2014.12.18 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-918/14/MP
z 18 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2014 r. (data wpływu 9 września 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 grudnia 2014 r. (data wpływu 15 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty wartości początkowej środka trwałego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 grudnia 2014 r. (data wpływu 15 grudnia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą – (dalej określany także jako Inwestor Y) zakończył budowę środka trwałego, tj. budynku usługowo - hotelowego w dniu 30 czerwca 2013 r. Od lipca 2013 r. Wnioskodawca zaczął amortyzować środek trwały zgodnie z odpowiednimi stawkami amortyzacyjnymi.

Na realizację projektu Inwestor Y pozyskał dotację unijną, podpisując umowę o dofinansowanie z Marszałkiem Województwa w dniu 5 maja 2011 r. Wypłata środków unijnych następowała po prawidłowo złożonym wniosku o płatność do Urzędu Marszałkowskiego. Do czerwca 2013 r. nastąpiła wypłata dofinansowania z 7 wniosków. Końcowy wniosek o płatność został złożony 25 lipca 2013 r. Płatność z tego wniosku wpłynęła (po przeprowadzonej kontroli z Urzędu Marszałkowskiego) w dniach 1 sierpnia 2014 r. część I oraz 7 sierpnia 2014 r. część II.

Prace budowalne na wyżej wymienionej inwestycji wykonywane były przez zatrudnianych przez Inwestora Podwykonawców, z którymi podpisywane były umowy o roboty budowlane. Jedną z umów o znacznym zakresie prac była umowa o roboty elektryczne, która podpisana została z Firmą X. W związku z brakiem projektów szczegółowych dotyczących zakresu prac elektrycznych na etapie podpisywania umowy określono przybliżoną, maksymalną kwotę za wykonanie prac, która nie mogła zostać przekroczona. Wynosiła 1.500.000,00zł netto. W przeciwnym wypadku miał zostać sporządzony stosowny aneks do umowy. Podwykonawca X na koniec każdego miesiąca przedstawiał Inspektorowi Nadzoru z ramienia Inwestora protokoły zaawansowania prac oraz kosztorysy uproszczone, które były podstawą do wystawienia faktur VAT przez Podwykonawcę Y. Protokoły te miały przybliżony charakter przerobowy i nie stanowiły odbiorów jakościowych wykonanych prac. Dodatkowo na podstawie wzajemnych ustaleń Podwykonawca fakturował 90% wartości przedstawianych kosztorysów. Pozostałe 10% wartości miało być zafakturowane po dokonaniu czynności odbiorowych i podpisaniu przez strony końcowego protokołu wykonanych prac. W związku ze zbliżającym się zakończeniem prac będących w zakresie Podwykonawcy X, Inwestor Y zlecił zweryfikowanie i dokładne sprawdzenie wykonanych prac Inspektorowi Nadzoru. Podczas kontroli prac oraz kosztorysów szczegółowych, o których przekazanie zwrócił się do Podwykonawcy Inwestor, Inspektor Nadzoru ujawnił szereg nieprawidłowości, które zostały przekazane do informacji Podwykonawcy X. Nieprawidłowości polegały głównie na wykorzystywaniu w kosztorysach zawyżonych cen oraz niezgodnych ze stanem rzeczywistym zużyć zastosowanych materiałów. Podwykonawca X dodatkowo na wniosek Inwestora przedłożył faktury zakupu. Inspektor Nadzoru w oparciu o stan faktycznie wykonanych prac oraz rzeczywistych cen przygotował powykonawcze kosztorysy różnicowe. Data sporządzenia kosztorysów to 24 czerwca 2013 r. Niniejsze kosztorysy zostały przedstawione Podwykonawcy.

Różnica pomiędzy kosztorysami Wykonawcy, a kosztorysami różnicowymi przygotowanymi przez Inspektora Nadzoru wyniosła 74.000,00zł netto. W związku z zaistniałą sytuacją powstał spór pomiędzy Inwestorem Y, a Podwykonawcą X. W związku z dofinansowaniem unijnym, zaistniała konieczność zakończenia projektu. Umowa o dofinansowanie precyzowała termin zakończenia inwestycji. Ostateczny termin zakończenia inwestycji przypadał na 30 czerwca 2014 r. W związku z zaistniałą sytuacją nastąpiła konieczność wyłączenia z wydatków kwalifikowanych projektu (podlegających dofinansowaniu) spornych kwot wynikających z faktur i kosztorysów za prace elektryczne. Były one rozliczane we wcześniejszych wnioskach o płatność, co oznacza, że ponosząc wydatki Inwestor Y otrzymał dofinansowanie. Biorąc pod uwagę fakt, że istniało realne zagrożenie, że część wydatków poniesionych w ramach projektu na roboty elektryczne wynikających z faktur Podwykonawcy X została zawyżona, co wykazały kosztorysy różnicowe, Inwestor Y pomniejszył wartość środka trwałego w budowie o kwotę 74.000,00 zł z dniem 30 czerwca 2013 r. (wartość ta została wyksięgowana z konta 083 - środek trwały w budowie, pomimo iż wydatek ten został poniesiony). Kwota została przeksięgowana na rozrachunki z Podwykonawcą X i uznana za należność wątpliwą.

W dniu 12 lipca 2013 r. Inwestor Y na podstawie kosztorysów różnicowych, dotychczasowej dokumentacji księgowej oraz korespondencji z Podwykonawcą X złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa (oszustwa). W dniu 7 listopada 2013 r. Inwestor Y otrzymał pismo z informacją o umorzeniu śledztwa. W odpowiedzi złożył zażalenie na postanowienie Prokuratury. Sąd uchylił decyzję, kierując sprawę do ponownego rozpatrzenia.

W międzyczasie Inwestor Y otrzymał nakaz zapłaty w trybie upominawczym faktur Podwykonawcy X na kwotę 178.000,00 zł. Podwykonawca X upominał się o zapłatę faktur, w których wyrównuje do 100% wartości wszystkich kosztorysów, tj. dofakturowywuje pozostałe 10% z wszystkich wcześniej wystawionych faktur. Niniejsze faktury nie zostały ujęte w księgach Inwestora Y ze względu na istniejący spór, rozbieżności w rozliczeniach oraz brak protokołu końcowego. Zgodnie z ustaleniami wzajemnymi pozostałe 10% miało zostać zafakturowane po odbiorze końcowym prac elektrycznych.

W dniu 4 i 8 lipca 2014 r. Inwestor Y i Podwykonawca X podpisali ugody przed Sądem Okręgowym i Rejonowym, jednocześnie kończąc spór. Zgodnie z warunkami ugody Inwestor Y wypłacił 70.000,00 zł netto na podstawie dwóch faktur za wykonane prace przez Podwykonawcę X. Faktury zostały wystawione z datą 8 lipca 2014 r. oraz 15 lipca 2014 r.

W dniu 8 lipca 2014 r. Inwestor Y złożył wniosek do Prokuratury o umorzenie postępowania w sprawie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa (oszustwa), informując o zawartych ugodach przed Sądami.

W załączeniu chronologia zdarzeń:

31 maja 2013 r. - Inwestor Y otrzymał nakaz zapłaty kwoty 178.000 zł w postępowaniu upominawczym na skutek pozwu wniesionego przez Wykonawcę robót elektrycznych (nakaz z Sądu Okręgowego), pomimo braku odbioru końcowego prac i przygotowywanych kosztorysów różnicowych o których Podwykonawca X na bieżąco był informowany,
24 czerwca 2013 r. - data sporządzenia kosztorysów różnicowych,
30 czerwca 2013 r. – wyksięgowanie 74.000,00 zł z wartości środka trwałego w budowie oraz uznanie kwoty za należność wątpliwą
10 lipca 2013 r. - Inwestor Y wniósł sprzeciw od nakazu z dnia 31 maja 2013 r.
12 lipca 2013 r. - Inwestor Y złożył zawiadomienie do Prokuratury o podejrzeniu popełnienia przestępstwa (oszustwa)
8 sierpnia 2013 r. - Inwestor Y otrzymał wezwanie na rozprawę sadową, dotyczącą nakazu z dnia 31 maja 2013 r.
25 września 2013 r. - Inwestor Y otrzymał drugi nakaz zapłaty kwoty 24.000 zł w postępowaniu upominawczym na skutek pozwu wniesionego przez Podwykonawcę X robót elektrycznych (nakaz z Sądu Rejonowego), w którym Podwykonawca X upomina się o zapłatę faktury za prace wykonane na obiekcie w końcowym etapie prac, których Inwestor Y nie odebrał. W nakazie brakuje kosztorysu powykonawczego do faktury.
9 października 2013 r. - Inwestor Y wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 25 września 2013 r.
28 października 2013 r. - Sąd Rejonowy zawiesza sprawę dotyczącą drugiego nakazu do momentu rozstrzygnięcia sporu w Sądzie Okręgowym w sprawie nakazu z dnia 31 maja 2013 r.
14 listopada 2013 r. - Inwestor Y otrzymał postanowienie Prokuratury o umorzeniu śledztwa
20 listopada 2013 r. - Inwestor Y złożył zażalenie na postanowienie z dnia 14 listopada 2013 r., które Sąd uchylił i skierował sprawę do powtórnego rozpatrzenia.
5 lutego 2014 r. - rozprawa sądowa dotycząca nakazu z dnia 31 maja 2013 r., m.in. powołanie Biegłego
24 czerwca 2014 r. - Spotkanie z powołanym Biegłym na obiekcie, ustalanie warunków ugody.
4 lipca 2014 r. - Spisano protokół dotyczący Ugody przed Sądem Okręgowym
8 lipca 2014 r. - Spisano protokół dotyczący Ugody przed Sądem Rejonowym
8 lipca 2014 r. - Inwestor Y złożył wniosek do Prokuratury o umorzenie postępowania, informując o zawartych ugodach przed Sądami
8 lipca 2014 r. i 15 lipca 2014 r. Wystawienie faktur końcowych przez Podwykonawcę X, na wartość 70.000,00 zł

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że środek trwały został oddany od używania w dniu 30 czerwca 2013 r., a także wpisany w tej dacie do ewidencji środków trwałych . Ponadto Wnioskodawca wskazał, że środek trwały w dniu przyjęcia do używania był kompletny i zdatny do użytku. W dacie oddania środka trwałego ustalono również jego wartość początkową.

Wnioskodawca wskazał również, że treść ugody zawartej dnia 4 lipca 2014 r. stanowi, że Inwestor Y zobowiązuje się zapłacić Podwykonawcy X kwotę 70.000,00 zł netto do dnia 21 lipca 2014 r. na podstawie faktur VAT wystawionych przez Podwykonawcę X. Faktury zostały wystawione przez Podwykonawcę w dniach 8 lipca 2014 r. i 15 lipca 2014 r. Inwestor Y opłacił wskazane faktury w sierpniu 2014 r. Podwykonawca X nie naliczył odsetek za nieterminową wpłatę.

Ponadto Wnioskodawca jako dodatkową informację wskazał, że wydatek wątpliwy stanowi wartość 74.000,00 zł netto, zaś kwota ustalona w ugodzie stanowi 70.000,00 zł netto.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

W którym momencie należy zwiększyć wartość początkową środka trwałego o wydatek wcześniej uznany za wątpliwy, który został zapłacony?
W jaki sposób należy zwiększyć wartość początkową środka trwałego, o kwoty ustalone w ugodzie pomiędzy Inwestorem Y i Podwykonawcą X?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe jest zwiększenie wartości początkowej środka trwałego w momencie podpisania ugody (tj. 8 lipca 2014 r.) o wartość wątpliwą. Wartość została uznana przez Wnioskodawcę za wątpliwą, mimo zapłaty. W dniu podpisania ugody wygasły wszelkie spory i wątpliwe rozliczenia pomiędzy Inwestorem Y a Podwykonawcą X. W związku z tym jest to data zwiększenia wartości początkowej środka trwałego o wydatki wątpliwe. Zdaniem Wnioskodawcy stanowisko takie jest zgodne z art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2

Wnioskodawca uważa, że prawidłowe jest zwiększenie wartości początkowej środka trwałego na podstawie wystawionych faktur VAT przez Podwykonawcę zgodnie z ugodą. Zdaniem Wnioskodawcy stanowisko takie jest zgodne z art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest, więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z kolei w myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

stanowić własność lub współwłasność podatnika,
być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.

Podstawą dokonywania amortyzacji jest wartość początkowa środków trwałych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

W myśl art. 22g ust. 4 powołanej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy. Stosownie do treści art. 22n ust. 4 ww. ustawy, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W związku z tym, niezbędne jest prawidłowe określenie tej wartości. Wartość początkowa składnika majątku podlegającego amortyzacji powinna zostać określona na dzień jego przekazania do używania. Do tego też dnia najpóźniej nastąpić powinno wprowadzenie tego składnika do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Późniejsza zmiana wartości początkowej może nastąpić w następstwie okoliczności wskazanych w ustawie (ulepszenie, aktualizacja wyceny, trwałe odłączenie części składowej lub peryferyjnej) lub innej koniecznej korekty tej wartości.

Jak wskazano wyżej, zmiana wartości początkowej następuje w określonych przypadkach. Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z kolei w myśl art. 22g ust. 20 ww. ustawy w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym Wnioskodawca zakończył budowę środka trwałego, tj. budynku usługowo - hotelowego w dniu 30 czerwca 2013 r. Od lipca 2013 r. Wnioskodawca zaczął amortyzować środek trwały zgodnie z odpowiednimi stawkami amortyzacyjnymi.

W dniu 4 i 8 lipca 2014 r. Inwestor Y i Podwykonawca X podpisali ugody przed Sądem Okręgowym i Rejonowym, jednocześnie kończąc spór. Zgodnie z warunkami ugody Wnioskodawca wypłacił 70.000,00 zł netto na podstawie dwóch faktur za wykonane prace przez Podwykonawcę X. Faktury zostały wystawione z datą 8 lipca 2014 r. oraz 15 lipca 2014 r.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że środek trwały został oddany od używania w dniu 30 czerwca 2013 r., a także wpisany w tej dacie do ewidencji środków trwałych . Ponadto Wnioskodawca wskazał, że środek trwały w dniu przyjęcia do używania był kompletny i zdatny do użytku. W dacie oddania środka trwałego ustalono również jego wartość początkową. Wnioskodawca wskazał również, że treść ugody zawartej dnia 4 lipca 2014 r. stanowi, że Inwestor Y zobowiązuje się zapłacić Podwykonawcy X kwotę 70.000,00 zł netto do dnia 21 lipca 2014 r. na podstawie faktur VAT wystawionych przez Podwykonawcę X. Faktury zostały wystawione przez Podwykonawcę w dniach 8 lipca 2014 r. i 15 lipca 2014 r. Wnioskodawca opłacił wskazane faktury w sierpniu 2014 r. Podwykonawca X nie naliczył odsetek za nieterminową wpłatę.

Mając na uwadze przytoczone uprzednio przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przedmiotowej sprawie należy podkreślić, że określenie poniesionych kosztów na wytworzenie środka trwałego ma charakter obiektywny. Wobec powyższego koniecznym jest zaliczenie do kosztów wytworzenia środka trwałego sumy wszystkich poniesionych wydatków, które przyczyniły się do tego, że środek trwały w dniu przyjęcia do używania był kompletny i zdatny do użytku. Podatnik nie może wybiórczo zaliczać określonych wydatków przy ustaleniu wartości początkowej środka trwałego. W sytuacji gdy koszt został poniesiony przyczynił się do wytworzenia środka trwałego, powinien być on brany pod uwagę przy ustaleniu wartości początkowej środka trwałego. Ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być bowiem ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy ustalaniu wartości początkowej Wnioskodawca powinien zatem wziąć pod uwagę całkowity koszt wytworzenia, który poniósł. Biorąc pod uwagę, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych, Wnioskodawca powinien również „kwotę wątpliwą” uwzględnić przy ustaleniu wartości początkowej. Należy bowiem stwierdzić, że kwota wynagrodzenia za wykonane roboty elektryczne, którą Wnioskodawca zapłacił przed oddaniem budynku usługowo – hotelowego jako środka trwałego stanowi element kosztu jego wytworzenia.

Natomiast odnosząc się do kwestii w którym momencie i w jaki sposób należy zwiększyć wartość początkową środka trwałego o kwotę ustaloną w ugodzie i zapłaconą na podstawie faktur z dnia 8 lipca 2014 r. i 15 lipca 2014 r., należy stwierdzić, że nie jest możliwa bieżąca korekta (zwiększenie) wartości początkowej (np. w dacie uprawomocnienia się zawartej ugody), gdyż jak wskazano zmiana bieżącej wartości początkowej środków trwałych możliwa jest w ściśle określonych przepisami przypadkach.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że uwzględnienie kwoty uzgodnionej w ugodzie, w wartości początkowej środka trwałego jest możliwe w drodze wstecznej korekty jego wartości początkowej. Ponadto wiązać się z tym będzie konieczność podwyższenia wysokości dokonanych odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpisów amortyzacyjnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin