Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB3.4510.629.2016.1.AW
z 10 stycznia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów kwoty uiszczonego wpisu stosunkowego od skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 2 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów kwoty uiszczonego wpisu stosunkowego od skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca jest spółdzielnią działającą w oparciu o przepisy ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, prowadzącą działalność w zakresie świadczenia usług finansowych na rzecz swoich członków.

W 2014 r. Wnioskodawca objął udziały w spółce komandytowo-akcyjnej w zamian za wkład niepieniężny w postaci skryptów dłużnych. Z tytułu przeprowadzonej transakcji rozpoznano przychód podatkowy w wysokości wartości nominalnej akcji Spółki objętych za wkład niepieniężny oraz koszt podatkowy w wartości wydatków faktycznie poniesionych na nabycie przedmiotu wkładu, równy wartości emisyjnej skryptów dłużnych. Po zakończeniu roku podatkowego Wnioskodawca złożył zeznane o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8), z którego wynikała strata podatkowa i w związku z uproszczoną formą wpłacania miesięcznych zaliczek na podatek w ciągu roku, nadpłata w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2014.

W 2015 r. przed dokonaniem zwrotu nadpłaty wynikającej z zeznania CIT-8, Naczelnik Urzędu Skarbowego wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w zakresie prawidłowości rozliczenia z budżetem z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2014. Organ podatkowy zakwestionował wysokość kosztu uzyskania przychodu z tytułu objęcia udziałów w spółce komandytowo-akcyjnej, uznając, że kosztem podatkowym nie jest wartość emisyjna skryptów dłużnych będących przedmiotem wkładu. W konsekwencji organ podatkowy wydał decyzję, w której określił Wnioskodawcy zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2014 i nadpłatę w wysokości niższej niż wykazana pierwotnie przez Jednostkę.

Od powyższej decyzji Wnioskodawca odwołał się do Dyrektora Izby Skarbowej, jednakże organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Ze względu na fakt, że zdaniem Wnioskodawcy decyzja jest niezgodna z prawem i skutkuje zatrzymaniem jego środków finansowych, decyzję zaskarżono do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Brak zwrotu wnioskowanej nadpłaty, której kwota jest znacząca spowodował pogorszenie sytuacji majątkowej Wnioskodawcy i nie pozwolił na zrealizowanie planowanych inwestycji.

Złożenie skargi wiąże się z koniecznością poniesienia kosztów sądowych, w tym wpisu stosunkowego, co jest warunkiem obligatoryjnym rozpatrzenia sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Wnioskodawca uiścił wymagany prawem wpis stosunkowy we właściwym terminie, jednakże powstała wątpliwość czy kosztem uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych jest kwota uiszczona tytułem tego wpisu.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy kwota uiszczonego wpisu stosunkowego od skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej będzie dla wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?


Zdaniem Wnioskodawcy, kwota uiszczonego wpisu stosunkowego od skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów zaliczane są wszelkie wydatki, które zostały poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i jednocześnie nie zostały wyłączone z puli kosztów przez ustawodawcę w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na to, że w żadnym z przepisów art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazano wydatków związanych ze złożeniem skargi do WSA, o prawie pomniejszenia przychodu o poniesione koszty z tytułu takich wydatków, zadecyduje fakt, czy mogą one być uznane za wydatki ponoszone w celu uzyskania przychodu lub zachowania jego źródeł.

Z treści przepisów art. 15 ust. 4 oraz art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podział kosztów na bezpośrednio oraz pośrednio związane z uzyskaniem przychodów. Jak wskazuje doktryna prawa, za koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodów należy uznać te koszty, których poniesienie można wprost powiązać z konkretnym przychodem uzyskanym przez podatnika. Natomiast koszty pośrednie to takie koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z uzyskaniem konkretnego przychodu, lecz ich poniesienie służy całokształtowi prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Do pośrednich kosztów uzyskania przychodów zaliczane są wszystkie racjonalne wydatki, które ukierunkowane są na osiągnięcie potencjalnego, hipotetycznego ale obiektywnie możliwego do osiągnięcia przychodu lub mają służyć zachowaniu jego źródła. W związku z tym do kosztów podatkowych zalicza się również wydatki o charakterze ogólnym, niepowiązanych z konkretnym przychodem ale ponoszone w ramach i na potrzeby przedsiębiorstwa.

Poniesiony wydatek na wpis sądowy spełnia ustawowe wymogi zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów. Jest to bowiem wydatek o charakterze ogólnym, służący zabezpieczeniu interesów prowadzonej działalności i zachowaniu źródeł przychodów. Wydatek ten został poniesiony tytułem wpisu w sprawie, w której sporna kwota jest znacząca dla Wnioskodawcy. Przetrzymanie kwoty nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych czyni zamierzenia rozwojowe Wnioskodawcy niemożliwymi do osiągnięcia, wpływa na wskaźniki kapitałów Wnioskodawcy, od których zależne są dalsze plany inwestycyjne, tym samym wpływa na możliwe do osiągnięcia przychody. Ponadto wpis dotyczy zaskarżenia decyzji, która zdaniem Wnioskodawcy jest niezgodna z prawem i służy dochodzeniu swoich praw przed sądem administracyjnym. Jest to koszt pośredni i nie można go odnosić wprost do skutku podjętego działania w postaci możliwości uzyskania zwrotu nadpłaty, niebędącej przychodem, ale do znaczenia jakie ma ta sprawa dla ogólnej działalności Wnioskodawcy.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 maja 2015 r. (sygn. akt II FSK 865/13). W przedmiotowym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że kosztem pośrednim jest wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu kontrolnym i podatkowym pomimo, że postępowanie kontrolne nie jest ukierunkowane na osiągnięcie przychodów. Wydatek na wynagrodzenie pełnomocnika i wydatek na wpis sądowy służą tym samym celom w postaci dochodzenia swoich praw i ogólnej działalności przedsiębiorcy.

W związku z powyższym – zdaniem Wnioskodawcy – wydatek na wpis sądowy poniesiony w związku z zaskarżeniem decyzji organu podatkowego odmawiającej stwierdzenia nadpłaty i określającej zobowiązanie podatkowe jest kosztem uzyskania przychodów. Jest to koszt celowy i ekonomicznie uzasadniony, służący zabezpieczeniu źródeł przychodów, bez względu na wynik sprawy.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Ocena prawna przedstawionego przez Wnioskodawcę zagadnienia wymaga odniesienia się do definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.


Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:


  • zostały poniesione przez podatnika,
  • ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  • nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu w rozumieniu omawianej ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b–4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że – jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.


Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:


  • przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz
  • potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.


Omawiana ustawa nie zawiera przy tym legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne (art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można więc stwierdzić, że – co do zasady – przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, mającą definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną.


Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje również pojęć: źródła przychodów, zachowanie źródła przychodów, zabezpieczenie źródła przychodów. Korzystając z zasad wykładni językowej, można jednak wskazać, że zgodnie ze znaczeniem tych pojęć funkcjonującym na gruncie języka powszechnego:


  • mianem źródła określane jest to, co stanowi początek czegoś; przyczyna czegoś; synonimami tego pojęcia są m.in. zarzewie, czynnik sprawczy, powód, pochodzenie;
  • zachować, zachowywać oznacza pozostać w posiadaniu czegoś, dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności, podtrzymać, utrzymać coś;
  • zabezpieczać, zabezpieczyć to zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym, uczynić bezpiecznym, zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie, uczynić coś mocniejszym, trwalszym, odpornym na szkodliwe działanie czegoś, zapobiec niszczeniu czegoś

(http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001).


Wobec powyższego, źródłem przychodu w rozumieniu ww. ustawy są wszelkie stany, zdarzenia lub czynności (a także zespoły zdarzeń lub czynności), które powodują uzyskiwanie przychodu – są przyczyną jego powstawania. Źródło przychodów można określić szeroko, w sposób ogólny (np. rodzaj działalności prowadzonej przez podatnika), jak i w sposób bardziej precyzyjny (np. stosunek prawny, którego stroną jest podatnik; składnik majątku podatnika). W szczególności, źródłami przychodów są stany, zdarzenia lub czynności będące powodem (podstawą, przyczyną) uzyskania przez podatnika przysporzeń i wartości wymienionych w art. 12 ust. 1 tej ustawy. Zachowaniem albo zabezpieczeniem tych źródeł są natomiast działania podejmowane przez podatnika odpowiednio w celu ich utrzymania (zapobieżenia ich utracie) albo zapobieżenia ich niszczeniu.

Jednocześnie wyjaśnić należy, że w art. 12 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały określone rodzaje przychodów, których nie zalicza się do przychodów podatkowych. I tak, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się zwróconych, umorzonych lub zaniechanych podatków i opłat stanowiących dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Należy także podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 omawianej ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje. W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część – „przesunięciu” momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca poniósł wydatek na wpis stosunkowy od skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Dokonanie wpłaty – jak podaje Jednostka – stanowi obligatoryjny warunek rozpatrzenia sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Skarga, o której mowa w analizowanym wniosku dotyczy decyzji, w której organ podatkowy określił Wnioskodawcy zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2014 i nadpłatę w wysokości niższej niż wykazana przez Jednostkę w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8). Zdaniem Wnioskodawcy, decyzja jest niezgodna z prawem, a zatrzymanie jego środków finansowych, tj. brak zwrotu wnioskowanej nadpłaty, której kwota jest znacząca, spowodowało pogorszenie sytuacji majątkowej Wnioskodawcy.

Wydatki stanowiące przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej, tj. kwota uiszczonego wpisu stosunkowego od skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, nie zostały objęte katalogiem wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Możliwość zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest zatem uzależniona od kwestii spełniania przez nie tzw. przesłanki celowości, określonej w art. 15 ust. 1 omawianej ustawy. Dla ich kwalifikacji podatkowej kluczowe znaczenie ma zatem ocena, czy są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Nadmienić należy, że stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. podatku dochodowego. Oznacza to, że co do zasady, należności podatkowe mogą stanowić wspomniane koszty, natomiast podatek dochodowy – a więc także podatek dochodowy od osób prawnych – takim kosztem nie jest. Jednocześnie z art. 12 ust. 4 pkt 6 tej ustawy wynika, że do przychodów nie zalicza się zwróconych podatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Z zestawienia tych przepisów wynika, że nie jest przychodem ewentualny zwrot tytułem nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych. Skoro tak, wydatku poniesionego w celu uzyskania tegoż nie będącego przychodem zwrotu nie można uznać za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Innymi słowy, przedmiotowy wydatek został poniesiony w celu uzyskania zwrotu podatku (nadpłaty), który z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy podatkowej, nie stanowi przychodu. Wobec tego nie może on stanowić kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie nie można potwierdzić stanowiska Wnioskodawcy, w którym stwierdza on, że przetrzymanie kwoty nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych czyni zamierzenia rozwojowe Wnioskodawcy niemożliwymi do osiągnięcia, wpływa na wskaźniki kapitałów Wnioskodawcy, od których zależne są dalsze plany inwestycyjne, tym samym wpływa na możliwe do osiągnięcia przychody, czyli jakoby ponosząc wydatek w celu uzyskania zwrotu podatku Wnioskodawca w istocie poniósł wydatki w celu zachowania źródła przychodów, jakim były środku pieniężne otrzymane w ramach procedury jej dokapitalizowania

Należy bowiem wyjaśnić, że postępowanie dotyczące zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym w istocie służy nie tyle osiągnięciu przychodu lecz ma na celu zwiększenie dochodu uzyskanego przez danego podatnika, a więc nie realizuje przesłanki wynikającej z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Skoro więc przepis art. 15 ust. 1 cytowanej ustawy podatkowej definiując koszty uzyskania przychodów przewiduje, że kosztami tymi są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, to nie są nimi wszystkie koszty związane z działalnością danej osoby prawnej ale tylko te, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a takiej cechy przypisać nie można wydatkowi dokonanemu tytułem uiszczenia wpisu od skargi w postępowaniu sądowoadministracyjnym, poświęconemu kontroli legalności decyzji wydanej przez właściwy organ podatkowy dotyczącej nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, kwota uiszczonego wpisu od skargi w postępowaniu sądowoadministracyjnym dotyczącym kontroli legalności decyzji o odmowie zwrotu podatku dochodowego nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie podnieść należy, że – jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie – nie wszystkie wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Tym samym nawet jeśli zapłata kwoty wpisu byłaby uzasadniona z racjonalnego i ekonomicznego punktu widzenia, nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek taki stanowi koszt podatkowy.

Podkreślić także trzeba że tutejszy organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Przepisy te nie uprawniają do zajęcia (rozstrzygania) co do ekonomicznych aspektów działania Jednostki w planowanych zdarzeniach przyszłych bądź stanach faktycznych. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego.

Dodatkowo – odnosząc się do przywołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia – należy zauważyć, że stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym zdarzeniu i tylko do niej się odnosi, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa i nie jest wiążące dla tutejszego organu. Co więcej orzeczenie to dotyczy kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynagrodzenie dodatkowe za zastępstwo w postępowaniu dotyczącym PDOF za 2001 rok wypłacone pełnomocnikowi.

Nadmienić także należy, że stanowisko zaprezentowane w niniejszej interpretacji indywidualnej znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 października 2005 r. sygn. akt FSK 2418/08, którym oddalono skargę kasacyjną skarżącego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 6 lipca 2004 r. sygn. akt I SA/Bd 180/04.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj