Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.999.2016.2.KO
z 27 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 8 grudnia 2016 r. (data wpływu 12 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201), w związku z czym pismem z dnia 2 lutego 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.999.2016.1.KO, Organ podatkowy, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ww. ustawy, wystąpił do Wnioskodawcy o usunięcie braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 2 lutego 2017 r. (data doręczenia 7 lutego 2017 r.).Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 9 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.), nadanym za pośrednictwem … dnia 10 lutego 2017 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Firma ... prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej pod nazwą ... Spółka Cywilna ..., którą tworzą dwaj wspólnicy (bracia) - osoby fizyczne będący przedsiębiorcami. Wspólnicy uzyskują przychody wyłącznie w ramach powyższej Spółki Cywilnej nie prowadząc indywidualnej działalności gospodarczej. Spółka prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wspólnicy rozliczają przychody, koszty i dochody w proporcji do posiadanych udziałów w zyskach i stratach, opodatkowując uzyskiwane dochody według stawki liniowej 19%. Wspólnicy w wyniku dziedziczenia w 2012 r. nabyli dwa budynki, które stanowią ich prywatną własność do tej pory niewykorzystywaną w działalności gospodarczej. Spółka ... poniosła nakłady modernizacyjne, w wyniku których dwa budynki zostały przystosowane do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Następnie budynki te zostaną wprowadzone do Spółki i będą stanowiły majątek Spółki, po czym zostaną po raz pierwszy wprowadzone przez Spółkę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Spółka zamierza rozpocząć amortyzację powyższych budynków stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną nieprzerwanie do momentu pełnej amortyzacji powyższych budynków, a poszczególne odpisy amortyzacyjne zaliczać do kosztów uzyskania przychodów. Poszczególne lokale w budynkach w całości zostaną przekazane do celów najmu, w wyniku czego Spółka będzie uzyskiwała przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Budynki, zgodnie z Klasyfikacją Obiektów Budowlanych zostały sklasyfikowane jako budynki niemieszkalne. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych budynki są sklasyfikowane do grupy 103 jako „budynki handlowo-usługowe”, dla których stawka liniowa amortyzacji wynosi 2,5%. Od dnia oddania powyższych budynków po raz pierwszy do użytku upłynęło więcej niż 40 lat, co jednocześnie oznacza, że przed nabyciem budynków w 2012 r. były wykorzystywane (używane) przez okres co najmniej 60 miesięcy. Ponadto, wydatki poniesione na ulepszenie budynków przewyższyły 30% wartości tych budynków.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 9 lutego 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że wspólnie z bratem prowadzi działalność w ramach Spółki cywilnej ... od 7 stycznia 2008 r. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. wykonywanie szeroko rozumianych prac budowlanych, wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń budowlanych, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Nabyte w wyniku dziedziczenia budynki były budynkami niemieszkalnymi. Ponoszone przez wspólników nakłady, to różnego rodzaju wydatki remontowe i modernizacyjne związane m.in. z zakupem wszelkiego rodzaju usług budowlanych, materiałów budowlanych takich jak: cegły, tynki, gipsy, stolarka okienna, itp. W stosunku do jednego budynku początek ponoszenia nakładów datuje się na sierpień 2014 r., a w przypadku drugiego na listopad 2014 r. Zakończenie inwestycji i wprowadzenie nieruchomości do Spółki planowane jest na czerwiec 2017 r. Wartość obydwu budynków po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki zostanie ustalona na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez ustalenie wartości rynkowej z dnia nabycia spadku dla poszczególnych nieruchomości, która to wartość zostanie powiększona o wartość nakładów poniesionych przez wspólników do momentu zakończenia modernizacji. Opisane budynki spełniają definicję i pozwalają uznać je jako „używane” i „ulepszone” środki trwałe w rozumieniu art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ budynki te przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, a wartość nakładów poniesionych przez wspólników przed wprowadzeniem ich do ewidencji (wartość ulepszenia) przekraczała 30% wartości początkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy na podstawie przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jako wspólnik Spółki cywilnej ..., będący osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartości odpisów amortyzacyjnych w odpowiedniej proporcji do posiadanego udziału od wcześniej opisanych nieruchomości, dla których zostanie ustalona przez Spółkę Cywilną indywidualna stawka amortyzacyjna na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) oraz ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przyśpieszająca okres amortyzacji nie krócej jednak niż w okresie trzech lat?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku: jako wspólnik Spółki Cywilnej ..., będący osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w ramach Spółki Cywilnej, jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartości odpisów amortyzacyjnych w odpowiedniej proporcji do posiadanego udziału od wcześniej opisanych nieruchomości, dla których zostanie ustalona przez Spółkę Cywilną indywidualna stawka amortyzacyjna na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) oraz ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przyśpieszająca okres amortyzacji, co umożliwi skrócenie okresu amortyzacji nie krócej jednak niż do okresu trzech lat. Zdaniem Wnioskodawcy, spełnione są wszelkie przesłanki określone w tym przepisie uprawniające Spółkę do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Po pierwsze, obydwa budynki są sklasyfikowane pod symbolem KŚT 103 jako budynki handlowo-usługowe, o których mowa jest w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy. Po drugie, opisane budynki spełniają definicję i pozwalają uznać je jako „używane” i „ulepszone” środki trwałe w rozumieniu art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ budynki te przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, a wartość nakładów poniesionych przez wspólników przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki (wartość ulepszenia) przekraczała 30% wartości początkowej. Zatem, interpretacja wyżej powołanego przepisu ustawy, zdaniem Wnioskodawcy, wskazuje, że Spółka może amortyzować powyższe budynki według stawki indywidualnie ustalonej w okresie nie krótszym niż trzy lata na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) oraz ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wspólnicy są uprawnieni do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartość poszczególnych odpisów stosownie do udziału w Spółce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
  

• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
  

• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
  

• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.

Stosownie do art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 cyt. wyżej ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3);

• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  

Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonych przez podatnika.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W świetle powyższego należy wskazać, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864) określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in., np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wraz ze wspólnikiem w wyniku dziedziczenia w 2012 r. nabyli dwa budynki, które stanowią ich prywatną własność do tej pory niewykorzystywaną w działalności gospodarczej. Nabyte budynki były budynkami niemieszkalnymi. Spółka poniosła nakłady modernizacyjne, w wyniku których dwa budynki zostały przystosowane do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ponoszone nakłady to różnego rodzaju wydatki remontowe i modernizacyjne związane m.in. z zakupem wszelkiego rodzaju usług budowlanych, materiałów budowlanych takich jak: cegły, tynki, gipsy, stolarka okienna, itp. W stosunku do jednego budynku początek ponoszenia nakładów datuje się na sierpień 2014 r., a w przypadku drugiego na listopad 2014 r. Zakończenie inwestycji i wprowadzenie nieruchomości do Spółki planowane jest na czerwiec 2017 r. Następnie budynki te zostaną wprowadzone do Spółki i będą stanowiły majątek Spółki, po czym zostaną po raz pierwszy wprowadzone przez Spółkę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Budynki zgodnie z Klasyfikacją Obiektów Budowlanych zostały sklasyfikowane jako budynki niemieszkalne do grupy 103 jako „budynki handlowo-usługowe”, dla których stawka liniowa amortyzacji wynosi 2,5%.

Wartość obydwu budynków po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki zostanie ustalona poprzez ustalenie wartości rynkowej z dnia nabycia spadku dla poszczególnych nieruchomości, która to wartość zostanie powiększona o wartość nakładów poniesionych przez wspólników do momentu zakończenia modernizacji. Obydwa opisane budynki spełniają definicję i pozwalają uznać je jako „używane” i „ulepszone” środki trwałe w rozumieniu art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ponieważ budynki te przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, a wartość nakładów poniesionych przez wspólników przed wprowadzeniem ich do ewidencji (wartość ulepszenia) przekraczała 30% wartości początkowej. Poszczególne lokale w budynkach w całości zostaną przekazane do celów najmu w wyniku czego Spółka będzie uzyskiwała przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że dla wskazanych we wniosku budynków oznaczonych symbolem 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, które przed nabyciem przez Wnioskodawcę były używane ponad 60 miesięcy i zostaną po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz zostaną ulepszone, gdyż wydatki poniesione na ich ulepszenie przekroczą 30% wartości początkowej, Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, skoro okres amortyzacji dla ww. nieruchomości nie może być krótszy niż 3 lata, Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości nie wyższej niż 33,33% w skali roku.

W związku z tym, że pytanie dotyczy Wnioskodawcy jako wspólnika spółki osobowej, do określenia przychodów i kosztów w tej spółce osobowej zastosowanie znajdzie art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Natomiast art. 8 ust. 2 cyt. ustawy stanowi, że zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Interpretację indywidualną oparto zatem na stwierdzeniu Wnioskodawcy, że nabyte budynki niemieszkalne, zostały zakwalifikowane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Ponadto, nadmienia się, że stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. U. GUS z 2005 r., Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego.

Zatem, w związku z faktem, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania wyrobów i usług, tutejszy Organ wydał interpretację indywidualną w oparciu o informacje wskazane przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego.

Końcowo wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Tym samym, w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określone odmienne zdarzenie przyszłe, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.