Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.17.2017.1.BS
z 25 kwietnia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 marca 2017 r. (data wpływu 4 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w świetle art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane przez potrącenie (kompensatę) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w świetle art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane przez potrącenie (kompensatę).

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest podmiotem należącym do Grupy „X” (dalej: Grupa) zajmującej się produkcją wtórnych aluminiowych stopów odlewniczych. Wnioskodawca pełni funkcję spółki holdingowej świadcząc na rzecz podmiotów z Grupy usługi zarządzania, usługi IT oraz usługi księgowe. Działalność Spółki niewątpliwie spełnia warunki uznania jej za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1829, dalej: ustawa o SDG), tj. stanowi zarobkową działalność usługową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. Jednocześnie, jako spółka akcyjna, Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Prowadząc bieżącą działalność gospodarczą, Spółka często rozlicza się ze swoimi kontrahentami (w tym z podmiotami powiązanymi) w formie bezgotówkowej, dokonując potrąceń (kompensat) wzajemnych wierzytelności. Rozliczenia w tej formie dokonywane są wówczas, gdy zarówno Spółka oraz jej kontrahent pozostają wobec siebie jednocześnie w pozycji dłużnika i wierzyciela. Potrącenia dokonywane są zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380, winno być: t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459, dalej: Kodeks Cywilny, KC ), w szczególności art. 498 § 1 KC tj. dokonywane potrącenia (kompensaty) dotyczą wyłącznie wierzytelności wzajemnych, jednorodzajowych, wymagalnych, których można dochodzić przed sądem. Jeśli wierzytelności są sobie równe wówczas ich potrącenie jest zupełne, a wierzytelności umarzają się wzajemnie, jeśli natomiast wartość wierzytelności jest różna, wówczas ich potrącenie następuje do wysokości wierzytelności niższej. W konsekwencji, fizycznie regulowana jest jedynie ta część zobowiązania, która nie była objęta kompensatą, natomiast w pozostałym zakresie dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania z chwilą dokonania potrącenia (kompensaty). Dokonanie potrącenia następuje poprzez złożenie jednostronnych bądź obustronnych oświadczeń woli.

W związku z praktyką prowadzenia rozliczeń na zasadzie potrąceń (kompensat), Spółka powzięła wątpliwości co do możliwości kwalifikowania jako koszty uzyskania przychodu wydatków związanych z rozliczaniami dokonywanymi bez pośrednictwa rachunku płatniczego, w sytuacji gdy wartość kompensat przekracza kwotę 15.000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka postąpi prawidłowo zaliczając zobowiązania uregulowane poprzez potrącenie (kompensatę) do kosztów uzyskania przychodu bez względu na kwotę dokonanego rozliczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, zobowiązania uregulowane w formie potrącenia (kompensaty) będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodu bez względu na rozliczaną kwotę, o ile spełnione zostaną przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888, dalej: ustawy o CIT) a jednocześnie nie będą zachodziły okoliczności wymienione w art. 16 ust. 1 przedmiotowej ustawy. Treść art. 15d ust. 1 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania do tego typu rozliczeń bezgotówkowych.

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Oznacza to, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w katalogu w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przedmiotowy katalog z art. 16 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty, przez co wskazanie danego wydatku w ww. katalogu należy określić jako negatywną przesłankę zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu.

Jednocześnie, z dniem 1 stycznia 2017 r, wszedł w życie przepis art. 15d ust. 1 ustawy o CIT, który stanowi, że podatnicy nie mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatków w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1829, ze zm., dalej: ustawy o SDG) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Przepis ustawy podatkowej stanowi więc odesłanie do zasad rozliczeń obowiązujących wszystkich przedsiębiorców. Zgodnie bowiem z treścią znowelizowanego art. 22 ustawy o SDG dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca, jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, już literalna treść przytoczonych przepisów pozwala przyjąć, że regulowanie zobowiązań w formie potrąceń (kompensat) nie narusza obowiązku wynikającego z ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Przepis ten odnosi się bowiem do pojęcia „dokonywania lub przyjmowania płatności”. Potrącenie nie jest formą płatności, lecz inną niż zapłata formą regulowania zobowiązań pieniężnych. Zarówno zapłata, jak i potrącenie prowadzą wprawdzie do wygaśnięcia zobowiązania, jednak nie jest to wystarczającą przesłanką, aby utożsamiać te dwa pojęcia. W opinii Spółki, należy w tym miejscu pomocniczo powołać się na treść art. 59 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (t.j. Dz.U. 2015 r. poz. 613 –winno być: t.j. Dz.U. 2017 r. poz. 201 ze zm.), w której zapłatę oraz potrącenie wskazano obok siebie jako dwa odrębne zdarzenia powodujące wygaśnięcie zobowiązania podatkowego czy też na treść art. 498 § 2 KC, który stanowi, że skutkiem potrącenia jest wzajemne umorzenie wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. KC nie definiuje pojęcia umorzenia zobowiązania czy należności. Posiłkując się Słownikiem Języka Polskiego, Spółka zaznacza, że „umorzyć, umarzać” oznacza zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych, a zatem czynności dokonywania potrącenia (kompensaty) nie należy postrzegać jako formy płatności za daną transakcję. Jednocześnie, pojęcie „płatność” oznacza obowiązek regulowania zobowiązań pieniężnych w określonym terminie. Tymczasem, istotą i skutkiem potrącenia jest to, że strony transakcji fizycznie nie dokonują płatności z uwagi na wzajemność ich świadczeń. W efekcie, pomimo braku transferów środków, dochodzi do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania.

Zamiar ustawodawcy polegający na wyłączeniu potrąceń i kompensat spod dyspozycji przepisu art. 22 ustawy o SDG (a tym samym 15d ust. 1 ustawy o CIT) został potwierdzony bezpośrednio przez Ministerstwo Finansów (dalej: MF) już na etapie prac legislacyjnych nad projektem enowelizacji. Zgodnie ze stanowiskiem MF „przepis art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej odnosi się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania należności (które to ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana

w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się”. Ministerstwo podtrzymało swoje stanowisko również w oficjalnym komunikacie z dnia 13 października 2016 r. wskazując, że analizowane przepisy odwołują się do pojęcia „płatności”, a zatem obejmują wyłącznie wskazany w nich sposób regulowania zobowiązania, tj. poprzez dokonywanie zapłaty. Regulacje te nie znajdą więc zastosowania do innych form wygasania zobowiązań, które ze swojej istoty nie mają charakteru płatności i nie są związane z rachunkiem płatniczym. Z uwagi na przedstawioną argumentację, MF uznało, że formy uregulowania zobowiązań takie jak m.in. potrącenie (kompensata) nie są objęte omawianymi przepisami.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 stycznia 2017 r. Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.1044.2016.1.TS, z 22 grudnia 2016 r. Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.1058. 2016.1.JP, interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 21 listopada 2016 r. Znak: 0461-ITPB3/4510.538.2016.1.JS oraz interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 7 października 2016 r, Znak: IPPB3/4510-869/16-3/PS.

Reasumując, w opinii Wnioskodawcy, uregulowanie zobowiązania wynikającego z transakcji o wartości powyżej 15.000 zł w drodze kompensaty (potrącenia) nie będzie powodować obowiązku zastosowania nowych przepisów art. 22 ustawy o SDG oraz art. 15d ust. 1 ustawy o CIT . Tym samym, zobowiązania takie będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodu bez względu na rozliczoną kwotę, o ile spełnione będą przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a jednocześnie nie będą zachodziły okoliczności wymienione w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a,
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj