Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.95.2016.3.KP
z 18 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2016 r. (data wpływu 21 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzowania wskazanej we wniosku myjni samochodowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismami z 14 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.) oraz z 25 października 2016 r. (data wpływu 27 października 2016 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzowania wskazanej we wniosku myjni samochodowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, założonej w 1982 roku, jest przede wszystkim doradztwo, badania i analizy techniczne (PKD 71.20.B). Prowadzona działalność gospodarcza opodatkowana jest podatkiem liniowym. Ponadto spełnia warunki zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem Wnioskodawca jest tzw. „małym podatnikiem”.

Pod koniec 2015 roku Wnioskodawca rozpoczął działania mające na celu poszerzenie zakresu prowadzonej działalności gospodarczej o bezdotykową myjnię samochodową trzystanowiskową i stanowisko odkurzacza. W miesiącu kwietniu 2016 roku zostały ukończone prace budowlane i obiekt został w pełni oddany do użytku.

Teren myjni nie stanowi własności Wnioskodawcy. Jest on dzierżawiony na podstawie wieloletniej umowy dzierżawy nieruchomości z dnia 26 stycznia 2015 roku. Przedmiotowa myjnia jest obiektem jednokondygnacyjnym, składającym się z trzech stanowisk mycia samochodów, kontenera technicznego oraz wiaty rozpostartej nad trzema stanowiskami i kontenerem. Wiata oparta jest na szkielecie słupów stalowych. Poszczególne segmenty myjni oddzielone są przy pomocy ścianek z wypełnieniem tkaniną plandekową. Wykonana została attyka osłonowa oraz okładziny słupów konstrukcyjnych. Konstrukcję nośną stanowi przestrzenny układ słupów rygli przenoszący obciążenie z dachu ścian na fundamenty, które są gotowymi elementami, zakupionymi w komplecie razem z prefabrykowanymi i demontowalnymi posadzkami poszczególnych stanowisk.

Rozwiązanie konstrukcyjne zabudowy dostosowane jest do prostego montażu wyposażenia myjni: ruchome ramiona obrotowe, węże, lance, sterowniki samoobsługowe, elektroniczne panele naścienne służące jako wrzutniki monet, rozmieniarka pieniędzy oraz panel wyboru programu mycia. Pod konstrukcją zabudowy (wiatą) znajduje się kontener wykonany z płyt warstwowych, który służy jako maszynownia, pomieszczenie socjalne i zaplecze magazynowe. Znajdują się w nim urządzenia techniczne, takie jak: kocioł grzewczy, demineralizator z pompą i czujnikami poziomu, zbiornik na wodę zdemineralizowaną, zmiękczacz wody ze zbiornikiem na sól, zespół hydroforowy, moduł szamponu proszkowego, pompy, antyfrost (tzw. system antyzamarzaniowy z cyrkulacją), moduły podgrzewania posadzek z pompami cyrkulacyjnymi, odkurzacz do zasysania monet, rozdzielnia elektryczna itp.

Płyty fundamentowe grzejne na stanowiskach mycia oparte są na płytach wzdłużnych i w całości zostały zakupione jako kompletne i łatwo demontowalne wyposażenie myjni, razem z korytami odpływowymi dla wody zużytej podczas procesu mycia.

Słupy mocowane są poprzez kotwienie za pomocą śrub, kołków i nakrętek. Pod płytą i w samej płycie zostały rozprowadzane instalacje wewnętrzne, takie jak:

• instalacja wodno-kanalizacyjna (deszczowa, technologiczna i sanitarna),
• instalacja elektryczna,
• instalacja odsysania monet,
• instalacja ogrzewania podłogowego stanowisk,
• instalacja gazowa.
  
  

Ponadto w obiekcie zainstalowano monitoring. Plac manewrowy wokół myjni został utwardzony kostką brukową na solidnej podbudowie.

Do myjni doprowadzono także takie media, jak przyłącze energii elektrycznej, przyłącze wodno-kanalizacyjne oraz przyłącze gazu. Zamontowano także separator substancji ropopochodnych.

W opinii Wnioskodawcy przedmiotowa myjnia samochodowa nie stanowi, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623), ani budynku, ani budowli. Wnioskodawca uważa, iż obiekt wyżej opisanej myjni należy potraktować jako jeden środek trwały i zakwalifikować go do Grupy 6 – Urządzenia techniczne, podgrupy 65 – Urządzenia przemysłowe, rodzaju 659 – Pozostałe urządzenia nieujęte, stosując jednolitą stawkę amortyzacji 10%. Zgodnie bowiem z zapisem rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, w skład poszczególnego obiektu oprócz właściwego urządzenia technicznego wchodzą (o ile występują): fundamenty, konstrukcje wsporcze i ochronne oraz stałe normalne, jak i specjalne (dodatkowe) wyposażenie. Taki stan rzeczy występuje w przypadku Wnioskodawcy. Poszczególne części składowe obiektu są integralnie powiązane i nie mogą funkcjonować odrębnie. Dodatkowo, pomimo że obiekt jest związany z podłożem, jego konstrukcja jest rozbieralna (łącznie ze wszystkimi prefabrykowanym posadzkami), a znajdujące się w myjni maszyny, urządzenia, przyłącza i instalacje stanowią, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, część składową myjni, jako jednego składnika majątku, symbolem KŚT myjni będzie: Grupa 6 – Urządzenia techniczne, podgrupa 65 – Urządzenia przemysłowe, rodzaj 659 – Pozostałe urządzenia nieujęte.

Urządzenia techniczne samej myjni użytkowane jest na podstawie umowy leasingu operacyjnego, zawartej w dniu 17.12.2015 roku z S.A.

Umowa obejmuje następujące urządzenia:

• myjnia kontenertowa – technika C(…) – 1 szt.,
• dodatkowa szczotka na stanowisku mycia – 3 szt.,
• system B(…) – 3 szt.,
• system B(…) – 3 szt.,
• kocioł konsendacyjny A(…) – 1 szt.,
• rozmieniarka – wersja podstawowa – 1 szt.,
• odkurzacz dwustanowiskowy stacjonarny z kompresorem – 1 szt.,
• system płatności P(…) – 3 szt.
  
  

Pierwszy przychód z tytułu usług myjni Wnioskodawca uzyskał w miesiącu kwietniu 2016 roku, ostatecznie wszystkie prace budowlano-montażowe, dotyczące opisanego obiektu, zostały ukończone w miesiącu czerwcu br.

W pismach z 14 października 2016 r. oraz z 25 października 2016 r. stanowiących odpowiedzi na wezwania do uzupełnienia braków formalnych wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że urządzenia techniczne myjni samochodowej, użytkowane na podstawie umowy leasingu operacyjnego obejmującej następujące urządzenia:

• myjnia kontenerowa – technika C(…) – 1 szt.,
• dodatkowa szczotka na stanowisku mycia – 3 szt.,
• system B(…) – 3 szt.,
• system B(…) – 3 szt.,
• kocioł kondensacyjny A(…) – 1 szt.,
• rozmieniarka – wersja podstawowa – 1 szt.,
• odkurzacz dwustanowiskowy stacjonarny z kompresorem – 1 szt.,
• system płatności P(…) – 3 szt.
  

są nierozerwalnymi częściami składowymi obiektu, którym jest myjnia smochodowa, gdyż żadne z tych urządzeń nie funkcjonowałoby jako samodzielny obiekt (środek trwały). Urządzenia te są niezbędne do funkcjonowania obiektu, jakim jest myjnia samochodowa, zakwalifikowana przez Wnioskodawcę jako jeden środek trwały do Grupy 6 – Urządzenia techniczne, podgrupy 65 – Urządzenia przemysłowe, rodzaju 659 – Pozostałe urządzenia nieujęte.

W związku z powyższym obiekt, jakim jest opisana myjnia samochodowa, jest środkiem trwałym podlegającym amortyzacji podatkowej.

Wnioskodawca doprecyzował również, że wskazana we wniosku umowa leasingu (z dnia 17 grudnia 2015 roku ) zawarta z S.A., spełnia warunki określone w art. 23b ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 roku, poz. 361 z późn. zmianami), gdyż została zawarta na czas oznaczony wynoszący 48 miesięcy, tj okres stanowiący 40% normatywnego okresu amortyzacji urządzenia technicznego, jakim jest myjnia samochodowa, zakwalifikowana jako środek trwały do Grupy 6 – Urządzenia techniczne, podgrupy 65 – Urządzenia przemysłowe, rodzaju 659 – Pozostałe urządzenia nieujęte, gdyż okres amortyzacji urządzeń zakwalifikowanych do tego rodzaju wynosi 10 lat, a ponadto suma ustalonych opłat w powyższej umowie leasingu, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej nowego środka trwałego, jakim jest urządzenie techniczne myjni samochodowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do całego obiektu można przyjąć jedną stawkę amortyzacji, amortyzować go jako jedno urządzenie techniczne z rodzaju 659 KŚT, a w konsekwencji tego toku rozumowania w roku podatkowym 2016 skorzystać z przepisów art. 22k ust. 7-12 ustawy i dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środka trwałego, jakim jest opisany obiekt, do równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów, czy też prawidłowe będzie potraktowanie rzeczowego obiektu jako budynku, stosując stawki amortyzacji dla tej grupy obiektów, natomiast osobne stawki stosować w odniesieniu do wyposażenia myjni oraz do obiektów towarzyszących (plac itd.)?

Zdaniem Wnioskodawcy opisany obiekt, należy potraktować jako jeden środek trwały i zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych zakwalifikować do grupy 6 – Urządzenia techniczne, podgrupy 65 – Urządzenia przemysłowe, rodzaju 659 – „Pozostałe urządzenia nieujęte” (winno być: Pozostałe urządzenia techniczne gdzie indziej niesklasyfikowane) i zastosować 10% stawkę amortyzacyjną. Ponadto z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jest tzw. „małym podatnikiem” uważa, że wolno będzie w tym przypadku zastosować jednorazowy odpis amortyzacyjny dla urządzeń technicznych zaliczanych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych (art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wnioskodawca stanowisko swoje opiera przede wszystkim na zapisie z rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, mówiącym, że „w skład poszczególnego obiektu oprócz właściwego urządzenia technicznego wchodzą (o ile występują) fundamenty, konstrukcje wsporcze i ochronne oraz stałe normalne, jak specjalne (dodatkowe) wyposażenie. Taki właśnie stan rzeczy występuje w opisanym przypadku, tzn. poszczególne części składowe powyższego obiektu są ze sobą integralnie powiązane i nie mogą funkcjonować odrębnie. Ponadto, pomimo że obiekt jest związany z podłożem, jego konstrukcja jest rozbieralna.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje interpretację indywidualną wydawaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dnia 26 stycznia 2010 r. Znak IBPBI/1/415-899/09/ZK.

Ponadto Wnioskodawca stanowisko swoje opiera na przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j Dz U. z 2012 r., poz 361 ze zm.), a konkretnie art. 22 ust. 1 tej ustawy, który mówi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca pod koniec 2015 r. rozpoczął działania mające na celu poszerzenie zakresu prowadzonej działalności gospodarczej o bezdotykową myjnię samochodową trzystanowiskową i stanowisko odkurzacza. Obiekt ten Wnioskodawca potraktował jako jeden środek trwały i sklasyfikował go do Grupy 6 – Urządzenia techniczne, podgrupy 65 – Urządzenia przemysłowe, rodzaju 659 – Pozostałe urządzenia nieujęte, stosując jednolitą stawkę amortyzacji 10%. W kwietniu 2016 r. zostały ukończone prace budowlane i obiekt został w pełni oddany do użytku. Urządzenia techniczne samej myjni użytkowane są na podstawie umowy leasingu operacyjnego, która spełnia warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, powinien – w myśl powołanego przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Jak wynika z powyższego, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów określonego wydatku wymaga łącznego spełnienia dwóch podstawowych przesłanek, które zakładają, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź funkcjonowanie źródła przychodu, a także wydatek ten nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 omawianej ustawy.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie natomiast z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22a ust. 2 powołanej ustawy: amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

– zwane także środkami trwałymi.

Środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji podatkowej, co do zasady, są składniki majątkowe łącznie spełniające następujące warunki:

1. przewidywany przez podatnika okres ich używania jest dłuższy niż rok;
2. stanowią własność lub współwłasność podatnika;
3. zostały przez podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
4. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
5. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu określonej w art. 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Zatem – co ważne w odniesieniu do niniejszej sprawy – amortyzacji podlegają, z wyjątkami wymienionymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jedynie te składniki majątkowe, które stanowią własność lub współwłasność podatnika. Do przeniesienia własności składników majątkowych u podatnika będącego osobą fizyczną może dojść przez odpłatne albo nieodpłatne nabycie w formie np. sprzedaży, zamiany, darowizny, spadku lub na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości albo ich wytworzenie we własnym zakresie.

Zgodnie z definicją cywilistyczną – własność jest prawem majątkowym, którego przedmiotem jest rzecz i które stanowi podstawową formę korzystania z tej rzeczy. Rzeczami natomiast są wyłącznie przedmioty materialne, które dzielimy na ruchome (ruchomości) oraz nieruchome (nieruchomości).

Tym samym własność lub współwłasność składnika majątkowego jest jednym z podstawowych warunków, którego spełnienie pozwala na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od tego składnika. Wyjątki od tej zasady dotyczą jedynie amortyzacji środków trwałych używanych przez leasingobiorcę na podstawie podatkowej umowy leasingu finansowego (o której stanowi art. 23f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 242 poz. 1622), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp. (część I – Objaśnienia wstępne. Uwagi ogólne KŚT).

W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia należy przypomnieć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Na podstawie art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy: opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Zgodnie z art. 23b ust. 2 omawianej ustawy: jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.),
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)

– do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dzielą – co do zasady – generalnie umowy leasingu na dwa rodzaje w zależności od tego, jakie warunki spełniają. Przepis art. 23b tej ustawy reguluje skutki tzw. podatkowej umowy leasingu operacyjnego. Wskazana regulacja określa zatem warunki umowy leasingu, w której opłaty dokonywane przez korzystającego na rzecz finansującego stanowią w całości odpowiednio koszty uzyskania przychodów u korzystającego, jeżeli nie jest on osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, oraz przychody podatkowe u finansującego, a przedmiot leasingu jest amortyzowany przez finansującego.

Aby umowa leasingu niosła powyższe skutki podatkowe, tj. aby całość ponoszonych opłat była dla korzystającego kosztem uzyskania przychodu, musi zostać zawarta na czas oznaczony, a jeżeli korzystający prowadzi działalność gospodarczą, dodatkowo okres umowy nie może być krótszy niż 40% normatywnego okresu amortyzacji, w przypadku podlegających amortyzacji rzeczy ruchomych oraz wartości niematerialnych i prawnych, 5 lat – w przypadku podlegających amortyzacji nieruchomości. Ponadto suma opłat ustalonych w umowie nie może być niższa od wartości początkowej przedmiotu leasingu. Ustawodawca nie mówi tu o opłatach faktycznie przekazanych, ale o ustalonych. Suma opłat obejmuje również cenę, po jakiej korzystający ma prawo nabyć przedmiot leasingu, o ile cena ta została określona w umowie.

Odnosząc powyższe przepisy i uwagi do przedstawionego opisu sprawy należy wskazać, że skoro cały obiekt myjni samochodowej Wnioskodawca uznał za jeden środek trwały (co nie podlega ocenie i stanowi element stanu faktycznego), a jego urządzenia są przedmiotem tzw. podatkowej umowy leasingu operacyjnego, to ten składnik majątku nie stanowi własności Wnioskodawcy. Fakt ten dyskwalifikuje ten składnik majątku jako środek trwały w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To natomiast oznacza, że Wnioskodawca nie ma możliwości amortyzowania go i zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Reasumując – do opisanego obiektu (myjni samochodowej) nie można przyjąć jednej stawki amortyzacji, nie można amortyzować go jako jedno urządzenie techniczne z rodzaju 659 KŚT, ponieważ urządzenia techniczne użytkowane na podstawie podatkowej umowy leasingu operacyjnego (tj. spełniającej przesłanki wymienione w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), będące częścią składową myjni samochodowej amortyzowane są przez finansującego.

Ponadto Organ informuje, że załącznik dołączony do uzupełnienia wniosku w postaci umowy leasingu operacyjnego nie był przedmiotem oceny i nie podlega interpretacji.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.