Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1296/15-4/AG
z 11 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2015 r. (data wpływu 21 września 2015 r.), uzupełnionym w dniu 30 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej:

• podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów – jest prawidłowe,
• zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów, a także dotyczącej sposobu udokumentowania zakupu towarów w księgach rachunkowych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 listopada 2015 r. znak ILPB1/4511-1-1296/15-2/AG na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania w zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 24 listopada 2015 r., a w dniu 30 listopada 2015 r. wniosek uzupełniono o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od 2001 roku jako wspólnik spółki jawnej prowadził działalność gospodarczą dokonując sfiskalizowanej sprzedaży owoców i warzyw. Po wszczęciu likwidacji spółki w 2010 r., obecnie Wnioskodawca prowadzi działalność w tożsamym zakresie jako osoba fizyczna. Towar przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca zazwyczaj nabywa u podmiotów wystawiających faktury VAT oraz u rolników ryczałtowych, którym wystawia on faktury VAT RR. Jednakże dla celów prowadzonej działalności Wnioskodawca mógłby kupować warzywa, owoce, grzyby, a także inne wyroby pochodzenia roślinnego i zwierzęcego od osób wytwarzających je w ramach gospodarstwa domowego oraz w przydomowych ogrodach i warzywniakach, jak również zbierających je w lesie. Podmioty te (od których podatnik chciałby także dokonywać zakupu produktów), nie prowadzą działalności gospodarczej, nie są czynnymi podatnikami podatku VAT i odmawiają podawania własnych danych.

W takiej sytuacji jedyną możliwością udokumentowania przez Wnioskodawcę zakupu towaru od takich osób celem zaewidencjonowania jako koszty uzyskania przychodu byłoby wystawienie dokumentu zaopatrzonego w datę i podpis osoby, która bezpośrednio dokonuje wydatków, określającego jednocześnie nazwę towaru, ilość, cenę jednostkową i jego wartość.

W bieżącym roku podatkowym z uwagi na wysokość osiąganych obrotów (przekraczający w przeliczeniu na walutę polską 1.200 000 euro) Wnioskodawca zmuszony jest prowadzić tzw. pełną księgowość na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. z dnia 30 stycznia 2013 r. Dz. U. z 2013 r., poz. 330).

Wskutek spadku obrotów przedsiębiorstwa Wnioskodawcy w kolejnym roku podatkowym (2016) rozważa dokonanie zmiany sposobu ewidencjonowania przychodów i kosztów prowadzonej przez siebie działalności zakładając podatkową księgę przychodów i rozchodów bądź ewidencję przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym będzie wystawienie dokumentu zaopatrzonego w datę i podpis osoby, która bezpośrednio dokonuje wydatków, określającego jednocześnie nazwę towaru, ilość, cenę jednostkową i jego wartość dotyczących zakupu warzyw i owoców (nieprzetworzonych sposobem przemysłowym) od osób wytwarzających je w ramach gospodarstwa domowego oraz w przydomowych ogrodach i warzywniakach, jak również zbierających je w lesie w celu zaewidencjonowania ich jako koszt zakupu towarów handlowych (koszt uzyskania przychodu):

1. w podatkowej księdze przychodów i rozchodów,
2. w ewidencji przychodów prowadzonej na potrzeby opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych,
3. w księgach rachunkowych prowadzonych na podstawie ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. z dnia 30 stycznia 2013 r. Dz.U. z 2013 r., poz. 330)?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów (pytanie oznaczone nr 1) oraz dotyczące zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów (pytanie oznaczone nr 2). Natomiast wniosek w części dotyczącej sposobu udokumentowania zakupu towarów w księgach rachunkowych został rozpatrzony w dniu 20 listopada 2015 r. postanowieniem nr ILPB1/4511-1-1296/15-3/AG.

Zdaniem Wnioskodawcy, wystawienie dokumentu zaopatrzonego w datę i podpis osoby, która bezpośrednio dokonuje wydatków, określającego jednocześnie nazwę towaru, ilość, cenę jednostkową i jego wartość dotyczących zakupu warzyw i owoców (nieprzetworzonych sposobem przemysłowym) od osób (producentów) wytwarzających je w ramach gospodarstwa domowego oraz w przydomowych ogrodach i warzywniakach, jak również zbierających je w lesie w celu zaewidencjonowania ich jako koszt zakupu towarów handlowych (koszt uzyskania przychodu) będzie dopuszczalne i prawidłowe w odniesieniu do wszystkich sposobów prowadzenia ewidencji przychodów i kosztów (tak w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, w ewidencji przychodów prowadzonej na potrzeby opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, jak też w księgach rachunkowych prowadzonych na podstawie ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości).

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Tym samym kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy, a ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy „osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zagadnienia dotyczące dokumentowania wydatków przez podatników prowadzących podatkową księgę przychodów rozchodów regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów z dnia 26 sierpnia 2003 r. (t. j. z dnia 18 kwietnia 2014 r. Dz. U. z 2014 r. poz. 1037).

W myśl § 12 ust. 3 pkt l i 2 ww. rozporządzenia podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub
   • 1a) dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów (zwiększenie przychodów) na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym, (dowody zmniejszenia kosztów/zwiększenia przychodów), zawierające co najmniej:
     1. datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów),
     2. wskazanie faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów) zgodnie z art. 24d ustawy o podatku dochodowym,
     3. wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów (zwiększa przychody),
     4. podpis osoby sporządzającej dokument, lub
   • 1b) dokumenty określające zwiększenie kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym (dowody zwiększenia kosztów), zawierające co najmniej:
     1. datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zwiększenia kosztów uzyskania przychodów,
     2. wskazanie faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów) zgodnie z art. 24d ustawy o podatku dochodowym,
     3. wskazanie kwoty, o którą podatnik zwiększa koszty uzyskania przychodów,
     4. wskazanie dowodu potwierdzającego uregulowanie zobowiązania, o które podatnik zwiększa koszty uzyskania przychodów,
     5. podpis osoby sporządzającej dokument, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym ze jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
   – oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.
   
   

Zgodnie natomiast z § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Dowody wewnętrzne, o których mowa powyżej mogą dotyczyć wyłącznie zdarzeń gospodarczych wymienionych w § 14 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, a więc:

1. zakupu, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt;
2. zakupu od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych, jagód, owoców leśnych i grzybów leśnych (PKWiU ex 02.30.40.0);
3. wartości produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika;
4. zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych;
5. kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących;
6. zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych;
7. wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele;
8. opłat sądowych i notarialnych;
   • 8a) opłaty skarbowej uiszczanej znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;
9. wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.
   
   

Pod pojęciem ludności należy rozumieć osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Osoby te nie mają możliwości wystawienia faktury, dlatego podatnik dokonując zakupu od tych osób, dokumentuje go dowodem wewnętrznym. Wszystkie wskazane przez Wnioskodawcę produkty spełniają powyżej określone kryteria, w szczególności są kupowane bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, zwykle nie są przerobione, a jeśli tak to nie jest to przemysłowy sposób przeróbki, lecz domowy. Z tej też przyczyny w ocenie Wnioskodawcy, koszty poniesione na zakup wszystkich produktów wskazanych w postawionym pytaniu, może on dokumentować wystawiając dowody wewnętrzne. Dowody te posłużą udokumentowaniu zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz ustaleniu kosztów uzyskania przychodu przez podatnika.

W ocenie Wnioskodawcy mając na uwadze powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, że w sytuacji, w której obowiązującą dla niego będzie forma opodatkowania polegająca na prowadzeniu podatkowej księgi przychodów i rozchodów:

• na podstawie § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów co do zasady dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być faktura;
• na podstawie § 14 ust. 2 pkt 1 ww. rozporządzenia mogą być sporządzane dowody wewnętrzne na udokumentowanie w księdze zapisów, dotyczących zakupu, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt.
  
  

Tym samym, jeżeli wystawione przez Wnioskodawcę dowody wewnętrzne, potwierdzające dokonanie ww. transakcji, będą spełniały wymagania określone ww. przepisami rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a ewentualny przerób tych towarów przez producenta nie będzie odbywał się metodą przemysłową, to dokumenty te mogą stanowić podstawę zaewidencjonowania poniesionych wydatków w prowadzonej podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a w konsekwencji również do zaliczenia tych wydatków do kosztów podatkowych.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm.), podatnicy oraz spółki, których wspólnicy są opodatkowani w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, są obowiązani posiadać i przechowywać dowody zakupu towarów, prowadzić wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ewidencję wyposażenia oraz, odrębnie za każdy rok podatkowy, ewidencję przychodów, zwaną dalej ewidencją, z zastrzeżeniem ust. 3 i 3a.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, dowodami zakupu są otrzymane faktury, rachunki, paragony, dowody wewnętrzne oraz opis otrzymanego towaru. Jednocześnie w myśl art. 4 ust. 3 ww. ustawy, do udokumentowania zakupu towarów stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Z kolei w sytuacji gdy prowadzone są księgi rachunkowe, zasady rachunkowości określają przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Na podstawie art. 20 ust. 1 i 2 ww. ustawy do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym, zaś podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej dowodami źródłowymi, do których zalicza się:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów;
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom;
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Zgodnie z brzmieniem ust. 3 opisanego powyżej przepisu (art. 20 ustawy) podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1. zbiorcze - służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2. korygujące poprzednie zapisy;
3. zastępcze - wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4. rozliczeniowe - ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.
   
   

Odstępstwo od powyższych reguł wprowadza natomiast ust. 4 art. 20 ustawy o rachunkowości, który stanowi, że „w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.”

Księgowe dowody zastępcze stanowią zatem szczególny rodzaj dokumentów, których zadaniem jest umożliwienie dokonania zapisu księgowego, a tym samym ujęcia określonych kategorii w systemie rachunkowości do czasu otrzymania właściwego dowodu lub zamiast niego.

Wymogi stawiane dokumentom celem uznania ich za dowody księgowy ustawodawca ujął w treści w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, które obejmują:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu;
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Natomiast zgodnie z ust. 1a ww. przepisu można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa:

1. w ust. 1 pkt 1-3 i 5 (tj. określenia rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego; określenia stron - nazwy, adresy - dokonujących operacji gospodarczej; opisu operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych; podpisu wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów) jeżeli wynika to z odrębnych przepisów;
2. w ust. 1 pkt 6, jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych.
   
   

Wobec powyższego możliwym w ocenie Wnioskodawcy staje się dokonanie zapisu w księgach rachunkowych na podstawie dokumentu (zastępczego dowodu księgowego) o cechach dowodu wewnętrznego (o jakim mowa w § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów z dnia 26 sierpnia 2003 r. (t. j. z dnia 18 kwietnia 2014 r. Dz.U. z 2014 r. poz. 1037), tj. dokumentu zaopatrzonego w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określającego nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, nabytych towarów, stanowiących koszty uzyskania przychodu.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy wynika z całościowej analizy obowiązujących przepisów podatkowych oraz z konstytucyjnej zasady równości wobec prawa. Należy bowiem wskazać, iż obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z wymogami ustawy o rachunkowości wynika z jej treści i nie zawsze konieczność stosowania takich zasad rachunkowości zależy od wyboru samego podatnika. Dotyczy to w szczególności podatników, którzy prowadząc działalność gospodarczą i ewidencjonując przychody i koszty za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ewidencję przychodów na potrzeby opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, z uwagi na wysokość osiąganych obrotów zmuszeni są w kolejnym roku do rozpoczęcia prowadzenia ksiąg rachunkowych (vide art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości).

W takiej sytuacji dokumentowane przez nich dotychczas na podstawie dowodów wewnętrznych (o wskazanych wyżej cechach) koszty zakupu bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt stanowiące koszty uzyskania przychodów - po zmianie formy prowadzenia księgowości przestawałyby nimi być. Taka interpretacja i wykładnia przepisów pozostaje niedopuszczalna w ocenie Wnioskodawcy. Przyjęcie, iż niemożliwym jest dokonanie zapisu w księdze rachunkowej na podstawie dokumentu zaopatrzonego w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określającego nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, nabytych towarów, stanowiących koszty uzyskania przychodu (jako księgowego dowodu zastępczego) i rozliczenie na tej podstawie stosownych kosztów uzyskania przychodów skutkowałaby nierównym traktowaniem podatników, pomimo brzmienia art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym „wszyscy są wobec prawa równi i wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne”.

Powyższa zasada oznacza, że „wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu, mają być traktowane równo tzn. według równej miary, bez zróżnicowań dyskryminujących, jak i faworyzujących”. Tym samym w ocenie Wnioskodawcy brak jest uzasadnienia dla różnicowania sytuacji prawnopodatkowej podatnika (możliwości zaewidencjonowania i rozliczenia przez niego określonych kosztów uzyskania przychodu na podstawie konkretnego dokumentu) ze względu na sposób ewidencjonowania tych zdarzeń.

Jednocześnie należy wskazać, iż stanowisko przeciwne do prezentowanego przez Wnioskodawcę (polegające na odmowie uznania dokumentów zaopatrzonych w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określającego nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, nabytych towarów, stanowiących koszty uzyskania przychodu za księgowe dowody zastępcze i uniemożliwienie dokonywania na ich podstawie zapisów w księgach rachunkowych celem kwalifikowania kosztów udokumentowanych tym dowodem, za nie mogące stanowić kosztów uzyskania przychodów) pozostaje w rażącej sprzeczności funkcjonalnej z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej. Na podstawie bowiem tego przepisu w toku postępowania podatkowego jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Tak więc dokument (zaopatrzony w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określającego nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, nabytych towarów), na podstawie którego Podatnik nie mógłby dokonać zapisu w księdze rachunkowej i w ten sposób dokonać rozliczenia poniesionych kosztów uzyskania przychodu na etapie postępowania kontrolnego, stanowiłby część materiału dowodowego, na podstawie którego możliwym byłoby wykazanie, że stwierdzone w nim wydatki stanowią koszty uzyskania przychodu Podatnika.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do postawionych pytań pozostaje takie jak wyrażone na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.