Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.5.2017.2.AG
z 13 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2017 r. (data wpływu 2 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 maja 2017 r. (data wpływu 26 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., Nr 201, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 12 maja 2017 r., Nr 0113-KDIPT1.4011.5.2017.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 maja 2017 r., a doręczono w dniu 18 maja 2017 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło w dniu 26 maja 2017 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 25 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Poprzednia właścicielka nieruchomości (dalej Podatniczka), zakupiła budynek, który nie nadawał się do użytku - w tym celu wymagane było poniesienie znacznych nakładów.

W związku z powyższym:

• dokonano rekonstrukcji ścian parteru, ścian piwnic i nowych stropów,
  

• wybudowano nowe ściany piętra wraz z więźbą, dachem i szybem windy,
  

• wybudowano nowe schody prowadzące na piętro i do piwnicy,
  

• wykonano na nowo wszystkie instalacje elektryczne, gazowe i wodno-kanalizacyjne wraz z instalacjami hydrantowymi wewnętrznymi,
  

• wybudowano nową kanalizację,
  

• wykonano wentylację mechaniczną,
  

• wstawiono drzwi PPOŻ i okna,
  

• wykonano elewacje.
  
  

Wartość budynku przed dokonaniem nakładów wynosiła 155 500,00 PLN, natomiast po poniesieniu nakładów wynosi ona 1 835 844,71 PLN.

Budynek jest bardzo stary. Z posiadanego przez Podatniczkę dokumentu wynika, że po 1845 r., gdy wyburzono dom drewniany postawiono dom murowany. W 1908 r. jest wzmianka o parterowym domu mieszkalnym i o tym, kto w tym domu mieszkał.

W latach 80 i 90 budynek był wynajmowany osobom fizycznym jako handlowo - usługowy.

Z uwagi na fakt, ze budynek przez długi czas nie był używany i remontowany uległ zniszczeniu. Z tego powodu Podatniczka po jego nabyciu musiała ponieść znaczne nakłady by doprowadzić budynek do odpowiedniego stanu.

Przedmiotowy budynek nigdy wcześniej nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Podatniczki.

W piśmie z dnia 26 kwietnia 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że podstawę prawną Jej działalności gospodarczej stanowi wpis do ewidencji CEIDG od dnia 16 stycznia 2010 r. Przedmiot działalności gospodarczej, zgodnie z tym wpisem, jest dość szeroki, a faktycznie wykonywana działalność to oprócz usług najmu także pośrednictwo w obrocie nieruchomościami. Do 31 grudnia 2016 r. dla potrzeb działalności gospodarczej Wnioskodawczyni prowadziła podatkową księgę przychodów i rozchodów, a od 1 stycznia 2017 r. prowadzi księgi rachunkowe według ustawy o rachunkowości. Podatek dochodowy rozlicza na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według liniowej 19% stawki.

Budynek, o którym mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, nabyty został aktem notarialnym z dnia 27 stycznia 2017 r. Wnioskodawczyni była wyłącznym właścicielem ww. budynku. Budynek nabyto na cele działalności gospodarczej i w ramach prowadzonej działalności pod firmą …. W dacie nabycia Wnioskodawczyni była związana umową najmu na cele przedszkola. Zakupiony budynek był budynkiem niemieszkalnym wielokondygnacyjnym.

Prace budowlane w ww. budynku prowadził poprzedni właściciel i według wiedzy Wnioskodawczyni prowadzono je od końca listopada 2013 r., a zakończono wraz z ostatnimi odbiorami dopuszczającymi budynek do ponownego użytkowania w sierpniu 2016 r. Charakter prac, czyli całkowity remont kapitalny i odtworzenie stanu pierwotnego prowadzono pod nadzorem konserwatora zabytków. Prace prowadzono na podstawie zezwolenia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego i Konserwatora Zabytków.

Przed oddaniem budynku do użytkowania konieczne było uzyskanie zezwoleń, w tym: zezwolenie SANEPID-u wydane zostało 27-28 lipca 2016 r., Straży Pożarnej – 27 lipca 2016 r., Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego – 29 lipca 2016 r. oraz Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków – 25 lipca 2016 r. W dacie zakupu budynek był kompletny i zdatny do użytku, albowiem Wnioskodawczyni w dacie nabycia była związana umową najmu na cele przedszkola, a poprzedni właściciel po remoncie wynajmował go na cele przedszkola od września 2016 r.

Budynek ten jest wykorzystywany na cele działalności gospodarczej od dnia nabycia, czyli od stycznia 2017 r. Budynek wprowadzono do ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych w dacie nabycia ww. nieruchomości.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że Jej wniosek z dnia 25 lutego 2017 r. dotyczy jednego stanu faktycznego, tzn. możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidzianej dla budynków nowonabytych i po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych podatnika, a oddanych wcześniej do użytkowania przed ponad 100 laty, w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego – gdzie poprzedni właściciel poniósł znaczące nakłady na remont ww. nieruchomości (większe niż wartość rynkowa nieruchomości przed remontem w dacie nabycia).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy w opisanym stanie faktycznym, kiedy to poprzedni właściciel poniósł znaczące nakłady na remont kapitalny budynku, Wnioskodawczyni może dla nabytego w styczniu 2017 r. budynku ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, budynek wybudowano pod koniec XIX wieku i od 1908 r. był używany na cele mieszkalne, a w latach 90-tych XX wieku, jako budynek handlowo-usługowy. Oznacza to, że do czasu nabycia przez Wnioskodawczynię był użytkowany przez ponad 40 lat. W tym przypadku, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma znaczenia wielkość nakładów remontowo-odtworzeniowych ponoszonych przez poprzedniego właściciela w latach 2013 - 2016, albowiem do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, w oparciu o normę art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przesądza pierwsze oddanie budynku do użytkowania przed ponad 40 laty, stąd zdaniem Wnioskodawczyni, może ona stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, ale przez okres nie krótszy jak 10 lat (maksymalna stawka amortyzacyjna 10% w skali roku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością w zakresie najmu, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w ramach działalności gospodarczej prowadzonej w zakresie m.in. usług najmu oraz pośrednictwa w obrocie nieruchomościami i dla celów tej działalności zakupiła w dniu 27 stycznia 2017 r., na mocy aktu notarialnego budynek niemieszkalny wielofunkcyjny. W momencie zakupu budynek był kompletny i zdatny do użytku, albowiem Wnioskodawczyni w dacie nabycia była związana umową najmu na cele przedszkola, zawartą przez poprzedniego właściciela budynku. Budynek ten od dnia nabycia wykorzystywany był przez Wnioskodawczynię dla celów działalności gospodarczej oraz wprowadzony do Jej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wnioskodawczyni podała, że ww. budynek jest bardzo stary. Z posiadanego przez Nią dokumentu wynika, że po 1845 r., gdy wyburzono dom drewniany postawiono dom murowany. W 1908 r. jest wzmianka o parterowym domu mieszkalnym i o tym, kto w tym domu mieszkał. W latach 80 i 90 budynek był wynajmowany osobom fizycznym jako handlowo - usługowy. Z uwagi na fakt, że budynek przez długi czas nie był używany i remontowany, uległ zniszczeniu. W momencie zakupu przez poprzedniego właściciela (osoby, od której Wnioskodawczyni nabyła budynek) wskazany wyżej budynek nie nadawał się do użytku. Z uwagi na powyższe, poprzedni właściciel przeprowadził całkowity remont kapitalny tego budynku mający na celu odtworzenie jego stanu pierwotnego. W związku z powyższym, dokonano rekonstrukcji ścian parteru, ścian piwnic i nowych stropów, wybudowano nowe ściany piętra wraz z więźbą, dachem i szybem windy, wybudowano nowe schody prowadzące na piętro i do piwnicy, wykonano na nowo wszystkie instalacje elektryczne, gazowe i wodno-kanalizacyjne wraz z instalacjami hydrantowymi wewnętrznymi, wybudowano nową kanalizację, wykonano wentylację mechaniczną, wstawiono drzwi PPOŻ i okna, wykonano elewacje. Prace prowadzono od listopada 2013 r., na podstawie zezwolenia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego i Konserwatora Zabytków, a zakończono je w 2016 r. W sierpniu 2016 r., po uzyskaniu stosownych zezwoleń, budynek został dopuszczony do ponownego użytkowania. Wartość budynku przed dokonaniem nakładów wynosiła 155 500,00 PLN, a po ich poniesieniu - 1 835 844,71 PLN. Poprzedni właściciel od września 2016 r. wynajmował ten budynek na cele przedszkola.

Zauważyć należy, że w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakupiony przez Wnioskodawczynię budynek niemieszkalny stanowi środek trwały wytworzony przez poprzedniego właściciela. Należy tu wziąć pod uwagę, że budynek ten w momencie jego zakupu przez poprzedniego właściciela nie stanowił środka trwałego, nie nadawał się bowiem do użytkowania. Ponadto, nakłady poniesione na jego rekonstrukcję, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych, nie mogą być zakwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego. Stosownie bowiem do art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższy przepis odnosi się zatem do nakładów na ulepszenie, ale ponoszonych na składnik majątku stanowiący środek trwały, po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje.

Okoliczność, że funkcję środka trwałego budynek zakupiony przez poprzedniego właściciela nabył dopiero po zakończeniu robót rekonstrukcyjnych/odtworzeniowych powoduje, że poniesione na ten budynek nakłady nie mogą być kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wytworzenie środka trwałego. Dopiero bowiem po ich poniesieniu był to składnik majątku posiadający cechy środka trwałego, wskazane w definicji ustawowej, tj. był kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania. Wytworzony przez poprzedniego właściciela (zrekonstruowany/odtworzony) budynek niemieszkalny, stanowiący środek trwały, używany był przez niego w okresie od września 2016 r. do 27 stycznia 2017 r. (5 miesięcy), czyli niepełny rok podatkowy. Nie jest zatem możliwe przyjęcie za Wnioskodawczynią, że zakupiony przez Nią budynek był środkiem trwałym używanym, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez ponad 40 lat. Nie ma w tym przypadku prawnego znaczenia, że w przeszłości ww. budynek był kompletny i zdatny do użytku oraz wykorzystywany przez jego właścicieli, skoro cech tych nie posiadał w momencie jego zakupu przez właściciela, od którego Wnioskodawczyni budynek nabyła.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że nabyty przez Wnioskodawczynię budynek użytkowy to środek trwały wytworzony przez poprzedniego jego właściciela (powstał w efekcie odtworzenia, rekonstrukcji budynku zabytkowego, który uległ zniszczeniu; nie nadawał się do używania). Skoro ww. środek trwały – ww. budynek użytkowy oddany został do użytkowania w sierpniu 2016 r., to nie jest możliwe zastosowanie przez Wnioskodawczynię do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni winna zastosować stawkę amortyzacyjną określoną w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.