Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB1.4511.119.2017.2.KS
z 10 maja 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2017 r. (data wpływu 17 lutego 2017 r.) uzupełnionego pismem z dnia 11 kwietnia 2017 r. (data wpływu 14 kwietnia 2017 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 29 marca 2017 r., Nr 1462-IPPB1.4511.119.2017.1.KS o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacji hali magazynowej wraz z pomieszczeniem socjalnym - jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 14 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacji hali magazynowej wraz z pomieszczeniem socjalnym.


We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Wnioskodawca zamierza wybudować budynek magazynowy, wolnostojący z pomieszczeniem socjalnym (stanowiącym jedną całość z budynkiem magazynowym) z przeznaczeniem na magazynowanie materiałów BHP bezpośrednio na posadzce lub regałach magazynowych.


Budynek magazynowy wraz z pomieszczeniem socjalnym zaprojektowany jest w konstrukcji stalowej o układzie jednonawowym o rozpiętości naw 13,5 m, konstrukcja ramowa, bezprzegubowa posadowiona w stopach fundamentowych. Rozstaw ram co 6,0 m, długość hali 65,0 m.


Rzut budynku ma kształt prostokąta o wymiarach 14 m x 109 m. Zaprojektowano doświetlenie hali przez okna połaciowe w kaletnicy budynku oraz okna w ścianach zewnętrznych. Poszycie ścian zaprojektowano z płyty warstwowej o rdzeniu poliuretanowym o odporności ogniowej E 130 i dachu wykonanego z płyty warstwowej o radzeniu z wełny mineralnej. Maksymalna wysokość w najwyższym punkcie hali równa jest 7,20 m od poziomu terenu. Od strony północnej zaprojektowano budynek pomocniczy o wielkości 15 m² z przeznaczeniem na pomieszczenie socjalne wykonany w tej samej technologi co hala magazynowa.

Pomieszczenie socjalne i budynek magazynowy są ze sobą połączone ścianą działową i stanowią jedną całość, jako jeden obiekt budowlany.


Hala magazynowa wraz z budynkiem socjalnym.

  1. części trwale związane z gruntem obejmują:
    • podwaliny murowane lub żelbetowe (pod ściany osłonowe),
    • żelbetonowe stopy montowane na podlewkach betonowych (pod słupy stalowe ścian zewnętrznych).
  2. części nie związane trwale z gruntem obejmują:
    • słupy stalowe ścian zewnętrznych montowane do stóp za pomocą śrub,
    • stalowe wiązary kratowe oparte na słupach stalowych i przymocowane za pomocą śrub,
    • stalowe płatwie typu C oparte na wiązarach kratowych i przymocowane do nich przy pomocy śrub,
    • stalowe kątowniki podporowe mocowane wkrętami samogwintującymi,
    • stalowe stężenia ścian,
    • stalowe stężenia połaciowe,
    • świetliki dachowe,
    • obudowa ścian z płyty warstwowej przykręcana do słupów stalowych,
    • stalowe rygle ścienne przykręcone do słupów stalowych.

Cały obiekt składa się z części magazynowej i socjalnej.


Hala magazynowa wraz z pomieszczeniem socjalnym jako jeden obiekt budowlany zaprojektowane są z elementów stalowych przykręconych do żelbetonowych stóp montowanych na podlewkach betonowych, do których z kolei przykręcone będą obudowy ścian z płyty warstwowej. Cały obiekt posadowiony będzie na podwalinach murowanych i żelbetonowych (pod ściany osłonowe).


Hala wraz z pomieszczeniem socjalnym nie będzie trwale związana z gruntem, ponieważ istnieje możliwość demontażu zarówno części magazynowej jak i socjalnej, bez ich utraty na wartości i właściwości zdemontowanych elementów z blachy i zamontowania ich w innym miejscu.


W związku z powyższym hala wraz z pomieszczeniem socjalnym, nie jest budynkiem, który należy zakwalifikować do grupy 1 KŚT, ponieważ obiekt nie jest trwałe związany z gruntem.


Hala magazynowa wraz z pomieszczeniem socjalnym stanowią jeden obiekt i jest to jeden środek trwały, który będzie przeznaczony do działalności gospodarczej. Pomieszczenie socjalne będzie wybudowane w tej samej technologi co hala magazynowa.


Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że zamierza zakwalifikować halę magazynową wraz pomieszczeniem socjalnym nie związane trwale z gruntem do rodzaju 806 KŚT , grupa 1, rodzaj 103 tj. Budynki handlowo-usługowe, w której to grupie stawka amortyzacyjna wynosi 10% w stosunku rocznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Jak należy zastosować stawkę amortyzacyjną dla części nie związanej trwałe z gruntem zaprojektowanej hali magazynowej wraz z pomieszczeniem socjalnym?


Zdaniem Wnioskodawcy, jako wspólnik spółki jawnej, posiadający 50% udziałów w spółce zamierza zbudować obiekt magazynowy z pomieszczeniem socjalnym na cele związane z prowadzoną działalności gospodarczą.


Hala wraz z pomieszczeniem socjalnym stanowią jeden środek trwały, który w każdej chwili można zdemontować i postawić w innym miejscu, bez utraty wartości i właściwości, ponieważ nie jest trwale związana z gruntem.


Dlatego Wnioskodawca zamierza zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% w stosunku rocznym. Stawkę 10% do amortyzacji stosuje się do obiektów budowlanych nie związanych trwale z gruntem do rodzaju 806 KŚT, grupa 1, rodzaj 103 – Budynki handlowo-usługowe.


Hala magazynowa wraz pomieszczeniem socjalnym stanowiąc jeden środek trwały, zdaniem Wnioskodawcy mieszczą się w ww. rodzaju 103 i grupie 1 – 806 wg KŚT.


Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą zgodnie z art. 22 ust. 8 uznać za koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z art. 22a-22o z uwzględnieniem art. 23.


Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, do części nie związanej trwale z gruntem projektowanej hali magazynowej wraz pomieszczeniem socjalnym – stanowiących jeden środek trwały można zastosować 10% roczną stawkę amortyzacyjną zgodnie z KŚT grupa 1 rodzaj 103 tj. Budynki handlowo-usługowe.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.


Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.


Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.


Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy amortyzacji nie podlegają:

  1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
  3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
  4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
  5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.


Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.


Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 242 poz. 1622), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp. (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod poz. 08 dla środków trwałych z rodzaju 806 „kioski, budki, baraki, domki kempingowe – niezwiązane trwale z gruntem”, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10%.

Z treści wniosku wywieść m.in. należy, że Wnioskodawca zamierza wybudować budynek magazynowy, wolnostojący z pomieszczeniem socjalnym (stanowiącym jedną całość z budynkiem magazynowym). Hala magazynowa wraz z pomieszczeniem socjalnym jako jeden obiekt budowlany zaprojektowane są z elementów stalowych przykręconych do żelbetonowych stóp montowanych na podlewkach betonowych, do których z kolei przykręcone będą obudowy ścian z płyty warstwowej. Cały obiekt posadowiony będzie na podwalinach murowanych i żelbetonowych (pod ściany osłonowe). Hala wraz z pomieszczeniem socjalnym nie będzie trwale związana z gruntem, ponieważ istnieje możliwość demontażu zarówno części magazynowej jak i socjalnej, bez ich utraty na wartości i właściwości zdemontowanych elementów z blachy i zamontowania ich w innym miejscu. Hala magazynowa wraz z pomieszczeniem socjalnym stanowią jeden obiekt i jest to jeden środek trwały, który będzie przeznaczony do działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza zakwalifikować halę magazynową wraz pomieszczeniem socjalnym nie związane trwale z gruntem do rodzaju 806 KŚT, grupa 1, rodzaj 103 tj. Budynki handlowo-usługowe.

Jak wynika z przedstawionych uprzednio przepisów, podatnik dokonuje odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z powyższym wykazem dla grupy 8, rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp. stawka amortyzacji wynosi 10%.


A zatem, Wnioskodawca będzie mógł zastosować stawkę amortyzacyjną dla części nie związanej trwałe z gruntem hali magazynowej (wraz z pomieszczeniem socjalnym) w wysokości 10%, jeżeli w istocie budynek hali zostanie zaliczony do grupy 8 rodzaj 806 Klasyfikacji Środków Trwałych.


Jednakże należy zwrócić uwagę, że do grupy 8, rodzaj 806 Klasyfikacji Środków Trwałych nie należy zaliczać zadaszeń ochronnych wraz z konstrukcjami wsporczymi o powierzchni powyżej 100 m2, ujętych w podgrupie 29. W sytuacji, gdyby przedmiotowa hala magazynowa wraz z pomieszczeniem socjalnym błędnie zaliczona została do rodzaj 806 Klasyfikacji, a jej cechy wskazywałby na to, że winna być zakwalifikowana w podgrupie 29 Klasyfikacji Środków Trwałych, wówczas stawka amortyzacji wynosiłaby 2,5%.

Podkreślenia wymaga, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, że dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej klasyfikacji przez podatnika, jako że organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować powyższą halę. Podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego. Przy wydawaniu interpretacji organ oparł się na podanym przez Pan grupowaniu KŚT, do którego zaliczono przedmiotową halę.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj