Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB3.4510.44.2017.1.PS
z 10 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2017 r. (data wpływu 23 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka oprócz płatności za swoje zobowiązania za pośrednictwem rachunku bankowego dokonuje wzajemnych potrąceń w formie kompensat.

Spółka dokonuje kompensat wzajemnych należności i zobowiązań w oparciu o przepisy Kodeksu cywilnego. Potrącenie następuje w drodze wzajemnego porozumienia pomiędzy przedsiębiorcami na podstawie sporządzonego dokumentu kompensaty potwierdzonego przez obie strony. Księgowanie (rozliczenie) odbywa się na podstawie zatwierdzonego dokumentu kompensaty na kontach rozrachunkowych w systemie księgowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z rozliczaniem transakcji o wartości powyżej 15 000 zł, dokonywanym po dniu 31 grudnia 2016 r. przy zastosowaniu instytucji kompensaty wzajemnych wierzytelności, zastosowanie znajdą postanowienia art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., wyłączające możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów płatności dokonanych z naruszeniem obowiązku określonego w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku rozliczania transakcji o wartości powyżej 15 000 zł, dokonywanym po dniu 31 grudnia 2016 r. przy zastosowaniu instytucji kompensaty wzajemnych wierzytelności, nie znajdą zastosowania postanowienia art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., wyłączające możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów płatności dokonanych z naruszeniem obowiązku określonego w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm.).

W przypadku kompensaty, pomiędzy kontrahentami dochodzi do porozumienia, na mocy którego nie dochodzi do regulowania płatności, tylko do wzajemnego potrącenia i umorzenia tych wierzytelności. Kompensata ma na celu wyrównać, zaspokoić roszczenia wierzyciela. Przy czynności kompensaty nie występują żadne przepływy pieniężne - nie są realizowane płatności, do których mógłby mieć zastosowanie art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej - dalej u.s.d.g

Kwestie wzajemnych potrąceń wierzytelności, reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - dalej k.c. I tak, w przypadku, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W wyniku potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (art. 498 § 1 i 2 k.c.). Stosownie do art. 499 k.c., potrącenia dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie, które ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe. Jak stanowi art. 508 k.c. zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Jeżeli kontrahenci - będący wobec siebie zarówno dłużnikami jak i wierzycielami - podejmą decyzję o wzajemnym zaspokojeniu roszczeń w formie kompensaty, wówczas na podstawie złożonego oświadczenia i zaakceptowanego przez obie strony - obie wierzytelności zostaną umorzone. Kompensata nie będzie podlegać art. 22 u.s.d.g. dotyczącemu regulowania płatności za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy. W przypadku kompensaty nie dojdzie bowiem do przepływów pieniężnych i do regulowania płatności, tylko do wzajemnego umorzenia wierzytelności.

Art. 22 ust. 1 u.s.d.g. w stanie obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. nakłada na przedsiębiorców obowiązek regulowania płatności za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy W przypadku, gdy jednorazowa wartość transakcji przekracza równowartość 15.000 zł. Dotyczy to dokonywania lub przyjmowania płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy spełnione są jednocześnie dwa warunki:

• stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
• jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.