Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB3.4511.908.2016.2.IK
z 15 lutego 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2016 r. (data wpływu 15 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 stycznia 2017 r. (data wpływu 31 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wybudowanie zjazdu z drogi krajowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z uwagi na braki wniosku, Organ podatkowy na podstawie art. 169 § 1 i 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), pismem z dnia 18 stycznia 2017 r., nr 1061-IPTPB1.4511.908.2016.1.IK (doręczonym w dniu 25 stycznia 2017 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 31 stycznia 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 30 stycznia 2017 r.), zawierające również dołączone potwierdzenie uiszczenia opłaty od ww. wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi od dnia 12 grudnia 1995 r. działalność gospodarczą, jako osoba fizyczna na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, rozlicza się według podatku liniowego, prowadzi ewidencję księgową na podstawie ustawy o rachunkowości (pełna księgowość). Przedmiotem działalności jest stacja benzynowa. Wnioskodawca wskazuje, że brak perspektyw dla rozwijania działalności w obecnym miejscu prowadzenia, spowodował, że została rozpoczęta budowa drugiej stacji, w innej miejscowości, na działce stanowiącej własność Wnioskodawcy. Inwestycja jest w trakcie realizacji i w jej wyniku powstaną: budynek handlowo-usługowy, myjnia samochodowa i dystrybutory na paliwa. Plac zostanie utwardzony kostką brukową.

Działka inwestycyjna zlokalizowana jest przy drodze krajowej nr …., zarządcą drogi jest Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad udzielił zezwolenia w 2015 r. na wykonanie zjazdu publicznego prawostronnego z drogi krajowej nr … na działkę, na której jest realizowana inwestycja. Wykonanie zjazdu wymaga poszerzenia istniejącej nawierzchni drogi krajowej, budowę urządzenia wodnego w postaci przepustu, wybudowaniu dodatkowego pasa ruchu skrętu w prawo. Według kosztorysu ofertowego, nakłady na wykonanie zjazdu wyniosą 481 910 zł 32 gr. Nie wykonanie zjazdu, uczyniłoby całą inwestycję bezcelową, ponieważ inwestor nie uzyskałby pozwolenia na użytkowanie budowanego obiektu. Wnioskodawca nie jest właścicielem działki, na której jest wykonywany zjazd publiczny, właścicielem jest Skarb Państwa. Nie posiada żadnych umów najmu, ani dzierżawy. Nakłady na utwardzenie placu na własnym terenie wyniosą 500 000 zł. Ponoszone nakłady na całe zadanie inwestycyjne w całości należeć będą do inwestora i nie zostaną w żaden sposób Mu zwrócone.

Z pisma stanowiącego uzupełnienie wniosku wynika, że złożony przez Wnioskodawcę wniosek z dnia 5 grudnia 2016 r. dotyczy kwalifikacji wydatków, które będą poniesione na budowę zjazdu publicznego umożliwiającego wjazd z drogi krajowej, na teren stacji (na gruncie niebędącym własnością Wnioskodawcy ) i momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodu. Inwestycja pod nazwą „Budowa stacji paliw” jest w trakcie realizacji, została rozpoczęta w 2016 r., zakończenie robót jest planowane na trzeci kwartał 2017 r. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe i w ramach prowadzonej ewidencji księgowej wyodrębnione zostały tytuły identyfikujące realizowane zadania tej inwestycji.

Wnioskodawca wskazał, że tytuły zadań, które zostały ustalone w sposób umożliwiający wydzielenie po zakończeniu inwestycji środków trwałych zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych to:

  • budynek handlowo-usługowy KŚT – 103 – amortyzacja 2,5 %,
  • utwardzenia placu KŚT – 220 – amortyzacja 4,5 %,
  • zbiorniki podziemne szt. 3 z instalacją paliwowo technologiczną KŚT 104 – amortyzacja 4,5 %,
  • rurociągi stacji paliw KŚT – 210 – amortyzacja 4,5 %,
  • wiata myjni samochodowej KŚT – 103 – amortyzacja 2,5 %,
  • wiata dystrybutorów szt. 2 KŚT – 109 – amortyzacja 10 %,
  • system monitoringu KŚT – 49 – amortyzacja 30 %.

Urządzenia myjni bezdotykowej trzystanowiskowej wraz z wyposażeniem technologicznym ze sterownikami elektronicznymi, oraz dystrybutory stacji paliw szt. 4, są przedmiotem leasingu operacyjnego, zawartego na okres 5 lat i stanowią własność leasingodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca będzie mógł rozliczyć koszty wybudowania zjazdu dla potrzeb stacji paliw bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, czy też powinien zakwalifikować je jako inwestycję w cudzym obiekcie lub zwiększyć koszty własnej budowy?

Zdaniem Wnioskodawcy (po uzupełnieniu), wybudowanie zjazdu z drogi krajowej na gruncie będącym własnością Skarbu Państwa należy zakwalifikować w koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia.

Przepisy ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086, z późn. zm.), obowiązek przebudowy drogi publicznej spowodowany inwestycją niedrogową nakładają na inwestora tego przedsięwzięcia.

Ponoszone nakłady na wykonanie zjazdu są to wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, przebudowa drogi jest konieczna dla prawidłowego funkcjonowania powstającej stacji paliw. Dogodne połączenie z infrastrukturą komunikacyjną, tj. drogą krajową, przy której położona jest działka Wnioskodawcy, jest niezbędnym i koniecznym warunkiem funkcjonowania prowadzonego przedsięwzięcia. Dlatego, w ocenie Wnioskodawcy, ponoszone wydatki na przebudowę i utwardzenie drogi stanowiącej własność Skarbu Państwa, a będącej drogą dojazdową do zakładu podatnika, spełniają przesłankę poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodu.

Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z przepisami art. 22 ust. 5 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodem, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Moment potrącania kosztów podatkowych, uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Natomiast, zgodnie z art. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury.

Zjazd publiczny nie stanowi środka trwałego Wnioskodawcy, nie można go uznać jako inwestycji na cudzym gruncie lub inwestycji w obcym środku trwałym, a tym samym nie może być rozliczany w formie odpisów amortyzacyjnych.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wydatki na inwestycje stanowią koszt uzyskania przychodów, w świetle art. 22 ust. 8 ww. ustawy, poprzez możliwość zaliczenia odpisów z tytułu zużycia środków trwałych dokonywanych zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Środkami trwałymi są natomiast, z zastrzeżeniem art. 22c, zgodnie z art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytkowania w dniu przyjęcia do użytkowania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki trwałe, inne przedmioty o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na wykonanie zjazdu, nie są to wydatki na inwestycje w obcym środku trwałym, ponieważ wobec braku ustawowej definicji pojęcia inwestycji w obcym środku trwałym „w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze”.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na wykonanie zjazdu publicznego z drogi krajowej, na gruncie będącym własnością Skarbu Państwa na teren stacji paliw, nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, lecz ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania. Jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, podlegają one potrąceniu w dacie poniesienia, a więc w dniu, na który ujęto takie koszty w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Treść powyższego przepisu oznacza, że Wnioskodawca ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Warunkiem uznania wydatku poniesionego przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodów jest zatem łączne spełnienie następujących przesłanek:

  • wydatek musi zostać poniesiony przez Wnioskodawcę,
  • musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
  • musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  • musi zostać właściwie udokumentowany,
  • nie może być kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu. Dotyczy to zarówno przychodów osiąganych w chwili obecnej, jak i przychodów, które mają być osiągane w przyszłości, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei, w myśl art. 22a ust. 2 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

  1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
  2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
  3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

– zwane także środkami trwałymi,

  1. tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU 30.11).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, jako osoba fizyczna na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Przedmiotem działalności jest stacja benzynowa. Wnioskodawca wskazuje, że brak perspektyw dla rozwijania działalności w obecnym miejscu prowadzenia, spowodował że została rozpoczęta budowa drugiej stacji w innej miejscowości, na działce stanowiącej własność Wnioskodawcy. Działka inwestycyjna zlokalizowana jest przy drodze krajowej nr …, zarządcą drogi jest Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad udzielił zezwolenia w 2015 r. na wykonanie zjazdu publicznego prawostronnego z drogi krajowej nr …, na działkę na której jest realizowana inwestycja. Wykonanie zjazdu wymaga poszerzenia istniejącej nawierzchni drogi krajowej, budowę urządzenia wodnego w postaci przepustu, wybudowaniu dodatkowego pasa ruchu skrętu w prawo. Według kosztorysu ofertowego, nakłady na wykonanie zjazdu wyniosą 481 910 zł 32 gr. Nie wykonanie zjazdu, uczyniłoby całą inwestycję bezcelową, ponieważ inwestor nie uzyskałby pozwolenia na użytkowanie budowanego obiektu. Wnioskodawca nie jest właścicielem działki, na której jest wykonywany zjazd publiczny, właścicielem jest Skarb Państwa. Nie posiada żadnych umów najmu, ani dzierżawy. Ponoszone nakłady na całe zadanie inwestycyjne w całości należeć będą do inwestora i nie zostaną w żaden sposób mu zwrócone. Inwestycja, jest w trakcie realizacji pod nazwą „Budowa stacji paliw”. Inwestycja została rozpoczęta w 2016 r. Zakończenie robót planowane jest na trzeci kwartał 2017 r.

Należy podkreślić, że skoro grunt, na którym Wnioskodawca buduje zjazd z dodatkowym pasem ruchu skrętu w prawo do stacji paliw, nie stanowi Jego własności ani nie posiada On żadnych umów najmu ani dzierżawy, to ww. zjazdu nie można uznać za środek trwały, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, wydatki związane z nakładami Wnioskodawcy na budowę ww. zjazdu nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani też budynku, budowli wybudowanej na obcym gruncie wymienionej w art. 22a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy. Tym samym, ww. wydatki nie mogą być rozliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych.

W konsekwencji stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na budowę zjazdu umożliwiającego wjazd na teren stacji paliw, tj. teren na którym Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ulega bowiem wątpliwości, że brak ww. wjazdu na teren prowadzenia działalności gospodarczej może mieć negatywny wpływ na możliwość osiągania przychodów z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Podkreślić przy tym należy, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność. Przy czym, nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Działalność gospodarcza, co do zasady, nastawiona jest na zysk, czyli osiąganie dochodu. Skutki podejmowanych nietrafionych decyzji gospodarczych nie mogą w każdym przypadku być przerzucane na Skarb Państwa poprzez obniżanie podstawy opodatkowania, dlatego każda decyzja związana z ponoszeniem kosztu winna być odpowiednio uzasadniona i udokumentowana. W związku z tym, należy mieć na uwadze, że aby można było zaliczyć ponoszone wydatki do kosztów uzyskania przychodów podatnik musi udowodnić i udokumentować, że w momencie ich ponoszenia były celowe z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca winien udowodnić, że w momencie ponoszenia wydatków celem ich było osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów oraz, że jego działanie było staranne i racjonalne.

Moment potrącania kosztów podatkowych zależy od charakteru poniesionych wydatków. Wydatki poniesione na wybudowanie zjazdu z drogi krajowej nie stanowią kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami, nie jest bowiem możliwe powiązanie tych wydatków z konkretnymi przychodami. Z uwagi na powyższe zaliczyć je należy do tzw. kosztów pośrednich.

Moment potrącenia kosztów podatkowych uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodem wskazany został w art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Według art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Generalnie koszty pośrednie potrącalne są w dacie ich poniesienia. Jednakże, w przypadku inwestycji drogowej momentem właściwym do rozpoznania analizowanych wydatków powinien być moment zakończenia inwestycji i przekazania jej do używania, bowiem dopiero w tym momencie wydatki poniesione na wybudowanie zjazdu mają charakter definitywny. Należy podkreślić, że do tego czasu może zdarzyć się wiele sytuacji, które z podatkowego punktu widzenia wpłynąć mogą na inną kwalifikację wydatków.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z budową zjazdu z drogi krajowej na stację paliw, stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią dla Niego koszt uzyskania przychodu. Wydatki poniesione na budowę ww. inwestycji drogowej powinny być ujęte w kosztach uzyskania przychodów w dacie poniesienia, stosownie do treści art. 22 ust. 5c i ust. 5d ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo nadmienia się, że w uzasadnieniu własnego stanowiska Wnioskodawca powołał art. 5d ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), zamiast art. 22 ust. 5d ww. ustawy. Tutejszy Organ uznał, że jest to oczywista omyłka pisarska, niemająca wpływu na rozstrzygnięcie wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97 300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj