Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB2.4510.211.2016.2.EK
z 28 lutego 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 30 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności na pokrycie kosztów funkcjonowania Rzecznika Finansowego i jego Biura (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 17 stycznia 2017 r. (data wpływu 19 stycznia 2017 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

  • zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców (pytanie oznaczone we wniosku nr 1);
  • zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności na pokrycie kosztów funkcjonowania Rzecznika Finansowego i jego Biura (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

We wniosku przedstawiono następujące dwa stany faktyczne oraz opis zdarzenia przyszłego.


Wnioskodawca (dalej także: „Bank”), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Niniejszy wniosek dotyczy możliwości zaliczania przez Bank do kosztów uzyskania przychodów wydatków Banku opisanych poniżej w pkt (1) i (2).

1. Składka na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców.

Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 9.10.2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (dalej: „Ustawa o Wsparciu Kredytobiorców”), Bank jako kredytodawca miał obowiązek dokonania wpłaty składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców (dalej: „Składka”) proporcjonalnie do wielkości posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekraczało 90 dni.

Zgodnie z art. 25 ustawy o wsparciu kredytobiorców, Bank został poinformowany przez Radę Funduszu Wsparcia Kredytobiorców (pismo z 5.01.2016 r.) o wysokości przypadającej na niego składki oraz o terminie wpłaty (18.02.2016 r.).

Bank wpłacił należną składkę zgodnie z ww. informacją otrzymaną od Rady Funduszu Wsparcia Kredytobiorców.

Zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o wsparciu kredytobiorców, po upływie 6 miesięcy od dnia 31.12.2018 r. środki Funduszu Wsparcia Kredytobiorców, które nie zostały użyte lub zarezerwowane na udzielenie wsparcia, zostaną zwrócone kredytodawcom (w tym Bankowi), w transzach półrocznych, proporcjonalnie do sumy dokonanych wpłat i uzupełnień, pomniejszonej o wartość wsparcia przyznanego kredytobiorcom, będącym klientami danego kredytodawcy.

2. Należności na pokrycie kosztów funkcjonowania Rzecznika Finansowego i jego Biura.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5.08.2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym, koszty działalności Rzecznika Finansowego (dalej: „Rzecznik”) i jego Biura ponoszą m.in. banki – do wysokości stanowiącej iloczyn sumy aktywów bilansowych banków i stawki nieprzekraczającej 0,0011%.

W związku z powyższym, Bank ponosi koszty zapłaty należności na pokrycie kosztów działalności Rzecznika Finansowego i jego Biura.

Szczegóły ustalania wysokości oraz rozliczania należności Banku z powyższego tytułu określone są w przepisach Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21.03.2016 r. w sprawie terminów uiszczania, wysokości i sposobu obliczania należności na pokrycie kosztów działalności Rzecznika Finansowego i jego Biura (dalej: „Rozporządzenie”).

Rozporządzenie stanowi m.in., że:

  1. Bank jest zobowiązany ustalać co kwartał zaliczkę na poczet kosztów Rzecznika w wysokości stanowiącej 1/4 iloczynu wartości sumy aktywów bilansowych, według stanu na koniec kwartału poprzedzającego kwartał, za który zaliczka jest należna, i stawki 0,00066%.
  2. Ww. zaliczki Bank jest zobowiązany wpłacać do końca kwartału, za który zaliczka jest należna – w przypadku zaliczek należnych za trzy pierwsze kwartały roku kalendarzowego; do dnia 31 października danego roku – w przypadku zaliczek należnych za ostatni kwartał roku kalendarzowego.
  3. Jeżeli suma wpłaconych zaliczek jest wyższa niż obliczona na podstawie § 2 Rozporządzenia wysokość należnej wpłaty, powstaje nadpłata. Nadpłata jest zaliczana na poczet zaliczek Banku za rok następny bądź podlega zwrotowi na pisemny wniosek Banku.
  4. Jeżeli suma wpłaconych Zaliczek jest niższa niż obliczona na podstawie § 2 Rozporządzenia wysokość należnej wpłaty, powstaje niedopłata. Bank zobowiązany jest pokryć niedopłatę w terminie 30 dni od dnia otrzymania od Rzecznika informacji o jej wysokości.

Ponadto w piśmie z 17 stycznia 2017 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku wyjaśniono, co następuje:

1. Związek kosztów objętych wnioskiem z przychodami Banku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Bank jako „bank krajowy” w rozumieniu ustawy z 29.08.1997 r. – Prawo bankowe, zobowiązany jest do ponoszenia różnego rodzaju wydatków określonych w przepisach powszechnie obowiązującego prawa. Bank uniknąłby obowiązku ich ponoszenia jedynie w przypadku całkowitej rezygnacji z prowadzenia działalności bankowej (i w konsekwencji likwidacji banku) lub rezygnacji ze świadczenia niektórych usług bankowych. Ponoszenie takich wydatków jest zatem niezbędne dla zachowania przez Bank źródła przychodów, jakim jest działalność bankowa.

Spełnienie, w odniesieniu do wydatków, których dotyczy wniosek, przesłanki poniesienia „w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” wystarczająco uzasadnia zatem okoliczność wskazana w uzasadnieniu wniosku, iż Bank jest zobowiązany do ponoszenia tych wydatków na podstawie przepisów ustaw wskazanych we wniosku, tzn.:

  • ustawy z dnia 9.10.2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej – w przypadku wydatku objętego pytaniem (1),
  • ustawy z dnia 5.08.2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym – w przypadku wydatków objętych pytaniem (2); Bank uniknąłby obowiązku ponoszenia tych wydatków jedynie w przypadku rezygnacji ze świadczenia wskazanych w ww. ustawie usług na rzecz osób fizycznych, które to usługi generują istotną część przychodów Banku.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za uznaniem, że wydatek objęty pytaniem (1) został poniesiony przez Bank „w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” jest okoliczność, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9.10.2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, klientom Banku będącym osobami fizycznym, którzy znaleźliby się w trudnej sytuacji finansowej, będzie mogło zostać przyznane zwrotne wsparcie finansowe – sfinansowane ze środków Funduszu Wsparcia Kredytobiorców pochodzących m.in. ze składki wniesionej przez Bank, której dotyczy pytanie nr (1) wniosku. Oznacza to, że istnieje związek pomiędzy poniesieniem tego wydatku przez Bank, a zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodu w postaci odsetek od udzielonych klientom Banku kredytów mieszkaniowych. Możliwość uzyskania ww. wsparcia zmniejsza bowiem ryzyko niewypłacalności klientów Banku, co wiązałoby się z utratą przez Bank przychodów w postaci odsetek od kredytów.

Prawidłowość stanowiska Banku w odniesieniu do wydatku wskazanego w pkt (1) wniosku potwierdza interpretacja Dyrektora IS w Katowicach z 18.05.2016 r. nr IBPB-1-2/4510-240/16/MM.

2. Przyporządkowanie pytań do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

W części E. wniosku Bank zaznaczył, że wniosek dotyczy: dwóch zaistniałych stanów faktycznych oraz jednego zdarzenia przyszłego.

Bank określił przedmiot wniosku w powyższy sposób, ponieważ:

  • pytanie nr (1) dotyczy wyłącznie zaistniałego stanu faktycznego – wydatek wskazany w tym pytaniu został poniesiony przez Bank przed złożeniem wniosku i nie będzie ponoszony w przyszłości,
  • pytanie nr (2) dotyczy zarówno zaistniałego stanu faktycznego, jak i zdarzenia przyszłego – wydatki wskazane w tym pytaniu były ponoszone przez Bank przed złożeniem wniosku, a także są i będą ponoszone przez Bank po złożeniu wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

  1. Czy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności przepisy art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że wydatek z tytułu składki – opisany w pkt (1) poz. 80 niniejszego wniosku – stanowił dla Banku koszt uzyskania przychodu?
  2. Czy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności przepisy art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 należy interpretować w ten sposób, że wydatki na pokrycie kosztów działalności Rzecznika Finansowego i jego Biura – opisane w pkt (2) poz. 80 niniejszego wniosku – stanowią dla Banku koszt uzyskania przychodu?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Jednocześnie informuje się, że w zakresie pytania nr 1 w dniu 30 stycznia 2017 r. została wydana interpretacja indywidualna nr 3063-ILPB2.4510.206.2016.2.EK.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności przepisy art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że wydatki na pokrycie kosztów działalności Rzecznika Finansowego i jego Biura – opisane w pkt (2) poz. 80 niniejszego wniosku – stanowią dla Banku koszt uzyskania przychodu.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty ponoszone przez podatników stanowią dla nich koszt uzyskania przychodów w przypadku łącznego spełnienia następujących dwóch warunków:

  1. koszt został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
  2. koszt nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w przepisie obejmującym katalog kosztów niestanowiących kosztu uzyskania przychodu.

Powyższe warunki, w przypadku kosztów Banku których dotyczy niniejszy wniosek, są spełnione, ponieważ:

  1. Obowiązek ponoszenia przedmiotowych kosztów przez banki wynika z przepisów obowiązującego prawa powołanych powyżej w poz. 80. Poniesienie tych wydatków warunkuje zatem prowadzenie przez Bank działalności bankowej, która stanowi dla Banku źródło przychodów.
  2. Przedmiotowe koszty nie zostały wymienione w żadnym z punktów przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za w pełni uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy, tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Podatnik nie musi wprawdzie przyporządkować poniesionych kosztów do konkretnego przychodu, ale wszelkie podjęte przez niego działania, w tym poniesione koszty, powinny zmierzać do osiągnięcia przychodu. Zwrot „w celu” użyty w ww. przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania, tj. pomniejszają dochód do opodatkowania. Ponadto, aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów powinien być poniesiony w sposób celowy, racjonalny i gospodarczo uzasadniony.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Należy dodać, że kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

  1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  2. jest definitywny (rzeczywisty) tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  5. został właściwie udokumentowany,
  6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Bezsprzecznie wydatek na pokrycie kosztów działalności Rzecznika Finansowego i jego Biura spełnia wskazane powyżej przesłanki, aby mógł stanowić koszt uzyskania przychodów.

Jak wynika z treści art. 20 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 892, z późn. zm.), koszty działalności Rzecznika Finansowego (dalej: „Rzecznik”) i jego Biura ponoszą m.in. banki – do wysokości stanowiącej iloczyn sumy aktywów bilansowych banków i stawki nieprzekraczającej 0,0011%.

Natomiast szczegóły ustalania wysokości oraz rozliczania należności z powyższego tytułu określone zostały w przepisach Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie terminów uiszczania, wysokości i sposobu obliczania należności na pokrycie kosztów działalności Rzecznika Finansowego i jego Biura z dnia 21 marca 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 397, z późn. zm.).

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym, która weszła w życie 11 października 2015 r. (z wyjątkiem art. 62 i przepisów rozdziału 4) ma na celu podwyższenie poziomu ochrony osób korzystających z usług finansowych poprzez uregulowanie jednolitego trybu i terminów rozpatrywania przez podmioty rynku finansowego składanych przez ich klientów reklamacji w ramach procedur skargowych, gdyż w dotychczasowym stanie prawnym brak było regulacji określających powyższą procedurę. Nadto celem ustawy jest budowanie zaufania obywateli do całego sektora rynku finansowego.

A zatem, skoro Wnioskodawca osiąga konkretne przychody w ramach prowadzonej działalności bankowej, to wydatki na pokrycie kosztów działalności Rzecznika Finansowego i jego Biura winny zostać zaliczone do kosztów podatkowych.

Jednocześnie w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na rzecz organizacji, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa, z wyjątkiem:

  1. składek organizacji spółdzielczych na rzecz związków rewizyjnych i Krajowej Rady Spółdzielczej, z tym że górną granicę składki określi minister właściwy do spraw finansów publicznych w drodze rozporządzenia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Spółdzielczej,
  2. (uchylona),
  3. składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, działających na podstawie odrębnych ustaw - do wysokości łącznie nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty odpowiadającej 0,15% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym, stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Przepis ten wskazuje na organizacje, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa.

W analizowanym przypadku trudno jest natomiast utożsamiać sytuację pokrywania kosztów funkcjonowania Rzecznika i jego Biura przez Bank z przynależnością tego Banku do organizacji (ustawa nie posługuje się też terminem „składki”), gdyż z przepisów ww. ustawy wynika, że Rzecznik jest powoływany przez Prezesa Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw instytucji finansowych (art. 11 ustawy); kadencja Rzecznika trwa 4 lata, rozpoczyna się z dniem jego powołania, a ta sama osoba nie może być Rzecznikiem więcej niż przez dwie kolejne kadencje (art. 12 ustawy). Rzecznik posiada osobowość prawną (art. 16), a do jego zadań należy podejmowanie działań w zakresie ochrony klientów podmiotów rynku finansowego, których interesy reprezentuje (art. 17 ustawy). Z zapisów tej ustawy wynika także, że Rzecznik wykonuje swoje zadania przy pomocy podległego mu Biura Rzecznika (art. 18 ustawy).

Należy przy tym podkreślić, że ustawodawca nie wprowadził żadnego przepisu pozytywnego zezwalającego na zaliczenie ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodów i tym samym uznał, że podstawą takiego zaliczenia jest przepis art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawodawca nie wprowadził także przepisu negatywnego, który powodowałby wyłączenie tego wydatku z kosztów uzyskania przychodów.

Mając zatem na uwadze okoliczność, że obowiązek ponoszenia kosztów działalności Rzecznika i jego Biura wynika z przepisów ustawy, oraz że wydatek ten jest ponoszony w celu zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów Banku należy stwierdzić, że stanowi on koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy:

  • zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
  • zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj