Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2-2/4512-1-33/16-2/JK
z 10 listopada 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2016 r. (data wpływu 29 lipca 2016 r.) uzupełnionym pismem z 10 października 2016 r. (data wpływu 14 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat od gości hotelowych i ich dokumentowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat od gości hotelowych i ich dokumentowania. Wniosek uzupełniono w dniu 26 sierpnia 2016 r. o dodatkową opłatę oraz w dniu 14 października 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest firmą działającą w branży hotelarskiej i prowadzi sieć hoteli na terenie Polski. Spółka, będąca czynnym podatnikiem VAT, jest podmiotem, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje między innymi działalność w zakresie prowadzenia hoteli i restauracji (PKD 55.10Z) oraz działalność związaną z organizacją targów, wystaw i kongresów (PKD 82.30Z), a także działalność w zakresie wypożyczania i dzierżawy sprzętu rekreacyjnego i sportowego (PKD 77.21Z) (rowery). Wnioskodawcy zdarza się pobierać opłaty od gości hotelowych i wystawiać potem noty księgowe (obciążeniowe) w następujących przypadkach:

  • z tytułu wszelkich zniszczeń, które gość hotelowy uczynił na terenie hotelu, w pokoju hotelowym, na sali konferencyjnej czy też restauracyjnej, korzystając z usług oferowanych przez Spółkę;
  • z tytułu ponadnormatywnego sprzątania w pokoju po pobycie, lub w trakcie pobytu gościa hotelowego, np. gdy zabrudzi on pokój hotelowy, sprzęty znajdujące się w tym pokoju, czy też gdy pokój wymaga odświeżenia i czyszczenia w skutek zapalenia przez gościa papierosa, a pokój nie jest przeznaczony dla osoby palącej;
  • z tytułu uszkodzenia, zniszczenia bądź zagubienia przez gościa hotelowego roweru, który wypożyczony został przez niego w ramach usług oferowanych przez Spółkę.

Opłaty którymi obciążany jest w tym przypadku gość hotelowy, korzystający z usług oferowanych przez Spółkę, stanowią rekompensatę za poniesione przez Spółkę koszty: napraw, sprzątania, wymiany zniszczonego bądź zaginionego przez gościa hotelowego sprzętu. Czasami opłata taka stanowić też będzie odszkodowanie za utracone korzyści, np. w przypadku gdy spowodowane przez gościa zniszczenia są na tyle poważne, że zmuszają do wyłączenia pomieszczenia z funkcjonowania hotelu do czasu jego naprawy.

W uzupełnieniu do sprawy Wnioskodawca wskazał:

  1. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu „Czy wysokość opłaty za ponadnormatywne sprzątanie jest wartością stałą i nie zależy od rodzaju i wielkości zabrudzeń?” – Opłata, którą pobiera Wnioskodawca za ponadnormatywne sprzątanie, jest stała i nie zależy od rodzaju i wielkości zabrudzeń.
  2. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu „Czy wysokość opłaty za zniszczenia na terenie hotelu, w pokojach/salach konferencyjnych/restauracyjnych jest wartością stałą i nie zależy od wielkości zniszczeń, czy też wysokość opłaty za zniszczenie kalkulowana jest indywidualnie po oględzinach danego pomieszczenia i określeniu skali zniszczeń?” – Wnioskodawca różnicuje opłatę za zniszczenia na terenie hotelu, w pokojach/salach konferencyjnych/restauracjach itp., każde takie zniszczenie kalkulowane jest indywidualnie, po dokonaniu oględzin na podstawie stwierdzonych strat i ewentualnej konieczności zakupu nowego wyposażenia czy też remontu.
  3. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu „W jaki sposób Wnioskodawca nalicza opłaty za utracone korzyści z powodu wyłączenia pomieszczenia z funkcjonowania w związku z dokonanymi zniszczeniami?” – W przypadku gdy z powodu wyłączenia pomieszczenia z powodu zniszczeń/zabrudzeń zajdzie konieczność przeniesienia gości hotelowych do innego hotelu i poniesienia z tego tytułu opłat przez Wnioskodawcę (koszty pokoju w innym hotelu, koszty transportu do tego hotelu), wówczas Wnioskodawca obciąża opłatą odpowiadającą tym kosztom sprawcę zniszczeń/zabrudzeń. W przypadku zaś, gdy z powodu wyłączenia pomieszczenia z powodu zniszczeń/zabrudzeń nie można sprzedać pokoju, a z powodu obłożenia hotelu nie ma już wolnych pokoi, Wnioskodawca obciąża opłatą odpowiadającą opłacie za pobyt w pokoju sprawcę zniszczeń/zabrudzeń z tytułu utraconych korzyści.
  4. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu „Jakiego rodzaju korzyści utraci Wnioskodawca lub jaką szkodę poniesie w przypadku zaistnienia zdarzenia (zabrudzenie lub zadymienie dymem papierosowym), za które opłata ponadnormatywna ma być pobierana przez Wnioskodawcę?” – Utracone korzyści Wnioskodawcy wynikają po pierwsze z braku przychodów podczas prowadzonych napraw i remontów w pomieszczeniach, a po drugie w przypadku ponadnormatywnego sprzątania z dodatkowych kosztów, np. prania, czyszczenia wykładzin, ozonowania pokoju.
  5. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu „Czy wysokość opłaty za zniszczenie roweru jest wartością stałą i nie zależy od wielkości uszkodzeń, czy też wysokość opłaty za zniszczenie roweru kalkulowana jest indywidualnie po oględzinach danego roweru i określeniu skali napraw?” – Opłata za zniszczenie roweru kalkulowana jest przez Wnioskodawcę indywidualnie, w zależności od stopnia jego zniszczenia, po dokonaniu oględzin na podstawie stwierdzonych strat i ewentualnej konieczności zakupu nowego roweru czy też kosztów naprawy zniszczonego.
  6. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu „Czy wysokość opłaty za zagubienie roweru jest wartością stałą i nie zależy od wartości danego roweru?” – Opłata za zagubienie roweru kalkulowana jest przez Wnioskodawcę indywidualnie, w zależności od jego wartości.
  7. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu „Jakiego rodzaju korzyści utraci Wnioskodawca lub jaką szkodę poniesie w przypadku zaistnienia zdarzenia (zagubienie lub zniszczenie roweru), za które opłata ma być pobierana przez Wnioskodawcę?” – Wnioskodawca utraci dodatkowe korzyści, które osiągnąłby z tytułu najmu roweru w przypadku jego uszkodzenia, zagubienia lub jego całkowitego zniszczenia, w okresie gdy rower mógłby być użytkowany przez innego najemcę, a z powodu jego braku (zagubienie bądź zniszczenie) nie jest on dostępny, zaś w przypadku uszkodzenia, za okres w którym jest naprawiany. Dodatkowo szkodą jest koszt naprawy roweru (uszkodzenie) lub zakup nowego (zagubienie bądź zniszczenie).
  8. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu „Czy w każdym z opisanych we wniosku przypadków, w związku z pobieranymi przez Wnioskodawcę opłatami, usługobiorca zwolniony jest z obowiązku naprawienia szkód? Wskazać oddzielnie dla każdej z opisanych sytuacji” – W przypadku zniszczeń/uszkodzeń pomieszczeń lub roweru opłata rekompensuje szkodę w dokładnie tej wysokości. W przypadku ponadnormatywnego sprzątania trudno jest obliczyć jej wysokość, dlatego opłata jest stała. Oprócz zapłaty żądanych kwot usługobiorca zwolniony jest z obowiązku naprawienia szkód.
  9. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu „W związku z pobieraną opłatą za zgubienie roweru, kto po jego odnalezieniu będzie jego właścicielem (Wnioskodawca, czy klient)?” – Wnioskodawca zaznacza, że nie zdarzył się do tej pory przypadek, aby zagubiony wcześniej rower odnalazł się, niemniej jednak w takim przypadku, wobec braku przeniesienia własności, właścicielem roweru pozostałby nadal Wnioskodawca. Kwota już zapłacona przez najemcę z tytułu zagubienia roweru musiałaby zostać przez Wnioskodawcę zwrócona.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

  1. Czy opłaty, które pobiera Spółka od gości hotelowych w przypadku zniszczeń, ponadnormatywnego sprzątania, zniszczenia bądź zagubienia sprzętu wypożyczonego od Spółki, np. rowerów, winny być opodatkowane podatkiem od towarów i usług?
  2. Czy Spółka postępuje słusznie wystawiając z tytułu pobrania tych opłat noty księgowe (obciążeniowe)?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty które pobiera on od gości hotelowych w przypadkach zniszczeń, ponadnormatywnego sprzątania, zniszczenia bądź zagubienia sprzętu wypożyczonego od Wnioskodawcy, np. rowerów, nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek usługę, którą świadczyłby Wnioskodawca. Opłaty te są bowiem świadczeniem za poniesione przez Spółkę koszty lub za utracone korzyści. W związku z tym, że opłaty te nie są związane z żadną czynnością, która podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT, czy to sprzedażą towarów, czy usług, Spółka nie wystawia z tego tytułu żadnych faktur, a pobieranie tych opłat od gości hotelowych, dokumentuje wystawiając stosowne noty księgowe (obciążeniowe).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez towary – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

  • w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  • świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Zatem, dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Natomiast co do odpłatności za ww. świadczenie to ustawa nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

W niniejszej sprawie należy zwrócić uwagę na pojęcie odszkodowania i kary umownej.

Odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w świetle uregulowań zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm., dalej jako: „k.c.”) jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty.

Na mocy art. 361 § 1 i § 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.).

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Podobnie kary umowne, stosownie do art. 483 § 1 k.c., nie stanowią zapłaty za usługę, lecz pełnią funkcję odszkodowawczą (sankcyjną).

Zgodnie z tym przepisem można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Kara ta ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Innymi słowy, kara umowna ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem przez klienta świadczenia wzajemnego. Kara umowna ma w tym wypadku charakter odszkodowawczy. Co do zasady, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy. W przypadku kar umownych, które Kodeks cywilny definiuje jako zastrzeżenie naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, zadośćuczynienie następuje poprzez zapłatę określonej sumy i w związku z powyższym takie wynagrodzenie nie będzie zawierało ekwiwalentności w postaci świadczenia.

W świetle powyższego, ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

Należy jednocześnie wskazać, że nazwanie otrzymanego wynagrodzenia „odszkodowaniem” nie ma przesądzającego znaczenia dla określenia konsekwencji podatkowych tego zdarzenia. Nie jest istotna nazwa lecz rzeczywisty charakter świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest firmą działającą w branży hotelarskiej i prowadzi sieć hoteli na terenie Polski. Spółka, będąca czynnym podatnikiem VAT, jest podmiotem, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje między innymi działalność w zakresie prowadzenia hoteli i restauracji (PKD 55.10Z) oraz działalność związaną z organizacją targów, wystaw i kongresów (PKD 82.30Z), a także działalność w zakresie wypożyczania i dzierżawy sprzętu rekreacyjnego i sportowego (PKD 77.21Z) (rowery). Wnioskodawcy zdarza się pobierać opłaty od gości hotelowych i wystawiać potem noty księgowe (obciążeniowe) w następujących przypadkach: z tytułu wszelkich zniszczeń, które gość hotelowy uczynił na terenie hotelu, w pokoju hotelowym, na sali konferencyjnej czy też restauracyjnej, korzystając z usług oferowanych przez Spółkę; z tytułu ponadnormatywnego sprzątania w pokoju po pobycie, lub w trakcie pobytu gościa hotelowego, np. gdy zabrudzi on pokój hotelowy, sprzęty znajdujące się w tym pokoju, czy też gdy pokój wymaga odświeżenia i czyszczenia w skutek zapalenia przez gościa papierosa, a pokój nie jest przeznaczony dla osoby palącej; z tytułu uszkodzenia, zniszczenia bądź zagubienia przez gościa hotelowego roweru, który wypożyczony został przez niego w ramach usług oferowanych przez Spółkę. Opłaty którymi obciążany jest w tym przypadku gość hotelowy, korzystający z usług oferowanych przez Spółkę, stanowią rekompensatę za poniesione przez Spółkę koszty: napraw, sprzątania, wymiany zniszczonego bądź zaginionego przez gościa hotelowego sprzętu. Czasami opłata taka stanowić też będzie odszkodowanie za utracone korzyści, np. w przypadku gdy spowodowane przez gościa zniszczenia są na tyle poważne, że zmuszają do wyłączenia pomieszczenia z funkcjonowania hotelu do czasu jego naprawy.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że opłata, którą pobiera za ponadnormatywne sprzątanie, jest stała i nie zależy od rodzaju i wielkości zabrudzeń. Wnioskodawca natomiast różnicuje opłatę za zniszczenia na terenie hotelu, w pokojach/salach konferencyjnych/restauracjach itp., każde takie zniszczenie kalkulowane jest indywidualnie, po dokonaniu oględzin na podstawie stwierdzonych strat i ewentualnej konieczności zakupu nowego wyposażenia czy też remontu. Ponadto, w przypadku gdy z powodu wyłączenia pomieszczenia z powodu zniszczeń/zabrudzeń zajdzie konieczność przeniesienia gości hotelowych do innego hotelu i poniesienia z tego tytułu opłat przez Wnioskodawcę (koszty pokoju w innym hotelu, koszty transportu do tego hotelu), wówczas Wnioskodawca obciąża opłatą odpowiadającą tym kosztom sprawcę zniszczeń/zabrudzeń. W przypadku zaś, gdy z powodu wyłączenia pomieszczenia z powodu zniszczeń/zabrudzeń nie można sprzedać pokoju, a z powodu obłożenia hotelu nie ma już wolnych pokoi, Wnioskodawca obciąża opłatą odpowiadającą opłacie za pobyt w pokoju sprawcę zniszczeń/zabrudzeń z tytułu utraconych korzyści. Utracone korzyści Wnioskodawcy wynikają po pierwsze z braku przychodów podczas prowadzonych napraw i remontów w pomieszczeniach, a po drugie w przypadku ponadnormatywnego sprzątania z dodatkowych kosztów, np. prania, czyszczenia wykładzin, ozonowania pokoju. Opłata za zniszczenie roweru kalkulowana jest przez Wnioskodawcę indywidualnie, w zależności od stopnia jego zniszczenia, po dokonaniu oględzin na podstawie stwierdzonych strat i ewentualnej konieczności zakupu nowego roweru czy też kosztów naprawy zniszczonego. Opłata za zagubienie roweru kalkulowana jest przez Wnioskodawcę indywidualnie, w zależności od jego wartości. Wnioskodawca utraci dodatkowe korzyści, które osiągnąłby z tytułu najmu roweru w przypadku jego uszkodzenia, zagubienia lub jego całkowitego zniszczenia, w okresie gdy rower mógłby być użytkowany przez innego najemcę, a z powodu jego braku (zagubienie bądź zniszczenie) nie jest on dostępny, zaś w przypadku uszkodzenia, za okres w którym jest naprawiany. Dodatkowo szkodą jest koszt naprawy roweru (uszkodzenie) lub zakup nowego (zagubienie bądź zniszczenie). W przypadku zniszczeń/uszkodzeń pomieszczeń lub roweru opłata rekompensuje szkodę w dokładnie tej wysokości. W przypadku ponadnormatywnego sprzątania trudno jest obliczyć jej wysokość, dlatego opłata jest stała. Oprócz zapłaty żądanych kwot usługobiorca zwolniony jest z obowiązku naprawienia szkód. Wnioskodawca zaznacza, że nie zdarzył się do tej pory przypadek, aby zagubiony wcześniej rower odnalazł się, niemniej jednak w takim przypadku, wobec braku przeniesienia własności, właścicielem roweru pozostałby nadal Wnioskodawca. Kwota już zapłacona przez najemcę z tytułu zagubienia roweru musiałaby zostać przez Wnioskodawcę zwrócona.

W przedmiotowej sprawie konieczne jest ustalenie czy otrzymane przez Wnioskodawcę opłaty od gości hotelowych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisu art. 8 ust. 1 ustawy.

W niniejszej sprawie należy wskazać, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie czy też jest odszkodowaniem w znaczeniu wyżej opisanym.

Przenosząc powołane przepisy na grunt niniejszej sprawy uznać należy, że pobierane opłaty od gości hotelowych z tytułu:

  • ponadnormatywnego sprzątania w pokoju,
  • wszelkich zniszczeń, które gość hotelowy uczynił na terenie hotelu, w pokoju hotelowym, na sali konferencyjnej czy też restauracyjnej,
  • uszkodzenia, zniszczenia bądź zagubienia roweru,

nie posiadają cech odszkodowania za poniesioną szkodę, lecz pełnią funkcję wynagrodzenia za świadczoną usługę, co wpisuje się w normę art. 8 ust. 1 ustawy, czyniąc tego rodzaju usługę faktycznie odpłatną.

Jak wskazał Wnioskodawca w uzupełnieniu do wniosku, opłaty które pobiera od konkretnego gościa hotelowego w związku z niewłaściwym używaniem przez niego rzeczy (np. zniszczenia pomieszczeń hotelowych, sprzętów itp.) są różnicowane, kalkulowane indywidualnie na podstawie oględzin a ich wysokość uzależniona jest od wielkości dokonanych zniszczeń lub od wartości zniszczonego/zgubionego sprzętu w tym roweru.

Tylko w niektórych przypadkach Wnioskodawca w kalkulacji uwzględnia poniesione koszty pokoju w innym hotelu, koszty transportu do tego hotelu, utracone korzyści za niezrealizowany pobyt w pokoju lub za niezrealizowany najem roweru. Wnioskodawca podkreślił również w uzupełnieniu do wniosku, że „oprócz zapłaty żądanych kwot usługobiorca zwolniony jest z obowiązku naprawienia szkód”.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że z tytułu ww. zdarzeń Wnioskodawcy przysługuje roszczenie wobec gościa hotelowego, który dokonał zniszczeń czy zgubienia rzeczy w związku z niewłaściwym ich użytkowaniem. Jednakże z opisu sprawy wynika, że oprócz zapłaty żądanych kwot usługobiorca – gość hotelowy zwolniony jest z obowiązku naprawy szkód. Zatem gość hotelowy uiszczając na rzecz Wnioskodawcy opłatę za poczynione zniszczenia zwalnia się w istocie od wszelkich konsekwencji i roszczeń z tytułu poniesionych przez Wnioskodawcę strat.

W związku z powyższym przedmiotowe opłaty należy traktować jako wynagrodzenie za świadczenie wykonywane przez Wnioskodawcę. Należy zwrócić uwagę, że w tym przypadku możliwe jest wskazanie konkretnego beneficjenta usługi, a więc konkretnego gościa hotelowego, który w związku z zaistnieniem określonych okoliczności (tj. zniszczenia w pomieszczeniach na terenie hotelu, zniszczenie/uszkodzenie/zagubienie sprzętu hotelowego) jest zobowiązany do wypłaty ustalonego wynagrodzenia. Możliwe w przedmiotowej sprawie jest także wskazanie konkretnego świadczenia. Bowiem wskazane przez Wnioskodawcę opłaty kalkulowane indywidualnie odzwierciedlają wartość faktycznych, rzeczywistych zniszczeń, dokonanych przez gościa hotelowego – wycenionych po uprzednich oględzinach, odpowiadają więc wysokości kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę, z tytułu remontu, naprawy lub konieczności zakupu nowych sprzętów.

Przedmiotowe opłaty otrzymane przez Wnioskodawcę nie są więc karą (odszkodowaniem), lecz stanowią wynagrodzenie za świadczenie (czynność) związane z zaistniałym zdarzeniem.

Zauważa się, że w przypadku przedmiotowych opłat występuje bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy otrzymanym wynagrodzeniem a dokonanym świadczeniem.

Ponadto wskazać należy, że również otrzymane opłaty od gości hotelowych z tytułu ponadnormatywnego sprzątania w pokoju, pomimo że są stałe i nie zależą od wielkości zabrudzenia pomieszczenia stanowią w rzeczywistości wynagrodzenie za świadczoną przez Wnioskodawcę usługę na rzecz konkretnego gościa hotelowego, który doprowadził do konieczności ponadnormatywnego sprzątania w pokoju w postaci prania, czyszczenia wykładzin czy ozonowania pokoju.

W tym przypadku również istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym wynagrodzeniem. Opłata od gości hotelowych stanowi rzeczywiste wynagrodzenie za usługę, jest konsekwencją wykonanego przez Wnioskodawcę świadczenia (sprzątanie, czyszczenie, naprawa, zakup nowego sprzętu).

Zatem wskazać należy, że wszystkie opłaty pobierane przez Wnioskodawcę od gości hotelowych stanowią zapłatę za świadczenie przez niego usług na rzecz konkretnego beneficjenta – gościa hotelowego, który dokonał zniszczeń/zabrudzeń/zagubił sprzęt hotelowy (rower).

Dodatkowo tut. Organ wyjaśnia, że aby mówić o odszkodowaniu nie wystarczy, że wystąpi nienależyte wykonanie zobowiązania, to nienależyte wykonanie musi wiązać się z powstałą faktyczną szkodą, a sam obowiązek zapłaty odszkodowania, choćby w postaci kary umownej czy innej opłaty, tej szkody nie rodzi.

Wymienione we wniosku uszkodzenia dotyczą zdarzeń polegających na niewłaściwym używaniu rzeczy (np. zabrudzenia/zniszczenia pokoju hotelowego i innych pomieszczeń na terenie hotelu, zniszczenie/zgubienie sprzętu hotelowego w tym roweru) lub oddaniu rzeczy w stanie zabrudzonym/zniszczonym lub zgubienie rzeczy.

W takich przypadkach Wnioskodawcy przysługuje roszczenie wobec użytkownika, który miał obowiązek zwrócić rzecz w uzgodniony w umowie sposób. Z uzupełnienia wniosku wynika, że gość hotelowy nie ma obowiązku naprawy szkód z tytułu zabrudzeń/zniszczeń czy zgubienia rzeczy, natomiast wniesienie opłaty za ww. zniszczenia/zabrudzenia zwalnia go z dalszych roszczeń Wnioskodawcy z tytułu remontu, naprawy lub konieczności zakupu nowych sprzętów. Wobec powyższego należy stwierdzić, że w takim przypadku czynności te wypełniają definicję świadczenia usług zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy. Jak wskazano wyżej gość hotelowy uiszczając na rzecz Wnioskodawcy dodatkową opłatę zwalnia się w istocie od wszelkich dalszych konsekwencji i roszczeń ze strony Wnioskodawcy w związku z nienależytym wykonaniem umowy. To Wnioskodawca bowiem – w zamian za wniesioną opłatę – zorganizuje sprzątanie, naprawy zniszczonych rzeczy, odkupi zgubiony sprzęt.

Zauważa się, że kara umowna czy opłata powinna mieć charakter jednostronny, nie może wiązać się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego i ma mieć na celu naprawienie szkody. Natomiast w przypadku przedmiotowych opłat występuje bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem (tj. naprawą zniszczonych rzeczy, dodatkowym sprzątaniem).

Tym samym, przedmiotowe świadczenia, za które Wnioskodawca pobiera wynagrodzenie (opłaty) od gości hotelowych stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii dokumentowania pobieranych opłat od gości hotelowych.

Sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) – co do zasady – należy udokumentować fakturą VAT.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

  1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
  2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
  3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
  4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Natomiast, w myśl art. 106b ust. 2 ustawy – podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

  1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
  2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Generalnie ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT.

Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż zwolnioną, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w przewidzianym przepisem terminie.

Na mocy art. 106h ust. 1 ustawy – w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy – podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani – dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących w obowiązującym stanie prawnym, tj.: od dnia 1 stycznia 2015 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r., poz. 1544).

Zatem, skoro kwoty należne Wnioskodawcy od gości hotelowych za dane świadczenie, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to Wnioskodawca na rzecz innego podatnika lub na żądanie nabywcy niebędącego podatnikiem jest zobowiązany do wystawiania faktur z tego tytułu. Natomiast, gdy świadczy usługę na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych fakturę taką zobowiązany jest wystawić jedynie na żądanie odbiorcy. Należy jednak zauważyć, że w takim przypadku (tj. sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych) Wnioskodawca może być zobowiązany zaewidencjonować na kasie rejestrującej oraz wydrukować paragon fiskalny i wydać go nabywcy (pod warunkiem, że powstał wobec Wnioskodawcy obowiązek ewidencjonowania tej sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej).

Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, że opłaty, które pobiera Wnioskodawca od gości hotelowych stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym, w przypadku sprzedaży ww. usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych Wnioskodawca może być obowiązany do zaewidencjonowania tej sprzedaży na kasie rejestrującej, wydrukowania paragonu i wydania go nabywcy – o ile powstał wobec Wnioskodawcy obowiązek ewidencjonowania tej sprzedaży na kasie rejestrującej. Natomiast świadczenie przedmiotowych usług na rzecz innych podatników (lub na żądanie nabywcy niebędącego podatnikiem podatku od towarów i usług) Wnioskodawca ma obowiązek udokumentować fakturą VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku w sprawie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj