Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-591/15/ZK
z 18 grudnia 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 września 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 29 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

  • momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej jednoosobowo pozarolniczej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków – jest nieprawidłowe,
  • możliwości i sposobu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów na terytorium RP.

Prowadzi działalność gospodarczą związaną m.in. z obiektami noclegowymi turystycznymi i miejscami krótkotrwałego zakwaterowania. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wybudował budynek - apartamentowiec, w którym będzie wynajmował pokoje/apartamenty. Na etapie końcowego urządzania budynku zostały zakupione liczne składniki majątku, takie jak meble kuchenne, elementy oświetlenia, sztućce, zastawy, firany, dywany i inne (dalej: „Składniki majątku”). Są to składniki majątku kompletne i zdatne do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Wartość żadnego z nich nie przekracza kwoty 3.500 zł. Zostały one nabyte przez Wnioskodawcę i umieszczone/ zainstalowane w apartamentach w sposób pozwalający na korzystanie z nich w dowolnym momencie. Budynek - apartamentowiec nie uzyskał jeszcze pozwolenia na użytkowanie, tak więc nie został jeszcze udostępniony dla gości.

Należy wskazać, że w najbliższym czasie Wnioskodawca planuje wnieść, w drodze aportu, zorganizowaną część przedsiębiorstwa (dalej: „ZCP”) związaną z działalności hotelarską do spółki jawnej. Aport ZCP będzie obejmował m.in. budynek - apartamentowiec oraz Składniki majątku. Po wniesieniu ZCP do spółki jawnej, spółka jawna wystąpi o wydanie pozwolenia, na użytkowanie budynku - apartamentowca, o ile pozwolenia tego przed aportem nie uzyska sam Wnioskodawca.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

  1. W którym momencie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (dalej: „KUP”) wydatki poniesione na nabycie Składników majątku?
  2. W przypadku odpowiedzi, że wydatki poniesione na nabycie składników majątku można zaliczyć nie wcześniej, niż w momencie uzyskania pozwolenia na użytkowanie budynku - apartamentowca, w którym te Składniki majątku zostały umieszczone, to czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć ww. wydatki do KUP, jako wspólnik spółki jawnej, do której wniesie aportem ZCP, proporcjonalnie do udziału w zysku, określonego w umowie spółki jawnej, stosownie do art. 8 ust. 3 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, może on zaliczyć do KUP wydatki poniesione na nabycie składników majątku, już w momencie umieszczenia/zainstalowania tych składników w budynku - apartamentowcu, czyli w momencie oddania ich do używania - tj. kiedy mogą być one (choćby potencjalnie) wykorzystywane zgodnie ze swoim przeznaczeniem, niezależnie od tego, czy sam budynek uzyskał pozwolenie na użytkowanie, czy też nie.

Zgodnie z art. art. 22 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  • musi być należycie udokumentowany.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów oraz zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednakże w myśl art. 22 ust. 8 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do art. 22f ust. 1 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Natomiast w myśl art. 22d ust. 1 ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W oparciu o treść powyższych przepisów, podatnik, w odniesieniu do składników, których wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, ma możliwość wyboru trzech alternatywnych rozwiązań, mianowicie:

  • może wykorzystać możliwość, którą przewiduje art. 22d ust. 1 ustawy i zaliczyć wydatki na ich nabycie bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (z takiej możliwości chce skorzystać Wnioskodawca), lub
  • może podjąć decyzję o ich amortyzowaniu, w tym:

    • jednorazowo do czego upoważnia go art. 22f ust. 3 ww. ustawy, w miesiącu oddania do używania środka trwałego, albo w miesiącu następnym,
    • w okresie użytkowania, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek trwały wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową.


W niniejszej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy budzi pojęcie „w miesiącu oddania do używania”, o którym mowa m.in. w art. 22d ust. 1 ustawy, w odniesieniu do składników majątkowych, które de facto stanowią wyposażenie budynku - apartamentowca. Wnioskodawca ma pełną świadomość, że jeżeli chodzi o budynek - apartamentowiec, to warunki pozwalające na jego amortyzację są spełnione wówczas, gdy budynek ten może na mocy decyzji o pozwoleniu na użytkowanie, być legalnie przyjęty do użytkowania. Do czasu wydania takiej decyzji, obiekt budowlany nie może być zaliczony do środków trwałych, a tym samym nie może być amortyzowany. W ocenie Wnioskodawcy oddanie do użytkowania samego budynku nie wpływa na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu elementów wyposażenia budynku, które są w nim już umieszczone i zainstalowane w sposób pozwalający na korzystanie z nich. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia oddania do używania, dlatego też dla odkodowania jego znaczenia należy posłużyć się znaczeniem językowym. Zdaniem Wnioskodawcy przez przekazanie środka trwałego do używania przez podatnika należy rozumieć możliwość wykorzystywania go zgodnie z jego przeznaczeniem. W sprawie będącej przedmiotem interpretacji, gdzie mamy do czynienia ze składnikami majątku, takimi jak meble kuchenne, elementy oświetlenia, sztućce, AGD, dywany, zasłony, itp., które to składniki stanowią elementy wyposażenia budynku - apartamentowca, za taki moment należy uznać umieszczenie/zainstalowanie tych składników w tym budynku, niezależnie od tego, czy w odniesieniu do samego budynku wydano decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Już w tym bowiem momencie - obiektywnie - składniki te nadają się do używania zgodnie z ich przeznaczeniem, są w pełni kompletne w sensie konstrukcyjnym i w odniesieniu do nich nie są wymagane dodatkowe warunki, pozwalające na ich wykorzystywanie. Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy, kompletność i zdatności do użytku w miesiącu oddania do używania, w tym przypadku należy utożsamiać z dniem umieszczenia/zainstalowania tych składników w budynku - apartamentowcu, bowiem z tym momentem - obiektywnie - zostały spełnione wszystkie przesłanki, pozwalające na potraktowanie tych składników jako środków trwałych, nawet pomimo tego, że budynek, w którym zostały umieszczone, nie jest jeszcze dopuszczony do używania, a tym samym nie został jeszcze udostępniony dla gości. Elementy wyposażenia zostały oddane do używania, w znaczeniu gospodarczym, nawet jeśli nikt jeszcze nie skorzystał z konkretnego kubka czy prześcieradła - nielogicznym byłoby uzależnianie przyjęcie, że środki zostały oddane do używania dopiero w przypadku faktycznego wykorzystania każdego z elementów wyposażenia przez gościa apartamentu. Dlatego też to moment ich umieszczenia w apartamentowcu w sposób pozwalający na korzystanie z nich jest momentem, o którym mowa w art. 22d ust. 1 ustawy, a sama decyzja o pozwoleniu na użytkowanie budynku nie ma wpływu ma moment, w którym wydatki na ich nabycie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko wyrażone w pkt 1 należy uznać za prawidłowe w pełnym zakresie.

Gdyby jednak Organ uznał, że wydatki na nabycie Składników majątku można zaliczyć do KUP dopiero w momencie uzyskania pozwolenia na użytkowanie budynku-apartamentowca, a do jego uzyskania dojdzie już po wniesieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, obejmującej Składniki majątku, do spółki jawnej to stosownie do art. 93a § 2 pkt 2 w zw. z art. 93a § 1 Ordynacji podatkowej, spółka jawna wstąpi we wszelkie prawa i obowiązki związane z przedsiębiorstwem (zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa) wniesionym przez Wnioskodawcę, w tym w prawo do pomniejszenia przychodów o koszty jego uzyskania, a zatem Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki na nabycie Składników majątku w KUP, jako wspólnik spółki jawnej, do której wniesie aportem ZCP, proporcjonalnie do udziału w zysku, określonego w umowie spółki jawnej, stosowanie do art. 8 ust. 3 w zw. z art. 8 ust. 1 (winno być art. 8 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

  • musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • musi być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

  • stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  • został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  • jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  • jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

W świetle powyższego środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Składnik majątku spełnia powyższe kryteria uznania go za kompletny i zdatny do używania, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać. Przy czym, przekazanie do użytkowania może nastąpić dopiero gdy określony składnik majątku podatnika jest kompletny i zdatny do użytku (w ww. rozumieniu) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

W myśl art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W myśl natomiast art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą związaną m.in. z obiektami noclegowymi turystycznymi i miejscami krótkotrwałego zakwaterowania. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wybudował budynek - apartamentowiec, w którym będzie wynajmował pokoje/apartamenty. Na etapie końcowego urządzania budynku zostały zakupione liczne składniki majątku, takie jak meble kuchenne, elementy oświetlenia, sztućce, zastawy, firany, dywany i inne. Są to składniki majątku kompletne i zdatne do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Wartość żadnego z nich nie przekracza kwoty 3.500 zł. Zostały one nabyte przez Wnioskodawcę i umieszczone/zainstalowane w apartamentach w sposób pozwalający na korzystanie z nich w dowolnym momencie. Budynek - apartamentowiec nie uzyskał jeszcze pozwolenia na użytkowanie, tak więc nie został jeszcze udostępniony dla gości. Wnioskodawca planuje wnieść, w drodze aportu, zorganizowaną część przedsiębiorstwa związaną z działalności hotelarską do spółki jawnej. Aport zorganizowanej części przedsiębiorstwa będzie obejmował m.in. budynek - apartamentowiec oraz ww. składniki majątku. Po wniesieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa do spółki jawnej, spółka ta wystąpi o wydanie pozwolenia, na użytkowanie budynku - apartamentowca, o ile pozwolenia tego przed aportem nie uzyska sam Wnioskodawca.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że stosownie do art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na zakup ww. składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, które jak wskazano we wniosku Wnioskodawca zamierza ująć jednorazowo w kosztach w miesiącu oddania do użytkowania mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu faktycznego oddania ich do używania w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro ww. składniki majątku zostały umieszczone w budynku, który przeznaczony będzie do wynajmu, a który nie został jeszcze oddany do użytkowania, to nie sposób twierdzić, że są one już zdatne do samodzielnego wykorzystania w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec tego wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych w miesiącu oddania do użytkowania budynku - apartamentowca (uznania go za środek trwały). Wtedy to bowiem nastąpi faktyczne przekazanie ww. składników majątku do używania, tj. wykorzystywania ich w działalności gospodarczej. Zauważyć przy tym należy, że ww. moment nie zawsze jest, czy też musi być tożsamy z momentem uzyskania pozwolenia na użytkowanie budynku.

Jeżeli zatem budynek - apartamentowiec uzyska status środka trwałego w prowadzonej samodzielnie przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej to Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów tej działalności wydatki poniesione za zakup składników majątku, o których mowa we wniosku. Natomiast w przypadku gdy budynek - apartamentowiec stanie się środkiem trwałym dopiero po wniesieniu go aportem do spółki jawnej, w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem, to wydatki z ww. tytułu będzie mógł zaliczyć w koszty podatkowe w takiej proporcji, w jakiej będzie uczestniczył w zyskach spółki jawnej, zgodnie z art. 8 ust. 2, w zw. art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

  1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
  2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

  • momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej jednoosobowo pozarolniczej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków – jest nieprawidłowe,
  • możliwości i sposobu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj