Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.3.2017.1.DR
z 27 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2017 r. (data wpływu 9 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przed rozpoczęciem wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej, związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu adwokata – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przed rozpoczęciem wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej, związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu adwokata.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Po ukończeniu studiów prawniczych w 2001 r. Wnioskodawczyni dwukrotnie prowadziła działalność gospodarczą. Pierwsza z nich - Agencja Konsultingowa - była zarejestrowana w okresie od października 2002 r. do czerwca 2006 r., następna - Kancelaria Prawna - była zarejestrowana w okresie marca 2009 r. do czerwca 2011 r. Z działalności Wnioskodawczyni uzyskiwała przychody, rozliczała się na zasadach ogólnych, prowadziła podatkową księgę przychodów i rozchodów, była płatnikiem VAT. Konieczność wyrejestrowania działalności z CEIDG wynikała z faktu, że w czerwcu 2011 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła pracę w Urzędzie Miasta, gdzie objęła stanowisko jako urzędnik służby cywilnej, w związku z czym obejmował ją zakaz prowadzenia własnej działalności gospodarczej na podstawie ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.). W ramach firmy Wnioskodawczyni świadczyła m.in. usługi doradztwa prawnego dla osób fizycznych i firm. Spotykała się z klientami, sporządzała dla nich pisma procesowe, pozwy, wnioski i odwołania. Udzielała porad prawnych. Nie mogła jednak reprezentować ich przed sądem w charakterze profesjonalnego pełnomocnika. Aby zwiększyć swoje dochody, pozyskać nowych klientów, rozszerzyć zakres oferowanych usług oraz mieć uprawnienia do występowania przed sądem jako profesjonalny pełnomocnik (adwokat), w dniu 24 września 2011 r. przystąpiła do egzaminu konkursowego, który zdała z wynikiem pozytywnym. Było to konieczne, z uwagi na art. 65 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze, który stanowi, że „na listę adwokatów może być wpisany ten, kto ukończył wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskał tytuł magistra, odbył w Rzeczypospolitej Polskiej aplikację adwokacką i złożył egzamin adwokacki".

Za udział w egzaminie konkursowym, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 września 2009 r. w sprawie wysokości, opłaty za egzamin wstępny na aplikację adwokacką (Dz.U. Nr 149, poz. 1206 ze zm.) uiściła opłatę w kwocie 693 zł. W listopadzie 2011 r. uchwałą Okręgowej Rady Adwokackiej Wnioskodawczyni została wpisana na listę aplikantów adwokackich Izby Adwokackiej.

Zgodnie z art. 76b Prawa o adwokaturze, aplikacja adwokacka jest odpłatna. Szkolenie aplikantów adwokackich pokrywane jest z opłat wnoszonych przez aplikantów do właściwej okręgowej rady adwokackiej. Wysokość opłaty rocznej określa Minister Sprawiedliwości w drodze rozporządzenia. Podstawę prawną ponoszenia opłat za aplikację adwokacką stanowiły odpowiednio: rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 6 grudnia 2005 r. w sprawie wysokości opłaty rocznej za aplikację adwokacką (Dz. U. Nr 244, poz. 2068 ze zm.), rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 grudnia 2008 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wysokości opłaty rocznej za aplikację adwokacką (Dz. U. Nr 228, poz. 1519), rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 września 2013 r. w sprawie wysokości opłaty rocznej za aplikację adwokacką (Dz. U. poz. 1114 ze zm.).

Stosownie do art. 80 Prawa o adwokaturze „aplikanci adwokaccy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godności zawodu, bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych". Natomiast § 65 Kodeksu Etyki Adwokackiej stanowi, że „zawinione niepłacenie składki korporacyjnej stanowi poważne naruszenie zasad etyki zawodowej”. Zgodnie z uchwałami Okręgowej Rady Adwokackiej aplikanci w czasie odbywania aplikacji obowiązani są uiszczać składki na potrzeby samorządu adwokackiego oraz opłacić koszt wydania legitymacji aplikanta adwokackiego.

W dniach od 15 marca do 18 marca 2016 r. Wnioskodawczyni przystąpiła do końcowego egzaminu adwokackiego, z którego otrzymała pozytywny wynik. Po złożeniu ślubowania adwokackiego, od 13 lipca 2016 r. rozpoczęła prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej - Kancelaria Adwokacka. Przedmiotem działalności firmy jest działalność prawnicza (69.10.Z).

W okresie aplikacji Wnioskodawczyni poniosła następujące obowiązkowe wydatki związane z uzyskaniem uprawnień zawodowych adwokata, bez uiszczenia których nie mogłaby wykonywać zawodu adwokata:

1. opłata za udział w egzaminie konkursowym na aplikację adwokacką - w wysokości 693 zł (2011 r.),
2. opłata za wydanie legitymacji aplikanta - w wysokości 90 zł (2012 r.),
3. opłaty roczne za 4 lata aplikacji - łącznie 19.142 zł (2012 r. - 2015 r.),
4. obowiązkowe comiesięczne składki członkowskie aplikantów adwokackich - łącznie 2.700 zł (2012 r. – 2015 r.),
5. opłata za egzamin adwokacki - w wysokości 1.480 zł (2016 r.),
6. opłata za wpis na listę adwokatów - w wysokości 200 zł (2016 r.),
7. opłata za legitymację adwokacką - w wysokości 90 zł (2016 r.).

Poniesione wydatki udokumentowane są potwierdzeniami wykonania przelewów lub potwierdzeniami dokonania przekazów pocztowych.

Wszystkie ww. wydatki Wnioskodawczyni chciałby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów i zaksięgować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki poniesione przeze mnie w okresie pomiędzy zamknięciem jednej pozarolniczej działalności gospodarczej (kancelaria prawna), a przed rozpoczęciem drugiej działalności gospodarczej (kancelaria adwokacka) poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów związanego z udzielaniem porad prawnych, a dotyczące uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu adwokata, warunkujących wykonywanie działalności gospodarczej w formie kancelarii adwokackiej, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tejże działalności gospodarczej?
2. Czy wydatki z okresu pomiędzy wyrejestrowaniem działalności gospodarczej (kancelaria prawna) a rozpoczęciem kolejnej działalności gospodarczej (kancelaria adwokacka), poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów związanego z udzielaniem porad prawnych, a dotyczące uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu adwokata mogę zaksięgować w roku rozpoczęcia prowadzenia kancelarii adwokackiej (2016 r.) jak i w latach kolejnych (2017 r. i następne)?

Zdaniem Wnioskodawczyni - zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, takie jak opłaty za udział w egzaminie konkursowym na aplikację radcowską, opłata za wpis na listę aplikantów radcowskich, opłaty roczne za aplikację radcowską, składki członkowskie z tytułu uczestnictwa w samorządzie radcowskim, opłata za egzamin radcowski oraz opłata za wpis na listę radców prawnych nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Konieczne jest również wykazanie związku przyczynowego między poniesionymi wydatkami, a celem jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest pozarolniczą działalność gospodarcza.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Dla stwierdzenia, czy wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, istotnym jest ustalenie:

• czy takie wydatki związane są z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, zdobywaniem wiedzy i umiejętności, które są potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej i które mają z nią związek,
• czy takie wydatki służą tylko podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia niezwiązanego z działalnością, a więc, które co do zasady mają charakter osobisty.

