Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB1.4511.968.2016.2.JŁ
z 22 lutego 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2016 roku (data wpływu 28 listopada 2016 roku), uzupełnionym w dniu 20 lutego 2017 roku, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków sfinansowanych dotacją przyznaną bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 28 listopada 2016 roku został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków sfinansowanych dotacją przyznaną bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Jako osobie bezrobotnej, nieprowadzącej pozarolniczej działalności gospodarczej, na podstawie umowy zawartej z Powiatowym Urzędem Pracy - dalej „PUP”, Wnioskodawcy przyznano jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej w ramach uczestnictwa w Programie Operacyjnym Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 współfinansowanym ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego (dalej: „program PO WER”). Powyższe odbywało się w oparciu o zawartą z PUP umowę na podstawie regulacji art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 654 ze zm.) – dalej jako „ustawa o promocji zatrudnienia” oraz na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 kwietnia 2012 roku w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania i środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 1041). Uzyskane w ten sposób przez Wnioskodawcę środki zakwalifikowano jako pomoc de minimis – stanowią one pomoc de minimis spełniającą warunki określone w rozporządzeniu Komisji Europejskiej nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 roku w sprawie zastosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis.

Przyznane środki, o których mowa powyżej, przelane zostały na rachunek bankowy Wnioskodawcy celem dokonania zakupów związanych z rozpoczęciem działalności gospodarczej. Zakupów tych dokonywał On po podpisaniu umowy z PUP, po rozpoczęciu działalności gospodarczej i jej rejestracji w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Poczynione wydatki zostały udokumentowane fakturami VAT.

Zgodnie z obecnymi przepisami wartość uzyskanej dotacji nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na gruncie regulacji ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.). Zgodnie z art. 21 ust 1 pkt 121 tej ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Wnioskodawca posiada status podatnika podatku od towarów i usług, natomiast podatek dochodowy opłaca na zasadach ogólnych.

W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia braków z dnia 30 stycznia 2017 roku Wnioskodawca wskazał, iż ze środków z przyznanej dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej, nie zakupił środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy wydatki poniesione na zakup towarów i usług, które sfinansowane zostały bezpośrednio środkami z przyznanej jednorazowej dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej?


Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zakup towarów i usług ze środków, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia, przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej przez PUP, nie wykluczają możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, mimo że program został współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Należy wskazać, iż wcześniej cytowany przepis warunkuje zakwalifikowanie wydatku jako kosztowego od spełnienia określonych warunków.

W pierwszej kolejności ustawodawca wymienia cel wydatku, jakim ma być osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie albo zachowanie jego źródła. Środki przyznane Wnioskodawcy z PUP zostały przeznaczone na podjęcie działalności gospodarczej, czyli takiej działalności, która nastawiona jest na osiąganie zysków oraz charakteryzuje się ciągłością – nie miałoby przy tym znaczenia nawet to, gdyby wydatki zostały poniesione przed zarejestrowaniem działalności gospodarczej w CEIDG. Były one poniesione zgodnie z umową zawartą z PUP w związku z planowanym rozpoczęciem działalności gospodarczej. Poza tym wszystkie wydatki zostały poczynione na zakupy towarów i usług niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej – towary te i usługi faktycznie obecnie są wykorzystywane w ramach zarejestrowanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Drugim warunkiem, którego istnienie jest niezbędne do uznania wydatku za koszt podatkowy, jest fizyczne i faktyczne poniesienie danego wydatku. Zakup wyposażenia na rozpoczęcie działalności gospodarczej bezzwrotnie wyczerpał aktywa jakie Wnioskodawca otrzymał w ramach jednorazowych środków, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia. Wskazany warunek został zatem spełniony.

Kolejnym warunkiem wymaganym dla kwalifikacji wydatku do kosztu z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest stwierdzenie, iż wydatek nie został wskazany przez ustawodawcę w katalogu z art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Jednocześnie dopiero kumulatywne spełnienie wszystkich ww. przesłanek umożliwia uznanie wydatku za koszt podatkowy prowadzonej działalności gospodarczej. A contrario niespełnienie którejkolwiek z nich uniemożliwia takie działanie.

Pierwsze z dwóch wskazanych warunków zostały spełnione, tj. wydatki zostały poniesione w celu prowadzenia działalności gospodarczej – uzyskania przychodu – a także nie ma wątpliwości, co ich faktycznego poniesienia. Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki nie zostały ujęte w ramach art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W art. 23 ust. 1 pkt 56 tej ustawy ustawodawca wskazuje, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116,122, 129,136 i 137 tej ustawy. Wyżej cytowany przepis nie wymienia więc art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w ramach którego mowa jest o środkach uzyskanych m.in. na rozpoczęcie działalności gospodarczej na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia. Prowadzi to do wniosku, iż na podstawie regulacji art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, nie wyklucza się możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez podatnika, które zostały sfinansowane dotacją, o jakiej stanowi art. 21 ust. 1 pkt 121 tej ustawy. Tym samym Wnioskodawca wydatki na zakup towarów i usług związanych z rozpoczęciem działalności gospodarczej, finansowane ze środków przyznanej mu dotacji może co do zasady zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w ramach prowadzonej działalności. Nie ma z kolei możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na zakup towarów zaliczonych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywania z tego tytułu odpisów amortyzacyjnych, ponieważ zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych według zasad określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowymi albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Oznacza to, że wydatki poniesione na zakup towarów i usług, które sfinansowane zostały bezpośrednio środkami z przyznanej jednorazowej dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, jednakże nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od zakupu towarów, lub usług zaliczonych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeśli te zostały również nabyte z otrzymanej dotacji. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że środki przeznaczone na jednorazowe dotacje na rozpoczęcie działalności gospodarczej przez bezrobotnego, którymi rozdysponowuje Powiatowy Urząd Pracy zostały współfinansowane ze środków Unii Europejskiej z Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach programu PO WER – stanowisko potwierdził niedawno Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w piśmie z 23 grudnia 2015 roku, znak: IPTPB3/4511 -160/15-4/KJ.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.


Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:


  • dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
  • ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.


Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 645, z późn. zm.).

Zgodnie natomiast z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.


W myśl art. 46 ust. 6 pkt 1 i 2 ww. ustawy, minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia m. in.:


  • szczegółowe warunki i tryb dokonywania refundacji, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 1a oraz ust. 1a (pkt 1),
  • szczegółowe warunki i tryb przyznawania bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w ust. 1 pkt 2 (pkt 2), (...).


W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.


Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:


  • pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • został właściwie udokumentowany.


Zgodnie z § 3 pkt rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037) pod pojęciem:


  • wyposażenie – rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych (pkt 7);
  • środki trwałe – rozumieć należy środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym (pkt 8);
  • wartości niematerialne i prawne – wartości niematerialne i prawne w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym (pkt 9).


Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca, jako osoba bezrobotna, otrzymał dotację z Urzędu Pracy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, stanowiącą pomoc de minimis. Po rozpoczęciu działalności gospodarczej i jej rejestracji w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Wnioskodawca przeznaczył tę dotację na zakup towarów i usług, wykorzystywanych w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, nie stanowiących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakup udokumentowany został fakturami. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W art. 23 nie wymieniono jednak art. 21 ust. 1 pkt 121, który mówi o środkach stanowiących przychód zwolniony z podatku dochodowego, przyznawanych z Funduszu Pracy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Ustawodawca ustanawia zatem wyjątek w zakresie stosowania art. 23 ust. 1 pkt 56, jakim są wydatki, które pomimo sfinansowania ze środków podlegających zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, mogą być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że analiza zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje, że sfinansowane ze środków z przyznanej dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej wydatki na zakup towarów i usług niestanowiących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w prowadzonej działalności gospodarczej, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tej działalności.

Fakt sfinansowania wydatków na zakup towarów i usług ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej co do zasady nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Wnioskodawca powinien przy tym mieć na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj