Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.805.2016.2.SJ
z 9 grudnia 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2016 r. (data wpływu 15 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 listopada 2016 r. (data wpływu 22 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 10 listopada 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.805.2016.1.SJ, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 10 listopada 2016 r. (data doręczenia 15 listopada 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 19 listopada 2016 r. (data wpływu 22 listopada 2016 r.), nadanym dnia 21 listopada 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność reklamową od lipca 2013 r., planuje dywersyfikację źródeł przychodów. Rozlicza się w formie liniowej w ramach procedury uproszczonej. Prowadzi rozliczenia w oparciu o samodzielnie prowadzone podatkowe księgi przychodów i rozchodów. Wnioskodawca nabył lokal w listopadzie 2015 r., bezpośrednio od dewelopera na rynku pierwotnym, obecny symbol KŚT to 122. Lokal do tej pory nie był wykorzystywany, a obecnie przeznaczony jest wyłącznie do najmu komercyjnego. Obecna stawka amortyzacji to 1,5%. Dochody z najmu będą opodatkowane w formie liniowej. Amortyzacja jest kosztem uzyskania przychodu. Lokal spełnia przesłanki środka trwałego. Wnioskodawca nie ulepszał lokalu po nabyciu, wszelkie prace montażowe i wykończeniowe zostały wykonane przez dewelopera. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą obejmującą różne kody PKD w tym najem lokali.

Lokal z uwagi na fakt nabycia na rynku pierwotnym nie był wykorzystywany, nie będzie wynajmowany w ramach najmu prywatnego, został zakupiony jako mieszkalny, jednak z możliwością prowadzenia działalności tzw. nieuciążliwej - nie wymaga to zmian w zakresie administracyjnym.

Był to lokal nowo wybudowany jednak wymagał zakupu wyposażenia celem użytkowania. Z uwagi na prowadzoną działalność gospodarczą, Wnioskodawca zakłada wynajem również osobom fizycznym jednak wyłączenie w ramach prowadzonej działalności na fakturę VAT 23%. Lokal po wynajmie może pełnić funkcję usługową. Pełnienie funkcji usługowej, tzw. nieuciążliwej, nie wymaga specjalnego przystosowania. Z uwagi na usługi nieuciążliwe, nie wymaga on zmiany charakteru. Będzie wynajmowany wyłącznie pod usługi nieuciążliwe, np. biuro księgowe, drobna działalność gospodarczą itp. Lokal został wprowadzony do ewidencji w miesiącu zakupu.

Wniosek dotyczy jednego lokalu mieszkalnego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że prowadzi działalność wielobranżową, w tym działalność reklamową, jak i komercyjny najem lokali. Lokal został nabyty wyłącznie pod kątem najmu prowadzonego w ramach działalności gospodarczej i nie posiadał wyposażenia, tak więc wymagał nakładów finansowych. Wnioskodawca wprowadził lokal do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonuje odpisów amortyzacyjnych od listopada 2015 r., a lokal zakupił wyłącznie z myślą dywersyfikacji prowadzonej działalności i nie zamieszkuje w nim. Wnioskodawca planuje zmianę stawki amortyzacyjnej lokalu, ponieważ jest on wykorzystywany komercyjnie do prowadzenia nieuciążliwej działalności gospodarczej, tym samym, nie jest to lokal mieszkalny. Prowadzenie działalności nieuciążliwej nie wymaga decyzji administracyjnej co do zmiany charakteru lokalu z mieszkalnego na usługowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawca może ustalić stawkę amortyzacji, dla celów amortyzacji środka trwałego w związku z komercyjnym charakterem inwestycji, na poziomie 10%?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z treścią art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może On samodzielnie i indywidualnie ustalić stawkę amortyzacji lokali. Podany katalog jest wg Wnioskodawcy niepełny i wzbudza wiele wątpliwości, ponieważ nie zakłada zakupu pod komercyjny wynajem lokalu mieszkalnego do prowadzenia działalności nieuciążliwej.

W związku z powyższym, z uwagi na fakt przekazania lokalu wyłącznie pod komercyjny najem, Wnioskodawca może indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne i ma prawo do zastosowania stawki 10%, przy założeniu okresu amortyzacji 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością w zakresie najmu, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

  • stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  • zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  • być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  • być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku”, należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy:

  • dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
    1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
    2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;

  • dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl art. 22j ust. 3 powyższej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W zawartej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr. hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

W świetle powyższego wskazać należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. nieruchomość, maszyna, pojazd mechaniczny. Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi Klasyfikacji Środków Trwałych, przez środek trwały sklasyfikowany pod symbolem KŚT 122 należy rozumieć lokale mieszkalne, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Przy czym, przez lokal mieszkalny, należy rozumieć wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku samodzielny lokal mieszkalny, jak też i jego część obejmującą co najmniej 1 pokój o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2, jeżeli jest ona odrębnym przedmiotem najmu. Natomiast samodzielny lokal mieszkalny jest to wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Zauważyć ponadto należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność reklamową od lipca 2013 r., w listopadzie 2015 r. Wnioskodawca nabył nowo wybudowany lokal bezpośrednio od dewelopera na rynku pierwotnym. Obecny symbol KŚT to 122. Lokal do tej pory nie był wykorzystywany a jest obecnie przeznaczony wyłącznie do najmu komercyjnego. Obecna stawka amortyzacji to 1,5%, dochody z najmu będą opodatkowane w formie liniowej. Wnioskodawca nie ulepszał lokalu po nabyciu, wszelkie prace montażowe i wykończeniowe zostały wykonane przez dewelopera. Lokal z uwagi na fakt nabycia na rynku pierwotnym nie był wykorzystywany. Lokal nie będzie wynajmowany w ramach najmu prywatnego. Lokal został zakupiony jako mieszkalny jednak z możliwością prowadzenia działalności tzw. nieuciążliwej.

Z uwagi na prowadzoną działalność gospodarczą Wnioskodawca zakłada wynajem również osobom fizycznym, jednak wyłączenie w ramach prowadzonej działalności na fakturę VAT 23%. Lokal po wynajmie może pełnić funkcję usługową. Pełnienie funkcji usługowej, tzw. nieuciążliwej, nie wymaga specjalnego przystosowania. Z uwagi na usługi nieuciążliwe, lokal nie wymaga zmiany charakteru. Lokal będzie wynajmowany wyłącznie pod usługi nieuciążliwe, np. biuro księgowe, drobna działalność gospodarczą itp. Lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w miesiącu zakupu.

Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu.

Zauważyć należy, że przedmiotowy lokal nie spełnia warunków aby uznać go za używany środek trwały po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika lub za ulepszony środek trwały, który przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległ ulepszeniu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca zakupił lokal na rynku pierwotnym, bezpośrednio od developera, który nie był wykorzystywany, a Wnioskodawca nie ulepszał lokalu po nabyciu, lokal ten nie spełnia warunków do uznania go za środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, nie można ustalić dla tego lokalu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, tym samym Wnioskodawca nie będzie mógł ustalić stawki amortyzacji, dla celów amortyzacji środka trwałego w związku z komercyjnym charakterem inwestycji, na poziomie 10%. Zatem, Wnioskodawca będzie zobowiązany do stosowania stawki amortyzacji odpowiedniej dla lokali mieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 1,5% lub stawki 2,5% w przypadku pełnienia funkcji usługowej przedmiotowego lokalu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej uznano za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj