Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4230-3/13-6/16-S/RR
z 7 listopada 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1649) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 1089/13 (data wpływu 18 lipca 2016 r.) oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 746/14 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2013 r. (data wpływu 18 stycznia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 sierpnia 2016 r. (data wpływu dnia 31 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej przepisów ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w 2006 r. prowadził działalność gospodarczą pod firmą „…”, na bieżąco rozliczając się z zobowiązań podatkowych za wskazany okres rozliczeniowy. W dniu 28 września 2006 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej … delegowany do Prokuratury Okręgowej w …, wydał postanowienie o przedstawieniu zarzutów Wnioskodawcy, że w okresie od 2003 r. do września 2006 r. w …, woj. …, prowadząc działalność gospodarczą pod firmą „…”, uchylając się od opodatkowania podatkiem dochodowym nie ujawnił będących podstawą tego opodatkowania świadczonych usług i nie wystawił za nie stosownych faktur. Zarzuty te były kilkakrotnie uzupełniane w trakcie toczącego się postępowania karno-skarbowego, m.in. w dniu 10 grudnia 2008 r. oraz w dniu 3 grudnia 2010 r.

W dniu 31 grudnia 2009 r. Prokurator Prokuratury Okręgowej w … postanowił o zawieszeniu śledztwa w sprawie dotyczącej Wnioskodawcy.

W dniu 10 grudnia 2012 r. Wnioskodawca otrzymał informację z Urzędu Kontroli Skarbowej w …, że w związku z wydanym postanowieniem Prokuratora Prokuratury Okręgowej w …– zgodnie z art. 70 § 6 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa – uległ zawieszeniu bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym za okres od 2003 r. do września 2006 r. Natomiast w związku z wydanym postanowieniem Prokuratora Prokuratury Okręgowej w … w dniu 3 grudnia 2010 r. uległ zawieszeniu bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za okres od 2005 r. do 2006 r.

W stosunku do zobowiązania podatkowego zarówno w podatku dochodowym od osób fizycznych jak i w podatku od towarów i usług za 2006 r. nigdy nie toczyły się kontrola podatkowa, postępowanie podatkowe oraz postępowanie kontrolne organu kontroli skarbowej.

W związku z powyższym zostało zadane następujące pytanie.

Czy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym doszło do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych i w podatku od towarów i usług za 2006 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie nie doszło do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług oraz w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r.

Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Art. 70 ustawy Ordynacja podatkowa reguluje zagadnienia związane z przedawnieniem w wąskim tego słowa znaczeniu, a zatem z przedawnieniem, którego upływ powoduje wygaśnięcie zobowiązania na podstawie art. 59 § 1 pkt 9.

Celem instytucji przedawnienia jest zapewnienie bezpieczeństwa prawnego dłużnikowi, objawiające się w tym, iż po upływie określonego czasu jego majątek nie zostanie uszczuplony. Przedawnienie zobowiązania podatkowego następuje z mocy prawa, bez potrzeby wydawania odrębnej decyzji organu podatkowego w przedmiocie stwierdzenia przedawnienia.

Wnioskodawca zaznacza, iż kolejne paragrafy art. 70 ustawy Ordynacja podatkowa regulują kwestie zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia. O ile po przerwaniu biegu przedawnienie biegnie na nowo (por. art. 70 § 3 i 4 ww. ustawy), a zatem do okresu przedawnienia nie wlicza się czasu, który upłynął do chwili jego przerwania, o tyle po zakończeniu okresu zawieszenia przedawnienie biegnie dalej, co oznacza, że na poczet okresu przedawnienia zalicza się także okres, jaki upłynął do chwili zawieszenia jego biegu.

Zawieszenie biegu terminu przedawnienia oznacza, że termin ten przez okres zawieszenia nie biegnie, przez co ulega wydłużeniu. Zawieszenie następuje z mocy prawa. Okres zawieszenia „dodaje się” do 5-letniego terminu przedawnienia, co skutkuje tym, że staje się on dłuższy. Identyczny skutek wywołuje nierozpoczynanie biegu terminu przedawnienia z powodu wystąpienia określonych w komentowanym przepisie okoliczności. Termin ten zaczyna biec np. nie z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym upłynął termin płatności zobowiązania, tylko od dnia następnego po dniu ustania przyczyny nierozpoczynania biegu przedawnienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest instytucją nadzwyczajną, stanowiącą wyjątek od zasady, że każde zobowiązanie podatkowe przedawnia się po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa). Wyjątkowość tej instytucji wynika z tego, że organy podatkowe w pierwszej kolejności powinny dążyć do wyegzekwowania zobowiązania podatkowego przed upływem terminu jego przedawnienia. Na tym etapie dysponują one szeroką gamą różnych instrumentów, takich jak czynności sprawdzające, kontrola podatkowa czy kontrola skarbowa. Organy podatkowe i skarbowe tego rodzaju działania powinny podejmować z odpowiednim wyprzedzeniem, tak by ostateczne wyjaśnienie sprawy wywiązania się podatnika z ciążącego na nim obowiązku podatkowego nastąpiło przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Jedynie szczególne okoliczności mogą uzasadniać podejmowanie działań kontrolnych tuż przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego i ich kontynuowanie po tym terminie.

Wnioskodawca wskazuje, że do tej pory organy podatkowe nie podjęły żadnych działań mających na celu ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego za 2006 r. w stosunku do Wnioskodawcy.

Art. 70 § 6 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, za taką szczególną okoliczność uznaje wszczęcie przed upływem okresu przedawnienia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe. Przepis ten był i nadal jest przedmiotem licznych kontrowersji. Wobec licznych postulatów doktryny dotyczących zawężającej interpretacji tego przepisu oraz jego nowelizacji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że interpretacja tego przepisu powinna przede wszystkim polegać na przyjęciu, że z zawieszeniem biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego mamy do czynienia dopiero w sytuacji, gdy organ podatkowy pierwszej instancji wyda i skutecznie doręczy decyzję podatkową i w związku z niewykonaniem zobowiązania wynikającego z tej decyzji dokona wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe. Przyczyną wszczęcia postępowania przygotowawczego wywołującego skutek w postaci zawieszenia terminu biegu przedawnienia może być wtedy także niezapłacenie podatku wynikającego z deklaracji podatkowej. W konsekwencji podejrzenie popełnienia czynu wskazanego w ustawie z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy, którego następstwem jest wszczęcie postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, musi wiązać się z niewykonaniem zobowiązania podatkowego wynikającego albo z decyzji podatkowej – nawet nieostatecznej, albo też z deklaracji podatkowej.

Niezależnie od powyższego uzasadnieniem dla przedstawionego we wniosku stanowiska Wnioskodawcy jest zapadły w dniu 17 lipca 2012 r. wyrok Trybunału Konstytucyjnego o sygn. P 30/11, w którym Sąd orzekł o niekonstytucyjności przepisu art. 70 § 6 pkt 1. Trybunał Konstytucyjny uznał bowiem, że przepis art. 70 § 6 pkt 1 jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny wskazał na konieczność nowelizacji powołanego wyżej przepisu w sposób gwarantujący podatnikowi bezpieczeństwo prawne. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, organy podatkowe nie mogą wywodzić wiążących skutków prawnych – w tym przypadku skutecznego zawieszenia terminu biegu przedawnienia ze względu na wszczęcie postępowania karno-skarbowego – z przepisu, który został uznany za niekonstytucyjny.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że Jego stanowisko jest prawidłowe.

Po dokonaniu analizy ww. wniosku, Organ podatkowy postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2013 r., nr IPTPB3/4230-3/13-3/MF, odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wniosku z dnia 15 stycznia 2013 r. (data wpływu 18 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego z uwagi na to, że w tak określonym zakresie merytoryczne rozpatrzenie wniosku poprzez wydanie indywidualnej interpretacji uznającej za prawidłowe lub nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy wykraczałoby poza uprawnienie przysługujące organowi podatkowemu w ramach postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji prawa podatkowego.

Na ww. postanowienie, pismem z dnia 29 kwietnia 2013 r. (data wpływu 2 maja 2013 r.), Pełnomocnik Strony, w ustawowo określonym terminie złożył zażalenie.

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2013 r., nr IPTPB3/423Z-9/13-2/MF, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, jako organ drugiej instancji, utrzymał w mocy ww. postanowienie.

Na postanowienie z dnia 26 czerwca 2013 r., nr IPTPB3/423Z-9/13-2/MF, utrzymujące w mocy postanowienie z dnia 16 kwietnia 2013 r., nr IPTPB3/4230-3/13-3/MF o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa, Pełnomocnik Skarżącego wniósł w dniu 25 lipca 2013 r. (data wpływu 30 lipca 2013 r.), skargę z dnia 23 lipca 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Pismem z dnia 26 sierpnia 2013 r., nr IPTPB3/4240-27/13-2/MF tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę, wnosząc o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 1089/13 uznał, że skarga jest zasadna. W ww. wyroku Sąd wskazał, że Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi dokonał wadliwej wykładni art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły żadne okoliczności uzasadniające odmowę wszczęcia postępowania w sprawie udzielenia interpretacji prawa podatkowego.

Jak wywiódł Sąd, z art. 14b § 1-3 ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że interpretację indywidualną wydaje się na pisemny wniosek zainteresowanego. Przedmiotem interpretacji mogą być przepisy prawa podatkowego mające zastosowanie do zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Przesłanką negatywną – wykluczającą wydanie indywidualnej interpretacji jest toczące się, w dacie złożenia wniosku postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa, postępowanie kontrolne organu kontroli skarbowej albo istnienie decyzji lub postanowienia organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej rozstrzygającego sprawę, której dotyczy wniosek, co do istoty.

Sąd podzielił stanowisko Organu podatkowego, zgodnie z którym przedmiotem interpretacji mogą być zasadniczo przepisy podatkowe materialne, wskazując, że powyższy wniosek wynika z analizy art. 3 pkt 1, pkt 2 i pkt 10 ww. ustawy.

Jednakże Sąd zaznaczył, że podziela pogląd wielokrotnie wypowiadany w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którym art. 70 ww. ustawy regulujący przedawnienie zobowiązań powstających z mocy prawa (np. zobowiązań z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku od towarów i usług), jest przepisem prawa materialnego. Skoro przepisy regulujące przedawnienie są przepisami materialnymi prawa podatkowego, wniosek zawiera wszystkie niezbędne elementy i wobec podatnika nie toczy się żadne z postępowań, które dotyczy zobowiązań objętych wnioskiem, to zostały spełnione przesłanki do wydania indywidualnej interpretacji prawa podatkowego.

W wyroku zaznaczono, że z przepisów regulujących instytucję interpretacji podatkowych ani z cytowanych powyżej punktów 1 i 2 art. 3 ustawy Ordynacja podatkowa nie wynika aby można było odmówić podatnikowi wydania interpretacji w sytuacji, w której pytanie zawarte we wniosku dotyczy zagadnienia, które może być rozstrzygane w trakcie postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego. Gdyby uwzględnić takie „wyłączenie”, to organ podatkowy mógłby niemal w każdym przypadku odmówić wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji.

Sąd zauważył, że każda kwestia regulowana przez ustawy podatkowe, wymieniona w art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, może być zagadnieniem będącym przedmiotem badania podczas kontroli podatkowej i stanowić oś sporu w postępowaniu podatkowym lub kontrolnym. Jest oczywiste, że ów spór może dotyczyć podmiotu, przedmiotu opodatkowania, powstania obowiązku podatkowego, podstawy opodatkowania, stawki podatku itd. Niewątpliwie może również dotyczyć wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, także w wyniku przedawnienia.

Zdaniem Sądu, wbrew twierdzeniu Organu podatkowego, zagadnienie wygaśnięcia zobowiązania podatkowego na skutek przedawnienia, nie jest zagadnieniem, które jest rozstrzygane wyłącznie w toku postępowania podatkowego. Przedawnienie następuje z mocy prawa bez potrzeby wydawania odrębnej decyzji organu podatkowego w przedmiocie stwierdzenia przedawnienia. Organ podatkowy może ustalić, czy zobowiązanie uległo przedawnieniu jeszcze przed wszczęciem postępowania, o czym najlepiej świadczy pismo organu kontroli skarbowej skierowane do Skarżącego, informujące o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia zobowiązań z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług za rok 2006.

Przesłanką uzasadniającą odmowę wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji nie jest subiektywne przekonanie organu podatkowego, że interpretacja, której wydania domaga się podatnik, nie spełniałaby swej funkcji gwarancyjnej.

W ocenie Sądu nie można się zgodzić z poglądem, według którego interpretacja, której przedmiotem jest wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, nie spełnia takiej funkcji. W rozpoznawanej sprawie pozytywna interpretacja będzie stanowiła dla podatnika gwarancję, że zobowiązania podatkowe, których wniosek dotyczy wygasły lub co najmniej, że bieg ich terminu nie uległ zawieszeniu w związku z toczącym się postępowaniem karnym skarbowym. Będzie zatem stanowiła dla Wnioskodawcy gwarancję, że organ podatkowy w toku ewentualnego postępowania podatkowego dotyczącego zobowiązań z tytułu podatku dochodowego i podatku od towarów i usług za 2006 r., nie powoła się na okoliczność zawieszenia biegu terminu tych zobowiązań, a wobec braku innych okoliczności przerywających lub zawieszających bieg terminu tych zobowiązań, że zobowiązania te definitywnie wygasły.

Sąd nie podzielił także stanowiska Organu podatkowego, zgodnie z którym wydanie interpretacji byłoby niedopuszczalne ze względu na ingerowanie w kompetencje innych organów podatkowych, bowiem interpretacja ta stanowiłaby ocenę działań organu kontroli skarbowej, który zawiadomił podatnika o zawieszeniu biegu terminu zobowiązań. W ocenie Sądu, z obowiązujących przepisów nie wynika tego rodzaju przesłanka negatywna do wydania interpretacji.

W związku z uchyleniem zaskarżonego postanowienia z dnia 26 czerwca 2013 r., nr IPTPB3/423Z-9/13-2/MF przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Organ podatkowy pismem z dnia 16 stycznia 2014 r. IPTRP-4160-2/14-1 wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od ww. wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej tutejszego Organu, wyrokiem z dnia 12 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 746/14 uznał, że skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przedmiotem indywidualnych interpretacji mogą być wyłącznie przepisy prawa materialnego, zatem Sąd pierwszej instancji trafnie uznał, że art. 70 ustawy Ordynacja podatkowa może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, gdyż jest to niewątpliwie przepis materialnego prawa podatkowego. Nie ma przy tym znaczenia, że przepis ten umiejscowiony jest w ustawie regulującej w znacznej mierze procedurę działania organów podatkowych. Ustawa ta zawiera szereg uregulowań materialnoprawnych, do których zalicza się również art. 70 ww. ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że pojęcia „przepisy prawa podatkowego”, o którym mowa w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, nie można ograniczać wyłącznie do ustaw, które w swoim tytule zawierają takie pojęcie, lecz chodzi o rzeczywistą treść zawartych w ustawach regulacji mających wpływ na opodatkowanie. Przepisy prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 ww. ustawy to zatem takie normy prawne, które regulują elementy konstrukcyjne podatku, jak też wpływają na byt powstałego już zobowiązania podatkowego w danym podatku, w taki sposób, że ich zastosowanie prowadzi do jego wygaśnięcia.

Taki charakter ma niewątpliwie art. 70 § 6 pkt 1 ww. ustawy, którego treść może rodzić dla strony negatywne skutki w zakresie materialnego prawa podatkowego, tj. wydłużenie możliwości skutecznego domagania się przez organy podatkowe zapłaty podatku przez podatnika. Istotnym argumentem uzasadniającym potrzebę wydania interpretacji w przedmiocie zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest przy tym zachowanie gwarancyjnej funkcji takiej interpretacji. Ewentualna pozytywna interpretacja będzie stanowiła dla podatnika gwarancję, że wygasło zobowiązanie podatkowe, którego wniosek dotyczy lub co najmniej, że bieg jego terminu nie uległ zawieszeniu w związku z toczącym się postępowaniem karnym skarbowym. Taka interpretacja będzie gwarantem tego, że organ podatkowy, wbrew jej treści, nie powoła się w trakcie toczącego się postępowania podatkowego na identyczną okoliczność zawieszającą jego zdaniem bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego skarżącego.

W związku z powyższym, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, skoro przedmiotem interpretacji miał być przepis prawa materialnego, wniosek Skarżącego zawierał wszystkie niezbędne elementy i odpowiadał wymogom formalnym oraz nie zachodziły przesłanki wyłączające wydanie interpretacji indywidualnej przewidziane w art. 14b § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, to Organ miał prawny obowiązek odpowiedzieć na pytanie sformułowane we wniosku i wydać interpretację indywidualną w tej sprawie. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny uznał stanowisko Sądu pierwszej instancji za w pełni uprawnione, a zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa za niezasadny.

W dniu 18 lipca 2016 r. do tutejszego Organu wpłynęło prawomocne od dnia 12 maja 2016 r. orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 1089/13.

Uwzględniając ww. orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 746/14, Organ drugiej instancji postanowieniem z dnia 11 sierpnia 2016 r., nr IPTPB3/4230-3/13-4/16-S/RR, uchylił w całości zaskarżone postanowienie z dnia 16 kwietnia 2013 r., nr IPTPB3/4230-3/13- -3/MF oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Organowi pierwszej instancji.

W związku z koniecznością ponownego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego Organ podatkowy pismem z dnia 12 sierpnia 2016 r., nr IPTPB3/4230-3/13-5/16-S/RR (doręczonym dnia 19 sierpnia 2016 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia tego wniosku o brakującą opłatę od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 31 sierpnia 2016 r. wpłynęło pismo wraz z uwierzytelnioną kopią dowodu uiszczenia opłaty (nadane w dniu 24 sierpnia 2016 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wydanym w niniejszej sprawie prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 1089/13 (data wpływu 18 lipca 2016 r.) oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 746/14 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego we wniosku stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, z późn zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Z ww. przepisu wynika zatem, że co do zasady zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Przedawnienie oznacza, że po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego od momentu powstania zobowiązania podatkowego, zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się jego uregulowania. Stosownie do treści art. 70 § 6 pkt 1 ww. ustawy, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania.

Analiza treści cyt. przepisu wskazuje, że zdarzeniem prawnym powodującym zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest wszczęcie postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe związane z niewykonaniem tego zobowiązania.

W myśl art. 70 § 7 pkt 1 ww. ustawy, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się, a po zawieszeniu biegnie dalej, od dnia następującego po dniu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe.

Należy wskazać, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 17 lipca 2012 r., sygn. P 30/11, na który powołuje się Wnioskodawca, orzekł o niezgodności z Konstytucją przepisu art. 70 § 6 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 58 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 169, poz. 1387 oraz z 2007 r. Nr 221, poz. 1650), jednakże nie zakwestionował dopuszczalności samej przesłanki zawieszenia biegu terminu przedawnienia. Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że „(…) organy skarbowe w trakcie 5-letniego okresu przedawnienia mają prawo wszcząć i prowadzić postępowanie w sprawie o przestępstwo (wykroczenie) skarbowe, co skutkować będzie, zgodnie z zakwestionowanym przepisem, zawieszeniem biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego”. Stwierdzona przez Trybunał Konstytucyjny wada normy prawnej tkwi jedynie w braku zawiadomienia podatnika o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia. Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że: „Jednakże z chwilą upływu 5-letniego terminu przedawnienia podatnik musi zostać poinformowany, że przedawnienie nie następuje, bo jego bieg został zawieszony w związku z wszczęciem postępowania karnoskarbowego”.

Trybunał Konstytucyjny w ww. wyroku nie wskazał żadnych innych skutków wyroku, w szczególności nie stwierdził, aby wydane orzeczenie miało uchylać czy pozbawiać prawnej skuteczności zawieszenia biegu terminu przedawnienia, w wyniku przesłanki określonej w przepisie art. 70 § 6 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, dokonanego wcześniej bez zawiadomienia podatnika. W szczególności takiego skutku nie można upatrywać wobec zastosowania przepisu art. 70 § 6 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2005 r.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 28 września 2006 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej delegowany do Prokuratury Okręgowej, wydał postanowienie o przedstawieniu zarzutów Wnioskodawcy, że w okresie od 2003 r. do września 2006 r., prowadząc działalność gospodarczą, uchylając się od opodatkowania podatkiem dochodowym nie ujawnił będących podstawą tego opodatkowania świadczonych usług i nie wystawił za nie stosownych faktur. Zarzuty te były kilkakrotnie uzupełniane w trakcie toczącego się postępowania karno-skarbowego, m.in. w dniu 10 grudnia 2008 r. oraz w dniu 3 grudnia 2010 r. W dniu 31 grudnia 2009 r. Prokurator Prokuratury Okręgowej postanowił o zawieszeniu śledztwa w sprawie dotyczącej Wnioskodawcy. W dniu 10 grudnia 2012 r. Wnioskodawca otrzymał informację z Urzędu Kontroli Skarbowej, że w związku z wydanym postanowieniem Prokuratora Prokuratury Okręgowej – zgodnie z art. 70 § 6 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa – uległ zawieszeniu bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym za okres od 2003 r. do września 2006 r. Natomiast w związku z wydanym postanowieniem Prokuratora Prokuratury Okręgowej w dniu 3 grudnia 2010 r. uległ zawieszeniu bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za okres od 2005 r. do 2006 r. W stosunku do zobowiązania podatkowego zarówno w podatku dochodowym od osób fizycznych jak i w podatku od towarów i usług za 2006 r. nigdy nie toczyły się kontrola podatkowa, postępowanie podatkowe oraz postępowanie kontrolne organu kontroli skarbowej.

Z treści ww. przepisów ustawy Ordynacja podatkowa oraz treści ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie wynika, tak jak uważa Wnioskodawca, że z zawieszeniem biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, mamy do czynienia dopiero wówczas, gdy organ podatkowy pierwszej instancji wyda i skutecznie doręczy decyzję podatkową i w związku z niewykonaniem zobowiązania wynikającego z tej decyzji dokona wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe bądź też następuje wszczęcie postępowania przygotowawczego z uwagi na niezapłacenie podatku wynikającego z deklaracji podatkowej.

Skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego następuje z mocy prawa z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe. Do wszczęcia postępowania dochodzi na skutek wydania postanowienia, które nie jest ani ogłaszane ani doręczane podatnikowi. W prawie podatkowym skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego wywołuje już wszczęcie postępowania „w sprawie” o przestępstwo (wykroczenie) skarbowe, niezależnie od tego, czy do wszczęcia postępowania przeciwko podatnikowi w ogóle dojdzie.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny, powołane przepisy prawa podatkowego oraz ww. wyrok Trybunału Konstytucyjnego, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie doszło do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego Wnioskodawcy w podatku od towarów i usług oraz w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za nieprawidłowe.

Stanowisko tutejszego Organu zgodne jest ze stanowiskiem Ministra Finansów wyrażonym w interpretacji ogólnej z dnia 2 października 2012 r., Nr PK4/8012/239/AAN/12/1804 w sprawie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego (Dz. Urz. Ministra Finansów z 2012 r. poz. 48), w której wskazano m.in., że zawiadomienie stosuje się również, gdy w sprawie danego zobowiązania podatkowego nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa lub czynności sprawdzające.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonego postanowienia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm. ). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj