Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB1.4511.68.2017.2.MR
z 30 marca 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2017 r. (data wpływu 18 stycznia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 6 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej za pośrednictwem przedsiębiorstwa w Polsce – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 18 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej za pośrednictwem przedsiębiorstwa w Polsce.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, posiada numer NIP nadany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych poprzedzony kodem PL. Jest opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych. Wnioskodawca prowadzi również jednoosobową działalność gospodarczą na terenie Niemiec, jako osoba fizyczna, posiada nadany numer NIP na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych poprzedzony kodem DE. W ramach prowadzonych działalności gospodarczych zarówno na terenie Polski, jak i w Niemczech zajmuje się handlem samochodami używanymi, częściami samochodowymi oraz oponami. Na terenie Niemiec prowadzi usługi związane ze złomowaniem pojazdów. Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce chce sprzedawać części samochodowe, opony pozyskane w Niemczech, a także samochody zakupione w Niemczech. W związku z tym planuje dokonać przemieszczenia towarów z firmy działającej na terenie Niemiec do firmy prowadzonej w Polsce. Przewóz towarów będzie odbywał się transportem należącym do podatnika. Dokonując przesunięcia towarów Wnioskodawca zamierza wystawiać list przewozowy, dokumentujący przemieszczenie towarów pomiędzy firmami lub inny dokument wewnętrzny, księgowo dopuszczalny, potwierdzający przemieszczenie towarów z jednej swojej działalności prowadzonej w Niemczech do innej działalności prowadzonej w Polsce. Z dokumentu przewozowego potwierdzającego fakt przemieszczenia towarów będzie wynikać, że towary należące do podatnika, zostaną wywiezione z terytorium Niemiec i dostarczone na terytorium Polski. Dokument będzie zawierał elementy dowodu księgowego wyszczególnione w art. 21 ustawy o rachunkowości.


W uzupełnieniu wniosku podano, że:


  1. w związku z prowadzoną działalnością podatnik prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.
  2. w okresie, którego dotyczy wniosek podatnik nie będzie miał rezydencji podatkowej i nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce.
  3. Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania na terenie Niemiec. Wnioskodawca chce w przyszłości zamieszkać w Polsce, tutaj posiada znajomych i prowadzi działalność gospodarczą. W Niemczech posiada nieruchomości i rodzinę oraz prowadzi działalność gospodarczą. Dzieli swój czas pomiędzy Niemcy i Polskę, jednak w Niemczech przebywa większą cześć roku. Jest obywatelem niemieckim.
  4. Wnioskodawca posiada w Niemczech pomieszczenia, plac i biura do prowadzonej działalności gospodarczej.
  5. placówka w Niemczech działa kilka lat, jest stałym przedsięwzięciem.
  6. działalność na terenie Niemiec jest prowadzona całkowicie za pośrednictwem placówki w Niemczech,
  7. towary, o których mowa we wniosku są związane z działalnością placówki niemieckiej, są przez nią nabywane. Towary nabywane przez placówkę w Niemczech są towarem sprzedawanym przez placówkę działająca w Niemczech, jednak w związku z zapotrzebowaniem rynku na towary w Polsce podatnik zamierza je sprowadzić do Polski i sprzedawać je przez przedsiębiorstwo działające w Polsce.
  8. w sytuacji gdy towar nie zostanie sprzedany w Polsce, natomiast byłaby możliwość sprzedaży w Niemczech podatnik chciałby zwrotnie towar przekazać do placówki w Niemczech.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.


  1. Czy w związku z nabyciem towarów przez firmę działająca na terenie Niemiec, a następnie przesunięciem towaru do zakładu działającego na terenie Polski (inna nazwa) przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w Niemczech i w Polsce, można kwotę nabycia towarów za pośrednictwem firmy w Niemczech zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w przedsiębiorstwie prowadzonym na terenie Polski?
  2. Czy dowód wewnętrzny wraz z dowodem zewnętrznym, tj. kopią faktury nabycia towaru przez firmę podatnika działającą na terenie Niemiec będzie wystarczającym dokumentem dla prawidłowego ujęcia kosztów w księgach rachunkowych podatnika na terenie RP?
  3. Czy w związku z przesunięciem towaru z przedsiębiorstwa działającego na terenie Polski do przedsiębiorstwa działającego na terenie Niemiec u podatnika wystąpi przychód, określony w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?


Zdaniem Wnioskodawcy, przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą zarówno na terenie Niemiec jaki i na terenie Polski jest jednym i tym samym podmiotem.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 updof. Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki: musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, musi być należycie udokumentowany. Zdaniem Wnioskodawcy koszty związane z nabyciem towarów przez firmę na terenie Niemiec zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu przedsiębiorcy, opisany koszt nie znajduje się wśród wydatków wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Jeżeli nabyty towar zostanie przesunięty do przedsiębiorstwa działającego w Polsce będzie wydatkiem poniesionym w celu osiągnięcia przychodu w Polsce. Kopia faktury VAT otrzymanej przez podmiot działający w Niemczech razem z dowodem wewnętrznym dokumentującym przesunięcie towarów zdaniem Wnioskodawcy jest należytym udokumentowaniem wysokości poniesionego kosztu. Tak więc kosztem podatkowym może być wydatek poniesiony przez placówkę działającą na terenie Niemiec, jeżeli nabyty towar zostanie sprzedany przez przedsiębiorstwo działające w Polsce.

Za przychód z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. W związku z przesunięciem towarów przez podatnika pomiędzy swoimi zakładami nie dochodzi do zawarcia czynności prawnej z samym sobą, tak więc nie należy się podatnikowi żadna kwota z tego tytułu. W przypadku czynności z samym sobą nie można więc mówić o powstaniu przychodu u podatnika.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W stanie faktycznym wskazano, że w okresie, którego dotyczy wniosek podatnik nie będzie miał rezydencji podatkowej i nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania na terenie Niemiec. Prowadzi działalność gospodarczą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, posiada numer NIP nadany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych poprzedzony kodem PL. Jest opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych. Do zakładu, przedsiębiorstwa prowadzonego w Polsce będzie dokonywał przesunięcia towarów z Niemiec.

Na podstawie art. 3 ust. 2b pkt 3 ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Jak stanowi art. 5a pkt 22 ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie - oznacza to:


  1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
  2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,
  3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje - chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 7 ust. 1 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Według postanowień art. 7 ust. 2 umowy jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Analiza powyższych zapisów wskazuje m.in., że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji. W państwie zakładu opodatkowany jest wyłącznie dochód uzyskany z tego zakładu. Zysk podlega przypisaniu do zakładu wyłącznie wtedy, gdy wynika z działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwo za pośrednictwem zakładu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy w rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Tak więc, aby można było mówić o zakładzie przede wszystkim musi istnieć placówka, która ma charakter stały i za pośrednictwem której wykonywana powinna być działalność przedsiębiorstwa.


W myśl art. 5 ust. 2 ww. umowy, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:


  1. miejsce zarządu,
  2. filię,
  3. biuro,
  4. fabrykę,
  5. warsztat i
  6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.


Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 12 Komentarza do art. 5), ustęp ten zawiera listę, w żadnym razie niewyczerpującą przykładów miejsc działań gospodarczych, z których każdy może być uznany za zakład. Ponieważ powinny one być rozpatrywane w kontekście ogólnej definicji zawartej w ust. 1, uważa się, że Umawiające się Państwa interpretują wymienione określenia – takie jak „siedziba zarządu”, „filia”, „biuro” itd. - jako zakład tylko wtedy, gdy takie stałe placówki odpowiadają cechom zakładu wymienionym w ust. 1.


Jednocześnie wskazać należy, że w powoływanej umowie zastrzeżone zostało, że określenie „zakład” nie obejmuje:


  1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
  2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
  3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
  4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
  5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
  6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.


Jak wynika z komentarza do Modelowej Konwencji, pojęcie "zakładu" obejmuje stałą placówkę, przez którą przedsiębiorstwo prowadzi całkowicie lub częściowo swoją działalność. Definicja zawiera następujące warunki:


  • istnienie „placówki działalności gospodarczej”, tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń;
  • taka placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem trwałości;
  • prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki; oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.


Należy zaznaczyć, że każdy przypadek należy analizować oddzielnie dla potrzeb określenia czy przedsiębiorstwo posiada stałą placówkę na terytorium drugiego państwa. Trzeba mieć na względzie okoliczność, że w praktyce powinno się ocenić, czy działalność ma charakter trwały i stanowi spójność pod względem geograficznym i handlowym.

Mając na względzie zaprezentowany stan faktyczny oraz przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, że skoro – jak wynika z wniosku – działalność na terytorium Polski prowadzona jest za pomocą położonego w tym państwie zakładu, to w takim zakresie Wnioskodawca podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Podkreślić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają szczególnych zasad ustalania dochodu podatnika zagranicznego prowadzącego w Polsce działalność poprzez położony w Polsce zagraniczny zakład. To zaś oznacza, że w stosunku do takiego podatnika, w zakresie dochodów uzyskiwanych za pośrednictwem zakładu, zastosowanie znajdują analogiczne do obowiązujących podmioty krajowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.


W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:


  • zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami,
  • nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów,
  • są odpowiednio udokumentowane.


Zatem, do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca ma prawo zaliczyć wydatki na zakup towarów handlowych – przesuniętych z zakładu w Niemczech – związanych z przychodami osiągniętymi z pozarolniczej działalności gospodarczej na terenie Polski.

W związku z tym, że Wnioskodawca dla celów działalności gospodarczej prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów pytanie oznaczone we wniosku nr 2 stało się bezprzedmiotowe. Wobec tego odstąpiono od udzielenia odpowiedzi w tym zakresie.

Natomiast według art. 14 ust. 1 ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym. Zaliczenie danego przysporzenia majątkowego do przychodów podatnika uwarunkowane jest definitywnym charakterem takiego przysporzenia, czyli faktycznym i ostatecznym powiększeniem aktywów lub zmniejszeniem pasywów podatnika w wyniku uzyskania takiego przysporzenia. Skoro zatem przepływy (przesunięcia) towarów jakie dokonywane są pomiędzy zakładem Wnioskodawcy w Polsce a jego przedsiębiorstwem w Niemczech są przepływami wewnętrznymi w obrębie tego samego podmiotu i nie stanowią sprzedaży towarów, to nie generują przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy.

Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 3 jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj