Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB6.4510.611.2016.1.AP
z 6 lutego 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2016 r. (data wpływu 20 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wartości zobowiązania uregulowanego poprzez dokonanie potrąceń wzajemnych wierzytelności Wnioskodawcy, zarówno w formie kompensaty z kontrahentami, jak i w formie nettingu między Spółką a spółkami z Grupy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 20 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wartości zobowiązania uregulowanego poprzez dokonanie potrąceń wzajemnych wierzytelności Wnioskodawcy, zarówno w formie kompensaty z kontrahentami, jak i w formie nettingu między Spółką a spółkami z Grupy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką wchodzącą w skład międzynarodowej Grupy, oferującą kompleksowe rozwiązania i usługi związane z budową stacjonarnych i mobilnych sieci telekomunikacyjnych. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dostarcza towary i usługi dla branży telekomunikacyjnej, oferując pełną gamę technologii dla infrastruktury sieci mobilnych, stacjonarnych i konwergentnych, jak również profesjonalne usługi w tym zakresie. W ramach prowadzonej działalności, na podstawie umów zawieranych z kontrahentami, Spółka dostarcza urządzenia telekomunikacyjne oraz dokonuje napraw gwarancyjnych dostarczanych przez nią urządzeń, a także świadczy usługi serwisowe tych urządzeń.

Wnioskodawca jest także stroną umów o świadczenie usług zawartych z odbiorcami i dostawcami towarów handlowych. Powyższe oznacza, że między stronami umów powstają po stronie Wnioskodawcy zobowiązania i należności z tytułu dostawy towarów oraz świadczenia usług, co prowadzi do sytuacji, w której Wnioskodawca jest jednocześnie wierzycielem oraz dłużnikiem danego kontrahenta.

Ponadto, w Grupie istnieje mechanizm potrącania w formie nettingu wzajemnych wierzytelności między spółkami z Grupy.


W związku z powyższym, w celu uproszczenia rozliczeń, pomiędzy Wnioskodawcą i jego partnerami handlowymi oraz spółkami z Grupy dochodzi i będzie dochodzić w przyszłości do potrącenia wzajemnych wierzytelności w dwóch formach:

  1. w formie kompensaty między Spółką a jej kontrahentami wzajemnych należności, o której mowa w art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm., dalej: „KC”);
  2. w formie nettingu między Spółką a spółkami z grupy.

W efekcie zastosowania powyższych rozliczeń, po stronie Wnioskodawcy dochodzi i będzie dochodzić do uregulowania należności (zobowiązań) wynikających z zawartych umów z kontrahentami i spółkami z Grupy w uproszczony sposób, tj. bez dokonywania przelewów pieniężnych lub też poprzez wykonanie ich w kwotach niższych niż wartość należności.

Sposób dokonywania kompensaty z kontrahentami


W ramach prowadzonej działalności Spółka będzie dokonywać ze swoimi kontrahentami rozliczeń bezgotówkowych w drodze ustawowej kompensaty wzajemnych wierzytelności na podstawie art. 498 KC. Wskazane kompensaty są i będą dokonywane na podstawie dwustronnych porozumień umownych między Spółką a kontrahentami. Zgodnie z przepisem art. 499 KC, kompensaty dokonywane będą poprzez oświadczenia złożone drugiej stronie w formie pisemnej. Każdorazowo, w przypadku chęci dokonania kompensaty, Spółka informuje o tym kontrahenta w piśmie przewodnim, w którym wskazuje faktury, z których należności podlegają kompensacie.

Netting


Jak wskazano powyżej, Spółka dokonuje wraz ze spółkami z Grupy potrącenia wzajemnych zobowiązań w formie nettingu. Sposób i zasady dokonywania nettingu w Grupie są uregulowane na szczeblu globalnym, w formie umowy ramowej oraz w formie wytycznych i informacji, które nie mają charakteru umowy.

Według wytycznych, rozliczenia są dokonywane w określony dzień miesiąca, najczęściej w przedostatnią środę przed zamknięciem okresu rozliczeniowego. Na początku roku kalendarzowego Spółka otrzymuje listę ze wskazaniem, na który dzień danego miesiąca przypada dzień:

  1. informowania o wysokości faktur wewnątrzgrupowych,
  2. potwierdzania szczegółów wzajemnych płatności i wpływów,
  3. ustalania kursów walut i ostatecznej wysokości wzajemnych zobowiązań,
  4. rozliczenia przez spółkę obsługującą.

Spółka wskazuje, ze nie ma wpływu na to, które należności i z których faktur będą potrącane w drodze nettingu.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy w przypadku uregulowania zobowiązania Wnioskodawcy poprzez dokonanie potrąceń wzajemnych wierzytelności Wnioskodawcy, zarówno w formie kompensaty z kontrahentami, jak i w formie nettingu między Spółką a spółkami z Grupy, nie znajdzie zastosowania art. 15d ustawy o CIT w treści obowiązującej od 1 stycznia 2017 r. i w związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów poniesionego kosztu, w wysokości o której mowa w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. 2004 nr 173 poz. 1807 ze zm.; dalej: „USDG”)?


Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku potrącenia wzajemnych wierzytelności Wnioskodawcy i jego kontrahentów oraz spółek z Grupy, w świetle wchodzącego w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), niezależnie od wysokości potrąconej kwoty zobowiązania, poniesiony przez Spółkę koszt będzie stanowić w całości koszt uzyskania przychodów (pod warunkiem, że spełni pozostałe warunki uznania go za koszt podatkowy).

Przepisy ustawy o CIT


Ustawodawca wskazał w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle wskazanej wyżej definicji, wprowadzającej ogólne sformułowanie dotyczące określenia kosztów uzyskania przychodów, można wskazać, że co do zasady chodzi o poniesienie wydatków w celu osiągnięcia przychodów. Przepis ten zawiera przesłanki, od spełnienia których zależy kwalifikacja poszczególnych wydatków do kategorii kosztów uzyskania przychodów. Należy zwrócić uwagę, że jedną z tych przesłanek, o kluczowym znaczeniu w niniejszej sprawie jest znaczenie sformułowania „koszty poniesione”. W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami mają być wydatki rzeczywiście poniesione, co oznacza uszczuplenie zasobów majątkowych Spółki w wyniku poniesienia takiego wydatku. Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie precyzuje formy poniesienia wydatku lub kosztu, istotne jest natomiast faktyczne jego poniesienie, jego definitywny charakter oraz racjonalność, celowość w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a także należyte udokumentowanie.

Przepis art. 15d ustawy o CIT, który wejdzie w życie z początkiem 2017 r., został wprowadzony ustawą z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 780, dalej: „Ustawa zmieniająca”).

Ustawą zmieniającą dokonano obniżenia limitu dopuszczalnych w obrocie gospodarczym rozliczeń gotówkowych z 15 tys. euro do 15 tys. zł. Zgodnie z treścią art. 22 USDG, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

  1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
  2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Poprzez dodanie do ustawy o CIT art. 15d wprowadzona zostanie norma, która nakazuje przedsiębiorcy wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów poniesionego wydatku w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 USDG (tj. transakcji o wartości 15 tys. zł) została zrealizowana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. W przypadku zaś zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 USDG została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy mają obowiązek zmniejszyć koszty uzyskania przychodów lub – w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększyć przychody w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Zgodnie z uzasadnieniem do ustawy zmieniającej, wprowadzana regulacja ma na celu przeciwdziałanie negatywnym skutkom obrotu gotówkowego nie tylko dla pewności obrotu gospodarczego, ale również dla realizacji szerokiego spektrum obowiązków podatkowych, w tym niewykazywania przez przedsiębiorców rzeczywiście osiąganych dochodów z prowadzonej działalności dla celów ich opodatkowania.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe przepisy nie mają zastosowania w przypadku regulowania zobowiązań w drodze potrącenia, a zatem w przypadku przedstawionym w opisie zdarzenia przyszłego (winno być: stanu faktycznego – przypis organu) niniejszego wniosku. W szczególności, tego rodzaju forma regulowania zobowiązań nie prowadzi do powstawania negatywnych skutków, o których wspomina uzasadnienie do ustawy zmieniającej, co cynika z samej konstrukcji zarówno kompensaty, o której mowa w art. 498 KC, jak i umowy nettingu, co Wnioskodawca argumentuje poniżej.

Charakter nettingu


Przepisy polskiego prawa, zarówno prawa cywilnego, jak i prawa bankowego, nie regulują bezpośrednio zasad dokonywania kompensat. Netting należy do umów nienazwanych, których treść kształtowana jest na podstawie art. 353 KC. Mają do niego zastosowanie również przepisy regulujące kompensatę wierzytelności (art. 498 i dalsze KC).

Netting jest bezgotówkową, zinstytucjonalizowaną formą rozliczeń między dwoma lub więcej podmiotami gospodarczymi, realizowaną w ściśle określonym czasie. System ten polega na kompensowaniu wzajemnych zobowiązań i należności.

Netting można zdefiniować jako system regulowania płatności pomiędzy podmiotami należącymi do jednej grupy kapitałowej lub w inny sposób powiązanymi ekonomicznie, polegający na kompensowaniu wzajemnych zobowiązań i należności. W przypadku Wnioskodawcy i jego kontrahentów zastosowanie znajduje netting dwustronny (bilateral netting), w którym stronami są dwa podmioty z grupy posiadające względem siebie należności i zobowiązania.

Kontrahenci zbierają dokumenty zawierające kwoty wzajemnych wierzytelności i zobowiązań, a następnie regulują jedynie powstałe saldo. Rozrachunki te ujmowane są w ewidencji na tzw. kontach nettingowych. W ustalonym dniu (tzw. dzień informacyjny) uczestnicy systemu zgłaszają spółce obsługującej stan swoich rozrachunków za dany okres z pozostałymi uczestnikami systemu. Na podstawie otrzymanych informacji spółka obsługująca określa tzw. pozycję finansową netto każdego uczestnika poprzez zsumowanie wszystkich należności i zobowiązań danego uczestnika. W przypadku zajęcia tzw. ujemnej pozycji finansowej netto (zobowiązania netto) uczestnik powinien, co do zasady, uregulować zobowiązanie netto poprzez przekazanie kwoty niedoboru na rachunek spółki obsługującej.

Natomiast dodatnia pozycja finansowa netto (należności netto) uprawnia uczestnika do otrzymania od spółki obsługującej kwoty nadwyżki. Uczestnicy wykazujący nadwyżkę należności nad zobowiązaniami mogą swobodnie dysponować środkami zgromadzonymi w ramach systemu, w szczególności mogą skierować do spółki obsługującej wniosek o zwrot niższej kwoty (wystarczającej do zaspokojenia aktualnych potrzeb finansowych) niż wynikająca z rozliczeń nettingowych.

Z powyższego wynika, że ostatecznie część zobowiązań poszczególnych uczestników zostaje uregulowana za pomocą fizycznego transferu środków z rachunku spółki obsługującej, a część w formie bezgotówkowej poprzez mechanizm kompensat wierzytelności, jednocześnie brak jest bezpośrednich transferów pomiędzy poszczególnymi uczestnikami systemu – wszystkie płatności dokonywane są przez uczestników systemu na rachunek spółki obsługującej lub z rachunku spółki obsługującej na rachunki uczestników systemu.

W celu dokonywania operacji nettingowych uczestnicy systemu zazwyczaj posiadają wirtualne rachunki służące wyłącznie do ustalania pozycji finansowej netto na podstawie informacji o należnościach i zobowiązaniach poszczególnych uczestników. Po skompensowaniu wierzytelności dokonywane są fizyczne transfery środków pieniężnych z wykorzystaniem rzeczywistych rachunków bankowych prowadzonych w walucie krajowej lub obcej. Często uczestnicy systemu nie posiadają rachunku walutowego, nawet wówczas, gdy wzajemne wierzytelności występują w walutach obcych. W takich przypadkach, po dokonaniu kompensaty wierzytelności, należności lub zobowiązania netto wyrażone w walucie obcej przeliczane są na walutę krajową danego uczestnika systemu według ustalonego kursu, tak aby uczestnik ten otrzymał kwotę nadwyżki lub dokonał przelewu zobowiązania netto w jego walucie krajowej.

Jak wynika z powyższego, netting dwustronny charakteryzuje się następującymi cechami:

  1. występują dwa podmioty w grupy kapitałowej, podmioty te są wobec siebie zarówno dłużnikami, jak i wierzycielami,
  2. wierzytelności są określone w tej samej walucie oraz
  3. są wymagalne w dniu dokonania kompensaty,
  4. kompensowane wierzytelności umarzają się do wierzytelności niższej.

Uwzględniając powyższe, wzajemne kompensaty wykonywane w ramach umowy nettingu nie prowadzą do niewykazywania przez Wnioskodawcę i jego kontrahentów rzeczywiście osiąganych dochodów z prowadzonej działalności dla celów ich opodatkowania.

Charakter kompensaty


Przepis art. 498 KC stanowi, że „gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym”. Z powyższego wynika, że kompensata (potrącenie) wierzytelności zostało zdefiniowane jako umorzenie dwóch wzajemnych wierzytelności w drodze dwustronnej umowy lub poprzez złożenie oświadczenia woli przez jednego wierzyciela drugiemu wierzycielowi, które prowadzi do unicestwienia obu wierzytelności. W doktrynie wskazuje się trzy funkcje potrącenia, w tym m.in.: funkcję zapłaty, która wyraża się w tym, że w wyniku potrącenia wzajemne zobowiązania dłużników ulegają umorzeniu tak, jakby dłużnicy spełnili świadczenia.

W doktrynie prawa cywilnego istnieje pogląd, zgodnie z którym funkcja zapłaty wyraża się w tym, że w wyniku potrącenia wzajemne zobowiązania dłużników ulegają umorzeniu tak, jakby dłużnicy spełnili świadczenia. Wprawdzie przez potrącenie strony nie otrzymują efektywnie należnych im świadczeń, ale wskutek zaliczenia wierzytelności jednej z nich na poczet wierzytelności drugiej każda ze stron zostaje zwolniona ze swego długu, co pozwala uznać ich długi za spłacone. Tym samym potrącenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny spełnieniu świadczenia (zapłacie). Potrącenie można więc uznać za surogat wykonania zobowiązania (zapłaty) (tak w: Komentarz do art. 498 kodeksu cywilnego, pod red. A. Kidyby, Lex 2016).

Uwzględniając orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) należy stwierdzić, iż uznanie rachunku bankowego podatnika w formie tzw. kompensaty stanowi jedną z form zapłaty. Wobec braku w przepisach podatkowych jakichkolwiek dodatkowych uwarunkowań określających zapłatę w sposób odmienny od słownikowej za zapłatę, o której mowa w tych przepisach, należy rozumieć każdą jej formę, w tym również kompensatę. Jak wskazał NSA w wyroku z 5 kwietnia 2012 r, sygn. I FSK 1731/11: „zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację (potrącenie) wzajemnych wierzytelności (...). Tym samym potrącenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny zapłacie”. Podobną tezę zawarto także przykładowo w wyrokach: WSA w Warszawie z 15 kwietnia 2014 r., sygn. III SA/Wa 2374/13, NSA z 23 lipca 2013 r., sygn. I FSK 1069/12. Pomocniczo w tym zakresie można powołać się również na przepisy ustawy o CIT. Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7 ustawy o CIT, „wypłaty należności” z tytułów określonych w tym przepisie oznaczają „wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie”. Również art. 15a ust. 7 ustawy o CIT dopuszcza uregulowanie zobowiązań w formie potrącenia wierzytelności. Powyższe oznacza, że potrącenie (kompensata) na gruncie prawa cywilnego oraz ustawy o CIT jest zasadniczo zrównane w skutkach prawnych z faktyczną zapłatą dokonaną przez dany podmiot.

Obowiązujące przepisy art. 15 ust. 1 ustawy o CIT z punktu widzenia zdarzenia przyszłego (winno być: stanu faktycznego – przypis organu) przedstawionego we wniosku przewidują otwartą formułę formy wykonania zobowiązania przez dłużnika stosunku zobowiązaniowego. Istotny jest bowiem efekt działań podejmowanych przez podmiot zobowiązany do uregulowania zobowiązania, który jest tożsamy zarówno w przypadku dokonywania zapłaty, jak i potrącenia.

Dokonanie potrącenia wzajemnych wierzytelności (kompensata) niewątpliwie prowadzi do faktycznego poniesienia wydatków, gdyż jego skutkiem jest uregulowanie ciążącego na Wnioskodawcy stosunku zobowiązaniowego długu.

Biorąc pod uwagę powyższą argumentację, zdaniem Wnioskodawcy, kompensata (potrącenie) należności nie może być definiowana jako płatność, która stanowi czynność związaną z rozporządzeniem środkami pieniężnymi, o której mowa w przepisach zmienionych ustaw. Co więcej, wzajemna kompensata nie prowadzi do niewykazywania przez Wnioskodawcę i jego kontrahentów rzeczywiście osiąganych dochodów z prowadzonej działalności dla celów ich opodatkowania.


Stanowisko Ministerstwa Finansów i organów podatkowych


Ministerstwo Finansów, odnosząc się do zapytań i wniosków odnośnie konieczności doprecyzowania proponowanych przepisów uwzględniając przy tym również rozliczenia w drodze kompensat (potrąceń), stwierdziło, że: „Przepisy art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się” (informacja Ministerstwa Finansów z dn. 13 października 2016 r.; źródło: http://www.mf.gov.pl/ministerstwo‑finansow/wiadomosci/aktualnosci/ministerstwo-finansow2/‑/asset publisher/M1vU/content/nowe-przepisy-dot-skutkow‑podatkowvch-przy-regulowaniu‑platnosci-w-formie-gotowkowej?redirect=http%3A%2F%2Fwww.mf.gov.pl%2Fministerstwo‑finansow%3Fp p id%3D101 INSTANCE NsX0%26p p lifecycle%3D0%26p p state%3Dnor mal%26p P mode%3Dview%26p p coi id%3D 118 INSTANCE 9Jwz column-1%26p p col count%3D1#p p id 101 INSTANCE M1vU).

Z powyższego wyjaśnienia wprost wynika, że omawiane przepisy nie dotyczą kwestii regulowania zobowiązań w drodze rozliczeń kompensacyjnych, bowiem USDG – regulując kwestie płatności (a zatem pojęcia węższego od uregulowania zobowiązania) – nie obejmuje swoim zakresem tego rodzaju rozliczeń pomiędzy przedsiębiorcami.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w praktyce organów interpretacyjnych. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 października 2016 r. (sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.772.2016.1.AK), organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że „dyspozycja art. 15d ust. 1 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania w przypadku kompensaty. Tym samym Spółka może dokonywać kompensaty wzajemnych wierzytelności bez względu na ograniczenie kwotowe wynikające z art. 15d ust. 1 ustawy o CIT i rozliczone w drodze kompensaty zobowiązania Spółki będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w całości pod warunkiem spełnienia wszystkich przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT”.

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dn. 8 listopada 2016 r. (sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.932.2016.1.KB), uznając za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, wyrażające się w przekonaniu, że „w przypadku kompensaty (potrącenia) wzajemnych wierzytelności Wnioskodawcy i jego kontrahentów (zarówno umownego, jak i w wyniku jednostronnego oświadczenia woli), regulacja zawarta w art. 15d ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania, a tym samym należność uregulowana w drodze kompensaty (potrącenia) stanowi w całości koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem, że spełnia pozostałe warunki uznania jej za koszt podatkowy”.

Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdzają również interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 grudnia 2016 r. (sygn. 2461-IBPB-1- 2.4510.881.2016.1.JP), z dnia 6 grudnia 2016 r. (sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.936.2016.1.BD oraz 2461-IBPB-1-2.4510.913.2016.1.BD), w których organ uznał za prawidłowe stanowiska wnioskodawców, że „w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. nadal będzie możliwe wygaszanie zobowiązań w kwocie przekraczającej 15.000 zł w drodze kompensaty, nettingu lub stosowanie transakcji barterowych, albo innych niż płatność form regulowania zobowiązania, bez utraty możliwości zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodu”.

Podsumowanie


Mając na względzie powyższą argumentację, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że uregulowanie zobowiązania w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności Wnioskodawcy, zarówno w formie kompensaty, jak i w formie nettingu, niezależnie od wysokości potrącenia, nie mieści się w dyspozycji przepisów art. 22 USDG oraz art. 15d ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., a tym samym zobowiązania Wnioskodawcy, które będą uregulowane w drodze potrącenia, będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodów, przy założeniu, iż spełnią pozostałe warunki uznania ich za koszt uzyskania przychodów wymagane przez ustawę o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj