Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB5.4510.1038.2016.1.AJ
z 9 stycznia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2016 r. (data wpływu 24 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania wydatków pracowniczych i na usługi doradcze i prawnicze poniesione po likwidacji zagranicznego zakładu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 24 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania wydatków pracowniczych i na usługi doradcze i prawnicze poniesione po likwidacji zagranicznego zakładu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.


Bank S.A. (dalej: „Bank”, „Wnioskodawca”) jest bankiem krajowym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 128 ze zm.). Bank posiada siedzibę w Polsce i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągnięcia.


Bank w przeszłości prowadził działalność gospodarczą we Francji poprzez oddział Banku zlokalizowany w Paryżu (dalej: „Oddział”). Oddział stanowił zakład Banku w rozumieniu Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r., Nr 1, poz. 5; dalej: „Umowa polsko-francuska”)


Z powodów biznesowych, Bank podjął decyzję o formalnej likwidacji Oddziału. W chwili obecnej, Bank nie prowadzi działalności gospodarczej we Francji za pośrednictwem Oddziału.


Likwidacja Oddziału wiązała się z koniecznością zwolnienia wszystkich pracowników (dalej: „Pracownicy”) zatrudnionych w Oddziale. Bezpośrednim następstwem likwidacji Oddziału było odwołanie się byłych pracowników Oddziału od wypowiedzenia umów o pracę do francuskich sądów pracy na podstawie właściwych przepisów prawa obowiązujących we Francji. Francuskie sądy pracy w wydanych wyrokach zobowiązały Bank do zapłaty określonych kwot na rzecz Pracowników.


W szczególności, Bank został zobowiązany do zapłaty:

  • równowartości zaległych wynagrodzeń Pracowników;
  • wynagrodzeń Pracowników za płatny urlop wraz z odsetkami;
  • odszkodowań dla Pracowników za rozwiązanie umowy o pracę z Pracownikami bez faktycznej i poważnej przyczyny i braku zaproponowania przesunięcia na inne stanowisko wraz z odsetkami;
  • składek emerytalnych, składek na ubezpieczenie społeczne Pracowników oraz podatku od powyższych kwot

(dalej łącznie jako: „Wydatki pracownicze”).


Ponadto, w związku z powyższymi sprawami przed francuskimi sądami pracy, Bank ponosi również wydatki z tytułu doradztwa prawnego oraz zastępstwa procesowego przed francuskimi sądami (dalej: „Wydatki na doradztwo”).


Wszystkie powyższe wydatki zostały lub zostaną przez Bank poniesione już po likwidacji Oddziału.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy Wydatki pracownicze i Wydatki na doradztwo mogą stanowić dla Banku koszty uzyskania przychodów ?


Zdaniem Wnioskodawcy, Wydatki pracownicze i Wydatki na doradztwo mogą stanowić dla Banku koszty uzyskania przychodów.


Możliwość przypisania Wydatków pracowniczych i Wydatków na doradztwo do Oddziału


W rozumieniu Umowy polsko-francuskiej, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa (art. 5 ust. 1 Umowy polsko-francuskiej).


Zgodnie z par. 11 Komentarza do art. 5 ust. 1 Modelowej Konwencji OECD (Bany K., Modelowa konwencja w sprawie podatku od dochodu i majątku. Wersja skrócona. Lipiec 2010): „(...) zakład przestaje istnieć w przypadku likwidacji placówki (podkreślenie Wnioskodawcy) lub wstrzymania jej działalności, to znaczy gdy wszelkie czynności związane z dotychczasową działalnością zakładu zostają wstrzymane (likwidacja bieżącej działalności, konserwacja i naprawa urządzeń). (...)”


W kontekście powyższego, należy zauważyć, że w momencie poniesienia przez Bank Wydatków pracowniczych i Wydatków na doradztwo, Oddział nie będzie stanowił zakładu Banku w rozumieniu Umowy polsko-francuskiej z uwagi na fakt jego wcześniejszej likwidacji.

Jednocześnie, zgodnie z Umową polsko-francuską, zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi (art. 7 ust. 1 Umowy polsko-francuskiej). Art. 7 ust. 3 Umowy polsko-francuskiej stanowi jednocześnie, że przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczenie nakładów ponoszonych dla tego zakładu włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym leży zakład, czy gdzie indziej.

Odnosząc powyższe uregulowania Umowy polsko-francuskiej do sytuacji Banku, potencjalnie możliwe byłoby opodatkowanie zysków Oddziału we Francji, a także odliczenie od tych zysków nakładów w wysokości kwoty Wydatków pracowniczych oraz Wydatków na doradztwo, ponoszonych przez Bank dla Oddziału. Niemniej jednak, warunkiem koniecznym opodatkowania zysków Oddziału we Francji, a w efekcie odliczenia nakładów jest możliwość przypisania przedmiotowych zysków oraz nakładów do Oddziału.

Wnioskodawca wskazuje, że w momencie ponoszenia przez Bank Wydatków pracowniczych i Wydatków na doradztwo Oddział nie stanowi zakładu Banku w rozumieniu Umowy polsko- francuskiej, gdyż na moment Bank nie posiada na terytorium Francji stałej placówki, którą można byłoby uznać za zakład - stała placówka uległa bowiem likwidacji. Przypisanie do Oddziału Wydatków pracowniczych oraz Wydatków na doradztwo, zgodnie z art. 7 ust. 3 Umowy polsko-francuskiej, nie będzie zatem możliwe. W sytuacji Banku zastosowanie znajdzie ogólna zasada przewidziana w art. 7 ust. 1 Umowy polsko-francuskiej, zgodnie z którą zyski Banku będą podlegały opodatkowaniu tylko w Polsce. Zatem nie ulega wątpliwości, iż również Wydatki pracownicze oraz Wydatki na doradztwo powinny zostać przypisane do Banku i do prowadzonej przez Bank działalności gospodarczej, z której dochody podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Tym samym, Bank powinien być uprawniony do rozliczenia przedmiotowych wydatków w Polsce, z uwagi na fakt, iż ich rozliczenie we Francji (poprzez przypisanie ich do Oddziału) nie jest możliwe.

Mając na uwadze wszystkie powyższe argumenty, zdaniem Wnioskodawcy, analiza możliwości zaliczenia Wydatków pracowniczych oraz Wydatków na doradztwo do kosztów uzyskania przychodów Banku powinna zostać dokonana na gruncie polskich przepisów podatkowych dotyczących kosztów uzyskania przychodu.

Wydatki pracownicze i Wydatki na doradztwo jako koszty uzyskania przychodów Banku


Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2014, poz. 851, ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.


Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych wszelkich wydatków spełniających następujące warunki:

  • wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
  • wydatek musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
  • wydatek musi zostać właściwie udokumentowany,
  • wydatek musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  • jednocześnie, wydatek ten nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

W rezultacie, wydatki poniesione przez podatnika mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jeśli są nakierowane na osiągniecie przychodu - przy czym warunkiem koniecznym zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu nie jest wystąpienie konkretnego przychodu, lecz chociażby działanie podatnika w celu jego potencjalnego osiągnięcia/zachowania/zabezpieczenia.


  1. Poniesienie wydatku / definitywność wydatku / odpowiednie udokumentowanie wydatku przez Wnioskodawcę

Wnioskodawca zwraca uwagę, że:

  • nastąpi rzeczywiste uszczuplenie majątku Banku z uwagi na uiszczenie Wydatków pracowniczych oraz Wydatków na doradztwo ze środków Banku - z uwagi na likwidację Oddziału, Wydatki pracownicze oraz Wydatki na doradztwo nie mogą zostać poniesione przez Oddział;
  • Wydatki pracownicze oraz Wydatki na doradztwo nie zostaną Wnioskodawcy w jakikolwiek sposób zwrócone; jak również
  • dokonanie Wydatków pracowniczych oraz Wydatków na doradztwo jest odpowiednio udokumentowane przez Bank - w szczególności potwierdzeniami zapłaty Wydatków pracowniczych oraz Wydatków na doradztwo, odpisami wyroków francuskich sądów pracy oraz dokumentami księgowymi / fakturami wystawionymi przez podmioty wykonującymi na rzecz Banku usługi doradztwa prawnego i zastępstwa procesowego przed francuskimi sądami pracy.

W konsekwencji, Wydatki pracownicze oraz Wydatki na doradztwo będą spełniały warunki poniesienia wydatku, definitywności wydatku oraz odpowiedniego udokumentowania wydatku przez Wnioskodawcę.


  1. Związek wydatku z prowadzona przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą

Obowiązek poniesienia przez Bank Wydatków pracowniczych oraz Wydatków na doradztwo wynika z faktu odwołania się Pracowników - tj. byłych pracowników Oddziału - do francuskich sądów pracy. Przedmiotowe wydatki mogą zatem zostać bezpośrednio powiązane z łączącym ich z Oddziałem Banku stosunkiem pracy, a w efekcie z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą.


Należy również zauważyć, że fakt prowadzenia sporów przed sądem, w tym sporów z pracownikami i byłymi pracownikami jest niewątpliwie jedną z możliwych konsekwencji prowadzenia przez Bank działalności gospodarczej.


W ocenie Banku, bez wpływu na powyższe konstatacje pozostaje fakt, iż Wydatki pracownicze oraz Wydatki na doradztwo związane są z Pracownikami Oddziału we Francji, gdyż Oddział był jednym z przejawów prowadzenia przez Bank działalności gospodarczej poza terytorium kraju. Ponadto z punktu widzenia prawnego to Bank jest zobligowany do poniesienia określonych wydatków, które związane są z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Należy bowiem mieć na uwadze, iż Oddział Banku sam w sobie nie posiadał odrębnej od Banku podmiotowości prawnej, lecz był swoistym „przedłużeniem’’ działalności gospodarczej Banku we Francji. W istocie zatem, Wydatki pracownicze oraz Wydatki na doradztwo są wydatkami Banku.


Nie powinno ulegać zatem wątpliwości, że poniesione przez Bank Wydatki pracownicze i Wydatki na doradztwo mają związek z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą.


  1. Poniesienie wydatku w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów

W odniesieniu do Wydatków pracowniczych, Wnioskodawca wskazuje, że jego zdaniem przedmiotowe wydatki należałoby potraktować w sposób tożsamy do wypłaty wynagrodzeń Pracownikom oraz pochodnych od tych wynagrodzeń. Nie może bowiem ulegać wątpliwości, że przedmiotowe wydatki mają swoją podstawę prawną w przepisach francuskiego prawa pracy oraz w wyrokach francuskich sądów pracy. Jednocześnie, poniesienie Wydatków pracowniczych stanowi bezpośrednią konsekwencję prowadzenia przez Bank działalności gospodarczej oraz zatrudniania Pracowników w Oddziale.

Ponadto, brak zapłaty kwot zasądzonych wyrokami francuskich sądów pracy mógłby potencjalnie narazić Bank na dodatkowe koszty lub kary o charakterze publicznoprawnym (m.in. na koszty ewentualnego postępowania egzekucyjnego we Francji), a także na dalsze koszty obsługi prawnej. Wydatki mają zatem na celu zabezpieczenie źródła przychodu Banku.

Na powyższą konkluzję nie powinna mieć wpływu okoliczność poniesienia Wydatków pracowniczych wskutek wyroków zapadłych przed francuskimi sądami pracy. Fakt, że Wydatki pracownicze zostaną poniesione przez Bank wskutek wyroków francuskich sądów pracy nie zmienia bowiem charakteru tych wydatków, które to wydatki nadal pozostają wydatkami ściśle związanymi z wydatkami pracowniczymi, a w efekcie z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą.

W odniesieniu do Wydatków na doradztwo, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla ich kwalifikacji podatkowej nie powinien mieć znaczenia rezultat sporu rozstrzygniętego przez francuski sąd pracy. W tym zakresie, zdaniem Wnioskodawcy istotne jest poniesienie przedmiotowych wydatków w celu ochrony interesów gospodarczych Banku oraz działanie na rzecz zmniejszenia potencjalnych obciążeń Banku wobec Pracowników - w szczególności, mając na uwadze, że wysokość i zasadność roszczeń Pracowników przeciwko Bankowi była sporna.


Zatem, Wydatki pracownicze oraz Wydatki na doradztwo spełniają również warunek poniesienia przez Wnioskodawcę w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.


  1. Brak wymienienia wydatku w katalogu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT

Zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in.:

  • jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy (art. 16 ust. 1 pkt 16 Ustawy o CIT);
  • kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań (art. 16 ust. 1 pkt 17 Ustawy o CIT);
  • grzywien i kar pieniężnych orzeczonych w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia oraz odsetek od tych grzywien i kar (art. 16 ust. 1 pkt 18 Ustawy o CIT);
  • kar, opłat i odszkodowań oraz odsetek od tych zobowiązań z tytułu: a) nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska, b) niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 16 ust. 1 pkt 19 Ustawy o CIT);
  • kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT).

W ocenie Wnioskodawcy, Wydatki pracownicze i Wydatki na doradztwo nie stanowią żadnego z wydatków wyłączonych z katalogu kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Należy mieć na uwadze, że poniesienie Wydatków pracowniczych i Wydatków na doradztwo nie ma związku z wadami dostarczonych przez Bank towarów/wadami usług świadczonych przez Bank. Ponadto, Wydatki pracownicze nie obejmują wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 16-19 Ustawy o CIT (tj. w szczególności nie stanowią jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, a także kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań).

Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie zauważyć, że obowiązek poniesienia Wydatków pracowniczych i Wydatków na doradztwo nie ma związku z jakimkolwiek zawinionym działaniem Wnioskodawcy lub też nieprawidłowym wykonaniem przez niego zobowiązania. W szczególności, za takiego rodzaju zawinione działanie Wnioskodawcy nie może zostać uznane dokonanie likwidacji Oddziału.

W ocenie Wnioskodawcy, Wydatki pracownicze i Wydatki na doradztwo nie znajdują się zatem w katalogu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.


Mając na uwadze wszystkie powyższe argumenty, należy uznać, że Wydatki pracownicze i Wydatki na doradztwo będą mogły stanowić dla Banku koszty uzyskania przychodów.


Powyższy wniosek jest potwierdzony również przez praktykę organów podatkowych oraz sądów administracyjnych:


  1. w odniesieniu do Wydatków pracowniczych:

  • w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. akt II FSK 882/10), w którym Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że: „Oznacza to, że ustalone w dniu 10 lutego 2003 r,; w aneksie do umowy o pracę z dnia 16 listopada 1998 r. odszkodowanie w przypadku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę przed nadejściem określonego w tym porozumieniu terminu, podobnie jak ustalone w umowie o pracę wynagrodzenia za pracę, jest zawsze świadczeniem należnym pracownikowi. Wobec tego, zgodnie z art. 15 ust. 4g u.p.d.o.p. należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 u.p.d.o.f. (...) wypłacone przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne pod warunkiem, że zostały wypłacone lub pozostawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączące strony.”;
  • w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 stycznia 2012 r. (sygn. akt I SA/Wr 1425/11), w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że: „W ocenie Sądu, wypłacone przez skarżącą odszkodowanie na rzecz byłego pracownika z tytułu nieprawidłowego rozwiązania z nim umowy o pracę miało związek z uzyskanym przychodem i jako takie winno stanowić koszt uzyskania przychodów. Prawidłowe wywiązanie się Spółki z umowy o pracę nie może być traktowane jako wydatek nie będący kosztem podatkowym, tylko z tego powodu, że w dacie wypłaty osoba uprawniona nie jest już zatrudniona;
  • w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 24 maja 2012 r. (sygn. akt I SA/Rz 321/12), w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że: „Odszkodowanie, jak wynika ze stanu faktycznego, było w istocie realizacją należności przysługujących pracownikowi od spółki z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Wypłata odszkodowania przez spółkę winna być zatem traktowana tak jak wypłata z tytułu należności wynikających z umowy o pracę. Fakt, że Spółka dokonywała wypłaty na rzecz byłego pracownika (tj. po rozwiązaniu umowy o pracę), zdaniem Sądu, nie ma znaczenia dla oceny charakteru tej wypłaty i jej związku z należnościami wynikającymi z umowy o pracę. Wypłata należności wynikających z umowy o pracę winna być traktowana jak wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów, niezależnie od tego czy jest dokonywana na rzecz aktualnego, czy byłego pracownika Spółki, jest to bowiem należność uzgodniona między stronami za wykonywaną na rzecz Spółki pracę. Wydatek z tytułu odszkodowania za nieprawidłowe rozwiązanie umowy o pracę nie został też wymieniony w art. 16 ust. 1 jak wyłączny z kosztu uzyskania przychodów;
  • w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 października 2013 r. (sygn. ILPB1/415-816/13-2/AA), w której organ - na gruncie stanu faktycznego dotyczącego odszkodowania dot. wypadku przy pracy - uznał, że: „W tym miejscu należy wyjaśnić, że nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów. Jednak wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wiążą się z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy. Przedmiotowe wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników („wydatki pracownicze”), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 Kodeksu cywilnego). Przez fakt, że Wnioskodawca wywiązuje się z ciążących na nim obowiązków w sytuacji, gdy pracownicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione w firmie Wnioskodawcy osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym tego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika przyczyniają się do uzyskiwania przychodów.”;
  • w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 kwietnia 2014 r. (sygn. akt II FSK 1122/12), w którym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że: „Odszkodowanie zapłacone przez skarżącą Spółkę na mocy ugody sądowej miało swoją podstawę prawną w przepisach prawa pracy i stanowiło ekwiwalent należności przysługujących pracownikowi od pracodawcy z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Wydatek poniesiony na pokrycie odszkodowania na rzecz byłego pracownika należy zatem traktować podobnie, jak wypłatę wynagrodzenia i innych należności wynikających z umowy o pracę”;
  • w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 września 2014 r. (sygn. akt II FSK 2305/12), w którym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że: „Trafnie zatem sąd I instancji w zaskarżonym wyroku wywodzi, że odszkodowanie zapłacone przez spółkę na mocy ugody sądowej miało swoją podstawę prawną w przepisach prawa pracy i stanowiło ekwiwalent należności przysługujących pracownikowi od pracodawcy z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Wydatek poniesiony na pokrycie odszkodowania na rzecz byłego pracownika należy zatem traktować podobnie, jak wypłatę wynagrodzenia i innych należności wynikających z umowy o pracę”;
  • w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 listopada 2015 r. (sygn. akt II FSK 2565/13), w którym Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że: „Odszkodowanie zapłacone przez skarżącą Spółkę na mocy ugody sądowej miało swoją podstawę prawną w przepisach prawa pracy i stanowiło ekwiwalent należności przysługujących pracownikowi od pracodawcy z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Wydatek poniesiony na pokrycie odszkodowania na rzecz byłego pracownika należy zatem traktować podobnie, jak wypłatę wynagrodzenia i innych należności wynikających z umowy o pracę. (...) W stanie faktycznym przedstawionym przez Skarżącą w obecnie rozpoznawanej sprawie między wypłatą odszkodowania a stosunkiem pracy istniał niewątpliwie bezpośredni związek, którego istnienie nakazywało przyjąć, że wydatki poniesione przez będącą pracodawcą Spółkę na wypłatę, na podstawie ugody, odszkodowania związanego z nieprawidłowym rozwiązaniem umowy o pracę, należy zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Dla oceny charakteru wypłaconego odszkodowania i jego związku z należnościami wynikającymi z umowy o pracę nie ma znaczenia fakt, że wydatek poniesiony został na rzecz byłego pracownika, jak również okoliczność, że wypłata odszkodowania nastąpiła w wykonaniu ugody sądowej; ma natomiast znaczenie to, że omawiany wydatek nie został wymieniony w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.;
  • w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 stycznia 2016 r. (sygn. IBPB-1-3/4510-547/15/TS), w której organ - na gruncie stanu faktycznego dotyczącego odszkodowania dot. wypadku przy pracy - uznał, że:
    „Wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu wymienionych świadczeń (zadośćuczynienia, renty itp.) wiążą się bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy. Przedmiotowe wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników („wydatki pracownicze”), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 KC). Przez fakt, że Spółka wywiązuje się z ciążących na niej obowiązków w sytuacji, gdy pracownicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione w Spółce osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym, tego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika pośrednio przyczyniają się do uzyskiwania przychodów;

  1. w odniesieniu do Wydatków na doradztwo:

  • w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 stycznia 2014 r. (sygn. ILPB3/423-472/13-3/JG), w której organ stwierdził, że: „Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że przedmiotowe koszty z tytułu udziału Spółki w procesach sądowych pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Tym samym, nie ulega wątpliwości, że pomimo tego, iż nie można poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów powiązać z konkretnym przychodem, to jednak wiążą się one z prowadzoną przez niego działalnością oraz zostały poniesione w celu ochrony jego interesów;
  • w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 7 maja 2014 r. (sygn. ITPB3/423-64c/14/MK), w której organ wskazał, że: „Podsumowując, poniesione przez Spółkę koszty sądowe oraz zryczałtowane koszty zastępstwa procesowego, a także koszty opinii biegłego w związku z przegranymi przed Sądem Pracy sprawami pracowniczymi mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
  • w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 11 maja 2015 r. (sygn. ITPB1/4511-397/15/WM), w której organ uznał, że: „Poniesienie wydatków związanych z zastępstwem procesowym na obronę swych praw i ewentualne zmniejszenie obciążeń finansowych związanych z karą umowną jest więc uzasadnione. W tym stanie rzeczy, poniesienie kosztów zastępstwa procesowego ma na celu uchronienie Wnioskodawcy od zapłaty kary, która nie wynika z działania przez niego zawinionego. Udział w postępowaniu sądowym jest naturalnym ryzykiem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą. Tym samym poniesienie wydatków z tego tytułu ma swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. (...)”;
  • w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 grudnia 2015 r. (sygn. IBPB-1-1/4510-108/15/BK), w której organ uznał za prawidłowe w całości stanowisko podatnika zgodnie z którym: „Brak zapłaty kosztów sądowych naraziłby Spółkę na dodatkowe koszty w postaci kosztów egzekucyjnych. Również orzecznictwo organów podatkowych wskazuje, że dla kwalifikacji podatkowej kosztów procesowych nie ma znaczenia rezultat sporu rozstrzygniętego przez sąd w procesie sądowym. (...) Jeżeli więc podatnik przegra proces o zapłatę, w toku którego sporne było istnienie lub wysokość zobowiązania, to należy przyjąć, że są to działania związane z obroną przed roszczeniami wierzyciela podejmowanymi w celu zmniejszenia wysokości ewentualnego przychodu lub straty, w związku z tym koszty te mogą się mieścić w art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, koszty odszkodowania za naruszenie patentu wraz z odsetkami jak i koszty sądowe zwrócone powodowi stanowią dla niej koszty uzyskania przychodów w całości.”

Wnioskodawca jest świadomy, że przywołane orzeczenia sądów administracyjnych oraz stanowiska organów podatkowych nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa. Niemniej jednak, mając na uwadze postulaty jednolitego stosowania prawa podatkowego oraz pewności jego stosowania, zdaniem Wnioskodawcy powyższe orzeczenia oraz interpretacje indywidualne stanowią ważne źródło o charakterze pomocniczym w procesie wykładni przepisów prawa podatkowego.


W świetle powyższego Wnioskodawca jest zdania, iż Wydatki pracownicze i Wydatki na doradztwo mogą stanowić dla Banku koszty uzyskania przychodów.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie uznania wydatków pracowniczych i na usługi doradcze poniesione po likwidacji zagranicznego zakładu - jest prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj