Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-493/15-2/WH
z 24 lipca 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2015 r. (data wpływu 15 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy komórek lokatorskich, miejsc postojowych i boksów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 15 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy komórek lokatorskich, miejsc postojowych i boksów .


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:


Sąd Rejonowy - Sąd Gospodarczy, Wydział Gospodarczy dla spraw Upadłościowych i Naprawczych postanowieniem z dnia 22 września 2014 r., ogłosił upadłość S. Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka”) obejmującą likwidację majątku dłużnika. Obwieszczenie o ogłoszeniu upadłości ukazało się w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Z chwilą ogłoszenia upadłości, syndyk uzyskuje uprawnienie do podejmowania czynności na rzecz upadłego.

Syndykiem Spółki ustanowiona została XY.


Spółka była deweloperem. Wybudowała m.in. wielorodzinny budynek mieszkalny nr 9. Nieomal wszystkie lokale znajdujące się w tym budynku zostały wyodrębnione i zbyte. W zakresie dostawy wszystkich lokali mieszkalnych znajdujących się w tym budynku zachodziły przesłanki do zastosowania obniżonej stawki podatku VAT (stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 i ust. 12 ustawy o VAT).


W budynku znajduje się również hala garażowa z miejscami postojowymi i boksami. Własność hali garażowej nie została wyodrębniona - wchodzi ona w skład nieruchomości wspólnej. W budynku znajdują się także komórki lokatorskie, które nie stanowią nieruchomości wspólnej, ale są przynależnościami do wyodrębnionych lokali - komórki lokatorskie są wydzielone ścianami, ich powierzchnia ma wpływ na ustalenie udziału właściciela wyodrębnionego lokalu w nieruchomości wspólnej, a ponadto komórka lokatorska obejmowana jest wraz z wyodrębnionym lokalem jedną księgą wieczystą.

W budynku pozostały dwa niewyodrębnione lokale mieszkalne o nr 67 i 104, które wchodzą w skład masy upadłości.


Syndyk posiada również możliwość dysponowania, do tej pory niesprzedanymi, znajdującymi się w budynku, komórkami lokatorskimi (łącznie 16) oraz położonymi w hali garażowej tego budynku miejscami postojowymi (łącznie 29) i kilkoma boksami.


Komórki lokatorskie początkowo były przypisane do dwóch lokali użytkowych LU54/LU1 oraz LU55/LU2.


W wyniku dokonywanych przez Spółkę czynności prawnych ww. komórki lokatorskie zostały przypisane do lokalu mieszkalnego nr 67. Potwierdzają to dane z ewidencji budynków. Jak wspomniano - nie ustanowiono jeszcze odrębnej własności tego lokalu.


Syndyk zamierza dokonać odpłatnego rozdysponowania pomiędzy właścicieli wyodrębnionych lokali w budynku ww. komórek lokatorskich, miejsc postojowych i boksów. W przypadku komórek lokatorskich następowałoby to poprzez zmianę umowy o ustanowieniu odrębnej własności lokalu i przypisanie komórki lokatorskiej do danego lokalu. Natomiast w przypadku miejsc postojowych i boksów następowałoby to poprzez zawarcie (jeżeli lokator nie korzystał do tej pory z miejsca postojowego lub boksu) lub zmianę (jeżeli lokator korzysta już z innego miejsca postojowego lub innego boksu) umowy o podział części nieruchomości wspólnej - hali garażowej - do korzystania. Zawarcie lub zmiana umów o podział do korzystania nie wymaga zgody pozostałych lokatorów, gdyż w umowach o ustanowieniu odrębnej własności lokalu i o podział do korzystania, wyrażali oni zgodę na zawieranie dalszych umów o podział do korzystania bez swego udziału.


Wprawdzie komórki lokatorskie jako przynależności, a miejsca postojowe i boksy jako części nieruchomości wspólnej nie będą mogły być przedmiotem skutecznej czynności prawnej polegającej na ich sprzedaży, niemniej jednak, w sensie ekonomicznym, poprzez opisane rozdysponowanie, dokonane zostanie przeniesienie uprawnienia, dającego nabywcom możliwość korzystania z komórek lokatorskich, miejsc postojowych czy boksów jak właściciel.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:


  1. Wg jakiej stawki podatku VAT powinna być opodatkowana dostawa komórek lokatorskich w opisanym stanie faktycznym?
  2. Wg jakiej stawki podatku VAT powinna być opodatkowana dostawa miejsc postojowych i boksów w opisanym stanie faktycznym?

Stanowisko Wnioskodawcy:


  1. Dostawa komórek lokatorskich w opisanym stanie faktycznym powinna być opodatkowana wg stawki 8%.

Uzasadnienie


Z uwagi na to, że dostawa lokali mieszkalnych znajdujących się w budynku przy ul. O. 9 w W. podlegała opodatkowaniu obniżoną stawką podatku VAT (art. 41 ust. 2 ustawy o VAT), to również wg tej samej stawki należałoby opodatkować dostawę komórki lokatorskiej.


Stosownie do przepisu art. 41 ust. 12 i 12a ustawy o VAT, obniżona stawka podatku VAT wskazana w art. 41 ust. 2 tej ustawy ma zastosowanie także do części obiektów budowlanych zaliczonych do społecznego programu mieszkaniowego z wyłączeniem lokali użytkowych.


Komórki lokatorskie znajdujące się w budynku przy ul. O. 9 w W. nie są lokalami użytkowymi a w związku z tym stanowią część obiektu budowlanego objętego społecznym programem budownictwa mieszkaniowego w rozumieniu ustawy o VAT.

Ponieważ ustawa o VAT nie precyzuje, co należy uznać za części takich obiektów, wskazówek można poszukiwać w innych przepisach.


Komórki lokatorskie można uznać za pomieszczenia gospodarcze, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.). Zgodnie z § 3 pkt 13 tego rozporządzenia, przez pomieszczenie gospodarcze należy rozumieć pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych.

W świetle tych uregulowań komórka lokatorska spełnia warunki do uznania jej za pomieszczenie gospodarcze. Z kolei art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.) stanowi, że do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

W rezultacie, komórka lokatorska powinna być traktowana jako część obiektu budowlanego spełniającego definicję obiektu budownictwa mieszkaniowego jako pomieszczenie gospodarcze lub przynależne, związane funkcjonalnie z własnością mieszkania. Służy ona bowiem lepszemu wykorzystaniu nabytego mieszkania. Komórki lokatorskie zaspokajają potrzeby mieszkańców, co do zasady w zakresie magazynowania rzeczy, które niekoniecznie muszą znajdować się w samym mieszkaniu.

W niniejszej sprawie, prawo do komórek lokatorskich przysługiwać będzie wyłącznie właścicielom mieszkań znajdujących się w budynku przy ul. O. 9 w W. Nie jest możliwe nabycie samej komórki lokatorskiej, bez prawa własności mieszkania. W tym sensie związek funkcjonalny komórki z mieszkaniem jest ścisły i nierozerwalny. Komórka lokatorska nie powinna być więc traktowana inaczej, niż jako część obiektu budowlanego objętego społecznym programem budownictwa mieszkaniowego związana ściśle z własnością mieszkania.


Z uwagi na powyższe, uzasadnione jest stanowisko, iż dostawa komórek lokatorskich w opisanym stanie faktycznym powinna być opodatkowana wg stawki 8%.


Uzupełniająco wskazać należy, że dla kwestii stawki podatku VAT przy dostawie komórek lokatorskich w opisanym stanie faktycznym nie ma znaczenia fakt, że dostawa ta będzie następowała później aniżeli dostawa lokali mieszkalnych.


Decydujące znaczenie ma tutaj bowiem funkcjonalny charakter takiej komórki, która jako pomieszczenie przynależne do mieszkania służyć ma lepszemu wykorzystaniu tego mieszkania.


Właściwe jest stwierdzenie, że dostawa komórki lokatorskiej, z ekonomicznego punktu widzenia oraz z perspektywy nabywcy nie jest świadczeniem odrębnym od dostawy lokalu mieszkalnego. Komórka lokatorska jest bowiem nierozerwalnie związana z lokalem mieszkalnym i dla nabywcy stanowi element świadczenia kompleksowego, gdzie głównym świadczeniem jest nabycie lokalu mieszkalnego. W takim ujęciu, odległość czasowa pomiędzy dostawą główną, jaką jest dostawa lokalu mieszkalnego a świadczeniem dodatkowym, jakim jest dostawa komórki lokatorskiej nie powinna przekreślać możliwości uznania obu tych transakcji za świadczenie kompleksowe, które powinno być opodatkowane wg stawki podatku VAT właściwej dla świadczenia głównego. Jak wskazał bowiem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96, świadczenie należy uznać za dodatkowe w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego.


  1. Dostawa miejsc postojowych i boksów w opisanym stanie faktycznym powinna być opodatkowana wg stawki 8%.

Uzasadnienie


Istotną okolicznością przemawiającą za tym, aby dostawa miejsc postojowych i boksów opodatkowana była wg tej samej stawki jak dostawa lokali mieszkalnych, tj. wg stawki 8% jest fakt, że odrębna własność hali garażowej nie została wyodrębniona, a uprawnienie do korzystania z miejsca postojowego czy boksu może uzyskać tylko właściciel wyodrębnionego lokalu znajdującego się w budynku przy ul. O. 9 w W. Miejsca postojowe i boksy nie mogą być przedmiotem swobodnego obrotu, a uzyskanie uprawnienia do korzystania z nich każdorazowo musi pozostawać w związku z prawem własności lokalu mieszkalnego w tym samym budynku.

Utrwalone jest orzecznictwo sądowoadministracyjne, że w przypadku wyodrębnienia własności hali garażowej i sprzedaży prawa własności lokalu mieszkalnego wraz z udziałem we współwłasności hali garażowej, uzasadnione jest zróżnicowanie stawek podatku VAT dla takiej transakcji. Natomiast, w razie gdy hala garażowa stanowi część nieruchomości wspólnej i nabywca lokalu mieszkalnego uzyskuje jedynie prawo do wyłącznego korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej, uzasadnione jest zastosowanie do takiej transakcji jednolitej obniżonej stawki podatku VAT (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 724/09 czy w wyroku z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I FSK 522/13).

Należy podzielić pogląd zaprezentowany w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 607/09, zgodnie z którym „ustawodawca niewątpliwie zmierzał do obciążenia stawką podstawową części budynku wykorzystywane w komercyjny sposób. Zatem chodzi o lokale sklepowe, lokale usługowe, czy też lokale biurowe i inne o zbliżonym charakterze. Stawianie na równi z nimi pomieszczeń garażowych z uwagi na niezaspokajanie potrzeb mieszkaniowych jest nieporozumieniem. Trzeba bowiem podkreślić, że w chwili obecnej pomieszczenia garażowe dla mieszkańców są równie niezbędne jak piwnica, strych, czy suszarnia. W aktualnych realiach projektanci nowego budownictwa mieszkaniowego pomijają coraz częściej piwnice [...] niż garaże, które wobec trudności z parkowaniem w miastach stają się niezbędne dla mieszkańców. Zatem pogląd, że pomieszczenia garażowe nie służą zaspokojeniu potrzeb związanych z zamieszkiwaniem [...] jest stanowiskiem anachronicznym i nieuwzględniającym aktualnego poziomu rozwoju społeczno - gospodarczego”.

Również w tym przypadku nie będzie miał znaczenia fakt, że dostawa miejsc postojowych i boksów będzie następowała później aniżeli dostawa lokali mieszkalnych.


Decydujące znaczenie ma tutaj bowiem funkcjonalny związek miejsca postojowego i boksu z lokalem mieszkalnym.


Dostawa miejsca postojowego czy boksu, z ekonomicznego punktu widzenia oraz z perspektywy nabywcy nie jest świadczeniem odrębnym od dostawy lokalu mieszkalnego. Dostawa ta będzie nakierowana na jak najlepsze wykorzystanie świadczenia głównego, tj. lokalu mieszkalnego.


Wskazywany związek funkcjonalny byłby dobrze widoczny, w sytuacji, w której dotychczasowy właściciel lokalu mieszkalnego sprzedawałby ten lokal nabywcy „zewnętrznemu”, a ten nabywca w jednym akcie notarialnym nabywałby lokal mieszkalny od zbywcy, a od Syndyka - uprawnienie do korzystania z miejsca postojowego lub boksu.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).


Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).


W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.


Dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, według której sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.


Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

  1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
  2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.


Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b (art. 41 ust. 12a).

Art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

  1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2,
  2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).


Obiekty budownictwa mieszkaniowego to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 (art. 2 pkt 12 ustawy).

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków i budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.


Jak wynika z powyższych przepisów, opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z wyłączeniem lokali użytkowych, a więc m.in. budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11, przy uwzględnieniu kryterium powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.

Ponadto, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.


Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia, dział PKOB 11 obejmuje: budynki mieszkalne jednorodzinne - 111, budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe - 112, budynki zbiorowego zamieszkania - 113.


W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje - mieszkalne czy użytkowe. Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Sąd Rejonowy ogłosił upadłość Spółki L. Sp. z o.o. obejmującą likwidację majątku dłużnika. Syndykiem Spółki ustanowiona została XY. Spółka była deweloperem. Wybudowała m.in. wielorodzinny budynek mieszkalny nr 9. Nieomal wszystkie lokale znajdujące się w tym budynku zostały wyodrębnione i zbyte. W budynku znajdują się również komórki lokatorskie, które nie stanowią nieruchomości wspólnej, ale są przynależnościami do wyodrębnionych lokali. Komórki lokatorskie są wydzielone ścianami, ich powierzchnia ma wpływ na ustalenie udziału właściciela wyodrębnionego lokalu w nieruchomości wspólnej. Komórka lokatorska obejmowana jest wraz z wyodrębnionym lokalem jedną księgą wieczystą. W budynku znajduje się hala garażowa z miejscami postojowymi i boksami. Własność hali nie została wyodrębniona, wchodzi ona w skład nieruchomości wspólnej a uprawnienie do korzystania z miejsca postojowego czy boksu może uzyskać tylko właściciel wyodrębnionego lokalu znajdującego się w budynku przy ul. O. 9 w W. Miejsca postojowe i boksy nie mogą być przedmiotem swobodnego obrotu, a uzyskanie uprawnienia do korzystania z nich każdorazowo musi pozostawać w związku z prawem własności lokalu mieszkalnego w tym samym budynku. Syndyk zamierza dokonać odpłatnego rozdysponowania pomiędzy właścicieli wyodrębnionych lokali w/w komórek lokatorskich (łącznie 16), miejsc postojowych (łącznie 29) i boksów. W przypadku komórek lokatorskich następowałoby to poprzez zmianę umowy o ustanowieniu odrębnej własności lokalu i przypisanie komórki lokatorskiej do danego lokalu. Natomiast w przypadku miejsc postojowych i boksów następowałoby to poprzez zawarcie (jeżeli lokator nie korzystał do tej pory z miejsca postojowego lub boksu) lub zmianę (jeżeli lokator korzysta już z innego miejsca postojowego lub innego boksu) umowy o podział części nieruchomości wspólnej - hali garażowej - do korzystania. Zawarcie lub zmiana umów o podział do korzystania nie wymaga zgody pozostałych lokatorów, gdyż w umowach o ustanowieniu odrębnej własności lokalu i o podział do korzystania, wyrażali oni zgodę na zawieranie dalszych umów o podział do korzystania bez swego udziału.


Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą stawki podatku dla dostawy komórek lokatorskich, miejsc postojowych i boksów.


Zdarzenie przyszłe opisane we wniosku pokazuje, że wyodrębniony lokal mieszkalny będzie obejmowany wraz z komórką lokatorską jedną księgę wieczystą i dla żadnego pomieszczenia znajdującego się w budynku nie zostanie ustalona odrębna własność, natomiast hala garażowa z miejscami postojowymi i boksami wchodzi w skład nieruchomości wspólnej.


Z zakresie stawki podatku dla komórek lokatorskich należy mieć na uwadze, że dla dostawy wszystkich lokali mieszkalnych znajdujących się w budynku zachodziły przesłanki do zastosowania obniżonej stawki podatku VAT, stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 i ust. 12 ustawy. Przedmiotowe lokale mieszkalne zaliczyć należy do obiektów budowlanych objętych społecznym programem mieszkaniowym. Analogiczna sytuacja dotyczyć będzie zatem dostawy komórek lokatorskich, które powinny być traktowane jako część obiektu budowlanego spełniającego definicję obiektu budownictwa mieszkaniowego jako „pomieszczenie przynależne”, związane funkcjonalnie z własnością mieszkania. Komórki lokatorskie mają służyć lepszemu wykorzystaniu nabytego mieszkania. Wnioskodawca w opisie sprawy wskazuje, że nie jest możliwe nabycie samej komórki lokatorskiej bez prawa własności mieszkania. Zatem ze względu na ścisły i nierozerwalny związek komórki lokatorskiej z lokalem mieszkalnym należy ja traktować jako część obiektu budowlanego objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W przedmiotowej sprawie dla dostawy komórek lokatorskich należy zastosować stawkę podatku VAT w wysokości 8%. W tym przypadku sprzedaż ta stanowi element świadczenia kompleksowego, gdzie głównym świadczeniem było nabycie lokalu mieszkalnego.


Podobnie należy traktować dostawę udziałów w części nieruchomości wspólnej, czyli hali garażowej z wydzielonymi miejscami postojowymi i boksami znajdującymi się wewnątrz budynku. Sprzedaż ta również stanowi element świadczenia kompleksowego, gdzie głównym świadczeniem było nabycie lokalu mieszkalnego.


Należy zauważyć, że ustawa o własności lokali wprowadza pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.


Stosownie do art. 3 ust. 1 i 2 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali, właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali, a nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.


W tym przypadku sprzedaż udziałów w części nieruchomości wspólnej, czyli hali garażowej z wydzielonymi miejscami postojowymi i boksami znajdującymi się wewnątrz budynku również będzie opodatkowana stawką podatku w wysokości 8%.

Zgodnie z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj