Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1106/14/MP
z 2 lutego 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2014 r. (data wpływu 5 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 5 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca prowadzi działalność usługowo – handlową, która polega na sprzedaży towarów i usług. Firma Wnioskodawcy prowadzi pełną księgowość oraz korzysta z możliwości opodatkowania podatkiem dochodowym według stawki 19%, a także jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca w 2007 r. na podstawie aktu notarialnego od Agencji Własności Skarbu Państwa zakupił nieruchomość zabudowaną budynkiem, który był niegdyś użytkowany jako kurnik. Zakupiony budynek został przeznaczony na magazyn. Działka oraz budynek zostały wycenione na podstawie operatu szacunkowego i wprowadzone do ewidencji środków trwałych. W związku z tym, iż zgodnie z ustaleniami zawartymi w operacie szacunkowym wskazującym, że budynek został zbudowany w latach 1960 – 1964 (według wywiadu środowiskowego) i był użytkowany jako kurnik ustalono na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. W klasyfikacji środków trwałych przedmiotowy budynek zaliczono do rodzaju 103 „budynki handlowo - usługowe”. Po 7 miesiącach użytkowania budynek wyłączono z użytkowania ze względu na zły stan techniczny. Zaprzestano naliczania odpisów amortyzacyjnych. W 2011 r. rozpoczęto prace budowlane polegające na ulepszeniu środka trwałego. Zmieniono również przeznaczenie budynku z magazynowego na budynek handlowo - usługowy. Prace budowlane zakończono w 2014 r. i uzyskano pozwolenie na użytkowanie oraz oddano budynek do użytkowania. O wartość nakładów jaka została poniesiona na ulepszenie budynku zwiększono wartość początkową środka trwałego.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy stawka amortyzacji w wysokości 10% jest stawką prawidłowo ustaloną?


Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych budynków i lokali, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji. Okres amortyzacji tych środków trwałych nie może być krótszy niż 10 lat. Z operatu szacunkowego wynika, że przedmiotowy budynek był zbudowany w latach 1960-1964 i był używany niegdyś przez Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną jako kurnik – do hodowli drobiu.

Z posiadanej informacji można domniemywać, iż wymieniony budynek, dawniej własność Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy. Mając powyższe na uwadze wprowadzając środek trwały do ewidencji w 2007 r. można było zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10%.

Ponadto, zgodnie z art. 22h ust. 2 „podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i -22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego”. Biorąc pod uwagę cytowany wyżej przepis, ulepszenie środka trwałego nie ma wpływu na ustaloną stawkę amortyzacji.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.


Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:


  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  • musi być należycie udokumentowany.


Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:


  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych


  • wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.


W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23


Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:


  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty


  • o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


Z kolei, zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu. Niemniej jednak, z treści art. 22d ust. 2 ww. ustawy wynika, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Do grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc m. in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile będą spełniały następujące warunki:


  • zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
  • stanowią własność lub współwłasność podatnika;
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy;
  • nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.


W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.


Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2:


  • w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
  • w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;


Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z kolei ust. 4 art. 22g stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, czy też biegłego.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy – odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.


Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:


  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych


  • dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata,


Z kolei w myśl art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.


Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:


  1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.


Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność usługowo – handlową, która polega na sprzedaży towarów i usług. Wnioskodawca w 2007 r. na podstawie aktu notarialnego zakupił od Agencji Własności Skarbu Państwa nieruchomość zabudowaną budynkiem, który był niegdyś użytkowany jako kurnik. Zakupiony budynek został przeznaczony na magazyn. Działka oraz budynek zostały wycenione na podstawie operatu szacunkowego i wprowadzone do ewidencji środków trwałych. W związku z tym, iż zgodnie z ustaleniami zawartymi w operacie szacunkowym wskazującym, że budynek został zbudowany w latach 1960 – 1964 (według wywiadu środowiskowego) i był użytkowany jako kurnik ustalono na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. W klasyfikacji środków trwałych przedmiotowy budynek zaliczono do rodzaju 103 „budynki handlowo - usługowe”. Po 7 miesiącach użytkowania budynek wyłączono z użytkowania ze względu na zły stan techniczny. Zaprzestano naliczania odpisów amortyzacyjnych. W 2011 r. rozpoczęto prace budowlane polegające na ulepszeniu środka trwałego. Zmieniono również przeznaczenie budynku z magazynowego na budynek handlowo - usługowy. Prace budowlane zakończono w 2014 r. i uzyskano pozwolenie na użytkowanie oraz oddano budynek do użytkowania. O wartość nakładów jaka została poniesiona na ulepszenie budynku zwiększono wartość początkową środka trwałego.

W przedmiotowej sprawie istotnym jest ustalenie zakresu pojęcia „ulepszenia środka trwałego”. W myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na ulepszenie środka trwałego to nakłady poczynione na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których suma w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł, a których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności, okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji.


Podkreślić należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż do celów podatkowych ulepszenie środka trwałego obejmuje: przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub jego modernizację. Pod pojęciem ulepszenia, o którym mowa w art. 22j ust. 1 w związku z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć:


  • przebudowę środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych;
  • rozbudowę środka trwałego, tj. wykonanie prac, które powodują powiększenie środka trwałego;
  • rekonstrukcję, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego stanu poprzedniego;
  • adaptację środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie go do wykorzystania go do innych celów niż jego pierwotne przeznaczenie, albo nadaniu mu nowych cech użytkowych;
  • modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.


W analizowanej sprawie koniecznym jest rozpatrzenie, czy poniesione przez Wnioskodawcę nakłady, stanowiły ulepszenie środka trwałego.


Bezsprzecznym pozostaje fakt, że nie każdy rodzaj prac wykonywanych w danym środku trwałym będzie stanowił jego ulepszenie. Prace, które noszą cechy przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji, modernizacji są uznawane za ulepszenie. Wobec tego nie jest możliwe twierdzenie, że środek trwały uległ ulepszeniu jeżeli zakres poczynionych w nim prac nie będzie się mieścił w opisanym wyżej zakresie robót składających się na ulepszenie. Dotyczy to m.in. prac o charakterze remontowym bądź działań przekraczających przetworzenie istniejącego środka trwałego, a polegających na wytworzeniu zupełnie nowego środka trwałego z wykorzystaniem elementów wcześniej nabytego np. budynku, lokalu.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym, w wyniku dokonanych prac zmieniono sposób użytkowania budynku. Budynek o niskim standardzie (kurnik wykorzystywany jako magazyn), który został wyłączony z użytkowania ze względu na zły stan techniczny, przekształcono w budynek handlowo-usługowy.

W ocenie tut. organu środek trwały opisywany we wniosku zostanie przez Wnioskodawcę wytworzony, a nie ulepszony. Aby przedmiotowy budynek uzyskał funkcję handlowo-usługową Wnioskodawca musiał bowiem poczynić prace, których skala wykracza poza pojęcie „ulepszenia”. Poniesione nakłady inwestycyjne związane z całkowitą zmianą stanu i przeznaczenia budynku nie mogą zostać zakwalifikowane jako ulepszenie istniejącego środka trwałego, lecz stanowią wytworzenie nowego środka trwałego. Biorąc po uwagę, że budynek magazynowy został wyłączony z użytkowania z powodu złego stanu technicznego, nadanie mu cech zdatności do użytku, poprzez przystosowanie go do używania jako budynku handlowo-usługowego wymagało tak gruntownych zmian, że nie sposób uważać tego za ulepszenie. Wykonanie prac, o których mowa we wniosku należy więc uznać za wytworzenie nowego środka trwałego. W szczególności nie można w tym przypadku mówić o rekonstrukcji środka trwałego, skoro nie nastąpiło odtworzenie do stanu poprzedniego środka trwałego.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku informacje należy stwierdzić, iż w wyniku prac przeprowadzonych w zlikwidowanym (nienadającym się do użytku) budynku magazynowym, został wytworzony nowy środek trwały w postaci budynku handlowo-usługowego. Dlatego też, poniesione nakłady na poczet ww. prac należy traktować jako wydatki na wytworzenie we własnym zakresie nowego środka trwałego, tak aby spełniał on definicję środka trwałego, tj. kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania, a przy tym mającego inne funkcje niż dotychczasowy magazyn.

Do przedmiotowego środka trwałego nie można więc zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Zauważyć bowiem należy, że wynikająca z cyt. wyżej art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest prawem a nie obowiązkiem podatnika. Indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. W przedmiotowej sprawie trudno doszukać się tożsamości starego i nowego obiektu, która uzasadniałaby uznanie, iż zostały spełnione przesłanki określone w art. 22j ww. ustawy.

Reasumując, z analizy przepisu art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do używanych lub ulepszonych środków trwałych. Skoro wykonane przez Wnioskodawcę prace nie stanowiły ulepszenia środka trwałego, to Wnioskodawca nie może skorzystać z prawa do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że przedmiotowy środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy.

Tutejszy organ zaznacza jednocześnie, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji, albowiem organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego i nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować powyższy budynek.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj