Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-122/15/Zuk
z 15 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) w związku z § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 29 kwietnia 2015 r. (data otrzymania 30 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. W dniu 20 maja 2014 r. zmarł ojciec Wnioskodawcy pozostawiając mu m.in. dwie nieruchomości (kamienice mieszkalne) do wynajmu (akt poświadczenia dziedziczenia z 30 maja 2014 r.). Ojciec Wnioskodawcy władał nimi od lat 50-tych XX wieku. Nieruchomości wpisane zostały do ksiąg wieczystych w 2003 r. i w 2006 r. W dniu nabycia spadku nieruchomości te spełniały kryteria środka trwałego, tj. były kompletne i zdatne do użytku a okres ich używania pod wynajem był dłuższy niż 60 miesięcy. Obie nieruchomości są środkami trwałymi w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlegają amortyzacji. Wartość początkową stanowi operat szacunkowy wykonany przez rzeczoznawcę majątkowego, który Wnioskodawca wykonał po otrzymaniu spadku. Składniki majątku Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych w lipcu 2014 r. Wynajem odbywa się w ramach najmu prywatnego. W budynkach nie ma wyodrębnionych nieruchomości. Przedmiotem wynajmu są przeznaczone na cele mieszkaniowe lokale mieszkalne wraz z piwnicami, strychem i przynależnościami. Ponieważ Wnioskodawca będzie po raz pierwszy rozliczał się na zasadach ogólnych PIT-36 od wynajmu mieszkań (złożone oświadczenie o wyborze formy opodatkowania 4 kwietnia 2014 r.), chciał zastosować indywidualną stawkę amortyzacji 5%. Ustawa przewiduje amortyzację na czas nie krótszy niż 10 lat. Przy 5% stawce amortyzacji okres ten byłby dwudziestoletni.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie.

Czy można przyjąć 5% stawkę amortyzacji indywidualnej w rozliczeniach podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieruchomości nabyte w spadku po zmarłym ojcu może amortyzować indywidualną stawką 5% w rozliczeniach podatku dochodowego, ponieważ spełnia warunki ustawy o ustaleniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W opinii Wnioskodawcy, ma on możliwość zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 5% do odziedziczonych, używanych co najmniej 60 miesięcy nieruchomości jako środka trwałego, który podlega amortyzacji – zgodnie z art. 22j pkt 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca będzie pierwszy raz rozliczał się z przychodów za najem lokali mieszkaniowych, i w przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania – zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nabywając w drodze spadku nieruchomości nie zmienia ich przeznaczenia (wynajem lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe), nie wypowiada umów ani nie zmienia warunków i stawek najmu.

Przyjmując indywidualną 5% stawkę amortyzacji nieruchomości jako środka trwałego, Wnioskodawca chce mieć pewność, że dobrze rozumie przepisy ww. ustawy i we właściwy sposób wywiąże się z obowiązku rozliczeń podatkowych.

Wnioskodawca przywołał interpretację indywidualną, która dotyczyła wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 7%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodu jest m.in. najem, z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Artykuł 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy – amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy – podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Przy czym w myśl art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy – za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust.6 ww. ustawy – wartość początkową składników majątku nabytych w sposób określony w ust. 1 pkt 3-5, wymagających montażu, powiększa się o wydatki poniesione na ich montaż.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ww. ustawy – odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych – stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – budynki mieszkalne (grupa 1, podgrupa 11) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Stosownie do jego treści – z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

–dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy – środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów – o czym stanowi art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył w drodze spadku budynki mieszkalne – kamienice mieszkalne, w których nie ma wyodrębnionych lokali. Od śmierci ojca nieruchomość ta jest wynajmowana przez Wnioskodawcę. W dniu nabycia spadku budynki te spełniały kryteria środka trwałego, tj. były kompletne i zdatne do użytku a okres ich używania pod wynajem był dłuższy niż 60 miesięcy. Obie nieruchomości są środkami trwałymi w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od lipca 2014 r. wprowadzonymi do ewidencji środków trwałych i podlegają amortyzacji. Wnioskodawca wskazał, że wartość początkową stanowi operat szacunkowy wykonany przez rzeczoznawcę majątkowego, który Wnioskodawca wykonał po otrzymaniu spadku.

Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, amortyzacji nie podlegają wynajmowane budynki mieszkalne, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzacji. Jeśli natomiast zamierza skorzystać z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, to aby stanowiły one koszty uzyskania przychodów – w myśl art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – środki trwałe muszą być objęte ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Warunki te są w niniejszej sprawie spełnione. Pozostaje zatem rozstrzygnąć o uprawnieniu do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W podanej w art. 22j ust. 3 definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją – przez pojęcie „używania” rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, że przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych środków trwałych zostały spełnione, bowiem budynki mieszkalne były we władaniu ojca Wnioskodawcy od połowy XX wieku. Skoro zatem nieruchomości te wcześniej były faktycznie użytkowane przez ojca Wnioskodawcy przez okres co najmniej 60 miesięcy przed ich nabyciem przez Wnioskodawcę i spełniły kryteria uznania ich za środki trwałe, które po raz pierwszy zostały wpisane u Wnioskodawcy do ewidencji środków trwałych, wówczas Wnioskodawca mógł amortyzować opisane budynki mieszkalne stawką indywidualną nie wyższą jednak niż 10%, gdyż okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Zatem Wnioskodawca – na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy – mógł ustalić 5% indywidualną stawkę amortyzacyjną dla wynajętych budynków mieszkalnych. Tym samym Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne stosując stawkę amortyzacyjną w wysokości 5% rocznie od wartości początkowej budynków mieszkalnych, a że nabycie obu nieruchomości nastąpiło w drodze spadku, za wartość początkową tych budynków należało przyjąć ich wartość rynkową z dnia nabycia.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Do przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji Organ nie może się odnieść, ponieważ nie mógł zapoznać się z jej treścią – podana strona internetowa nie została odnaleziona. Wskazać należy jednak, że interpretacja ta dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie zostało wydane. Organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Rozstrzygnięcie to nie jest zatem wiążące dla Organu podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.