Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-429/15-4/AM
z 2 lipca 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2015 r. (data wpływu 7 kwietnia r.) oraz piśmie uzupełniającym z dnia 18 czerwca 2015 r. (data nadania 18 czerwca 2015 r., data wpływu 22 czerwca 2015 r.) na wezwanie z dnia 12 czerwca 2015 r., Nr IPPB1/415-429/15-2/AM (data nadania 12 czerwca 2015 r., data doręczenia 17 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:


  • ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego - jest nieprawidłowe,
  • możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 7 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


W związku z wcześniejszą przeprowadzką, Wnioskodawca podjął decyzję o rozpoczęciu najmu mieszkania z którego się wyprowadził. W dniu 25.10.2014 r. podpisał z Najemcą wstępną umowę najmu tego mieszkania - pobrał kaucję i przekazał klucze do mieszkania. Wnioskodawca nie zgłaszał tego faktu do Urzędu Skarbowego ponieważ wynajmuje od kilku lat inne mieszkanie w Warszawie na zasadach ogólnych. Fakt wynajmu był zgłoszony do US w 2005 r. i nawet zostało wszystko skontrolowane (zapiski o przychodach i kosztach oraz ewidencja środków trwałych).

W związku z podpisaną umową najmu w 2014 r. Wnioskodawca wprowadził mieszkanie do ewidencji środków trwałych celem prowadzenia odpisów comiesięcznych będących kosztami uzyskania przychodów, począwszy od listopada 2014 r.

W tym celu wypełnił odpowiednie rubryki w ewidencji, a w szczególności wartość początkową i stawkę amortyzacyjną oraz wysokość odpisów rocznych i miesięcznych.


Wartość początkową Wnioskodawca ustalił na podstawie informacji z internetu o wartości rynkowej mieszkań podobnych do jego na podstawie serwisu homebroker.pl jak również innych raportów zamieszczanych w internecie. Żeby uniknąć ryzyka zawyżenia wartości początkowej, Wnioskodawca obniżył najniższą znalezioną cenę mieszkania o ok. 500 zł/m2 i w ten sposób uzyskał cenę w wysokości 7 500zł/m2, co w rezultacie dało wartość początkową w kwocie 7500zł/m2 x 46,9 m2= 351 750,00 zł

Następnie Wnioskodawca ustalił stawkę amortyzacyjną na 6%, ponieważ mieszkał wraz z rodziną w tym mieszkaniu przez ok. 10 lat przed rozpoczęciem najmu (mieszkanie zakupione w 2004 r.).


W ten sposób Wnioskodawca uzyskał roczną kwotę odpisów amortyzacyjnych w wysokości 21 105,00 zł oraz miesięczną kwotę odpisów w wysokości 1 758,75 zł, którą to kwotę począwszy od dnia 01.11.2014 r. zaczął uwzględniać w swoich zapiskach odnośnie przychodów i kosztów dot. najmu przedmiotowego mieszkania.

Do dnia dzisiejszego kontynuuje prowadzenie ewidencji i uwzględnia odpisy amortyzacyjne jako koszty najmu.


W uzupełnieniu z dnia 18 czerwca 2015 r. (data wpływu 22 czerwca 2015 r. ) na wezwanie organu z dnia 12 czerwca 2015 r. Nr IPPB1/415-429/15-2/AM Wnioskodawca uzupełnił wniosek o informacje wskazane ww. wezwaniu, jednocześnie wskazał, że mieszkanie nabył w 2004 roku od developera. Wnioskodawca poinformował, że był jego pierwszym właścicielem - mieszkanie kupił w stanie developerskim i nie było ono wcześniej wykorzystywane do celów mieszkalnych (czyli po prostu było to nowe mieszkanie). Przed dniem 25.10.2014 r. mieszkanie było zatem użytkowane przez rodzinę Wnioskodawcy przez ok. 10 lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


  1. Czy prawidłowo została ustalona data nabycia lokalu w celu jego amortyzacji?
  2. Czy Wnioskodawca miał prawo zastosować aktualną cenę rynkową do ustalenia wartości początkowej?
  3. Czy Wnioskodawca prawidłowo uznał lokal za używany, celem ustalenia podwyższonej stawki amortyzacyjnej tj. 6% ?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zgodnie z ustawą z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych z późn. zm. - art. 22 ust. 8 zaliczać do kosztów najmu amortyzację mieszkania, ponieważ prowadzi ewidencję środków trwałych zgodnie z art. 22n ust.1 i 2. Odpisy amortyzacyjne rozpoczął w miesiącu następnym od miesiąca w którym rozpoczął się najem zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt l i art. 22d ust. 2.

Mieszkanie zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt l podlega amortyzacji gdyż stanowi ono wyłączną własność Wnioskodawcy (współwłaścicielką jest jego żona i dochody z najmu są rozliczane po połowie).


Wartość początkową Wnioskodawca ustalił na podstawie informacji uzyskanych z artykułów rzeczoznawców opisujących ceny mieszkań oraz z serwisu homebroker.pl, który podaje ceny transakcyjne mieszkań żądanej lokalizacji i okolic, przy uwzględnieniu standardu mieszkania i jego lokalizacji w budynku.

Najniższą wartość tak uzyskaną - Wnioskodawca specjalnie obniżył, żeby uniknąć przewartościowania mieszkania, co mogłoby skutkować stwierdzeniem, że próbował narazić Skarb Państwa na stratę w wyniku zawyżenia kosztów. Niestety nie zapisał nie wydrukował informacji uzyskanych z internetu, ale jest pewien, że Urząd Skarbowy nie uzyska od rzeczoznawców informacji, że zawyżył wartość swojego mieszkania.

Wnioskodawca uważa, że miał prawo do ustalenia wartości początkowej jako wartości rynkowej z dnia nabycia, zgodnie z art. 22g ust.1 pkt 3, gdyż oparł się na wykładni z wyroków w podobnych sprawach NSA II FSK 1231/05 - Wyrok NSA z 2006.11.10 oraz II FSK 1420/06 - Wyrok NSA z 2007.12.18, mówiącej, iż rozpoczynając najem w lokalu, w którym dotychczas zamieszkiwał, dokonał swoistego nabycia na potrzeby najmu poprzez wprowadzenie do ewidencji środków trwałych, przedmiotowego mieszkania stanowiącego jego własność, a wykorzystywanego dotychczas do zaspokajania własnych potrzeb mieszkaniowych.

Aktualna wartość mieszkania zastosowana do ustalenia wartości początkowej dla celów amortyzacji, ma sens zgodnie z ideą amortyzacji, gdyż cena nabycia z 2004 r. tj. z roku, w którym Wnioskodawca kupił je od developera, byłaby znacząco niższa od aktualnej wartości rynkowej. Zatem Wnioskodawca zamieszkiwał w tym mieszkaniu wraz z rodziną przez ok. 10 lat zanim zaczął je wynajmować, czyli zgodnie z art. 22j ust.1 pkt 3 oraz ust. 3 pkt l miał prawo uznać mieszkanie za używane i ustalić podwyższoną stawkę amortyzacji, ale taką, która nie spowodowałaby skrócenia okresu najmu do mniej niż 10 lat.

Ponadto Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że:


W dniu rozpoczęcia najmu, dokonał swoistego nabycia na potrzeby najmu (poprzez wprowadzenie do ewidencji środków trwałych), przedmiotowego mieszkania stanowiącego jego własność, a wykorzystywanego dotychczas do zaspokajania własnych potrzeb mieszkaniowych.

Zastosował aktualną rynkową wartość mieszkania do ustalenia wartości początkowej dla celów amortyzacji. Zdaniem Wnioskodawcy jest to zgodne z ideą amortyzacji, gdyż cena nabycia z 2004 r. t.j. z roku. w którym kupił je od developera, byłaby znacząco niższa od aktualnej wartości rynkowej. Wnioskodawca zamieszkiwał w tym mieszkaniu wraz z rodziną przez ok. 10 lat zanim zaczął je wynajmować, czyli zgodnie z art. 22j ust. l pkt 3 oraz ust. 3 pkt l miał prawo uznać mieszkanie za używane i ustalić podwyższoną stawkę amortyzacji 6%, czyli taką, która nie spowodowałaby skrócenia okresu najmu do mniej niż 10 lat.

Pytania Wnioskodawcy związane są z obowiązkiem podatkowym, ponieważ odpisy amortyzacyjne pomniejszają jego dochód z najmu, a w konsekwencji należny podatek.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

  • pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • być właściwie udokumentowany.


Ponadto, zgodnie z przepisem w art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie wg zasad określonych w art. 22a–22o tej ustawy.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Co do zasady, budynki oraz lokale mieszkalne, stanowiące przedmiot odrębnej własności, jeśli są wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej albo oddane do używania na podstawie umowy najmu lub dzierżawy, stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji.

Powyższa zasada nie ma jednakże charakteru bezwzględnego. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 22c pkt 2 ww. ustawy, nie podlegają amortyzacji budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Powyższe regulacje sprawiają, że decyzja o amortyzowaniu podatkowym budynków mieszkalnych oraz lokali mieszkalnych, które wykorzystywane są na potrzeby działalności gospodarczej albo oddane w najem (dzierżawę), pozostawiona jest całkowicie do uznania podatnikowi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, co do sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego Organ wskazuje, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, czy też biegłego.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Stosownie do treści art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu nabycia, o którym mowa w ust. 3, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dokonując wykładni zapisów art. 22g ust. 1 pkt 1, ust. 3 oraz ust. 8 ustawy, nie może być wątpliwości, iż zarówno ich treść, jak i usytuowanie wskazują, iż prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych, czy też wytworzonych przez podatnika. Zasadą jest, przy nabyciu w drodze kupna, ustalenie wartości początkowej środka trwałego na podstawie ceny nabycia określonej w art. 22 ust. 3.

Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia. Jest to jednak szczególny sposób ustalenia wartości początkowej, który nie może mieć zastosowania w sytuacji, gdy faktycznie ustalenie kosztu zakupu lokalu mieszkalnego jest możliwe. W przedmiotowej sprawie cena zakupu nieruchomości (lokalu mieszkalnego) jest znana.

W świetle powyższych okoliczności wskazać należy, że wartość początkową lokalu mieszkalnego Wnioskodawca winien ustalić wyłącznie na podstawie ceny nabycia z dnia nabycia tj. 2004 r., zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przyjęcie przez Wnioskodawcę wartości początkowej na podstawie art. 22g ust. 8 jest niemożliwe.

A zatem stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.


Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) należy nawiązać do przepisów art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią ww. przepisów – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

  1. dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
    1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
    2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
  2. – dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
  3. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy – środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył w 2004 r. nowy lokal mieszkalny od dewelopera i jest jego pierwszym właścicielem.


W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, że w opisanej sprawie nie spełniony został warunek wykorzystywania lokalu mieszkalnego przed jego nabyciem przez okres co najmniej 60 miesięcy (lokal został nabyty od developera), a zatem Wnioskodawca przy jego amortyzacji nie może zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 6%.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz treść cytowanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie ma prawa dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nowo zakupionego lokalu mieszkalnego według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 6%.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002, r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił 123456odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj