych Wnioskodawcy. Wydatki związane z ww. lokalem, które poniósł (ponosi) Wnioskodawca, to:

  • koszt jego nabycia,
  • koszt przeprowadzenia niezbędnych prac remontowych,
  • koszt zakupu wyposażenia (mebli itp.),
  • koszt opłacenia mediów.

Z powyższego wynika wprost, że Wnioskodawca nie wyodrębnił pomieszczeń służących wyłącznie dla celów prowadzenia działalności gospodarczej, co oznacza, iż wskazany lokal (salon, kuchnia i łazienka) wykorzystywane będą zarówno na potrzeby osobiste, jak i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. We wskazanym lokalu Wnioskodawca będzie mieszkał, zatem lokal mieszkalny będzie służyć głównie jego celom osobistym (zaspakajaniu jego potrzeb mieszkaniowych). Z tej też przyczyny, lokal mieszkalny, w którym Wnioskodawca nie jest w stanie określić powierzchni wyłącznie wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie może w ogóle być przedmiotem amortyzacji podatkowej. Wprawdzie art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy ustalaniu wartości początkowej m.in. wartości początkowej lokalu mieszkalnego, częściowo wykorzystywanego na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej odwołuje się do stosunku procentowego powierzchni użytkowej lokalu wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni tego lokalu, jednakże zdaniem Organu w przepisach tych mowa jest o ilości m2 faktycznie wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej, a nie o udziale procentowym w każdym metrze tego lokalu (np. 20% każdego metra kwadratowego wskazanych pomieszczeń).

Na prawidłowość ww. wykładni wskazuje również treść art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wprost stanowi o iloczynie ilości m2 powierzchni wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej i kwoty 988 zł, jako wartości początkowej lokalu mieszkalnego ustalanej metodą uproszczoną.

Z tej też przyczyny, skoro Wnioskodawca nie jest w stanie wydzielić powierzchni użytkowej wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej, to nie może dokonywać amortyzacji podatkowej wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego.

Również pozostałe wydatki, które poniósł Wnioskodawca, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Niego pozarolniczej działalności gospodarczej. Wydatki te nie spełniają bowiem przesłanek, o których mowa w cyt. wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazać przy tym należy, iż wymienione we wniosku przedmioty (sofa, meble kuchenne, wyposażenie łazienki, itd.) stanowić będą wyposażenie pomieszczenia, w którym Wnioskodawca mieszka, a zatem bez wątpienia będą służyć przede wszystkim celom prywatnym Wnioskodawcy. Wydatki te mają zatem charakter osobisty i nie pozostają w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W konsekwencji nie zostaną spełnione wymogi, o których mowa w powoływanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podobnie wydatki z tytułu przeprowadzenia niezbędnych prac remontowych oraz opłacenia mediów będą mieć charakter osobisty. Związane będą głównie z zaspokojeniem własnych potrzeb Wnioskodawcy. Zaznaczyć należy, że skoro Wnioskodawca mieszka w ww. lokalu, to nie jest możliwe wyodrębnienie, które z ww. wydatków mogą mieć związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Reasumując – Wnioskodawca nie może uznać za koszt w podatku dochodowym określonej części wydatków poniesionych na nabycie lokalu mieszkalnego, przeprowadzenie niezbędnych prac remontowych, zakupu wyposażenia i opłacenia mediów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj