2017.05.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB1-1.4511.105.2017.2.KS
z 25 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2017 r. (data wpływu 28 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

zaliczenia lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych – jest prawidłowe,
możliwości zastosowania do lokalu mieszkalnego indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

zaliczenia lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
możliwości zastosowania do lokalu mieszkalnego indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 26 kwietnia 2017 r. nr 3063-ILPB1-1.4511.105.2017.1.KS Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 26 kwietnia 2017 r., skutecznie doręczono w dniu 28 kwietnia 2017 r., natomiast w dniu 4 maja 2017 r. wpłynęło do tut. Organu pismo Wnioskodawcy stanowiące uzupełnienie wniosku (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 2 maja 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (usługi stomatologiczne) opodatkowaną na zasadach ogólnych przy zastosowaniu jednolitej stawki podatku. Nie jest płatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim (wspólność majątkowa), przy czym żona także prowadzi swoją jednoosobową działalność gospodarczą.

W niedalekiej przyszłości Zainteresowany planuje zakup nowego mieszkania, w miejscowości dotychczasowego zamieszkania, od dewelopera, w stanie deweloperskim.

Po podstawowym wykończeniu lokalu mieszkalnego, Wnioskodawca planuje mieszkać w nim nie dłużej niż 12 miesięcy.

Po zgromadzeniu wystarczającej ilości środków finansowych i wyprowadzeniu się z przedmiotowego mieszkania, Wnioskodawca planuje jego ulepszenie, poprzez znaczne podwyższenie standardu, dostosowując go na potrzeby najmu krótkoterminowego, przeznaczając na nie (ulepszenie) nie mniej niż 30% wartości początkowej lokalu mieszkalnego sprzed ulepszenia.

Po dokonaniu ulepszenia Zainteresowany zamierza rozszerzyć dotychczasową działalność gospodarczą, wprowadzić ten lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych firmy i wynajmować go osobom trzecim w celu krótkotrwałego zamieszkania (zakwaterowanie w celach turystyczno-rekreacyjnych).

Nie będzie to jednak hotel (nie będzie oferowane wyżywienie, sprzątanie, nie będzie recepcji czy restauracji) a jedynie pojedyncze, w pełni wyposażone mieszkanie z częścią sypialnianą, wypoczynkową, aneksem kuchennym i łazienką do krótkiego zakwaterowania (PKWiU 55.20).

Lokal zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, za zgodą współmałżonki.

Tym samym zgoda małżonki odnosić się będzie także do wynajmowania lokalu wprowadzonego do ewidencji środków trwałych – w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Wnioskodawca zamierza również skorzystać z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że zamierza dokonać ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, 3-9, 11-15, tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy, w oparciu o przedstawione zdarzenia przyszłe Wnioskodawca będzie mógł wprowadzić taki lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych?
Czy, w oparciu o przedstawione zdarzenia przyszłe Wnioskodawca będzie mógł amortyzować lokal mieszkalny, o którym mowa we wniosku według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości maksymalnie 10% przez okres 10 lat?

Zdaniem Wnioskodawcy, lokal mieszkalny, którego zakup planuje, znajdować się będzie w budynku mieszkalnym wielorodzinnym i będzie spełniał warunki do uznania go za lokal mieszkalny, określone w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.). Ponadto, stanowić będzie on samodzielną nieruchomość, która po nabyciu będzie miała założoną osobną księgę wieczystą z ustanowionym dla niej udziałem w nieruchomości wspólnej, tj. w gruncie i w części wspólnej budynku.

Po dokonaniu ulepszenia, o którym mowa wyżej, poniesione wydatki spowodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania. Zmieni się też charakter lokalu z mieszkalnego o celach mieszkaniowych na mieszkalny o celach innych niż mieszkalne, świadczona bowiem będzie w nim usługa zakwaterowania polegająca na oddaniu lokalu mieszkalnego do krótkotrwałego zamieszkania niepołączona ze świadczeniem innych usług, w szczególności wyżywienia, co w ocenie Wnioskodawcy stanowi usługę określoną w PKWIU jako „usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania” (PKWiU 55.2).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., dalej updof), środkiem trwałym może być rzecz (w tym lokal stanowiący odrębną własność), jeżeli jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie. Natomiast sformułowanie zdatny do użytku należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zakupiony, a później przez krótki czasu użytkowany lokal będzie mieścił się w tej definicji, tzn. będzie kompletny i zdatny do użytku.

W przypadku ulepszenia dokonanego przed wprowadzeniem do ewidencji, podatnik może skorzystać z indywidualnej stawki amortyzacji. Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 updof podatnicy mogą ustalić indywidualne stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Zgodnie zaś z treścią art. 22j ust. 3 pkt 2 updof, zasada ta ma zastosowanie do środków trwałych, które zostały ulepszone przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Przyjmując, że wartość nakładów poniesionych na ulepszenie lokalu przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych przekroczy o 30% wartość początkową, Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Zainteresowany podziela też stanowisko, wyrażone w indywidualnej interpretacji IPTPB3/4511-108/15-4/KJ Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 24 listopada 2015 r.:

„Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Według art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W sytuacji, gdy podatnik zamierza amortyzować środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne istotnym jest ustalenie ich wartości początkowej. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi bowiem wartość początkowa środka trwałego i wartości niematerialnej i prawnej.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 powyższej ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

W myśl art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust 1,3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji”.

Co do zasady lokal stanowiący środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że stoi na stanowisku, że będzie mógł wprowadzić taki (przedstawiony we wniosku) lokal mieszkalny o celach innych niż mieszkalne do ewidencji środków trwałych, z powodów, które określił we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

zaliczenia lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych – jest prawidłowe,
możliwości zastosowania do lokalu mieszkalnego indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r, poz. 2032, z późn. zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

stanowią własność lub współwłasność podatnika,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Ponadto, budynki (lokale) podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy lokal mieszkalny przekazany zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z tym, że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego i umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Na podstawie art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 powołanej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Po ustaleniu wartości początkowej lokalu jako środka trwałego pozostaje określenie właściwej stawki amortyzacyjnej.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%. Oznacza to, że standardowa stawka z wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego, jakim jest lokal mieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 powoływanej wyżej ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Wnioskodawca w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wskazał, że po zgromadzeniu odpowiednich środków finansowych planuje dokonać ulepszenia przedmiotowego mieszkania.

Powyższe zapisy należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane m.in. dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy zostały ulepszone i wartość wydatków poniesionych przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

Stosownie do przedstawionych wyżej regulacji prawnych, amortyzacji nie podlega środek trwały, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o jego amortyzacji. Jeśli natomiast zamierza skorzystać z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, to aby stanowiły one koszty uzyskania przychodów – w myśl art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – środki trwałe muszą być objęte ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być albo wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy albo ulepszony (gdzie wartość wydatków poniesionych przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej) oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, prowadzący działalność gospodarczą, planuje zakup nowego mieszkania w miejscowości dotychczasowego zamieszkania od dewelopera, w stanie deweloperskim. Wnioskodawca zamierza mieszkać w nim nie dłużej niż 12 miesięcy. Następnie, po zgromadzeniu środków finansowych, Zainteresowany planuje dokonać ulepszenia przedmiotowego mieszkania poprzez znaczne podwyższenie standardu. Na ulepszenie Wnioskodawca zamierza przeznaczyć nie mniej niż 30% wartości początkowej lokalu mieszkalnego sprzed ulepszenia. Po dokonaniu ulepszenia Zainteresowany planuje rozszerzyć dotychczasową działalność gospodarczą, wprowadzić lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych firmy i wynajmować go osobom trzecim w celu krótkotrwałego zamieszkania (zakwaterowanie w celach turystyczno-rekreacyjnych).

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie mógł wprowadzić przedstawiony we wniosku lokal do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz, że przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego lokalu zostaną spełnione. Wnioskodawca wskazał, że planuje ulepszenie mieszkania a wartość wydatków poniesionych przez podatnika na ulepszenie stanowić będzie co najmniej 30% wartości początkowej a ponadto, z treści wniosku wynika, że lokal ten zostanie wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy. Zatem, Zainteresowany będzie mógł amortyzować przedmiotowy lokal mieszkalny według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości maksymalnie 10% przez okres 10 lat.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz w zakresie możliwości zastosowania do lokalu mieszkalnego indywidualnej stawki amortyzacyjnej należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin