Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-1.4510.30.2017.1.NL
z 10 maja 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 lutego 2017 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej 28 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przy użyciu karty paliwowej na zakup paliwa do samochodu wydzierżawionego przez Spółkę przedstawicielowi handlowemu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2017 r. wpłynął do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przy użyciu karty paliwowej na zakup paliwa do samochodu wydzierżawionego przez Spółkę przedstawicielowi handlowemu.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych - wspólnikiem spółki komandytowej (dalej: „Spółka”).

Przedmiotem działalności Spółki jest działalność produkcyjno-handlowa. Spółka zawarła umowę współpracy z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w Czechach na pełnienie funkcji przedstawiciela handlowego, który zbiera zamówienia od klientów z Czech i Słowacji, a następnie przesyła je do Spółki. W celu prawidłowej realizacji usług Spółka przekazuje przedstawicielowi handlowemu, na podstawie umowy dzierżawy samochód, za który przedstawiciel płaci czynsz miesięczny. W umowie dzierżawy samochodu zawarte jest postanowienie, zgodnie z którym koszty bieżącej eksploatacji samochodu, w tym w szczególności koszty paliwa, pokrywa przedstawiciel handlowy, a następnie refakturuje te koszty na Spółkę. W konsekwencji koszty bieżącej eksploatacji samochodu obciążają Spółkę.

Zgodnie z umową, przedstawiciel handlowy używa samochodu w celach związanych z wykonaniem umowy współpracy i jest zobowiązany do przedstawiania w okresach miesięcznych pisemnych rozliczeń przebiegu pojazdu oraz zakupionego paliwa z wyszczególnieniem następujących danych: daty podróży, ścisłego opisu przebytej trasy, uwzględniającego wszystkie odwiedzone miejsca, przebiegu pojazdu przed rozpoczęciem i zakończeniem podróży, liczby przejechanych kilometrów, daty i miejsca zakupu, ilości i ceny paliwa, podpisanych przez przedstawiciela handlowego.

Spółka rozważa również wydanie przedstawicielowi handlowemu karty paliwowej na tankowanie wydzierżawionego samochodu. W umowie dzierżawy strony uregulują kwestie korzystania przez Przedstawiciela handlowego z karty paliwowej. Karta ta będzie umożliwiać Przedstawicielowi handlowemu dokonywanie na stacjach benzynowych bezgotówkowych zakupów paliw. Spółka, zgodnie z umową z koncernem paliwowym, będzie otrzymywać fakturę za zatankowane przez przedstawiciela handlowego paliwo.

Niezależnie od tego w jakiej z wyżej wymienionych form dokonywana będzie zapłata za paliwo, samochód będzie używany w celach związanych z wykonywaniem umowy, a przedstawiciel obowiązany będzie do sporządzania rozliczeń przebiegu pojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki na paliwo nabyte z wykorzystaniem karty paliwowej - wynikające z faktur wystawionych na Spółkę przez koncern paliwowy, a dotyczące samochodu wydzierżawionego Przedstawicielowi handlowemu będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki)? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki o których mowa we wniosku, stanowią koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy, bowiem obowiązek ich ponoszenia wynika z umowy zawartej z przedstawicielem handlowym. Omawiane koszty ponoszone są w celu osiągnięcia przychodów. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Co za tym idzie, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, a właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

  • przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
  • potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

W związku z tym, że zarówno wydatki, jak i przychody wynikające z umowy dzierżawy nie mogą być rozpatrywane w oderwaniu od szerszego aspektu, czyli od ścisłej zależności pomiędzy kwestią używania pojazdów spółki od ogólniejszego celu i efektu współpracy stron umowy przejawiającego się w uzyskiwaniu przez spółkę przychodów ze sprzedaży swoich produktów.

W przypadku korzystania przez przedstawiciela handlowego z karty paliwowej, wydatki z tytułu zakupu paliwa będą udokumentowane fakturami wystawionymi przez koncern paliwowy na Spółkę. Wydatki te zostaną poniesione w celu uzyskania przychodu - przychodem tym będzie przychód z tytułu sprzedaży towarów przez przedstawiciela handlowego, do realizacji którego Przedstawiciel wykorzystuje wydzierżawiany samochód.

Wskazać należy, iż paliwo jest jednym z elementów realizacji przez Przedstawiciela handlowego umowy na rzecz Spółki, jest środkiem do realizacji tej umowy. Paliwo tankowane jest do samochodów, stanowiących własność Spółki będących narzędziem wykorzystywanym w działalności gospodarczej. Wydzierżawiany przez przedstawiciela handlowego samochód, wykorzystywany jest do realizacji umowy o współpracy, na podstawie której przedstawicieli świadczą usługi na rzecz Spółki.

W konsekwencji, należności wynikające z faktur wystawionych na Spółkę przez koncern, dokumentujące dostawy paliwa zakupionego w danym okresie rozliczeniowym będą dla Wnioskodawcy (wspólnika spółki osobowej) kosztem uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy CIT (proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki).

Potwierdza to m.in. postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanego przez Podkarpacki Urząd Skarbowy z 29 grudnia 2005 r., Znak: PUS.I/423/69/05 w której wskazano, że „Koszty bieżącej eksploatacji (paliwo, bieżące naprawy, przeglądy gwarancyjne, ubezpieczenie) samochodów wydzierżawianych przedstawicielom handlowym należy uznać za koszt uzyskania przychodów. W analizowanym bowiem przypadku spółka, w ramach swobody umów w obrocie cywilnoprawnym, w umowach zawartych z przedstawicielami handlowymi zobowiązała się do ponoszenia wydatków związanych z bieżącym utrzymaniem wydzierżawionych samochodów, których wykorzystywanie związane jest z działalnością spółki. Wydatki, o których mowa, ponoszone są w celu uzyskania przychodów w spółce i nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym wydatki te stanowić będą koszt uzyskania przychodów spółki, pod warunkiem prawidłowego ich udokumentowania.”

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał również interpretacje indywidualne wydane przez:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych różnicują przy tym zasady ujmowania kosztów dla celów podatkowych. W oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wprowadził kategorie: kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami i innych niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. kosztów pośrednich), odrębnie regulując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Te pierwsze dają się powiązać z konkretnie określonym przychodem, jaki osiągnął podatnik, natomiast te drugie wiążą się z całokształtem działalności prowadzonej przez podatnika i ogólnie określonymi przychodami osiąganymi z tytułu prowadzenia tej działalności.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości wynikającą z art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ww. ustawy można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych. Tym samym – wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy – obowiązek poniesienia przez Spółkę określonych wydatków na podstawie zawartej z przedstawicielem handlowym umowy nie przesądza automatycznie o możliwości ujęcia danego kosztu w rachunku podatkowym Spółki.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym uznając, iż zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Warunkiem niezbędnym ich kwalifikacji jest oczywiście wykazanie, że między tymi wydatkami a zamierzonym przychodem istnieje związek przyczynowy w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienia Spółka oczekiwała zwiększenia swoich przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Skutkiem tego konieczne jest udokumentowanie, także w razie nie uzyskania przychodu w następstwie poniesienia tych wydatków, że były one – obiektywnie rzecz ujmując – racjonalne co do zasady i co do wysokości.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych - wspólnikiem spółki komandytowej. Przedmiotem działalności Spółki jest działalność produkcyjno-handlowa. Spółka zawarła umowę współpracy z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w Czechach na pełnienie funkcji przedstawiciela handlowego, który zbiera zamówienia od klientów z Czech i Słowacji, a następnie przesyła je do Spółki. W celu prawidłowej realizacji usług Spółka przekazuje przedstawicielowi handlowemu, na podstawie umowy dzierżawy samochód, za który przedstawiciel płaci czynsz miesięczny. W umowie dzierżawy samochodu zawarte jest postanowienie, zgodnie z którym koszty bieżącej eksploatacji samochodu, w tym w szczególności koszty paliwa, pokrywa przedstawiciel handlowy, a następnie refakturuje te koszty na Spółkę. W konsekwencji koszty bieżącej eksploatacji samochodu obciążają Spółkę. Zgodnie z umową, przedstawiciel handlowy używa samochodu w celach związanych z wykonaniem umowy współpracy i jest zobowiązany do przedstawiania w okresach miesięcznych pisemnych rozliczeń przebiegu pojazdu oraz zakupionego paliwa z wyszczególnieniem następujących danych: daty podróży, ścisłego opisu przebytej trasy, uwzględniającego wszystkie odwiedzone miejsca, przebiegu pojazdu przed rozpoczęciem i zakończeniem podróży, liczby przejechanych kilometrów, daty i miejsca zakupu, ilości i ceny paliwa, podpisanych przez przedstawiciela handlowego. Spółka rozważa również wydanie przedstawicielowi handlowemu karty paliwowej na tankowanie wydzierżawionego samochodu. W umowie dzierżawy strony uregulują kwestie korzystania przez Przedstawiciela handlowego z karty paliwowej. Karta ta będzie umożliwiać Przedstawicielowi handlowemu dokonywanie na stacjach benzynowych bezgotówkowych zakupów paliw. Spółka, zgodnie z umową z koncernem paliwowym, będzie otrzymywać fakturę za zatankowane przez przedstawiciela handlowego paliwo. Niezależnie od tego w jakiej z wyżej wymienionych form dokonywana będzie zapłata za paliwo, samochód będzie używany w celach związanych z wykonywaniem umowy, a przedstawiciel obowiązany będzie do sporządzania rozliczeń przebiegu pojazdu.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane regulacje prawne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznać należy, że jeżeli w istocie wydatki poniesione na zakup paliwa z wykorzystaniem karty paliwowej - wynikające z faktur wystawionych na Spółkę przez koncern paliwowy, a dotyczące samochodu wydzierżawionego Przedstawicielowi handlowemu, zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów to wydatki te mogą zostać uznane przez Wnioskodawcę za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, proporcjonalnie do posiadanego przez niego prawa do udziału w zyskach spółki komandytowej stosownie do art. 5 ust. 1 i 2 ww. ustawy. Zgodnie bowiem z tym przepisem, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Jednocześnie wskazać należy, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża podatnika.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a,
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj