Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.28.2017.1.SO
z 26 maja 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2017 r. (data wpływu 10 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania odpowiednich stawek amortyzacyjnych (w tym stawek podwyższonych) dla elementów elektrowni wiatrowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 10 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania odpowiednich stawek amortyzacyjnych (w tym stawek podwyższonych) dla elementów elektrowni wiatrowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Spółka została utworzona w celu realizacji budowy Elektrowni Wiatrowej. Spółka podpisała umowy dzierżaw gruntu na okres 25 lat.


W wyniku realizacji inwestycji wyodrębniono następujące środki trwałe: zespoły wiatrowo-elektryczne, wieże, fundamenty, radiolinię, drogi dojazdowe, okablowanie, system alarmowy.


Zespół elektryczno-wiatrowy (turbina), składający się z m.in. łopat z układem sterowania, przekładni, generatora prądu zmiennego z układem sterowania, układu obrotu gondoli, transformatora mocy, rozdzielni prądu zmiennego, układów i systemów wspomagających, szaf sterowniczo-kontrolnych z oprzyrządowaniem, instalacji elektrycznych i oświetleniowych, gondoli stanowiącej obudowę wspólną dla wszystkich zespołów zamontowanych wewnątrz.

Elektrownia wiatrowa jest skonstruowana w ten sposób, iż wieża jest w sposób trwały przymocowana do fundamentu, który jest trwale związany z gruntem. Wieża jest stalowa, w kształcie rury i na niej umiejscowione jest urządzenie przekształcające energię wiatru w energię elektryczną, tj. turbina wiatrowa. Głównym elementem turbiny wiatrowej jest wirnik, dzięki któremu jest dokonywana konwersja energii wiatru na energię mechaniczną, która następnie przekształcana jest za pomocą generatora w energię elektryczną.

Spółka zakwalifikowała turbinę według Klasyfikacji Środków Trwałych, jako zespół wiatrowo-elektryczny (rodzaj 346 KŚT) i zastosowała dla niego – wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych – stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Turbiny amortyzowane są przez Spółkę metodą degresywną, przy zastosowaniu współczynnika 2,0. Stawka amortyzacyjna w tym przypadku wynosi 14%.

Wieżę i fundament Spółka potraktowała natomiast, jako budowle zgrupowane w KŚT w grupie budowli napędzanych wiatrem (rodzaj 201 KŚT) i amortyzuje metodą liniową wg stawki 4,5%.


Radiolinię Wnioskodawca potraktował jako pozostałe urządzenia tele- i radiotechniczne (rodzaj 629 KŚT) i zastosował dla niego – wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych – stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. Urządzenia amortyzowane są przez Wnioskodawcę metodą degresywną, przy zastosowaniu współczynnika 2,0. Stawka amortyzacyjna w tym przypadku wynosi 20%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


  1. Czy – w odniesieniu do turbiny wiatrowej – Spółka ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną i zastosować 7% stawkę amortyzacyjną, właściwą dla środka trwałego zgrupowanego jako zespół elektryczno-wiatrowy (rodzaj 346 KŚT), podwyższoną o współczynnik równy 2,0, tj. w rezultacie 14% stawkę amortyzacyjną?
  2. Czy – w odniesieniu do radiolinii – Wnioskodawca ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną i zastosować 10% stawkę amortyzacyjną, właściwą dla środka trwałego zgrupowanego jako pozostałe urządzenia dla radiofonii, telewizji i telekomunikacji (rodzaj 629 KŚT), podwyższoną o współczynnik równy 2,0, tj. w rezultacie 20% stawkę amortyzacyjną?
  3. Czy – w odniesieniu do fundamentów i wieży – Spółka ma prawo przyjąć liniową metodę amortyzacji i zastosować 4,5% stawkę amortyzacyjną z Wykazu stawek amortyzacyjnych, właściwą dla budowli elektrowni napędzanych wiatrem (sklasyfikowanych pod rodzajem 201 KŚT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do amortyzacji:


  1. turbiny wg metody degresywnej – przy zastosowaniu 7% stawki amortyzacyjnej z Wykazu stawek amortyzacyjnych, właściwej dla środków trwałych sklasyfikowanych w KŚT w grupie 3, pod rodzajem 346, podwyższonej o współczynnik 2,0 – stosując stawkę 14%;
  2. radiolinii wg metody degresywnej – przy zastosowaniu 10% stawki amortyzacyjnej z Wykazu stawek amortyzacyjnych, właściwej dla środków trwałych sklasyfikowanych w KŚT w grupie 6, pod rodzajem 629, podwyższonej o współczynnik 2,0 – stosując stawkę 20%;
  3. fundamentu i wieży wg metody liniowej przy zastosowaniu 4,5% stawki amortyzacyjnej z Wykazu stawek amortyzacyjnych, właściwej dla środków trwałych sklasyfikowanych w KŚT w grupie 2, pod rodzajem 201.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.; dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


Tak więc, aby dany składnik majtku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

  1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  2. być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  3. przewidywany jego okres używania musi być dłuższy niż rok,
  4. winien być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przepis art. 16i ust. 1 updop stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.


W myśl art. 16k ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Przy stosowaniu metody degresywnej, w pierwszych latach odpisy amortyzacyjne są wyższe (przy amortyzacji liniowej odpisy są równo rozłożone w czasie). W metodzie degresywnej odpisy amortyzacyjne maleją wraz ze „starzeniem się” eksploatowanego obiektu. W konsekwencji następuje skrócenie okresu amortyzowania obiektów majątku trwałego i jednocześnie wyraźne zróżnicowanie obciążeń z tego tytułu w kolejnych latach użytkowania tych obiektów. Wynika z tego, że metoda amortyzacji przyspieszonej jest szczególnie korzystna w odniesieniu do obiektów majątku trwałego podatnych na „starzenie się” technologiczne, a więc obiektów, których wytwarzanie charakteryzuje się szybkim postępem technicznym. Polega ona na tym, że maszyny i urządzenia zaliczone m.in. do grupy 3 Klasyfikacji mogą być amortyzowane w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Przy czym począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji będzie niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych tzw. „metodą liniową”.

Jednocześnie, stosownie do art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 161 i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.


Zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.


Wnioskodawca dokonał właściwej klasyfikacji środków trwałych w oparciu o Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10.12.2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 242, poz. 1622 – rozporządzenie obowiązujące w dniu dokonywania klasyfikacji przez Wnioskodawcę).


Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że dla obiektów tworzących elektrownię wiatrową, zaklasyfikowanych przez Wnioskodawcę do odpowiednich grup środków trwałych właściwe są następujące stawki amortyzacyjne zawarte w Wykazie stawek amortyzacyjnych:

  • zespół elektryczno-wiatrowy - rodzaj 346 KŚT - stawka amortyzacyjna 7%
  • w odniesieniu do radiolinii - rodzaj 629 KŚT - stawka amortyzacyjna 10%
  • w odniesieniu do fundamentów i wieży - rodzaj 201 KŚT - liniową metodę amortyzacji i zastosować 4,5% stawkę amortyzacyjną

Zgodnie zatem z powyższym:

  • dla części elektrowni wiatrowej, (tj. zespołu elektryczno-wiatrowego) przy zastosowaniu tzw. „metody degresywnej” można stosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 14%,
  • dla radiolinii przy zastosowaniu tzw. „metody degresywnej” można stosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 20%,
  • natomiast do fundamentów i wieży można stosować stawkę amortyzacyjną przy zastosowaniu tzw. „metody liniowej” w wysokości 4,5%.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj