Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP3.4512.12.2017.1.JKu
z 27 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni Mieszkaniowej przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2017 r. (data wpływu 12 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności związanych z wymianą wadliwych wodomierzy na nowe, wykonywane przez Spółdzielnię w ramach reklamacji na warunkach umowy podpisanej z dostawcą wodomierzy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności związanych z wymianą wadliwych wodomierzy na nowe, wykonywane przez Spółdzielnię w ramach reklamacji na warunkach umowy podpisanej z dostawcą wodomierzy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Celem działalności Spółdzielni Mieszkaniowej (dalej: Wnioskodawca) jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków oraz ich rodzin, a także zarządzanie nieruchomościami stanowiącymi jej mienie lub nabytym mieniem jej członków. Do obowiązków Spółdzielni należy utrzymanie w należytym stanie technicznym jej zasobów. Odbywa się to poprzez remonty i konserwacje budynków, budowli lub ich części, w tym instalacji znajdujących się w tych budynkach. Na instalacji wodnej zamontowane są wodomierze służące do odczytu ilości zużytej wody wraz z nakładkami pozwalającymi na dokonywanie zdalnego odczytu zużycia drogą radiową. W związku z upływem terminów legalizacji tych urządzeń, podlegają one okresowej obowiązkowej wymianie. Spółdzielnia podpisała umowę z firmą zajmującą się handlem i legalizacją wodomierzy (zwaną dalej „dostawcą”) na sprzedaż i dostawę wodomierzy oraz nakładek na wodomierze do odczytu wskazań drogą radiową. Zarówno Spółdzielnia, jak i dostawca są czynnymi podatnikami podatku VAT. W ramach tej umowy dostawca udzielił gwarancji na dostarczone wodomierze na okres 60 miesięcy od daty dostawy. Umowa przewiduje, że w czasie trwania gwarancji, dostawca zobowiązuje się do dostarczania na własny koszt oraz pokrywania kosztów demontażu i montażu wodomierzy wraz z oplombowaniem w przypadku ich zaparowania lub postoju. Rzeczywiście zdarza się, że Spółdzielnia stwierdza nieprawidłowe działanie wodomierzy, niezwłocznie wymienia je na nowe we własnym zakresie i zgłasza ten fakt dostawcy. Spółdzielnia odsyła dostawcy na własny koszt wadliwe wodomierze poprzez firmę kurierską. Spółdzielnia otrzymuje od firmy kurierskiej fakturę za koszty przesyłki. Dostawca po uznaniu reklamacji w ramach gwarancji przysyła Spółdzielni nowe wodomierze i nakładki. Z wymianą tą wiąże się konieczność zużycia dodatkowych materiałów, takich jak uszczelki i plomby. Spółdzielnia obciąża dostawcę całością kosztów związanych z demontażem i montażem wodomierzy oraz nakładek wystawiając fakturę VAT ze stawką podstawową. Na fakturach Spółdzielnia wykazuje koszty robocizny i materiałów w kilku oddzielnych pozycjach, tj. demontaż i montaż reklamowanych wodomierzy – np. 6 szt. po 29,00 zł, demontaż i montaż reklamowanych nakładek – np. 6 szt. po 29,00 zł, plomby – np. 12 szt. po 2,70 zł, uszczelki – np. 12 szt. po 0,14 zł i koszty przesyłki na podstawie faktury z firmy kurierskiej – szt.1 po 20,71 zł. Dostawca kwestionuje prawidłowość wystawienia faktury, uważając, że Spółdzielnia powinna wystawić fakturę na usługę wymiany wodomierzy z obniżoną stawką podatku VAT (8%) dla budynków mieszkalnych. Spółdzielnia z kolei ma wątpliwości, czy pomiędzy spółdzielnią a dostawcą w ogóle dochodzi do dostawy towarów lub świadczenia usług, o których mowa w rozdziale 2 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegających opodatkowaniu, czy jednak mamy tu do czynienia jedynie ze zwrotem poniesionych przez spółdzielnię kosztów, który nie powinien być fakturowany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy czynności związane z wymianą wadliwych wodomierzy na nowe, wykonywane przez Spółdzielnię w ramach reklamacji na warunkach umowy podpisanej z dostawcą wodomierzy, opisanych w stanie faktycznym, należy traktować jako rekompensatę poniesionych kosztów, niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT?
2. W przypadku, gdyby odpowiedź na pytanie pierwsze była przecząca i organ uznał, że ww. czynności należy opodatkować podatkiem VAT, to czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółdzielnia prawidłowo fakturuje koszty wymiany tych wodomierzy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, postąpił On nieprawidłowo, wystawiając faktury na dostawcę wodomierzy, dokumentujące poszczególne koszty poniesione przez Spółdzielnię na wymianę reklamowanych wodomierzy, tj. koszty demontażu i montażu wodomierzy wraz z oplombowaniem, wartość zużytych materiałów dodatkowych oraz koszty przesyłki. Wnioskodawca skłania się ku temu, że ma tu jednak do czynienia wyłącznie ze zwrotem kosztów w ramach reklamacji, który stanowi formę rekompensaty. Zainteresowany nie świadczy żadnej usługi dla dostawcy wodomierzy, ani nie odsprzedaje mu żadnych materiałów (dostawca nie dysponuje jak właściciel wymienionymi wodomierzami i innymi materiałami zużytymi w toku ich wymiany). Materiały zużyte do wymiany wodomierzy w ramach reklamacji są nadal własnością Spółdzielni, pozostają w zasobach Spółdzielni i stanowią element instalacji wodnej. W powołanej umowie dostawca zobowiązał się do pokrycia kosztów demontażu uszkodzonych wodomierzy i ponownego montażu wodomierzy wraz z oplombowaniem oraz do dostarczenia ich na własny koszt. Tak więc nie występują tu świadczenia wzajemne, które podlegałyby przepisom o odpłatnej dostawie towarów lub odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Wobec tego Wnioskodawca uważa, że obciążenie dostawcy kosztami poniesionymi w związku z wymianą wadliwych wodomierzy i nakładek jest czynnością poza regulacjami VAT i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Podobną opinię wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 grudnia 2013 r., sygn. IPPP2/443-1016/13-2/DG i Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 marca 2015 r., sygn. ITPP1/443-1616/14/KM oraz sygn. ITPP2/443-1375/13/AK z dnia 4 marca 2014 r.

Jak wykazano powyżej, rekompensata poniesionych kosztów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, więc w celu ich udokumentowania nie wystawia się faktury VAT, lecz notę obciążeniową (notę księgową). Stąd Spółdzielnia za demontaż i montaż wodomierzy i nakładek oraz za zużyte materiały dodatkowe i koszty przesyłki powinna obciążyć dostawcę, wystawiając notę obciążeniową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi będzie natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Kwestią „odpłatności” zajmował się wielokrotnie w swoim orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, że o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy wynika, że Spółdzielnia i dostawca są czynnymi podatnikami podatku VAT. Celem działalności Spółdzielni Mieszkaniowej jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków oraz ich rodzin, a także zarządzanie nieruchomościami stanowiącymi jej mienie lub nabytym mieniem jej członków. Do obowiązków Spółdzielni należy utrzymanie w należytym stanie technicznym jej zasobów. Odbywa się to poprzez remonty i konserwacje budynków, budowli lub ich części, w tym instalacji znajdujących się w tych budynkach. Na instalacji wodnej zamontowane są wodomierze służące do odczytu ilości zużytej wody wraz z nakładkami pozwalającymi na dokonywanie zdalnego odczytu zużycia drogą radiową. W związku z upływem terminów legalizacji tych urządzeń, podlegają one okresowej obowiązkowej wymianie. Spółdzielnia podpisała umowę z firmą zajmującą się handlem i legalizacją wodomierzy (zwaną dalej „dostawcą”) na sprzedaż i dostawę wodomierzy oraz nakładek na wodomierze do odczytu wskazań drogą radiową. W ramach tej umowy dostawca udzielił gwarancji na dostarczone wodomierze na okres 60 miesięcy od daty dostawy. Umowa przewiduje, że w czasie trwania gwarancji, dostawca zobowiązuje się do dostarczania na własny koszt oraz pokrywania kosztów demontażu i montażu wodomierzy wraz z oplombowaniem w przypadku ich zaparowania lub postoju. Rzeczywiście zdarza się, że Spółdzielnia stwierdza nieprawidłowe działanie wodomierzy, niezwłocznie wymienia je na nowe we własnym zakresie i zgłasza ten fakt dostawcy. Spółdzielnia odsyła dostawcy na własny koszt wadliwe wodomierze poprzez firmę kurierską. Spółdzielnia otrzymuje od firmy kurierskiej fakturę za koszty przesyłki. Dostawca po uznaniu reklamacji w ramach gwarancji przysyła Spółdzielni nowe wodomierze i nakładki. Z wymianą tą wiąże się konieczność zużycia dodatkowych materiałów, takich jak uszczelki i plomby. Spółdzielnia obciąża dostawcę całością kosztów związanych z demontażem i montażem wodomierzy oraz nakładek wystawiając fakturę VAT ze stawką podstawową. Na fakturach Spółdzielnia wykazuje koszty robocizny i materiałów w kilku oddzielnych pozycjach, tj. demontaż i montaż reklamowanych wodomierzy – np. 6 szt. po 29,00 zł, demontaż i montaż reklamowanych nakładek – np. 6 szt. po 29,00 zł, plomby – np. 12 szt. po 2,70 zł, uszczelki – np. 12 szt. po 0,14 zł i koszty przesyłki na podstawie faktury z firmy kurierskiej – szt.1 po 20,71 zł. Dostawca kwestionuje prawidłowość wystawienia faktury, uważając, że Spółdzielnia powinna wystawić fakturę na usługę wymiany wodomierzy z obniżoną stawką podatku VAT (8%) dla budynków mieszkalnych. Spółdzielnia z kolei ma wątpliwości, czy pomiędzy Spółdzielnią a dostawcą w ogóle dochodzi do dostawy towarów lub świadczenia usług, o których mowa w rozdziale 2 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegających opodatkowaniu, czy jednak mamy tu do czynienia jedynie ze zwrotem poniesionych przez spółdzielnię kosztów, który nie powinien być fakturowany.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy czynności związane z wymianą wadliwych wodomierzy na nowe, wykonywane przez Spółdzielnię w ramach reklamacji na warunkach umowy podpisanej z dostawcą wodomierzy, należy traktować jako rekompensatę poniesionych kosztów, niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 556 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), dalej k.c., sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Na mocy art. 561 § 1 k.c, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady.

Stosownie do art. 561 § 2 k.c, sprzedawca jest obowiązany wymienić rzecz wadliwą na wolną od wad lub usunąć wadę w rozsądnym czasie bez nadmiernych niedogodności dla kupującego.

Na podstawie art. 561 § 3 k.c, sprzedawca może odmówić zadośćuczynienia żądaniu kupującego, jeżeli doprowadzenie do zgodności z umową rzeczy wadliwej w sposób wybrany przez kupującego jest niemożliwe albo w porównaniu z drugim możliwym sposobem doprowadzenia do zgodności z umową wymagałoby nadmiernych kosztów. Jeżeli kupującym jest przedsiębiorca, sprzedawca może odmówić wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady także wtedy, gdy koszty zadośćuczynienia temu obowiązkowi przewyższają cenę rzeczy sprzedanej.

W art. 577 § 1 k.c, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu. Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie.

Stosownie zaś do art. 577 § 2 k.c, obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług.

Na gruncie art. 577 § 3 k.c, jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym.

Obowiązek wykonania napraw na rzecz klienta z tytułu rękojmi lub gwarancji wynika więc wprost z przepisów kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest umowa sprzedaży łącząca sprzedającego i kupującego oraz skutki przewidziane w tym zakresie w przepisach tego kodeksu.

Z powyższego wynika, że przysługujące nabywcy uprawnienia z tytułu gwarancji jakości bądź rękojmi są nierozerwalnie związane z transakcją sprzedaży i jako forma zabezpieczenia interesów nabywcy stanowią element stosunku prawnego jaki łączy sprzedawcę i kupującego. Oznacza to, że ewentualne świadczenia sprzedawcy obowiązanego do rękojmi bądź gwaranta wykonywane w razie ujawnienia się wad fizycznych rzeczy w okresie gwarancji bądź rękojmi stanowią jedynie realizację jego zobowiązań z tytułu rękojmi bądź udzielonej gwarancji mających na celu zapewnienie nabywcy rzeczy niezakłóconego korzystania z rzeczy sprzedanej w przypadku, gdy rzecz ta okaże się wadliwa. Świadczenia te nie mogą być więc traktowane jako dodatkowe świadczenia dokonywane na rzecz nabywcy rzeczy w oderwaniu od transakcji sprzedaży rzeczy.

W analizowanej sprawie, mamy do czynienia z sytuacją, w której – jak wskazuje Wnioskodawca – dokonuje on od firmy zajmującej się handlem i legalizacją wodomierzy zakupu wodomierzy. Jak wskazał Wnioskodawca – umowa przewiduje, że w czasie trwania gwarancji, dostawca zobowiązuje się do dostarczania na własny koszt oraz pokrywania kosztów demontażu i montażu wodomierzy wraz z oplombowaniem w przypadku ich zaparowania lub postoju.

Zdarza się, że Wnioskodawca stwierdza nieprawidłowe działanie wodomierzy i niezwłocznie wymienia je na nowe we własnym zakresie i zgłasza ten fakt dostawcy, czyli sam dokonuje odpowiednich napraw i ich kosztami obciąża dostawcę. Zainteresowany wykazuje koszty robocizny i materiałów w kilku oddzielnych pozycjach, tj. demontaż i montaż reklamowanych wodomierzy, demontaż i montaż reklamowanych nakładek, plomby, uszczelki i koszty przesyłki na podstawie faktury z firmy kurierskiej.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że Wnioskodawca realizuje określone wymiany wodomierzy na rzecz dostawcy, zwalniając go tym samym z obowiązku z wykonywania tych prac. W zamian za wykonanie ww. czynności Wnioskodawca obciąża dostawcę kosztami za wykonane prace. W związku z powyższym w rozpatrywanej sprawie występuje świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Tym samym Wnioskodawca obciążając dostawcę wodomierzy kosztami poniesionymi w związku z niewłaściwym działaniem ww. sprzętu, wykonuje – w świetle art. 5 ust. 1 ustawy – czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, czynności związane z wymianą wadliwych wodomierzy na nowe, wykonywane przez Spółdzielnię w ramach reklamacji na warunkach umowy podpisanej z dostawcą wodomierzy, należy traktować jako czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółdzielnia prawidłowo fakturuje koszty wymiany tych wodomierzy.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółdzielnia obciąża dostawcę całością kosztów związanych z demontażem i montażem wodomierzy oraz nakładek wystawiając fakturę ze stawką podstawową.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8 %.
   
   

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się – w myśl ust. 12 wskazanego artykułu – do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Stosownie do § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych. (Dz. U., poz. 1719, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem – stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla:

1. towarów i usług wymienionych w załączniku nr 1 do rozporządzenia;
2. robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym;
3. robót konserwacyjnych dotyczących:
   1. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych,
   2. lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

– w zakresie, w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 2.

Przez roboty konserwacyjne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont (§ 3 ust. 2 rozporządzenia).

W myśl § 3 ust. 3 rozporządzenia – przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się, jeżeli wartość towarów bez podatku wchodzących w podstawę opodatkowania świadczenia robót konserwacyjnych przekracza 50% tej podstawy.

Odnośnie powyższej kwestii dokumentowania opisanej w stanie faktycznym czynności przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że zgodnie z art. 106b ust.1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Na mocy art. 106b ust. 2, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W przedmiotowej sprawie będziemy mieli do czynienia ze świadczeniem usług wymiany wodomierza, za które to usługi Zainteresowany będzie otrzymywał wynagrodzenie, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji wcześniejszych ustaleń, że czynności, których dotyczy zapytanie stanowią ze strony Wnioskodawcy świadczenie usług, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stwierdzić, że Zainteresowany winien dokumentować powyższą czynność fakturą z wykazaną stawką podatku od towarów i usług w wysokości właściwej dla świadczonych usług, ich charakteru oraz budownictwa, w którym ma miejsce.

Podsumowując, w konsekwencji wcześniejszych rozważań i uznania, że czynność, której dotyczy zapytanie Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stwierdzić, że Zainteresowany powinien udokumentować powyższe czynności fakturą, z wykazaną stawką podatku od towarów i usług w wysokości właściwej dla świadczonych usług.

Należy również podkreślić, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wyjaśnić należy, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan sprawy i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. Organ nie jest nimi związany.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ zaznacza, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.