Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.993.2016.2.ISL
z 13 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2016 r. (data wpływu 6 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatku związanego z ulepszeniem samochodu osobowego będącego przedmiotem leasingu operacyjnego -jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) w związku z czym pismem z dnia 30 stycznia 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.993.2016.1.ISL, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 31 stycznia 2017 r. (data doręczenia 3 lutego 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 9 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 10 lutego 2017 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą na terytorium RP. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym profilem działalności Wnioskodawcy jest wg nomenklatury PKD 71.12.Z - Działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne. Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz zarówno osób fizycznych, jak i jednostek prowadzących działalność gospodarczą. W ramach swojej działalności gospodarczej, Wnioskodawca większą część usługi wykonuje poza miejscem prowadzenia działalności, przy czym istnieje konieczność szybkiego przemieszczania się pomiędzy klientami, na rzecz których świadczone są usługi. W związku z powyższym Wnioskodawca podpisał umowę leasingu operacyjnego na użytkowanie samochodu osobowego. Wartość netto pojazdu wynosi ponad 600 000 zł. Pojazd nie został zgłoszony do odpowiedniego naczelnika urzędu skarbowego w zakresie użytkowania pojazdu wyłącznie do celów służbowych (VAT-26). Wnioskodawca w kosztach podatkowych swojej działalności gospodarczej uwzględnia koszty związane z eksploatacją pojazdu na bieżąco (w chwili poniesienia kosztu). Za tego typu koszty uważa: paliwo samochodowe, drobne materiały eksploatacyjne, opony oraz usługi dotyczące pojazdu. Wnioskodawca podniósł walory użytkowe pojazdu w postaci zwiększenia mocy silnika pojazdu. Ma to na celu jeszcze sprawniejsze przemieszczanie się pomiędzy siedzibami klientów, co pomoże w zwiększeniu jakości świadczonych usług przez Wnioskodawcę. Wartość netto usługi zwiększenia mocy silnika wynosi ponad 61 000 zł i jest ona całkowicie pokryta przez Wnioskodawcę za zgodą leasingodawcy. Zgodnie z tym, że modernizacja ma miejsce w samochodzie osobowym, Wnioskodawca będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych w postaci miesięcznych odpisów dotyczących amortyzacji samochodów osobowych sklasyfikowanych jako nr 741, wg stawki amortyzacyjnej 20%.

W piśmie z dnia 9 lutego 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od 1 grudnia 2015 r. i ściśle współpracuje z firmą o ugruntowanej pozycji na rynku, w zakresie produkcji wewnętrznych i zewnętrznych systemów przeciwsłonecznych i świadczy na jej rzecz usługi doradztwa w zakresie: wdrażania do produkcji nowych produktów, modernizowania bieżących produktów pod kątem optymalizacji technologii ich produkcji, metod wytwarzania lub sposobu montażu, projektów dokumentacji wymaganej dla produktów kontrahenta, doboru maszyn do produkcji, logistyki procesów produkcji i zaopatrzenia, monitowania i raportowania realizacji wykonywanych usług na rzecz finalnego odbiorcy. Wnioskodawca jest opodatkowany na zasadach podatku liniowego i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Umowa leasingu operacyjnego została zawarta w dniu 25 marca 2016 r., na okres 48 miesięcy. Pojazd, którego dotyczy umowa, to Mercedes-Benz ...., rok produkcji 2016, moc silnika 382 kW. Moc silnika ww. pojazdu została zwiększona o l62 kW. Wnioskodawca do celów służbowych wykorzystuje pojazd w zakresie przemieszczania się pomiędzy miejscami świadczonych usług. Rzeczony samochód jest niezwykle istotny, gdyż służy przede wszystkim celom reprezentacyjnym. Biorąc czynny udział w spotkaniach w charakterze eksperta z kluczowymi Partnerami producenta ....Sp. z o.o., doradca techniczny odpowiedzialny jest za budowanie pozytywnego i wiarygodnego wizerunku jako osoby reprezentującej stanowisko techniczne ww. producenta.

Zakres prowadzonej działalności gospodarczej to nie tylko doradztwo w zakresie inżynierii doboru technologii produkcji, ale także pozyskiwanie odpowiedniej wiedzy do tego, aby zaproponować rozwiązania dopasowane do potrzeb zleceniodawcy, dlatego też Wnioskodawca często uczestniczy w spotkaniach z przedstawicielami firm fasadowych w Polsce i Europie m.in.:

• .... - jeden z największych producentów profili na świecie (obrót rzędu 1,6 mld euro), podejmuje rozmowy z firmą .... Sp. z o.o. w temacie nawiązania współpracy oraz możliwości stosowania systemów .... w zespoleniu z fasadami ..... Spotkania z udziałem Wnioskodawcy odbywały się w siedzibie .... w Niemczech oraz w siedzibie firmy .... w ... przy ulicy ..... W spotkaniach udział brali m.in. ... (prokurent), dr. .... (dział systemów zaciemnień), .... (manager ds. sprzedaży fasad),
  

• ... - niemiecka grupa firm (obroty rzędu 280 mln euro), ..... itd.), zajmująca się systemami fasadowymi na terenie całej Europy, rozpoczynająca współpracę w sprawie zakupów produktów ..., w wielu spotkaniach udział bierze Wnioskodawca, jako osoba, która doradza w temacie doboru odpowiednich rozwiązań, planowania prototypów, możliwości utrudnień związanych z montażem oraz ewentualnym serwisem już w trakcie eksploatacji. W spotkaniach udział brali m.in. .... (....), architekt .... (....), prokurent .... (....),
  

• .... - największa firma fasadowa w Polsce robiąca obrót wysokości 130 mln zł w 2016 r., z której Prezesem Zarządu oraz właścicielem Panem ...., ...., Wnioskodawca organizował spotkania, celem prezentacji produktów, możliwości z tym związanych oraz możliwości zastosowania niestandardowych rozwiązań, jak w przypadku prestiżowych obiektów realizowanych dla firmy ....: ... w ...., Centrum Bankowo Finansowe .... i wiele innych. Wnioskodawca był również poproszony jako doradca techniczny ... Sp. z o.o. o wizję lokalną oraz ocenę zastosowanych konkurencyjnych dla marki .... rozwiązań firmy .... na obiekcie ...,
  

• Sokółka - .... - największy producent stolarki drewnianej w Europie. Spotkania w celu zawiązania współpracy oraz budowania relacji biznesowych z .... prezesem Zarządu,
  

• .... - światowy lider i producent sterowań oraz silników do systemów zaciemnień, jeden z największych dostawców silników dla ... Sp. z o.o. W dniu 1 marca 2017 r. przewidziane jest kolejne spotkanie w siedzibie firmy .... w ... przy ulicy ..... z przedstawicielami firmy .... (.....) oraz ze strony .... (....), na którym Wnioskodawca będzie omawiał i prezentował możliwości techniczne zastosowania produktów .... we współpracy z ww. firmami, ograniczeniami produkcyjnymi oraz technologicznymi.
  
  

Wnioskodawca wykorzystuje samochód do celów prywatnych - w celu dojazdu z domu do siedziby swojej działalności. Wnioskodawca poprzez podniesienie mocy silnika ma na celu zwiększenie tzw. bezpieczeństwa czynnego (aktywnego). Zdefiniować to określenie można jako zespół czynników wpływających na zmniejszenie prawdopodobieństwa kolizji. Zalicza się do nich zespół cech pojazdu zwiększających bezpieczeństwo pojazdu - konstrukcja pojazdu: widoczność (oświetlenie, okna, lusterka, wycieraczki); ergonomia (dzięki której kierowca nie musiałby „odrywać” wzroku od drogi i rąk od kierownicy); aerodynamika (zwiększenie docisku pojazdu do nawierzchni oraz stateczność; układ hamulcowy wraz z układami: wspomagającymi, korektorami siły hamowania, jak również systemami kontroli trakcji pojazdu jak: ABS, AFU, ASR, CDS, czy REF, najczęściej włączone w skład ESP; układ kierowniczy, zawieszenie oraz ogumienie: zapewniające kierowalność, odpowiednią współpracę kół pojazdu z drogą oraz przyczepność do podłoża; „zapas” mocy silnika umożliwiający przyspieszenie w razie zagrożenia, np. podczas wyprzedzania innego pojazdu. Więcej mocy i więcej momentu obrotowego gwarantuje również o wiele przyjemniejszą i komfortową jazdę, co wpływa na komfort kierowcy, jego stan psychiczny i fizyczny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy podatnik w oparciu o art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może uznać modernizację tego typu za koszt uzyskania przychodu i uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne?
2. Czy stawka amortyzacji 20%, zgodna dla pozycji nr 741 - dla samochodów osobowych, jest prawidłowa w zakresie tej modernizacji?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, tego typu modernizacja znacznie podniesie jakość wykonywanych przez Niego usług, poprzez usprawnienie funkcjonowania jego działalności na rynku. Konieczność szybkiego przemieszczania się między miejscami świadczenia usług zadecydowała o poniesieniu tego typu kosztu. Fakt, że pojazd u Wnioskodawcy nie stanowi majątku firmy (nie jest uznany za środek trwały) nie wyłącza możliwości ponoszenia kosztów związanych z ulepszeniem najmowanego pojazdu za zgodą wynajmującego (leasingodawcy). Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki: pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz być właściwie udokumentowany. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wszystkie powyższe warunki zostały spełnione, co pozwala na zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, za koszt uzyskania przychodu jest ich wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku”, należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22a ust. 2 pkt 1 wymienionej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”- zwane także środkami trwałymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Ustawa stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje stwierdzić należy, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Dotyczy to także środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, czyli również środka trwałego używanego na podstawie umowy leasingu.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W przypadku wydatków poniesionych na ulepszenie, w tym między innymi w wyniku modernizacji, przebudowy i adaptacji, przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje jedynie kwestię podwyższenia wartości początkowej ulepszonych środków trwałych. Zgodnie bowiem z ww. przepisem, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wskazać należy, że kwestie dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały przez ustawodawcę uregulowane w art. 23a-23l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z treścią art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

W przedmiotowym wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą na terytorium RP. W ramach swojej działalności gospodarczej podpisał umowę leasingu operacyjnego na użytkowanie samochodu osobowego. Wartość netto pojazdu wynosi ponad 600 000 zł. Wnioskodawca podniósł walory użytkowe pojazdu w postaci zwiększenia mocy silnika pojazdu. Wartość netto usługi zwiększenia mocy silnika wyniosła ponad 61 000 zł i została całkowicie pokryta przez Wnioskodawcę za zgodą leasingodawcy.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku, jak i stan prawny mający w jego zakresie zastosowanie należy stwierdzić, że brak jest podstaw by uznać, że ww. wydatek na ulepszenie samochodu osobowego miał jakikolwiek związek z obecnymi, czy przyszłymi przychodami Wnioskodawcy.

W niniejszej sytuacji ulepszenie samochodu osobowego poprzez zwiększenie mocy silnika, nie jest działaniem w celu osiągnięcia, zachowania czy zabezpieczenia źródła przychodów, bowiem jak wskazuje Wnioskodawca rzeczony samochód służy przede wszystkim celom reprezentacyjnym, a te z kolei nie mają bezpośredniego związku z zakresem prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, której przedmiotem jest doradztwo techniczne. Brak jest bowiem racjonalnych powodów dla których przedmiotowe ulepszenie byłoby niezbędne Wnioskodawcy w „budowaniu pozytywnego i wiarygodnego wizerunku jako osoby reprezentującej stanowisko techniczne”. A zatem, Wnioskodawca uzależnia potencjalną możliwość osiągnięcia przychodu z działalności gospodarczej od zwiększenia mocy silnika ww. samochodu, który jak zostało wskazane uprzednio, służy głownie celom reprezentacyjnym. Ponadto, jak sam wskazał „więcej mocy silnika i więcej momentu obrotowego gwarantuje również o wiele przyjemniejszą jazdę, co wpływa na komfort kierowcy, jego stan psychiczny i fizyczny”. Dodać również należy, że ww. pojazd wykorzystywany jest przez Wnioskodawcę także do celów prywatnych. Nie ma więc pewności, czy wydatek z tytułu zwiększenia mocy silnika ww. pojazdu wpłynie na jakość świadczonych usług i przychody Wnioskodawcy z prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym, nie sposób uznać, że wydatek w postaci zwiększenia mocy silnika ww. pojazdu spełnia przesłankę celowości wynikającą z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie wskazać należy, że powołany przez Wnioskodawcę art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem dotyczy on wydatków na ulepszenie środków trwałych, czyli składników majątku stanowiących własność podatnika. W związku z faktem, że nakłady jakie Wnioskodawca poniesie dotyczą samochodu będącego przedmiotem leasingu operacyjnego, wydatki z tego tytułu powinny być rozpatrywane w aspekcie cytowanego powyżej art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako inwestycja w obcym środku trwałym.

Końcowo należy również wskazać, że z uwagi fakt, że w niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to bezprzedmiotowym stała się odpowiedź na pytanie Nr 2, dotyczące wysokości stawki amortyzacyjnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.