Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.1064.2016.1.SJ
z 6 lutego 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2016 r. (data wpływu 21 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 grudnia 2016 r. (data wpływu 3 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201), w związku z czym pismem z dnia 12 grudnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.902.2016.1.SJ, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 grudnia 2016 r. (data doręczenia 22 grudnia 2016 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 27 grudnia 2016 r. (data wpływu 3 stycznia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem … dnia 29 grudnia 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni wraz mężem wynajmuje w ramach najmu prywatnego mieszkanie własnościowe. Do końca 2016 r. podatek dochodowy z tego tytułu jest obliczany ryczałtowo z zastosowaniem stawki 8,5%. Ponieważ najem mieszkania wiąże się z ponoszeniem wielu dodatkowych wydatków o charakterze remontowym, Wnioskodawczyni wraz z mężem zamierza skorzystać z formy opodatkowania najmu na zasadach ogólnych. Przy wyborze tej formy rozliczenia podatku możliwe jest zaliczenie do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej mieszkania. Ustalenie wartości początkowej odbyłoby się na podstawie art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mieszkanie, które Wnioskodawczyni wraz z mężem wynajmuje było mieszkaniem kwaterunkowym, zostało nabyte w ramach zamiany mieszkań w 2005 r. W ramach zamiany koniecznym było dodatkowo spłacenie, przez Wnioskodawczynię wraz z mężem, długów czynszowych poprzednich użytkowników mieszkania w wysokości około 12 tys. zł. Po nabyciu prawa do zamieszkania tego mieszkania, Wnioskodawczyni wraz z mężem przeprowadzili generalny remont wszystkich jego pomieszczeń, wraz z wymianą okien. Bez wykonania tego remontu mieszkanie nie nadawało się do zamieszkania. Na przeprowadzony remont, Wnioskodawczyni wraz z mężem nie posiada faktur ani rachunków. W 2013 r. dokonali wykupu mieszkania na własność. Przy wykupie udzielona została bonifikata w wysokości 92% jego wartości rynkowej. W momencie wykupu mieszkania, jego wartość rynkowa została oszacowana przez rzeczoznawcę majątkowego. Wartość oszacowana przez rzeczoznawcę wyniosła 164 tys. zł. Wykup został dokonany za kwotę 13 tys. zł. Na potwierdzenie poniesionych w części wydatków na nabycie mieszkania, Wnioskodawczyni posiada tylko dokument wykupu oraz kilka faktur remontowych, od których wraz z mężem uzyskała zwrot VAT, w związku z poniesionymi wydatkami na materiały budowalne (ponowny remont przeprowadzony został w 2009 r. - wartość udokumentowana to około 30 tys. zł). Nie odzwierciedlają one jednakże całości kosztów poniesionych na nabycie tego mieszkania. Na wiele czynności remontowych Wnioskodawczyni wraz z mężem nie brali rachunków/faktur. Wartość początkowa środka trwałego, czyli cena nabycia jaka widnieje w dokumencie zakupu jest bardzo niska - 8% wartości, i tym samym bardzo odbiega od ówczesnej wartości nieruchomości, a po dokonanych nakładach na remont i ulepszeniach, kwota ta, to zaledwie cena niewiele ponad jednego metra kwadratowego mieszkania. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni nie można ustalić ceny nabycia tego mieszkania, gdyż brak jest wszystkich dokumentów związanych z jego nabyciem i modernizacją. Przy określeniu jego wartości początkowej należy więc zastosować art. 22g ust. 8, który stanowi, że „jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia”. Nadmienić należy, ze mieszkanie nigdy nie było wykorzystywane do działalności gospodarczej, jak również jego nabycie nie nosiło zamiaru wykorzystywania go do celów innych niż własne cele mieszkaniowe. Nie było ono nabywane z zamiarem wynajmu mieszkania w przyszłym okresie.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 27 grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni dodała, że mieszkanie będące przedmiotem wniosku jest własnością Wnioskodawczyni oraz Jej męża - jest to mieszkanie własnościowe, które wynajmuje od października 2013 r. Dochody z najmu mieszkania Wnioskodawczyni zamierza opodatkować na zasadach ogólnych od stycznia 2017 r. oraz zamierza nadal, wynajmować mieszkanie w ramach najmu prywatnego. Wnioskodawczyni wprowadzi mieszkanie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w styczniu 2017 r. oraz będzie je amortyzować maksymalnie stawką 10% w skali roku.

Na moment złożenia uzupełnienia wniosku, Wnioskodawczyni nie zamierza zbyć przedmiotowego mieszkania, jednak niewykluczone, że w przyszłości mieszkanie to zostanie zbyte, np. w związku z potrzebami finansowymi lub z potrzebą zmiany mieszkania na większe lub mniejsze.

Z treści wniosku wynika, że lokal ten zostanie wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawczyni w styczniu 2017 r., z uwagi na okres jaki upłynął od nabycia mieszkania do dnia planowanego wprowadzenia go do ww. ewidencji to przeszło 10 lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

  1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, ustalenie wartości początkowej mieszkania dla celów wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe?
  2. Czy odpisy amortyzacyjne obliczone od wartości początkowej określonej w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez Wnioskodawczynię, tj. z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji i wprowadzenia do niej przedmiotowego mieszkania (zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) w całości będą stanowiły koszty podatkowe?
  3. Czy ewentualna sprzedaż ww. mieszkania prywatnego, niewykorzystywanego w działalności gospodarczej, od którego dokonywane będą odpisy amortyzacyjne, po okresie jego amortyzacji nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 2. Odnośnie pytania Nr 1 i Nr 3 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), odpisy amortyzacyjne obliczone zostaną z zastosowaniem stawki maksymalnie 10% rocznie wg metody liniowej. Wartością wyjściową do obliczenia rocznych odpisów amortyzacyjnych będzie wartość początkowa mieszkania, ustalona wskutek dokonanej przez Wnioskodawczynię wyceny. Wycena wartości początkowej dokonana zostanie w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji i wprowadzenia do niej przedmiotowego mieszkania. Tak obliczone odpisy amortyzacyjne będą stanowiły w całości koszty podatkowe - zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

  1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
  2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich (art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zgodnie z art. 8 ust. 4 ww. ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, należy złożyć właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego najpóźniej do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy.

Natomiast, jak wskazuje art. 8 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje przy zapłacie zaliczek przez cały rok podatkowy oraz przy składaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), chyba że w wyniku rozwodu albo orzeczenia przez sąd separacji nastąpił podział majątku wspólnego małżonków i przedmiot umowy przypadł temu z małżonków, na którym nie ciążył obowiązek zapłaty zaliczek i składania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z tego tytułu.

Wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, dotyczy również lat następnych, chyba że w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, małżonkowie zawiadomią w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków (art. 8 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.).

Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem. Jedynie w przypadku, gdy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, albo najem jest przedmiotem tej działalności, zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynajmowanie nieruchomości traktowane jest jako pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  • musi być należycie udokumentowany.

Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem można przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzonym najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonym najmie, decyduje podmiot wynajmujący, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem z tytułu najmu, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Ustawodawca przyjął jednocześnie zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

  • grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
  • budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

  • stanowią własność lub współwłasność podatnika,
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty, czy udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustaw o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (art. 22n ust. 6 ustawy).

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (…).

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych,

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni od października 2013 r. wynajmuje wraz mężem, w ramach wynajmu prywatnego, mieszkanie własnościowe będące ich własnością. Dochody z najmu mieszkania Wnioskodawczyni zamierza opodatkować na zasadach ogólnych od stycznia 2017 r. oraz zamierza nadal, wynajmować mieszkanie w ramach najmu prywatnego. Wnioskodawczyni wprowadzi mieszkanie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w styczniu 2017 r. oraz będzie je amortyzować maksymalnie stawką 10% w skali roku.

Mieszkanie, które Wnioskodawczyni wraz z mężem wynajmuje było mieszkaniem kwaterunkowym, zostało nabyte w 2005 r., przy czym koniecznym było spłacenie długów czynszowych. Po nabyciu prawa do zamieszkania tego mieszkania, został przeprowadzony generalny remont wszystkich jego pomieszczeń, wraz z wymianą okien. Na przeprowadzony remont, Wnioskodawczyni wraz z mężem nie posiada faktur ani rachunków. W 2013 r. dokonali wykupu mieszkania na własność. Przy wykupie udzielona została bonifikata w wysokości 92% jego wartości rynkowej. W momencie wykupu mieszkania, jego wartość rynkowa została oszacowana przez rzeczoznawcę majątkowego. Wartość oszacowana przez rzeczoznawcę wyniosła 164 tys. zł. Wykup został dokonany za kwotę 13 tys. zł. Na potwierdzenie części poniesionych wydatków na nabycie mieszkania, Wnioskodawczyni posiada tylko dokument wykupu oraz kilka faktur remontowych, od których Wnioskodawczyni wraz z mężem uzyskała zwrot podatku VAT, w związku z poniesionymi wydatkami na materiały budowalne (ponowny remont przeprowadzony został w 2009 r. - wartość udokumentowana to około 30 tys. zł). Wartość początkowa środka trwałego, czyli cena nabycia jaka widnieje w dokumencie zakupu jest bardzo niska - 8% wartości, i tym samym bardzo odbiega od ówczesnej wartości nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe oraz przepisy prawne należy stwierdzić, że lokal mieszkalny przed nabyciem przez Wnioskodawczynię i Jej męża był użytkowany powyżej 60 miesięcy. Ponadto, z treści wniosku wynika, że lokal ten zostanie wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawczyni, w związku z tym możliwe jest ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, stwierdzić należy, że odpisy amortyzacyjne obliczone od wartości początkowej określonej w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez Wnioskodawczynię, tj. z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji i wprowadzenia do niej przedmiotowego mieszkania (zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) nie będą w całości stanowiły kosztów podatkowych z uwagi na fakt, że lokal mieszkalny jest współwłasnością Wnioskodawczyni, będą jednakże stanowiły koszt podatkowy proporcjonalnie do posiadanego udziału w nieruchomości. Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni uznano na nieprawidłowe.

Zauważyć jednak należy, że w przypadku, gdy Wnioskodawczyni złoży oświadczenie o którym mowa w art. 8 ust 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym tylko Wnioskodawczyni opodatkuje całość dochodu osiągniętego z najmu przedmiotowego mieszkania, to ww. odpisy amortyzacyjne będą w całości stanowiły dla Niej koszt podatkowy. Dodać również należy, że stosownie do treści art. 22n ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję, o której mowa w ust. 2, uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego, podatku tonażowego lub zryczałtowanego podatku od wartości sprzedanej produkcji, o którym mowa w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Należy podkreślić, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawczyni. Nie wywołuje skutków prawnych dla małżonka Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj