Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB1.4511.978.2016.1.PSZ
z 23 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2016 r. (data wpływu 28 listopada 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 stycznia 2017 r. (data wpływu 10 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych dotacją przyznaną bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych dotacją przyznaną bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 4 stycznia 2017 r. (data wpływu 10 stycznia 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jako osobie bezrobotnej, nieprowadzącej pozarolniczej działalności gospodarczej, na podstawie umowy zawartej z Powiatowym Urzędem Pracy, przyznano Panu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej w ramach uczestnictwa w projekcie realizowanym ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Poddziałania 1.1.2 PO WER „Aktywizacja osób młodych pozostających bez pracy”. Powyższe odbywało się w ramach zawartej z PUP umowy w oparciu o regulacje ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej. Uzyskane w ten sposób przez Pana środki zakwalifikowano jako pomoc de minimis – stanowią one pomoc de minimis spełniającą warunki określone w rozporządzeniu Komisji Europejskiej nr 1407/2013 z dnia 18.12.2013 r. w sprawie zastosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (par. 3 umowy).

Przyznane środki, o których mowa powyżej są to środki, o których mowa w art. 46 ust 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zostały one przelane na Pana rachunek bankowy celem dokonania zakupów związanych z rozpoczęciem działalności gospodarczej. Zakupów tych dokonywał Pan po podpisaniu umowy z PUP, po rozpoczęciu działalności gospodarczej i jej rejestracji w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Poczynione wydatki zostały udokumentowane fakturami VAT.

Zgodnie z obecnymi przepisami wartość uzyskanej dotacji nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na gruncie regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem w myśl z art. 21 ust 1 pkt 121 ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. W związku z prowadzoną działalnością posiada Pan status podatnika podatku od towarów i usług. Podatek dochodowy opłaca Pan na zasadach ogólnych.

Z przyznanej dotacji zostały zakupione:

1. teczka za kwotę 485 zł brutto,
   
2. komplet trzech foteli za kwotę 2.691 zł brutto,
   
3. lampka biurkowa za kwotę 74 zł 50 gr brutto,
   
4. kabel HDMI za kwotę 19 zł brutto,
   
5. oprogramowanie Office za kwotę 929 zł brutto,
   
6. laptop za kwotę 4.219 zł brutto,
   
7. klawiatura z myszką za kwotę 480 zł brutto,
   
8. monitor za kwotę 659 zł brutto,
   
9. literatura prawnicza (kodeksy, komentarze, monografie) za kwotę 2.963 zł 46 gr brutto,
   
10. komoda, biurko, szafka za kwotę 6 794,00 zł brutto,
    
11. 3 pieczątki za kwotę 266 zł 02 gr brutto,
    
12. usługa reklamowa - przygotowanie strony internetowej za kwotę 2.699 zł 85 gr brutto.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na zakup towarów i usług, które sfinansowane zostały bezpośrednio środkami z przyznanej jednorazowej dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zakup towarów i usług ze środków, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia, przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej przez PUP, nie wykluczają możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, mimo że program został współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Należy wskazać, iż wcześniej cytowany przepis warunkuje zakwalifikowanie wydatku jako kosztowego od spełnienia określonych warunków.

W pierwszej kolejności ustawodawca wymienia cel wydatku, jakim ma być osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie albo zachowanie jego źródła. Środki przyznane Panu z PUP zostały przeznaczone na podjęcie działalności gospodarczej, czyli takiej działalności, która nastawiona jest na osiąganie zysków oraz charakteryzuje się ciągłością – nie miałoby przy tym znaczenia nawet to, gdyby wydatki zostały poniesione przed zarejestrowaniem działalności gospodarczej w CEIDG. Były one poniesione zgodnie z umową zawartą z PUP w związku z planowanym rozpoczęciem działalności gospodarczej. Poza tym wszystkie wydatki zostały poczynione na zakupy towarów i usług niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej – towary te i usługi faktycznie obecnie są wykorzystywane w ramach zarejestrowanej przez Pana działalności gospodarczej.

Drugim warunkiem, którego istnienie jest niezbędne do uznania wydatku za koszt podatkowy, jest fizyczne i faktyczne poniesienie danego wydatku. Zakup wyposażenia na rozpoczęcie działalności gospodarczej bezzwrotnie wyczerpał aktywa jakie otrzymał Pan w ramach jednorazowych środków, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia. Wskazany warunek został zatem spełniony.

Kolejnym warunkiem wymaganym dla kwalifikacji wydatku do kosztu z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest stwierdzenie, iż nie został on (wydatek) wskazany przez ustawodawcę w katalogu z art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Jednocześnie dopiero kumulatywne spełnienie wszystkich ww. przesłanek umożliwia uznanie wydatku za koszt podatkowy prowadzonej działalności gospodarczej. A contrario niespełnienie którejkolwiek z nich uniemożliwia takie działanie.

Pierwsze z dwóch wskazanych warunków zostały spełnione, tj. wydatki zostały poniesione w celu prowadzenia działalności gospodarczej – uzyskania przychodu – a także nie ma wątpliwości, co ich faktycznego poniesienia. Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy poniesione przez Pana wydatki nie zostały ujęte w ramach art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy, ustawodawca wskazuje, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137 tej ustawy. Wyżej cytowany przepis nie wymienia więc art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy, w ramach którego mowa jest o środkach uzyskanych m.in. na rozpoczęcie działalności gospodarczej na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia. Prowadzi to do wniosku, iż na podstawie regulacji art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wyklucza się możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez podatnika, które zostały sfinansowane dotacją, o jakiej stanowi art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy. Tym samym wydatki na zakup towarów i usług związanych z rozpoczęciem działalności gospodarczej, finansowane ze środków przyznanej mu dotacji, może Pan, co do zasady zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w ramach prowadzonej działalności. Jednak nie ma możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na zakup towarów zaliczonych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywania z tego tytułu odpisów amortyzacyjnych, ponieważ zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych według zasad określonych w ustawie, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Oznacza to, że wydatki poniesione na zakup towarów i usług, które sfinansowane zostały bezpośrednio środkami z przyznanej jednorazowej dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej stanowią dla Pana koszt uzyskania przychodów, jednakże nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od zakupu towarów lub usług zaliczonych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeśli te zostały również nabyte z otrzymanej dotacji.

Nie ma przy tym znaczenia fakt, że środki przeznaczone na jednorazowe dotacje na rozpoczęcie działalności gospodarczej przez bezrobotnego, którymi rozdysponowuje Powiatowy Urząd Pracy zostały współfinansowane ze środków Unii Europejskiej z Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach programu PO WER - stanowisko potwierdził niedawno Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w piśmie z 23 grudnia 2015 r., znak IPTPB3/4511-160/15-4/KJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r., poz. 149, z późn. zm.).

Zgodnie natomiast z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

• pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• został właściwie udokumentowany.

Zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r. poz. 1037 ze zm.), określenia użyte w rozporządzeniu oznaczają:

• wyposażenie - rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych (pkt 7);
• środki trwałe - środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym (pkt 8);
• wartości niematerialne i prawne - wartości niematerialne i prawne w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym (pkt 9).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że jako osoba bezrobotna, otrzymał Pan dotację z Urzędu Pracy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, stanowiącą pomoc de minimis. Po rozpoczęciu działalności gospodarczej i jej rejestracji w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej dotację tę przeznaczył Pan na zakup towarów i usług, wykorzystywanych w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej. Z otrzymanej dotacji zakupione wyposażenie oraz środki trwałe. Zakup udokumentowany został fakturami. Jest Pan podatnikiem podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do wydatków na zakup towarów i usług niestanowiących środków trwałych należy stwierdzić, że sfinansowanie tych wydatków ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie środków trwałych, stwierdzić należy, że stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem w myśl ww. przepisu wydatki poniesione na nabycie środków trwałych nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Kosztem tym (choć pośrednio), mogą być odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Oznacz to, że odpisy amortyzacyjne od tej części wartości środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która sfinansowana została z otrzymanych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że analiza zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje, że sfinansowane ze środków z przyznanej dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej wydatki na zakup wyposażenia i usług niestanowiących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w prowadzonej działalności gospodarczej, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tej działalności. Natomiast sfinansowane z tej dotacji wydatki na zakup składników majątku zaliczonych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów ze źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Dotyczy to zarówno wydatków na nabycie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, jak i odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od tej części ich wartości, która została sfinansowana dotacją.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.