Zatem, za uzasadnione racjonalnie i gospodarczo koszty, których poniesienie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów ze źródła jakim jest działalność gospodarcza, uznać należy takie wydatki na kształcenie, które pozwolą Wnioskodawczyni nabyć umiejętności i wiedzę niezbędną w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Wydatki związane z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu adwokata, nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto należy zwrócić uwagę, że poniesione wydatki w postaci opłaty za egzamin konkursowy na aplikację, opłaty za szkolenie na aplikacji, składek na samorząd adwokacki, opłaty za egzamin adwokacki, opłaty za wpis na listę adwokatów, opłaty za wydanie legitymacji są wydatkami, których nie da się uniknąć przed rozpoczęciem wykonywania zawodu adwokata.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Prawa o adwokaturze, kancelarię adwokacką może prowadzić jedynie adwokat. Zgodnie z art. 65 ww. ustawy, na listę adwokatów może być wpisany ten, kto odbył w Rzeczypospolitej Rolskiej aplikację adwokacką i złożył egzamin adwokacki. Normy powyższej ustawy przesądzają o tym, że odbycie aplikacji adwokackiej i złożenie egzaminu adwokackiego jest zasadniczą drogą dojścia do zawodu adwokata i uzyskania prawa do prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie. Co do zasady - nie można uzyskać prawa do wykonywania zawodu adwokata bez uprzedniego kilkuletniego przygotowania prowadzonego przez samorząd adwokacki. Cykl dochodzenia do tego zawodu i sposób jego finansowania został ściśle unormowany. Zgodnie z art. 76 i 77 Prawa o adwokaturze, w toku aplikacji, aplikanci zdobywają teoretyczną wiedzę na szkoleniach, a także odbywają praktykę w kancelarii adwokatów - patronów, a także przed sądami, organami ścigania, organami państwowymi, samorządowymi i innymi instytucjami. Przepisy prawa o adwokaturze i rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy jasno wskazują, że ciężar finansowania szkolenia spoczywa na osobach ubiegających się o prawo do wykonywania zawodu. Zatem, zgodnie z wolą ustawodawcy, złożenie egzaminu konkursowego na aplikację, odbycie aplikacji i wreszcie złożenie egzaminu adwokackiego, a także koszty z tym związane, są konieczne aby uzyskać uprawnienia zawodowe adwokata.

Tożsame stanowisko w analogicznej sprawie zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, który w wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Po 896/12 stwierdził, że: "charakter odbytej przez skarżącego aplikacji radcowskiej, będącej specjalistycznym szkoleniem zawodowym, przygotowującym do wykonywania zawodu radcy prawnego i stanowiącym ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych oraz możliwości podjęcia działalności w formie kancelarii radcy prawnego, przemawia za uznaniem tychże wydatków za racjonalne i uzasadnione gospodarczo, których poniesienie nie tylko może przyczynić się do osiągnięcia przychodów z planowanej działalności, ale jest wręcz nieuniknione dla ich osiągnięcia".

Brak uprawnień adwokata uniemożliwia założenie działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu pomocy prawnej w formie kancelarii adwokackiej. W konsekwencji wszelkie wydatki poniesione w celu uzyskania uprawnień zawodowych adwokata należy uznać za koszty poniesione w celu uzyskania przychodu z działalności prowadzonej w formie kancelarii adwokackiej.

Z tych względów poniesione w trakcie aplikacji i po jej zakończeniu koszty należy uznać za koszty uzyskania przychodu. W tożsamym stanie faktycznym podobne stanowisko zajął już Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2012 r. o sygn. IPTPB1/415-227/111-2/ASZ, w której stwierdził, że "prawidłowo udokumentowane wydatki poniesione w związku z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, jako niezbędne do rozpoczęcia, a następnie do prowadzenia działalności gospodarczej, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w tejże działalności".

Reasumując, mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, iż prawidłowo udokumentowane wydatki poniesione w związku z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, jako niezbędne do rozpoczęcia, a następnie do prowadzenia działalności gospodarczej, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w tejże działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Przez pojęcie „zachować” należy rozumieć „dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza „uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę”. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych w formie studiów podyplomowych nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Konieczne jest również wykazanie związku przyczynowego między poniesionymi wydatkami, a celem jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo -skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Dla stwierdzenia, czy wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu adwokata, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, istotne jest ustalenie, czy:

• wydatki związane są z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, zdobywaniem wiedzy i umiejętności, które są potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej i które mają z nią związek,
• wydatki służą tylko podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia nie związanego z działalnością, a więc które co do zasady mają charakter osobisty.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą w okresie od października 2002 r. do czerwca 2006 r., a następnie od marca 2009 r. do czerwca 2011 r. Od czerwca 2011 r. rozpoczęła pracę jako urzędnik służby cywilnej w Urzędzie Miasta, co uniemożliwiało dalsze prowadzenie działalności gospodarczej. W dniu 24 września 2011 r. Wnioskodawczyni przystąpiła do egzaminu, zakończonego wynikiem pozytywnym. W związku z tym w listopadzie 2011 r. została wpisana na listę aplikantów adwokackich. W dniach od 15 marca do 18 marca 2016 r. Wnioskodawczyni przystąpiła do końcowego egzaminu adwokackiego, zakończonego wynikiem pozytywnym. W dniu 13 lipca 2016 r. rozpoczęła prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej – kancelarii adwokackiej. Przedmiotem działalności jest działalność prawnicza (69.10.Z).

W okresie aplikacji Wnioskodawczyni poniosła następujące obowiązkowe wydatki związane z uzyskaniem uprawnień zawodowych adwokata, bez uiszczenia których nie mogłaby wykonywać zawodu adwokata:

1. opłata za udział w egzaminie konkursowym na aplikację adwokacką - w wysokości 693 zł (2011 r.),
2. opłata za wydanie legitymacji aplikanta - w wysokości 90 zł (2012 r.),
3. opłaty roczne za 4 lata aplikacji - łącznie 19.142 zł (2012 r. - 2015 r.),
4. obowiązkowe comiesięczne składki członkowskie aplikantów adwokackich - łącznie 2.700 zł (2012 r. – 2015 r.),
5. opłata za egzamin adwokacki - w wysokości 1.480 zł (2016 r.),
6. opłata za wpis na listę adwokatów - w wysokości 200 zł (2016 r.),
7. opłata za legitymację adwokacką - w wysokości 90 zł (2016 r.).

Poniesione wydatki udokumentowane są potwierdzeniami wykonania przelewów lub potwierdzeniami dokonania przekazów pocztowych. Wszystkie ww. wydatki Wnioskodawczyni chciałby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów i zaksięgować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Zauważyć należy, że Wnioskodawczyni poniosła przedmiotowe wydatki związane z aplikacją adwokacką oraz ze zdobyciem uprawnień do wykonywania zawodu adwokata przed rozpoczęciem działalności gospodarczej.

Odnosząc do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego zaprezentowaną uprzednio wykładnię przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że przy kwalifikowaniu do kosztów podatkowych poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków związanych ze zdobyciem uprawnień adwokata należy brać po uwagę przeznaczenie tego wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się tego wydatku do osiągnięcia przychodu Wnioskodawczyni. Na tym etapie, celowość wydatku w żaden sposób nie odnosi się do działalności gospodarczej, która została podjęta dopiero po uzyskaniu uprawnień do wykonywania zawodu. Zdobycie uprawnień umożliwia otwarcie kancelarii i uzyskiwanie przychodów z tego źródła, jednakże nie sposób zgodzić się, że powyższy wydatek spełniał kryterium celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, celem ponoszenia wskazanych we wniosku wydatków było zdobycie wiedzy i umiejętności Wnioskodawczyni oraz należyte przygotowanie do zawodu adwokata, a nie osiągnięcie przychodów z konkretnego źródła, jakim jest działalność gospodarcza.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że pomimo iż Wnioskodawczyni przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej (w formie kancelarii adwokackiej), poniosła wydatki związane aplikacją adwokacką, to nie może ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro wydatki zostały poniesione przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, to ze względu na ich charakter, brak jest związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy ich poniesieniem, a uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej w późniejszym okresie. Wydatki, których dotyczy niniejszy wniosek, poniesione przez Wnioskodawczynię przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wydatki te mają bowiem charakter osobisty i są związane w swojej istocie z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu adwokata. Celem poniesienia tego rodzaju wydatków było więc zdobycie nowych uprawnień, a nie osiągnięcie przychodów z konkretnego źródła, jakim jest działalność gospodarcza, które to źródło w okresie ponoszenia ww. wydatku jeszcze nie istniało.

W konsekwencji, wskazane we wniosku wydatki związane z odbyciem aplikacji adwokackiej, poniesione przez Wnioskodawczynię przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, należy zaliczyć do wydatków o charakterze osobistym, związanych z podnoszeniem ogólnego poziomu umiejętności prawniczych, czy też zdobywaniu nowych uprawnień.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Dodatkowo, tutejszy Organ zaznacza, że Minister Rozwoju i Finansów interpretacją z dnia 13 października 2016 r., Nr DD9.8220.2.204.2016.JPQ, zmienił interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 5 stycznia 2012 r. nr IPTPB1/415-227/11-2/ASZ, gdyż stwierdził jej nieprawidłowość.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.