Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-952/15-2/DP
z 3 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2015 r. (data wpływu 9 listopada 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej kary umownej oraz momentu zaliczenia tego wydatku do kosztów podatkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej kary umownej oraz momentu zaliczenia tego wydatku do kosztów podatkowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła z P. S.A. w We umowę na dostarczenie paliwa gazowego do instalacji znajdującej się w budynku wykorzystywanym na potrzeby własne w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Umowa kompleksowa jest umową standardową, zawartą zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne. Jest obligatoryjna dla wszystkich Odbiorców tego gazu. Wzorzec umowy dostarczył Sprzedawca P.

Zgodnie z zapisami umownymi Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty kary umownej za każdy 1 m³ Paliwa gazowego, stanowiącego różnicę między minimalną ilością roczną, a ilością faktycznie odebraną w wysokości siedemdziesięciu pięciu procent (75%) ceny za paliwo gazowe należnej Sprzedawcy, obliczonej zgodnie z Taryfą obowiązującą w ostatnim dniu danego Roku umownego, w którym nastąpiło nieodebranie, jeżeli w którymkolwiek roku umownym nie odbierze minimalnej ilości rocznej paliwa gazowego.

Odbiór nieodebranych ilości paliwa gazowego jest możliwy przez okres trzech lat licząc od dnia 1 stycznia następnego roku po roku, w którym nastąpiło nieodebranie i wyłącznie pod warunkiem uprzedniego odebrania przez Spółkę minimalnej ilości rocznej w roku umownym, w którym następuje odbiór. Po upływie tego okresu możliwość odbioru przez Spółkę pozostałych ilości nieodebranych wygasa. W przypadku odbioru nieodebranych ilości Paliwa gazowego, Spółka jest zobowiązana do zapłaty Sprzedawcy należności za ww. ilości według ceny określonej w Taryfie obowiązującej na dzień odbioru. W takim wypadku zapłacona przez Spółkę kara umowna zostanie zaliczona na poczet należności za paliwo gazowe.

W związku z korzystnymi warunkami atmosferycznymi w zimie w roku 2013/2014 Spółka nie odebrała minimalnej rocznej ilości paliwa gazowego i została tym samym obciążona karą umowną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka może zaliczyć zapłaconą karę umowną do kosztów uzyskania przychodów?
   
2. W którym momencie Spółka powinna zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, karę umowną zapłaconą w związku zakupem mniejszej ilości paliwa gazowego można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia wydatku.

Uzasadnienie

Ad. 1 Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy opdop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy opdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów,
  

• wad wykonanych robót i usług,
  

• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
  

• zwłoki w usunięciu wad towarów,
  

• zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.
  
  

Oznacza to, że co do zasady kary umowne, które zostały zapłacone w związku z zaistnieniem innych przyczyn, stanowią koszt uzyskania przychodów. Wśród takich kar, które mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, można wskazać między innymi kary za:

• nieterminowe wykonanie przedmiotu umowy,
  

• niewywiązanie się z warunków umowy (np. zakup mniejszej ilości towaru, niż to określono w umowie, czy niedostarczenie zamówionego towaru).
  
  
  

W związku z powyższym wydatki poniesione w związku nabyciem paliwa gazowego w ilości niezbędnej do ogrzania budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej Spółki są zaklasyfikowane do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 ustawy opdop. Zdaniem Spółki do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć karę umową z tytułu zakupu mniejszej ilości paliwa gazowego. W związku z korzystnymi warunkami atmosferycznymi panującymi w zimie Spółka nie odebrała minimalnej ilości rocznej paliwa gazowego, co z kolei wiązało się z zapłatą kary umownej. Zawarta przez Spółkę umowa kompleksowa na dostarczenie Paliwa gazowego jest umową standardową zawartą zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne z dnia 10 kwietnia 1997 r. (Dz.U.2006.89.625 j.t z późn. zm.), który brzmi następująco:

„Dostarczanie paliw gazowych lub energii może odbywać się na podstawie umowy zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania łub dystrybucji tych paliw łub energii, zwanej dalej "umową kompleksową"; umowa kompleksowa dotycząca dostarczania paliw gazowych może zawierać także postanowienia umowy o świadczenie usług magazynowania tych paliw, a w przypadku ciepła, jeżeli jest ono kupowane od innych przedsiębiorstw energetycznych, powinna także określać warunki stosowania cen i stawek opłat obowiązujących w tych przedsiębiorstwach. „Umowa kompleksowa" jest obligatoryjna dla wszystkich odbiorców Paliwa Gazowego.”

W związku z powyższym Spółka nie miała możliwości negocjacji z P warunków umownych, a musiała zapewnić ciągłą dostawę gazu.

Zgodnie z treścią przytoczonego wyżej art. 15 ust. 1 ustawy opdop zdaniem Spółki poniesiony na karę umowną wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, ponieważ został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów oraz nie mieści się w katalogu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ad. 2 Dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim wydatek został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i pośrednio związane z przychodami, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia tj. koszty pośrednie. Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. W myśl zaś art. 15 ust. 4d ustawy opdop koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Zdaniem Spółki w tym przypadku kara umowna, jako koszt pośredni powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia, ponieważ:

1. wydatek został poniesiony przez Spółkę,
   
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została i nie zostanie w jakikolwiek sposób zwrócona. Bez względu na to czy Spółka nie odbierze niedobranych ilości W: ciągu 3 lat czy odbierze, a zapłacona-przez Spółkę kara umowna zostanie zaliczona na poczet należności za paliwo gazowe wydatek ma charakter definitywny.
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
   
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy opdop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;
   
7. wydatku nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale jest racjonalnie uzasadniony jako prowadzący do ich osiągnięcia.
   
   

Potwierdzenie ww. stanowiska można znaleźć w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 8 sierpnia2012 r., I SA/Po 347/12, stwierdzono: "Kary umowne i odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż określone w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. – co do zasady, jeżeli tylko miałyby związek z przychodem lub miałyby na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, będą stanowić koszt uzyskania przychodów. Ponieważ wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. nie obejmuje wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązania umownego niż wskazane w tym przepisie, co ma miejsce w mniejszej sprawie, kluczowe znaczenie dla kwalifikacji prawnej takich wydatków ma ocena, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła".

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, karę umowną zapłaconą w związku zakupem mniejszej ilości paliwa gazowego można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych w dacie poniesienia wydatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: UPDOP), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zaznaczyć, iż działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w ust. 1 art. 15 kryteria normatywne.

I tak, w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wymienił kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (pkt 22).

Z opisu zawartego we wniosku wynika, że Spółka została obciążona karą umowną przez dostawcę gazu za odbiór zbyt małej ilości gazu. Spółka jest w tym zakresie związana umową – sporządzoną zgodnie z treścią przepisu art. 5 ustawy Prawo energetyczne z dnia 10 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 2006 r., Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) – w której określona jest minimalna roczna ilość paliwa gazowego dostarczana przez dostawcę. Nieodebranie tej ilości przez Spółkę powoduje naliczenie kary umownej za każdy nieodebrany 1 m3 paliwa gazowego w wysokości 75% ceny tego paliwa. Ze względu na korzystne warunki atmosferyczne Spółka nie odebrała minimalnej ilości paliwa gazowego, za co została obciążona wskazaną wyżej karą umowną.

Oceniając sytuację opisaną we wniosku pod kątem zaliczenia poniesionych wydatków do katalogu wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 UPDOP stwierdzić należy, że poniesione przez Spółkę wydatki na karę umowną nie podlega ograniczeniom wymienionym w tym katalogu. Zgodnie z treścią przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów „kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług”. Katalog wymienionych w tym przepisie wydatków, obejmuje co prawda kary umowne, ale nie są to kary, o których mowa we wniosku. Inne wyłączenia zawarte w art. 16 ust. 1 UPDOP również nie odnoszą się do sytuacji Wnioskodawcy.

Niemniej wskazać należy, że samo negatywne wyliczenie kosztów, które zostało uregulowane w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów. Zatem do uznania przedmiotowego wydatku Spółki za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że został on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy pamiętać, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym konieczne jest każdorazowe dokonanie oceny, czy zapłacona przez Spółkę kara umowna poniesiona została w sposób celowy. A zatem należy zbadać, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, Spółka zachowała należytą staranność i czy zapłata kary umownej będzie następstwem zdarzeń niezależnych od Spółki. Tak będzie w przypadku, gdy Spółka zobowiązana jest do zawarcia umowy na warunkach przedstawionych przez dostawcę gazu. Taka sytuacja jest bowiem związana z koniecznością zapewnienia dostaw paliwa gazowego niezbędnego dla prowadzenia działalności gospodarczej w budynku wykorzystywanym przez Spółkę. Ponoszenie kar umownych za nieodebrane paliwo gazowe jest w takiej sytuacji nierozerwalnie połączone z możliwością otrzymywania dostaw tego paliwa i przesądza o racjonalności i celowości poniesionego wydatku.

Odpowiadając na pytanie o moment zaliczenia do kosztów podatkowych poniesionych wydatków stanowisko Spółki uznać należy za słuszne, gdyż wskazane we wniosku wydatki (w sytuacji gdy wypełnione zostaną przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 UPDOP) nie mogą być powiązane z żadnym konkretnym źródłem przychodu. Koszty te mają bowiem wpływ na ogólną sytuację finansową podmiotu, ale nie generują żadnego konkretnego źródła przychodu. W tej sytuacji, w przypadku wykazania racjonalności ich poniesienia, wydatki te powinny być potrącane w dacie ich poniesienia, zgodnie z treścią przepisu art. 15 ust. 4d UPDOP. Za datę poniesienia, na podstawie przepisu art. 15 ust. 4e UPDOP, uznaje się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcęi stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.