Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB6.4510.3.2017.2.AM
z 28 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku (brak daty wniosku, data nadania 31 grudnia 2016 r., data wpływu 4 stycznia 2017 r.) oraz piśmie z dnia 9 lutego 2017 r. (data nadania 9 lutego 2017 r., data wpływu 13 lutego 2017 r.) uzupełniającym braki formalne wniosku na wezwanie Nr 1462-IPPB6.4510.3.2017.1.AP z dnia 18 stycznia 2017 r. (data nadania 18 stycznia 2017 r., data doręczenia 6 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu zobowiązań regulowanych w formie kompensaty, kompensat wielostronnych, nettingu, transakcji barterowych, faktoringu lub wystawienia weksla własnego albo uregulowanie zobowiązania w sposób inny niż płatność – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu zobowiązań regulowanych w formie kompensaty, kompensat wielostronnych, nettingu, transakcji barterowych, faktoringu lub wystawienia weksla własnego albo uregulowanie zobowiązania w sposób inny niż płatność.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach powadzonej działalności gospodarczej wygasza swoje zobowiązania (również z podmiotami powiązanymi) za pomocą kompensaty, kompensat wielostronnych, ncttingu, transakcji barterowych, faktoringu. Zobowiązania o długim terminie płatności zabezpieczane są wekslami własnymi. Podatnik rozważa stosowanie takiego sposobu regulowania wzajemnych zobowiązań również w przyszłości.

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. poz. 780, ze zm., dalej: „ustawa nowelizująca”) wprowadza zmiany m.in. w:

• ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, ze zm., dalej: „ustawa o swobodzie”) – poprzez zmianę art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie, zgodnie z którym począwszy od 1 stycznia 2017 r. dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następować ma za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł – obecnie limit ten wynosi 15.000 euro;
  
• ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888., dalej: „ustawa o CIT”) – po art. 15c dodaje się art. 15d, zgodnie z którym:

1. Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
   
2. W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:
   
   1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
      
   2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody
   - w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
   
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:
   
   1. nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych;
      
   2. dokonania płatności po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym, z tym że zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów następuje za rok podatkowy poprzedzający rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze zmianą przepisów, uregulowanie zobowiązania, dotyczącego transakcji powyżej 15.000 zł, w formie kompensaty, kompensat wielostronnych, nettingu, transakcji barterowych, faktoringu lub wystawienia weksla własnego albo uregulowanie zobowiązania w sposób inny niż płatność, będzie mogło być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. możliwe będzie wygaszanie zobowiązań w wymienionych wyżej formach (będących jednocześnie ich uregulowaniem) bez utraty możliwości zaliczenia takiego wydatku (w kwocie powyżej 15.000 zł) do kosztów uzyskania przychodu.

Wykładnia literalna art. 15d ustawy o CIT

W opinii Wnioskodawcy, argumentem przemawiającym za tym, że wchodząca w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. nowelizacja przepisów wprowadzona ustawą z dnia 13 kwietnia 2016 roku nie będzie miała zastosowania do transakcji rozliczanych w formie kompensaty czy umów barterowych jest fakt, że przepis ten posługuje się pojęciem „płatności”.

Regulowanie/wykonanie zobowiązań między kontrahentami może następować w formie:

1. zapłaty/płatności,
2. innych form regulowania zobowiązania między kontrahentami, które także prowadzą do efektywnego wygaśnięcia dotychczasowego zobowiązania dłużnika (pomimo braku dokonania zapłaty pieniężnej).
   
   

Ustawy o podatku dochodowym nie zawierają definicji „płatności”, zatem przy wykładni tego terminu interpretator powinien przypisywać temu pojęciu takie znacznie, jakie ma ono w języku potocznym – mówionym. Płatność/zapłata w języku potocznym oznacza uregulowanie zobowiązania w formie pieniężnej, zapłatę gotówką, przekazanie pieniędzy. Regulowanie zobowiązania w formie kompensaty czy umowy barterowej, faktoringu, wystawienia weksla nie jest zatem z pewnością „płatnością”, o której mowa w we wprowadzanych przepisach. Kompensata, netting, barter, faktoring, wystawienie weksla są innymi formami regulowania zobowiązań, występującymi obok płatności i zawierają się w szerszym pojęciu jakim jest „regulowanie zobowiązań”. Tym bardziej, że np. umowa barterowa nie ma formy pieniężnej/gotówkowej, lecz rzeczową – istotą umowy barterowej jest rozliczenie w formie rzeczowej lub w formie świadczenia usługi, a weksel może być przedmiotem dalszego obrotu.

W ocenie Wnioskodawcy, celem zmiany nie jest z pewnością ograniczenie dokonywania przez przedsiębiorców rozliczeń w formie kompensaty, nettingu, barteru, faktoringu, zabezpieczeń wekslowych. Dotychczas nie istniały w systemie prawa następstwa dla przedsiębiorcy, związane z niezachowaniem się do obowiązków wynikających z art. 22 ustawy o swobodzie. Przepis ten obecnie nie stanowi samodzielnego elementu kształtowania pożądanego przez ustawodawcę zachowania przedsiębiorców. Zasadne zatem było wprowadzenie negatywnych następstw dla przedsiębiorców, którzy naruszają obowiązek określony w art. 22 ustawy o swobodzie. Ustawodawca zastosował rozwiązanie polegające na powiązaniu naruszenia obowiązku uregulowanego w ustawie o swobodzie z negatywnymi konsekwencjami tego naruszenia uregulowanymi w ustawie o CIT. Tymi konsekwencjami jest właśnie brak możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych płatności w kwocie powyżej 15.000 zł, która nie została dokonana za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy. Takim uzasadnieniem do zmian posługuje się także ustawodawca w uzasadnieniu do ustawy nowelizującej, w którym wskazuje, że:

• „Proponuje się wprowadzenie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmian, które mają na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego”;
• „Zmniejszenie tego limitu wraz z określeniem skutków w podatkach dochodowych dla działania niezgodnego z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej powinno sprawić, że znacząco większa część transakcji pomiędzy podmiotami gospodarczymi będzie rejestrowana na rachunkach płatniczych, co powinno pozytywnie wpłynąć nie tylko na ograniczanie szarej strefy w gospodarce, ale również pełne realizowanie obowiązków podatkowych przedsiębiorców”.
  
  

Wnioskodawca uznaje, że wykładnia rozszerzająca tego przepisu i stosowanie wynikających z niego negatywnych skutków również do transakcji barterowych lub rozliczanych w formie kompensaty, byłaby niezgodna z ratio legis ustawy nowelizującej.

Wnioski

Z uwagi na powyższe, biorąc pod uwagę:

• wykładnię literalną pojęcia „płatność” użytego w art. 15d ustawy o CIT, zgodnie z którą płatność jest tylko jedną z form regulowania zobowiązania oraz
• intencje ustawodawcy wynikające z uzasadnienia do ustawy nowelizującej, w którym zostało wyraźnie wskazane, że nowe regulacje mają eliminować szarą strefę i minimalizować dokonywanie transakcji z pominięciem rachunków płatniczych

zdaniem Spółki, należy przyjąć, że nowe przepisy nie powinny być traktowane jako uniemożliwiające dokonywanie rozliczeń w drodze kompensaty czy transakcji barterowych, a jedynie mają one uderzać w przedsiębiorców dokonujących płatności pieniężnych w kwocie powyżej 15.000 zł z pominięciem rachunku płatniczego.

W związku z powyższym, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. nadal będzie możliwe wygaszanie zobowiązań w kwocie przekraczającej 15.000 zł w drodze kompensaty, nettingu, barteru, faktoringu, zabezpieczenia wekslem albo innych niż płatność form regulowania zobowiązania, bez utraty możliwości zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.