Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB6.4510.602.2016.2.AP
z 27 stycznia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2016 r. (data wpływu 8 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 stycznia 2017 r. (data nadania 10 stycznia 2017 r., data wpływu 12 stycznia 2017 r.) na wezwanie z dnia 5 stycznia 2017 r. Nr 1462-IPPB6.4510.602.2016.1.AP (data nadania 5 stycznia 2017 r., data odbioru 9 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu rozliczeń nettingowych w związku z ograniczeniem zawartym w art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 8 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu rozliczeń nettingowych w związku z ograniczeniem zawartym w art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.


1.

X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”). Działalność gospodarcza Spółki koncentruje się przede wszystkim na dystrybucji sprzętu medycznego.


2.

W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje licznych transakcji zakupu i sprzedaży towarów oraz usług z krajowymi i zagranicznymi podmiotami z Grupy oraz z podmiotami niepowiązanymi. Z tytułu ww. transakcji Spółka wystawia i otrzymuje faktury w różnych walutach, m.in. PLN, EUR, GBP, JPY, NOK, SEK, USD, itp.


3.

W związku z powyższym Spółka przystąpiła do grupowego systemu rozliczeń, tzw. systemu nettingowego, który ma na celu poprawę wydajności zarządzania finansami Grupy, w szczególności poprzez zredukowanie przepływów pieniężnych pomiędzy spółkami w Grupie oraz ograniczenie bieżących kosztów (administracyjnych, bankowych, itp.).

Przystąpienie Spółki do ww. systemu nettingowego nastąpiło poprzez zawarcie umowy (dalej: „Umowa”) z zagraniczną spółką z Grupy, nieposiadąjącą siedziby działalności gospodarczej, zakładu ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski (dalej: „Usługodawca”). Na potrzeby systemu nettingowego Usługodawca zawarł i będzie zawierał (jeżeli zajdzie taka potrzeba) takie dwustronne umowy osobno z każdym uczestnikiem systemu.

Na podstawie Umowy Usługodawca świadczy na rzecz Spółki w szczególności usługi w zakresie kompensaty płatności wewnątrzgrupowych i na rzecz stron trzecich.


Na skutek dokonywanych kompensat płatności, wzajemne roszczenia uczestników systemu nettingowego wygasają wskutek rozliczenia należności i zobowiązań przez Usługodawcę.


Podstawą działania systemu nettingowego jest co do zasady dokonywanie wzajemnych i wielostronnych kompensat zobowiązań i należności podmiotów z Grupy, zgłoszonych i zatwierdzonych do rozliczenia w danym okresie z podziałem na waluty rozliczeniowe. Za dany okres rozliczeniowy (np. miesiąc) dla każdej spółki z Grupy, w tym dla Spółki, jest obliczane przez Usługodawcę ostateczne saldo (dodatnie lub ujemne) w ramach każdej stosowanej waluty (dalej: „Finalne saldo”).


Wnioskodawca uiszcza opłaty na rzecz Usługodawcy z tytułu wynagrodzenia za świadczenie usług w zakresie kompensat płatności (nettingu).


4.

Jeżeli Finalne saldo jest ujemne (tj. występuje nadwyżka zobowiązań nad należnościami Spółki; dalej: „Finalne saldo ujemne”), Spółka powinna przelać na rachunek bankowy Usługodawcy kwotę salda. Natomiast, jeżeli Finalne saldo jest dodatnie (tj. występuje nadwyżka należności nad zobowiązaniami Spółki; dalej: „Finalne saldo dodatnie”), Spółka powinna otrzymać ww. kwotę od Usługodawcy.

Jednakże, mając na uwadze fakt, że Usługodawca zajmuje się świadczeniem kompleksowych usług na rzecz spółek z Grupy związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, tj. w szczególności usług administracyjnych, skarbowych, wewnątrzgrupowych usług finansowych, zarządzania gotówką itp., Spółka oprócz Umowy zawarła z Usługodawcą również umowę pożyczki (dalej: „Umowa pożyczki”). Zgodnie z tą Umową pożyczki, Usługodawca może odpłatnie udzielać Spółce pożyczek oraz może przyjmować za wynagrodzeniem depozyty Spółki.

W związku z powyższym, w przypadku wystąpienia w ramach systemu nettingowego w danym okresie rozliczeniowym Finalnego salda ujemnego (tj. nadwyżki zobowiązań nad należnościami Spółki) – kwota tego Salda jest regulowana bezpośrednio przez Usługodawcę (z jego środków), zaś Spółka zaciąga oprocentowaną pożyczkę od Usługodawcy na pokrycie i uregulowanie ww. salda. Kwota salda zostaje przeliczona na PLN i tym samym przedmiotowa pożyczka jest wyrażona i udzielona przez Usługodawcę w PLN. W takiej sytuacji, Spółka nie otrzymuje kwoty pożyczki od Usługodawcy, lecz zobowiązanie Spółki do wypłaty Finalnego salda ujemnego zostaje potrącone z zobowiązaniem Usługodawcy do wypłaty kwoty pożyczki. Tym samym, nie dochodzi w tej sytuacji do faktycznego przelewu środków pieniężnych. Następnie, w miarę posiadania środków pieniężnych, Spółka spłaca otrzymaną pożyczkę/pożyczki poprzez dokonywanie fizycznych przelewów środków pieniężnych na rzecz Usługodawcy. Odsetki należne od ww. pożyczek są regulowane również w ramach systemu nettingowego – w szczególności, Usługodawca zgłasza i zatwierdza do rozliczenia w danym okresie narosłe odsetki należne na jego rzecz od Spółki.

Natomiast, w przypadku wystąpienia w ramach systemu nettingowego w danym okresie rozliczeniowym Finalnego salda dodatniego (tj. nadwyżki należności nad zobowiązaniami Spółki) – Spółka nie otrzymuje kwoty ww. salda od Usługodawcy, lecz strony (tj. Spółka i Usługodawca) zgodnie przyjmują, że na tę kwotę zostaje złożony przez Spółkę oprocentowany depozyt u Usługodawcy. Tym samym, nie dochodzi w tej sytuacji do faktycznego przelewu środków pieniężnych między Usługodawcą a Spółką. Odsetki należne od ww. depozytów są regulowane również w ramach systemu nettingowego – w szczególności, Spółka zgłasza i zatwierdza do rozliczenia w danym okresie narosłe odsetki należne na jej rzecz od Usługodawcy.


5.

Zarówno Umowa, jak i Umowa pożyczki są nadal realizowane przez Spółkę i Usługodawcę oraz będą wykonywane w przyszłości.


6.

Dodatkowo, w ramach prowadzonej działalności Spółka może dokonywać ze swoimi niepowiązanymi kontrahentami rozliczeń bezgotówkowych w drodze ustawowej kompensaty wzajemnych wierzytelności. Kompensaty takie mogą być dokonywane poprzez oświadczenia złożone drugiej stronie, w formie pisemnej lub ustnej.

7.

Mogą zdarzyć się sytuacje, w których jednorazowa kwota rozliczenia dokonywanego w drodze kompensaty (na podstawie Umowy, Umowy pożyczki czy jakiejkolwiek innej umowy/porozumienia zawartej ze spółką z Grupy lub z podmiotem niepowiązanym) będzie przekraczać wartość 15 000 zł (lub równowartość 15 000 zł w przypadku realizacji transakcji w walucie obcej). Do opisanych w stanie faktycznym zdarzeń może dojść także po 31 grudnia 2016 r.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy w świetle art. 15d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: „Ustawa o PDOP”), który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2017 r., rozliczone w formie kompensaty/wzajemnego potrącenia zobowiązania Spółki będą stanowiły dla Spółki w pełnej wysokości koszt uzyskania przychodu bez względu na rozliczoną kwotę zobowiązania?


Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o PDOP”), który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2017 r., rozliczone w formie kompensaty/wzajemnego potrącenia zobowiązania Spółki będą stanowiły dla Spółki w pełnej wysokości koszt uzyskania przychodu bez względu na rozliczoną kwotę zobowiązania.

1.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 Ustawy o PDOP:

„Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.


Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyłączeniem tych, które zostały wymienione enumeratywnie w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Z kolei, zgodnie z normą art. 15d ust. 1 Ustawy o PDOP, który wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.:

„Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego”.


Przywołana w zacytowanym powyżej art. 15d ust. 1 Ustawy o PDOP regulacja zawarta w art. 22 Ustawy o SDG, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., ma następującą treść:

„(...) dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

  1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
  2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji”.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę zacytowane powyżej przepisy Ustawy o PDOP oraz Ustawy o SDG, które wejdą w życie z dniem 1 stycznia 2017 r., zdaniem Wnioskodawcy, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlegać będą wydatki, których wysokość przekracza 15 000 zł, a które nie zostaną dokonane za pośrednictwem rachunku płatniczego.

W konsekwencji, dla oceny czy przepis art. 15d Ustawy o PDOP (uwzględniający normę art. 22 Ustawy o SDG) będzie miał zastosowanie w analizowanym zdarzeniu przyszłym, kluczowa jest ocena czy uregulowanie zobowiązania w formie kompensaty może być uznane za płatność, o której mowa w art. 15d ust. 1 Ustawy o PDOP oraz art. 22 Ustawy o SDG.


2.

Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego (ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny; tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 380, dalej: „KC”), potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Zgodnie z art. 498 KC, wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (czyli kompensata wzajemnych wierzytelności), następuje wówczas: „gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami” co powoduje, że w takiej sytuacji: „każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym”. Skutkiem potrącenia jest, zgodnie z art. 498 KC, wzajemne umorzenie wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej.


Zgodnie z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, kompensata stanowi jedną z form uregulowania należności (wygaśnięcia zobowiązania).


3.

Należy wskazać, że pojęcie „uregulowania należności” jest pojęciem szerszym od pojęcia „płatności” zawartym w art. 15d Ustawy o PDOP oraz art. 22 Ustawy o SDG. Istnieją bowiem różne sposoby uregulowania należności, w tym np. płatność gotówkowa, przelew na rachunek bankowy, akredytywa, weksel czy też omawiane w niniejszym zdarzeniu przyszłym potrącenie (kompensata). W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, kompensaty nie należy utożsamiać z płatnością – są to bowiem dwie różne formy uregulowania wierzytelności, których skutkiem jest wygaśnięcie zobowiązania.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone przez Ministerstwo Finansów w odpowiedziach na uwagi zgłoszone w czasie procesu legislacyjnego dotyczącego Ustawy o PDOP w szczególności przez Związek Banków Polskich. Uwagi dotyczyły doprecyzowania treści proponowanych przepisów z uwagi na to, iż rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami mogą być dokonywane w innych formach (w tym w drodze potrącenia/kompensaty). W odpowiedzi na powyższe uwagi, Ministerstwo Finansów stwierdziło, że:

„(...) przepisy art. 22 ustawy SDG odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się” (str. 3 Raportu z konsultacji publicznych i opiniowania projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, pkt 1)”.


W konsekwencji, uwagi dotyczące doprecyzowania treści przepisów ze względu na to, iż rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami mogą być dokonywane np. w drodze potrącenia/kompensaty, zostały uznane za niezasadne.


4.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, analizowany przepis art. 22 ustawy o SDG odnosi się do regulowania należności jedynie w formie płatności gotówkowej i za pośrednictwem rachunku bankowego. Innymi słowy, nie dotyczy on sytuacji uregulowania zobowiązania w formie kompensaty (potrącenia wierzytelności). W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 15d ustawy o PDOP, który wejdzie w życie 1 stycznia 2017 r., uniemożliwiający zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy o SDG zostanie dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, nie dotyczy sytuacji, w której rozliczenie zostanie dokonane w formie kompensaty.


Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w:

  • odpowiedzi Ministerstwa Finansów na pytanie „Rzeczpospolitej”, w której zostało podkreślone, że „(...) nowe przepisy mówią o dokonywaniu płatności za pośrednictwem rachunku. Przy kompensacie nie mamy natomiast do czynienia z płatnością. Mimo że dochodzi do uregulowania zobowiązania. (...) uregulowanie zobowiązania wynikającego z transakcji o wartości powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty nie będzie powodować obowiązku zastosowania nowych przepisów”. (źródło: Przemysław Wojtasik, Kompensaty można bez ograniczeń wrzucać w koszty, „Rzeczpospolita”, 2016, nr 239);
  • odpowiedzi Ministerstwa Finansów na pytania Dziennika Gazety Prawnej, w której zawarte zostało stanowisko, że „(...) przepisy posługują się pojęciem rachunku płatniczego i dokonywania za jego pośrednictwem płatności. W przypadku kompensaty nie mamy natomiast do czynienia z płatnością. Dochodzi co prawda do uregulowania w całości lub części zobowiązania (wygaśnięcia zobowiązania), jednak czynność ta nie może być utożsamiana z płatnością. Przyjęcie, iż przepisy odnoszą się do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań mogłoby oznaczać także niemożliwość jego zastosowania w praktyce (...). A zatem uregulowanie zobowiązania wynikającego z transakcji o wartości powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty nie będzie powodować obowiązku zastosowania regulacji art. 15d ustawy o CIT”. (źródło: Agnieszka Pokojska, Limit 15 tys. zł dotyczy tylko zapłaty, „Dziennik Gazeta Prawna”, 2016, nr 199);
  • komunikacie Ministerstwa Finansów z dnia 13 października 2016 r., w którym stwierdzono, że: „(...) wprowadzane od 1 stycznia 2017 r. przepisy podatkowe odwołują się do pojęcia „płatności”, wynikającej z transakcji (o której mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), a zatem obejmują wyłącznie wskazany w nich sposób regulowania zobowiązania, tj. poprzez dokonywanie zapłaty. Regulacje te zatem nie znajdą zastosowania do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań, które ze swojej istoty nie mają charakteru płatności i nie są związane z rachunkiem płatniczym. W związku z tym formy uregulowania zobowiązań takie jak m.in. kompensata (potrącenie), czy wymiana barterowa nie są objęte omawianymi przepisami. Jakkolwiek dochodzi wówczas do uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania, to jednak strony umowy nie dokonują „płatności”, które mogłyby być objęte zakresem tych regulacji, (źródło: http://www.mf.qov.pl/ru/ministerstwo-finansow/wiadomosci/aktualnosci/ministerstwo-finansow2/-/asset publisher/M1vU /content/id/5807440, Nowe przepisy dot. skutków podatkowych przy regulowaniu płatności w formie gotówkowej, 13 października 2016 r.).

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, art. 15d Ustawy o PDOP, który wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2017 r., nie będzie miał zastosowania w przypadku uregulowania zobowiązań w formie kompensaty. W konsekwencji, zobowiązanie o wartości przekraczającej 15 000 zł uregulowane w formie potrącenia wierzytelności (kompensaty), w szczególności w ramach systemu nettingowego, przy założeniu, że wydatek ten stanowi racjonalnie i gospodarczo uzasadniony wydatek związany z działalnością gospodarczą, którego celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów i nie został wymieniony w katalogu wydatków wskazanym w art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP, będzie stanowić koszt uzyskania przychodu.


5.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15d ust. 1 Ustawy o PDOP, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2017 r., rozliczone w formie kompensaty/wzajemnego potrącenia zobowiązania Spółki będą stanowiły dla Spółki w pełnej wysokości koszt uzyskania przychodu bez względu na rozliczoną kwotę zobowiązania.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.


Niezależnie od powyższego tytułem uwagi warto wskazać, że rozliczenia nettingowe – bez względu na treść umów zawartych w ramach systemu – opierają się na wzajemnej kompensacie wierzytelności. Do instytucji kompensaty wyraźnie też nawiązuje treść wniosku.


Wzajemna kompensata wierzytelności polega na zaliczeniu jednej wierzytelności na poczet drugiej (potrącenie jednej z drugiej) i w obrocie prawnym występuje w dwóch postaciach.


Pierwsza – to kompensata, u której podstaw leży umowa pomiędzy zainteresowanymi stronami (tzw. kompensata umowna), natomiast druga – to kompensata ustawowa (potrącenie), oparta na przepisach art. 498-505 z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), dokonywana w drodze jednostronnej czynności prawnej przez jednego z wierzycieli i skuteczna o tyle, o ile zachowane zostaną przesłanki określone w tych przepisach.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj