Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-609/16-1/KM
z 4 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2016 r. (data wpływu 29 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 3 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania opłaty za niezwrócony sprzęt – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2016 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 3 listopada 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty za niezwrócony sprzęt.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

K. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. (dalej jako: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych, jest ujęta w rejestrze przedsiębiorców telekomunikacyjnych pod pozycją … prowadzonym przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Co więcej wskazać należy, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera umowy, zgodnie z którymi świadczone są usługi telekomunikacyjne. Do wyżej wskazanych umów w niektórych przypadkach zostaje przekazany dodatkowo Sprzęt - czyli jak wynika z definicji zawartej w § 4 pkt 27 obowiązującego Regulaminu Świadczenia Usług Telekomunikacyjnych przez Wnioskodawcę (dalej jako: „Regulamin”): „oddane do używania Abonentowi na czas trwania Umowy Abonenckiej, będące własnością Dostawcy usług lub posiadane prze niego na podstawie innego tytułu prawnego urządzenie techniczne (np. modem) niezbędne do korzystania z Usług objętych Umową Abonencką”. Wskazać należy, iż w zależności od rodzaju przekazywanych urządzeń, w niektórych przypadkach Wnioskodawca pobiera od Abonentów miesięczną opłatę związaną z korzystaniem z urządzeń. Zgodnie z brzmieniem § 26 ust. 1 Regulaminu: „Dostawca usług zobowiązuje się udostępnić Abonentowi Sprzęt w stanie umożliwiającym jego prawidłowe używanie. Sprzęt zainstalowany w Lokalu i oddany Abonentowi do używania, w sposób o którym mowa w ust. 1, pozostaje własnością Dostawcy usług, o ile Umowa nie stanowi inaczej” - Wnioskodawca przekazuje Abonentom do korzystania urządzenia telekomunikacyjne z zastrzeżeniem, iż pozostaje ich właścicielem, co wynika z cytowanego powyżej § 26 ust. 1 Regulaminu. Wymaga zaznaczenia, iż § 26 ust. 5 przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą za przekazane urządzenia: „W przypadku utraty, zdekompletowania lub zniszczenia uniemożliwiającego naprawę Abonent zobowiązany będzie do zapłaty Dostawcy usług odszkodowania według ceny zakupu Sprzętu”. Co więcej w § 26 ust. 8 regulaminu przewidziane są obowiązki Abonentów związane z zakończeniem umowy Abonenckiej: „Niezwłocznie po rozwiązaniu lub wygaśnięciu Umowy Abonenckiej Abonent zobowiązany jest, na swój koszt, zwrócić Sprzęt stanowiący własność Dostawcy usług. Abonent zobowiązany jest do udostępnienia Lokalu Przedstawicielowi Dostawcy usług w umówionym uprzednio terminie w celu demontażu Sprzętu, o ile jego właściwości tego wymagają” oraz w § 26 ust. 9 Regulaminu przewidziano odpowiedzialność odszkodowawczą za niespełnienie powyższych obowiązków: „W razie braku zwrotu Sprzętu w terminie, o którym mowa w zdaniu poprzedzającym, Dostawca usług pisemnie wezwie dotychczasowego Abonenta do zwrotu Sprzętu lub udostępnienia Lokalu przedstawicielowi, wyznaczając termin nie krótszy niż 3 dni od daty doręczenia wezwania, pod rygorem zapłaty kwoty w wysokości równej kwocie odszkodowania za utratę Sprzętu”. Wskazać należy, iż kwota odszkodowania wynika z przywołanego powyżej § 26 ust. 5.

Zgodnie z powołanymi powyżej przepisami Regulaminu w sytuacji, gdy Abonenci zalegają z zapłatą odszkodowania za nie zwrócenie przekazanych urządzeń po zakończeniu umów telekomunikacyjnych Wnioskodawca obciąża ich kwotą w wysokości odpowiadającej kwocie zakupu tych urządzeń.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż przekazywane urządzenia są skonfigurowane pod działanie w sieci Wnioskodawcy i tylko w niej mogą prawidłowo działać. W sytuacji, gdy Abonent nie dopełni obowiązku określonego w § 26 ust. 8 i mimo zakreślonego terminu nie zwróci urządzenia wówczas Wnioskodawca uznaje, że urządzenie jest utracone w rozumieniu § 26 ust. 5 i nakłada na Abonenta obowiązek zapłaty odszkodowania w wysokości odpowiadającej cenie zakupu danego urządzenia przez Wnioskodawcę i z tego tytułu „z ostrożności podatkowej” wystawiana jest faktura VAT. Następnie Wnioskodawca dochodzi od Abonenta jedynie kwoty odszkodowania za sprzęt, co nie oznacza, iż na Abonenta przechodzi prawo własności urządzenia. Podkreślono, iż klient dalej jest zobowiązany do zwrotu urządzenia. W przypadku, gdy abonent zgłasza wolę zwrotu urządzenia ewentualnie uiszczona należność jest zwracana abonentowi oraz wystawiana jest faktura korygująca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym (tj. przy braku zwrotu urządzenia przez Abonenta powodującym jego utratę przez Wnioskodawcę) roszczenie przysługujące Wnioskodawcy objęte jest podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji czy Wnioskodawca przy naliczeniu abonentom kwoty odszkodowania ma wystawiać fakturę VAT, czy też roszczenie te nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a naliczona kwota odszkodowania może zostać ujęta w wystawianej nocie obciążającej?

Zdaniem Wnioskodawcy naliczenie odszkodowania z tytułu nie wywiązania się z obowiązku zwrotu urządzenia, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji Wnioskodawca powinien wystawiać abonentom noty obciążeniowe, będące podstawą do zapłaty przez nich kwoty odszkodowania w wysokości wynikającej z Regulaminu.

Ze względu na odszkodowawczy charakter roszczenia określonego w § 26 ust. 9 w zw. z § 26 ust. 5 Regulaminu nie można go włączyć do przedmiotowego zakresu podatku od towarów i usług. Zakres ten wynika z art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako: „ustawa VAT”), zgodnie z którym obowiązek podatkowy obejmuje: odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Poprzez dostawę towaru, zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy VAT, należy rozumieć: „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przez dostawę towarów, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny - jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych”.

Zdaniem Wnioskodawcy żądanie przez niego zapłaty odszkodowania nie może być uznane za odpłatną dostawę towaru. W szczególności przemawia za tym fakt, iż Abonenci po przekazaniu urządzenia nie mogą nimi rozporządzać nimi jak właściciele oraz jak wynika z przepisów Regulaminu powołanych powyżej ponoszą odpowiedzialność za utratę, zniszczenie lub uszkodzenie urządzeń. Regulamin określa ograniczenia w rozporządzeniu urządzeniami w § 26 ust. 3: „Abonent nie ma prawa dokonywać jakichkolwiek modernizacji czy napraw Sprzętu, ani udostępniać go osobom trzecim, bez uprzedniej pisemnej zgody Dostawcy usług”. Roszczenia obejmujące zapłatę odszkodowania przysługujące Wnioskodawcy nie są objęte zakresem ustawowej definicji dostawy towaru przedstawionej powyżej. Wspomnieć należy, że również roszczenia te znajdują się także poza ustawowym rozumieniem świadczenia usług wynikającym z art. 8 ustawy VAT. Roszczenie określone w § 26 ust. 9 w zw. z § 26 ust. 5 Regulaminu ma charakter odszkodowawczy związany z brakiem zwrotu na rzecz Wnioskodawcy urządzenia będącego jego własnością. W zawartej umowie miedzy Abonentem, a Wnioskodawcą nie została przewidziana możliwość rozporządzenia przez Abonenta urządzeniem jako właściciel. Dopiero po niespełnieniu obowiązków nałożonych na Abonenta związanych z zakończeniem umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz wezwaniu Abonenta do zwrotu Sprzętu Wnioskodawca jest uprawniony do dochodzenia kwoty stanowiącej równowartość ceny uiszczonej z tytułu zakupu urządzenia. W związku z powyższym wskazać należy, iż rekompensata dokonywana przez abonentów nie jest wynagrodzeniem przysługującym Wnioskodawcy z tytułu odpłatnej dostawy towaru. W konsekwencji kwota ta nie jest objęta obowiązkiem podatkowym na gruncie ustawy VAT oraz nie powinna być potwierdzana dokumentem w postaci faktury VAT. Podkreślenia także wymaga, że usługi telekomunikacyjne świadczone na rzecz abonentów są objęte fakturami VAT wystawionymi za każdy miesiąc świadczeń wynikających z umowy telekomunikacyjnej. Natomiast roszczenie dotyczące zapłaty odszkodowania obejmuje okresy, w których usługi już nie są świadczone, a umowa jest zakończona. Powyższe w ocenie Wnioskodawcy pozwala wysnuć wniosek, iż żądanie odszkodowania na podstawie obowiązującego Regulaminu związanego z nie wywiązaniem się przez abonenta z obowiązku zwrotu urządzenia po zakończeniu umowy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku podkreślono, że w momencie zawarcia umowy i przekazania urządzenia Wnioskodawca przenosi na abonentów jedynie prawo posiadania zależnego urządzeń, co zgodnie z art. 337 Kodeksu cywilnego nie pozbawia Wnioskodawcy posiadania samoistnego tych urządzeń. W czasie trwania umowy abonenci są posiadaczami zależnymi tych urządzeń, zaś w momencie wygaśnięcia lub rozwiązania umowy tracą tytuł prawny do korzystania z urządzenia i wówczas korzystają z nich bezumownie. Dodatkowo wskazano, że nawet jeśli abonent dokona zbycia urządzenia należącego do Wnioskodawcy, tj. właściciela, to zgodnie z art. 169 § 2 Kc, nabywca również nie uzyska prawa własności nad zbytą rzeczą w terminie 3 lat od utracenia urządzenia przez Wnioskodawcę. Zatem jeżeli nawet w przypadku zbycia urządzenia na rzecz osoby trzeciej nie zostanie przeniesione prawo własności, to tym bardziej nie można uznać, iż abonent, który nie zwrócił danego urządzenia może być traktowany jako jego właściciel.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści przywołanego przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w świetle uregulowań zawartych w Kodeksie cywilnym jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty.

Z przepisów art. 361 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. nNr 380, z późn. zm.) wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikała. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zagadnienie kar umownych regulują przepisy art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego który stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis statuujący karę umowną ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Kara umowna może obejmować trzy grupy zdarzeń, a mianowicie: niewykonanie zobowiązania, nienależyte wykonanie zobowiązania w ogólności oraz konkretne uchybienia w zakresie sposobu wykonania zobowiązania. Ma na celu „naprawienie szkody”, a więc należy uznać, że jest ona swoistą postacią odszkodowania.

Zgodnie z art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2014 r. poz. 243, z późn. zm.), w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe.

Z przepisem tym koresponduje art. 385³ pkt 17 ustawy Kodeks cywilny, który ogranicza możliwość skutecznego nakładania na konsumenta, który nie wykonał zobowiązania lub odstąpił od umowy, obowiązku zapłaty rażąco wygórowanej kary umownej lub odstępnego.

Z kolei stosownie do art. 106b ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Natomiast, w myśl ust. 2 ww. artykułu, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zatem z ww. przepisów wynika, że do wystawienia faktury zobowiązany jest podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w kontekście powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że w sytuacji braku zwrotu sprzętu w określonym terminie z uwagi na rozwiązanie Umowy Abonenckiej, obciążanie Abonenta kwotą w wysokości odpowiadającej kwocie zakupu tego urządzenia, nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług lub dostawę towarów, lecz swoistego rodzaju odszkodowanie, karę umowną naliczaną zgodnie z zawartą umową i obowiązującym Regulaminem Świadczenia Usług Telekomunikacyjnych. W tym przypadku istotą i celem otrzymanego wynagrodzenia będzie rekompensata za szkodę, a nie płatność za świadczenie. Powyższe wynika z faktu, że otrzymana kwota pieniężna związana jest z zaistnieniem okoliczności przewidzianych umową i Regulaminem takich jak zagubienie, zniszczenie, niezwrócenie lub zdekompletowanie urządzenia.

W rozpatrywanym przypadku nie mamy więc do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, gdyż otrzymane przez Spółkę kwoty nie wiążą się z żadnym świadczeniem na rzecz abonenta. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wynika z konieczności wynagrodzenia straty wynikłej z utraty sprzętu i niewywiązania się Abonenta z warunków umowy.

Z opisu sprawy ponadto nie wynika, aby w związku z obciążeniem Abonenta opłatą w wysokości odpowiadającej kwocie zakupu za niezwrócenie urządzenia technicznego doszło do jego wydania (na rzecz Abonenta), tj. przeniesienia prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel.

Na podstawie zaistniałych okoliczności oraz powołanych przepisów należy stwierdzić, że naliczenie „odszkodowania” w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, w przypadku niezwróceniem urządzenia w trybie wskazanym przez Spółkę, nie stanowi odpłatności za czynność określoną w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie należy bowiem przyjąć – na podstawie przedstawionego stanu faktycznego - że mamy do czynienia z odszkodowaniem, które stanowi rekompensatę finansową dla Zleceniodawcy (Wnioskodawcy), jako strony dotkniętej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego.

W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur z tego tytułu. Pobierane kwoty mogą być więc dokumentowane na podstawie innych dokumentów księgowych, w tym chociażby not księgowych.

Należy jednak zaznaczyć, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów, brak jest jednakże przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, dla takiego sposobu dokumentowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.