Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.199.2016.2.TW
z 3 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pani B, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 9 listopada 2016 r. (data wpływu 25 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek wspólny – uzupełniony pismem z 19 grudnia 2016 r. (data wpływu 22 grudnia 2016 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca oraz pozostałe osoby zainteresowane wymienione w załącznikach ORD-WS_B są partnerami w A Spółka Partnerska, która to Spółka w grudniu 2015 roku nabyła na odrębną własność lokal niemieszkalny położony w budynku mieszkalno-usługowo-handlowym, celem przeniesienia do niego działalności Spółki Partnerskiej. We wrześniu 2016 r. Sąd Rejonowy dla A założył dla lokalu niemieszkalnego księgę wieczystą oraz dokonał odpowiednich wpisów w księdze wieczystej prowadzonej dla gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste oraz budynku stanowiącego odrębną nieruchomość. Spółka została wpisana do księgi wieczystej założonej dla wyodrębnionego lokalu niemieszkalnego jako właściciel.

Budynek, w którym znajduje się lokal, jest wpisanym do rejestru zabytków obiektem o charakterze mieszkalno-usługowym. Jak wynika z ogólnodostępnych informacji, budynek powstał w latach 1870-73. Był to tzw. (…). Na parterze budynku znajdowała się siedziba firmy, na kolejnych piętrach prywatne apartamenty, a na poddaszu pokoje dla służby. Źródła podają także, iż w kamienicy na dwóch kondygnacjach mieściły się sklepy, dom aukcyjny oraz kawiarnia.

Po II Wojnie Światowej budynek stał się miejską kamienicą. W dniu 10 lipca 2003 r. ówczesny właściciel kamienicy Gmina, oddał partii politycznej – (…) w użytkowanie wieczyste grunt, na którym znajduje się budynek, oraz sprzedał własność znajdującego się na nieruchomości zabytkowego budynku mieszkalno-usługowego. Zgodnie z oświadczeniem Gminy sprzedaż budynku była zwolniona z podatku VAT, na postawie art. 4 pkt 7 i art. 7 ust. 1 pkt 5 ówcześnie obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, gdyż dotyczyła towaru używanego – budynku używanego.

W roku 2010 grunt oraz budynek został sprzedany przez (…) na przetargu trzem przedsiębiorcom. Przedsiębiorcy ci przeprowadzili generalny remont nieruchomości. Remont odbywał się pod nadzorem Miejskiego Konserwatora Zabytków, który czuwał między innymi nad przywróceniem pierwotnego charakteru i wyglądu budynku. Chodziło między innym o zachowanie wielkomiejskiego charakteru budynku, zachowanie wysokości pomieszczeń, otworów okiennych. Remontowi został poddany dach, dokonano rekonstrukcji elewacji, w tym przywrócono jej dawny kolor, stwierdzony na podstawie badań konserwatorskich, wymieniono stolarkę okienną i drzwiową, zrekonstruowano klatki schodowe, przywracając im dawną świetność i zachowując walory estetyczne i architektoniczne, wstawiano dwa szyby windowe, modernizując komunikację w budynku oraz dostosowując budynek do potrzeb osób niepełnosprawnych, wymieniono instalację grzewczą, wodno-kanalizacyjną, zainstalowano klimatyzację oraz wentylację. Po zakończeniu remontu, w listopadzie 2015 roku Prezydent wydał zaświadczenie potwierdzające, iż lokal użytkowy mieszczący się w budynku jest samodzielnym lokalem przeznaczonym na cele inne niż mieszkalne. Następnie inwestorzy sprzedali Spółce Partnerskiej ww. lokal niemieszkalny położony na III piętrze budynku (IV kondygnacji) na odrębną własność.

Po nabyciu lokalu od grudnia 2015 r. do końca maja 2016 r. Spółka dokonała adaptacji lokalu celem przystosowania go do planowanej w nim działalności prawniczej. Położono między innymi podłogę drewnianą w miejsce zerwanej podczas remontu starej podłogi, poddano renowacji ściany ze starej cegły, częściowo położono okładziny ścienne ze współczesnych cegieł, wykonano zabudowy gipsowo-kartonowe w sali konferencyjnej, pomalowano lokal, zamontowano nowe oświetlenie, system kontroli dostępu, wykonano szafy w zabudowie, umeblowano. Po zakończeniu wskazanych prac remontowych i adaptacyjnych, lokal został wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki w dniu 31.05.2016 r. Począwszy od miesiąca czerwca 2016 r. Spółka amortyzuje lokal stosując indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 updof. Ze względów ostrożności w chwili obecnej Partnerzy traktują tą kwotę amortyzacji jako niestanowiącą kosztu uzyskania przychodu, ponieważ nie chcą oni narazić się na zaniżenie podstawy opodatkowania, a tym samym kwoty podatku dochodowego.

W uzupełnieniu wniosku podano, że wskazany we wniosku lokal należy do lokali niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 121 Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo amortyzuje lokal użytkowy po raz pierwszy przyjęty do ewidencji środków trwałych Spółki wg indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10%, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie wynikającej z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych 10% stawki amortyzacji do amortyzowania lokalu użytkowego znajdującego się w budynku, którego powstanie datuje się na II połowę XIX wieku, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22j. ust. 1 pkt 4 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% okres amortyzacji ustala się w następujący sposób: 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych lokale niemieszkalne wymienione są w rodzaju 121 Klasyfikacji i stawka amortyzacyjna wynosi dla nich 2,5 %.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że skoro lokal niemieszkalny znajduje się w budynku mieszkalno-usługowym, który wybudowany został w drugiej połowie XIX wieku i od czasu wybudowania był użytkowany, także po II Wojnie Światowej, to od dnia oddania do używania po raz pierwszy do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych Spółki upłynęło ponad 140 lat. Wnioskodawca podkreśla, że istotny jest czas, jaki upłynął od oddania budynku do używania po raz pierwszy, a nie okresy eksploatowania budynku. Wprawdzie historycznie IV kondygnacja budynku, na której znajdowały się lokale, z których po generalnym remoncie kamienicy w latach 2013-2015 wyodrębniono pod względem prawnym nabyty lokal użytkowy, były wykorzystywane najprawdopodobniej od momentu wybudowania w XIX wieku, a także po wojnie do roku 2003 jako lokal mieszkalny, a w latach od 2003 jako lokal użytkowy, zastosowanie indywidulanej stawki Wnioskodawca uznaje za usprawiedliwione, gdyż ustawodawca nie wprowadził żadnych ograniczeń, które wskazywałby, iż dokonana w przeszłości zmiana charakteru budynku np. z mieszkalnego na niemieszkalny powinna być traktowana jako jego wydanie po raz pierwszy do używania.

Pomimo więc faktu, iż lokal przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych był najprawdopodobniej używany przez większą część czasu po jego budowie i oddaniu do użytkowania jako mieszkalny, zastosowanie indywidulanej stawki amortyzacyjnej na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest w tej sytuacji jak najbardziej uprawnione.

Nie ulega przy tym wątpliwości, iż lokal, czy też przed wyodrębnieniem samodzielnego lokalu, pomieszczenia w ramach budynku, które aktualnie „składają” się na lokal nabyty przez Spółkę, od ponad 140 lat są zdatne do wykorzystywania ich do działalności gospodarczej, w tym również w okresie przed remontem. Potwierdza to fakt, iż lokale w budynku o identycznym lub bardzo zbliżonym układzie funkcjonalnym, były i nadal są wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej, w tym działalności prawniczej od kilkudziesięciu lat. Brak wcześniejszego formalnego wyodrębnienia własności nabytego lokalu także nie przesądza o niemożności zastosowania stawki indywidualnej. Stanowisko powyższe jest potwierdzane w orzecznictwie (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 28 lipca 2015 r. (sygn. I SA/Rz 433/15)).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, że zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (…).

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ww. ustawy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że spółka partnerska, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, nabyła na odrębną własność lokal niemieszkalny, celem przeniesienia do niego działalności gospodarczej. Przedmiotowy lokal powstał w latach 1870-1873 i został sklasyfikowany pod symbolem 121 Klasyfikacji Środków Trwałych jako lokal niemieszkalny.

Zainteresowany powziął wątpliwość dotyczącą możliwości zastosowania 10% indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ww. lokalu, który został wprowadzony do ewidencji środków trwałych spółki.

Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali niemieszkalnych wynosi 2,5%.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka trwałego jakim jest lokal niemieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ww. ustawy – są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Należy zatem przyjąć, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Zatem mając na względzie opis sprawy jak i powołane przepisy, należy stwierdzić, że dla używanego lokalu, o którym mowa we wniosku, spełniającego kryteria środka trwałego, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczalne było ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej na podstawie przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ww. przypadku okres amortyzacji może wynosić 10 lat, co oznacza możliwość ustalenia rocznej stawki amortyzacyjnej tego lokalu wynoszącej 10%.

Reasumując – Spółka prawidłowo amortyzuje lokal użytkowy po raz pierwszy przyjęty do ewidencji środków trwałych Spółki wg indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10%, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że – zdaniem Organu podatkowego – teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w niniejszym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego przysługuje prawo do wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę na interpretację indywidualną wydaną na podstawie art. 14r § 1 Ordynacji podatkowej wnosi się do sądu administracyjnego właściwego ze względu na siedzibę organu wydającego interpretację, czyli w niniejszej sprawie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.