Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB3.4510.475.2016.2.KP
z 9 grudnia 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2016 r. (data wpływu 12 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 listopada 2016 r. (data wpływu 29 listopada 2016 r.) –o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad w ramach zgłoszonej rękojmi:


  • w części dotyczącej rekompensaty strat, tj. utraconych zbiorów miodu - jest nieprawidłowe,
  • w pozostałej części - jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 12 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad w ramach zgłoszonej rękojmi. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 listopada 2016 r.


We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.


Od kilkudziesięciu lat Podatnik prowadzi działalność gospodarczą, polegającą m.in. na produkcji węzy pszczelarskiej. Podstawowym surowcem do produkcji jest wosk pszczeli. Wosk w krążkach skupowany jest od indywidualnych dostawców - pszczelarzy, którzy pozyskują go w trakcie prowadzonej produkcji pasiecznej. Od jednego dostawcy Podatnik skupuje średnio 5+20 kg wosku, choć zdarzają się też sporadycznie dostawcy, oferujący w jednej partii nawet do 300 kg wosku pszczelego. W skali roku Podatnik skupuje średnio 45+50 ton wosku do przerobu na węzę. Skup wosku prowadzony jest przez cały rok z wyraźnym nasileniem w sezonie jego naturalnego pozysku. Najwyższy popyt na wyprodukowaną węzę przypada natomiast na miesiące maj + czerwiec każdego roku. Skoncentrowanie na te 2 miesiące całorocznej sprzedaży generuje konieczność przygotowania odpowiednich zapasów węzy w miesiącach poprzedzających sezon.

Również na sezon 2016 roku Podatnik zgromadził odpowiedni zapas węzy, wyprodukowanej z wosku skupionego w okresie luty-marzec br. Już po rozpoczęciu sprzedaży węzy, pod koniec maja br. do Podatnika zaczęły napływać od klientów - pszczelarzy zgłoszenia reklamacyjne, dotyczące niewłaściwej jakości wyprodukowanej węzy. Według zgłoszeń - jakość węzy musiała odbiegać od normy, gdyż pszczelarze zaobserwowali zjawisko wygryzania przez pszczoły węzy wzdłuż drutów naciągowych ramek, co powodowało wykruszanie i opad na dno uli całych płatów pokruszonej węzy. Po uzyskaniu takich sygnałów Podatnik przesłał próbki węzy do Specjalistycznego Laboratorium w P., które potwierdziło niewłaściwą jakość węzy, identyfikując w jej składzie chemicznym obecność pewnych ilości zanieczyszczeń węglowodorów (stearyny, parafiny, wosku ziemnego). Składniki te nie powinny być obecne w naturalnym składzie wosku pszczelego. Technologia produkcji węzy nie przewiduje specjalnej operacji separacji (oddzielania) cząstek tych zanieczyszczeń. Powodem nieuczciwego dodawania do wytapianego wosku pszczelego niedozwolonych dodatków są względy finansowe (znaczne różnice cen). Jakość skupowanego wosku oceniana jest organoleptycznie w momencie przyjęcia dostawy. Nawet bardzo doświadczeni skupywacze nie są w stanie w tym badaniu potwierdzić obecność niedozwolonych zanieczyszczeń w skupywanych krążkach wosku. Producenci węzy nie mają też technicznych możliwości kierowania dostarczonych partii wosku do analiz fizyko-chemicznych na obecność ewentualnych zanieczyszczeń surowca.


W opisanym stanie rzeczy Podatnik z tytułu obowiązującej rękojmi za sprzedany produkt był zmuszony przyjąć na siebie odpowiedzialność finansową w trybie:


  1. przyjęcia zwrotu wadliwej węzy i wymiany jej (w relacji 1:1) na węzę wyprodukowaną z surowca wolnego od zanieczyszczeń lub
  2. uznania wartości roszczenia finansowego o rekompensatę strat, poniesionych w produkcji pasiecznej, spowodowanych niewłaściwą jakością dostarczonej węzy.


Kwoty te Podatnik wypłacał na podstawie poczynionych w tej sprawie uzgodnień.

Przyjęte ze zwrotów wyroby z racji swoich cech organoleptycznych zostaną wykorzystane do innych wyrobów (świec).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazuje, ze proces produkcyjny z użyciem węzy przedstawia się następująco:

Arkusz węzy wtopiony w ramkę odbudowywany jest przez pszczoły - robotnice woszczarki. W tak powstały plaster wosku matka pszczela składa następnie zapłodnione jaja, do każdej komórki po jednym.

Pszczoły szybko wykryły obecność obcych substancji w węzie i nie rozpoczęły ich odbudowywania (całkowicie pomijały ramki ze złą węzą) bądź - nawet po rozpoczęciu odbudowy plastrów - zaczęły wygryzać całe obszary plastrów nieodpowiedniej jakości). Nieodbudowywanie oraz wygryzanie plastrów węzy znacznie ograniczyło skalę czerwienia i w efekcie rodziny nie mogły w właściwym tempie osiągnąć niezbędnej siły produkcyjnej (populacji pszczół robotnic). Słabe rodziny, w których pszczoły angażowały się do niepotrzebnych prac porządkowo-naprawczych (usuwanie złej węzy), nie uczestniczyły w normalnej produkcji miodu. Takiej, jaką osiągają rodziny zdrowe, użytkujące plastry wosku o prawidłowym składzie surowcowym.

Pszczelarze oszacowali skalę utraconych efektów produkcyjnych na min. 5÷7 kg miodu z pnia. Rynkowa cena sprzedaży 1 kg miodu w tym okresie kształtowała się w przedziale 12÷17 zł/kg w zależności od odmiany. Uwzględniając takie parametry wyjściowe, wartość niezebranego miodu wyliczono na 85÷90 zł od rodziny zaś koszt dodatkowej robocizny (wymiana węzy) skalkulowano na 10÷15 zł od ula. Zatem łączne skutki użycia wadliwej węzy w bieżącym sezonie pasiecznym oszacowano średnio na 100 zł na jedną rodzinę.

Po odkryciu skutków wtopienia wadliwej węzy, pszczelarze szybko usunęli jej pozostałość i zastąpili nową węzą - o odpowiednim już składzie surowcowym. Dzięki naprawie przez pozostałą część sezonu pszczoły podjęły normalną produkcję. Jednakże czas, stracony na identyfikację wady węzy i na jej wymianę, był już niemożliwym do odrobienia w aktualnym cyklu produkcyjnym.

Dla zachowania dobrego wizerunku i utrzymania pozytywnej opinii rynkowej - Podatnik zdecydował się na przyjęcie wszelkich zgłoszeń pszczelarzy, reklamujących jakość sprzedanej węzy.


Na wymagające rekompensaty straty (poniesione w produkcji pasiecznej wskutek użycia wadliwej węzy) składają się zatem:


  1. koszty montażu (wtapiania w ramki) nowej węzy - wartość materiałów pomocniczych i robocizny,
  2. utracone zbiory miodu w obecnym sezonie produkcyjnym.


Zgłoszone przez poszczególnych odbiorców reklamacje zostały załatwione pozytywnie w drodze wypłaty rekompensat pieniężnych, skalkulowanych wg powyższych zasad.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Podatnik pyta, czy w świetle opisanego powyżej stanu faktycznego może uznać za podatkowe koszty uzyskania przychodu wypłacone odbiorcom rekompensaty z tytułu poniesionych strat w produkcji pszczelarskiej wskutek użycia wadliwej węzy?

Warunkiem uznania za koszty uzyskania przychodu powyższych wydatków będzie odpowiednie ich udokumentowanie.


Zdaniem Podatnika poniesione wydatki, wymienione w pytaniu można uznać za koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop.

Zgodnie z art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Bezspornym jest, że węza wyprodukowana w lutym i marcu br. posiadała wadę, zmniejszającą jej użyteczność, której oczekiwali nabywcy pszczelarze. Podatnik - producent był zatem odpowiedzialny wobec kupującego za jakość produktu. Podatnik nie dysponował wówczas technologią, która zabezpieczałaby proces produkcyjny przed zanieczyszczeniem wyrobu gotowego substancjami woskopodobnymi.

Ze względu na dobro współpracy i zabezpieczenie swojego źródła przychodu Podatnik uznał wszystkie zgłoszone reklamacje węzy, wyprodukowanej w lutym i marcu br., a fakt dostarczenia zanieczyszczonego surowca do przerobu Spółka traktuje jako wyjątkowy przypadek, mieszczący się w granicach ryzyka prowadzonej działalności gospodarczej. Nie bez znaczenia jest fakt, że aktualnie krajowe (i nie tylko) pszczelarstwo przeżywa trudny okres ze względu na nasilające się zjawisko masowego ginięcia całych rodzin pszczelich, spowodowane nadmiernym stosowaniem środków ochrony roślin w rolnictwie. W związku z zaistniałym przypadkiem i poniesionymi wydatkami Podatnik przedsięwziął odpowiednie działania zaradcze, które zredukują w przyszłości ryzyko przyjęcia niewłaściwego jakościowo surowca do przerobu.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego:


  • w części dotyczącej rekompensaty strat, tj. utraconych zbiorów miodu - jest nieprawidłowe,
  • w pozostałej części - jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „ustawa”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, lecz należy zauważyć, że nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania. Takimi kosztami bowiem nie mogą być - co do zasady - wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.


Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łącznie następujących warunków, tj:


  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany.


Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 updop, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie zauważyć należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu.

W tym miejscu należy powołać przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jest to katalog zamknięty. Wymienione w treści powołanego wyżej przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Chociaż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych posługuje się pojęciami „kary umowne” i „odszkodowania”, to nie definiuje ich na własne potrzeby. Stosowne regulacje prawne zawarte są natomiast w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm., dalej „KC”).

Kara umowna, jako sposób zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy, który przede wszystkim ma na celu ułatwienie w dochodzeniu naprawienia ewentualnej szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, została uregulowana w przepisach art. 483 - 485 Kodeksu cywilnego. Z przepisów tych wynika, że kara umowna powinna zostać określona bezpośrednio w umowie jako postanowienie o tym, iż naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy pieniężnej.

Odszkodowanie jest to świadczenie, które wyrównuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz utracone przez niego korzyści. Odszkodowanie pełni funkcję kompensacyjną – stanowi finansową rekompensatę uszczerbku, który powstał u osoby poszkodowanej wskutek zdarzenia wywołującego szkodę. W odróżnieniu od kary umownej, wysokość odszkodowania odpowiada wysokości szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego. W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i nast.) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i nast.), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynika (art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego).

W tym miejscu należy zauważyć, że czym innym jest kara umowna czy odszkodowanie, a czym innym są wydatki związane z usunięciem wad towarów w ramach procedur reklamacyjnych.

W przypadku, gdy towar jest wadliwy lub niezgodny z umową, na sprzedawcy ciąży obowiązek nieodpłatnej naprawy albo wymiany na nowy. Obowiązek ten nie wynika jednak z nałożenia na sprzedawcę czy producenta kary umownej, lecz z przepisów zobowiązujących do określonego zachowania, takich jak np. Kodeks cywilny, czy ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2014 r., poz. 827, z późn. zm.).

Aby móc uznać wydatek o charakterze reklamacyjnym za koszt uzyskania przychodów, musi dojść do ujawnienia się wady. Wynika to z treści art. 556 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).


Zgodnie z art. 5561 § 1 KC: „Wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:


  1. nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
  2. nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
  3. nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
  4. została kupującemu wydana w stanie niezupełnym”.


Ponadto zgodnie z art. 561 § 1 KC, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady.

Z kolei z art. 5611 § 1 KC wynika, że jeżeli rzecz wadliwa została zamontowana, kupujący może żądać od sprzedawcy demontażu i ponownego zamontowania po dokonaniu wymiany na wolną od wad lub usunięciu wady. W razie niewykonania tego obowiązku przez sprzedawcę kupujący jest upoważniony do dokonania tych czynności na koszt i niebezpieczeństwo sprzedawcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą m.in. na produkcji węzy pszczelarskiej. Pod koniec maja br. do Wnioskodawcy zaczęły napływać od klientów - pszczelarzy zgłoszenia reklamacyjne, dotyczące niewłaściwej jakości wyprodukowanej węzy. Ww. próbki węzy zostały wysłane do Specjalistycznego Laboratorium, które potwierdziło niewłaściwą jakość węzy, identyfikując w jej składzie chemicznym obecność pewnych ilości zanieczyszczeń węglowodorów (stearyny, parafiny, wosku ziemnego). Jak wskazuje Wnioskodawca technologia produkcji węzy nie przewiduje specjalnej operacji separacji (oddzielania) cząstek tych zanieczyszczeń. Jakość skupowanego wosku oceniana jest organoleptycznie w momencie przyjęcia dostawy. Nawet bardzo doświadczeni skupywacze nie są w stanie w tym badaniu potwierdzić obecności niedozwolonych zanieczyszczeń w skupywanych krążkach wosku.


Jak wskazuje Wnioskodawca z tytułu obowiązującej rękojmi za sprzedany produkt przyjął na siebie odpowiedzialność finansową w trybie:


  1. przyjęcia zwrotu wadliwej węzy i wymiany jej na węzę wyprodukowaną z surowca wolnego od zanieczyszczeń lub
  2. uznania wartości roszczenia finansowego o rekompensatę strat, poniesionych w produkcji pasiecznej, spowodowanych niewłaściwą jakością dostarczonej węzy.


W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że na rekompensatę strat składają się:


  1. koszty montażu (wtapiania w ramki) nowej węzy - wartość materiałów pomocniczych i robocizny,
  2. utracone zbiory miodu w obecnym sezonie produkcyjnym.


Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy przekazany towar okazuje się wadliwy, na sprzedawcy (wykonawcy usługi) ciąży obowiązek jego naprawy lub wymiany. Co istotne, obsługa gwarancyjna nie podlega dyspozycji art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, uznać więc należy, że wydatki reklamacyjne poniesione np. w związku z naprawą lub wymianą wadliwego towaru nie mają charakteru ani kar umownych, ani odszkodowań wskazanych w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawodawca nie ograniczył prawa producentów (sprzedawców) do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad sprzedawanych towarów lub innych zobowiązań gwarancyjnych, które są nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że koszty obsługi gwarancyjnej, jako spełniające definicję kosztów wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a jednocześnie nie ujęte w katalogu wyłączeń wynikającym z art. 16 ust. 1 tej ustawy, zaliczone mogą być do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa regulacja określa zatem odpowiedzialność sprzedawcy w zakresie samego towaru i ewentualnego jego montażu i uruchomienia. Nie zawiera natomiast jednoznacznych wytycznych w zakresie obowiązku pokrycia przez sprzedawcę szkody wyrządzonej wadliwie działającym towarem. W takiej sytuacji sprzedawca ponosi odpowiedzialność na zasadach ogólnych określonych w kodeksie cywilnym (art. 471 KC).

Należy zwrócić uwagę, że zapobieżenie lub zmniejszenie realnej lub potencjalnej straty nie mieści się w pojęciu ustawowej definicji przychodu, a więc wydatki z tym związane nie są kosztem uzyskania przychodu. Wypłata odszkodowania nie pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowym z przychodem, lecz wręcz przeciwnie - łączy się z negatywnymi dla strony konsekwencjami finansowymi.

W obrocie gospodarczym występują przypadki, w których strona zmuszona jest do zapłaty różnego rodzaju odszkodowań. Jest to kwestia ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej. Tego ryzyka nie można przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa. Natomiast racjonalnie działający podmiot gospodarczy może się uchronić przed takimi negatywnymi skutkami swej działalności m.in. poprzez stosowne ubezpieczenie.

Należy stwierdzić, że uznanie za koszt uzyskania przychodu odszkodowania wypłaconego kontrahentowi jako rekompensata za utracone straty, tj. utracone zbiory miodu, ze względu na dobro współpracy, byłoby sprzeczne z przepisami prawa podatkowego.

Podsumowując wydatki związane z naprawieniem wadliwej węzy czy jej wymianą na wyprodukowaną z surowca wolnego od zanieczyszczeń, jak również wydatki związane z kosztem montażu nowej węzy (w tym wartość materiałów pomocniczych i robocizny) mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, gdyż ponoszone są w celu prawidłowego wykonania zobowiązania związanego z prowadzoną działalnością.

Natomiast wydatki tytułem rekompensaty strat poniesionych w produkcji pasiecznej w postaci utraconych zbiorów miodu należy kwalifikować jako odszkodowanie z tytułu wad dostarczonych towarów i w związku z tym nie będą stanowić dla dostawcy kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż podlegają wyłączeniu na mocy art. 16 ust. 1 pkt 22 tej ustawy.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj