Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-534/15-2/DS
z 19 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2015 r. (data wpływu 23 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zatorów płatniczych w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zatorów płatniczych w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka), polski podmiot zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT), wykonuje działalność gospodarczą w zakresie eksploatacji farm wiatrowych (produkcja energii elektrycznej).

Wnioskodawca zawarł w dniu 13.03.2013 r. kontrakt na dostawy turbin wiatrowych (dalej: Umowa) ze spółką niemiecką „A” GmbH (wcześniej znane jako: „B”; dalej: Kontrahent), zarejestrowaną w Niemczech dla celów podatku od wartości dodanej, a od 1 stycznia 2012 r. zarejestrowaną również w Polsce dla celów podatku VAT. Zawarta umowa obejmowała: dostawę, instalację i uruchomienie turbin wiatrowych w Polsce. Nabywany przez Wnioskodawcę od Kontrahenta przedmiot Umowy służy realizacji działalności gospodarczej Wnioskodawcy (budowa farmy wiatrowej, która jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT).

Zgodnie z umową strony Umowy ustaliły łączną cenę netto za realizację kontraktu i postanowiły, że w trakcie wykonywania postanowień Umowy Kontrahent będzie otrzymywał od Wnioskodawcy wpłaty/zaliczki na poczet przyszłych dostaw turbin wiatrowych. Łączna kwota wpłat/zaliczek dokonanych przed dostawą turbin wiatrowych miała nie obejmować całej wartości Umowy. Zaliczki takie były przez Spółkę wpłacane na rzecz Kontrahenta.

Początkowo, w okresie od 1 kwartału 2013 r. do 2 kwartału 2014 r., Kontrahent traktował dostawy turbin wiatrowych na rzecz Wnioskodawcy jako transakcje podlegające opodatkowaniu z zastosowaniem tzw. mechanizmu odwrotnego obciążenia. W konsekwencji, otrzymane na poczet tych dostaw wpłaty oraz same dostawy dokonane przez Kontrahenta zostały udokumentowane przez Kontrahenta fakturami VAT wystawionymi w kwocie netto (bez podatku VAT oraz z opisem, ze podatek VAT powinien być rozliczony przez Wnioskodawcę).

Kontrahent w trakcie wykonywania Umowy zorientował się, że błędnie traktował dostawy turbin wiatrowych jako transakcje podlegające opodatkowaniu z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia. Dostawy turbin wiatrowych, które miały miejsce (tj. zostały przejęte przez Wnioskodawcę na podstawie odpowiedniego protokołu) po 31 marca 2013 r., nie powinny podlegać mechanizmowi odwrotnego obciążenia, a więc to Kontrahent powinien być zobowiązany do wystawienia faktury z naliczeniem podatku VAT (zarówno w zakresie faktur zaliczkowych, jak i końcowych).

W zakresie dostawy turbin wiatrowych, które miały miejsce (tj. zostały przejęte przez Wnioskodawcę na podstawie odpowiedniego protokołu) przed 1 kwietnia 2013 r. Kontrahent powziął wątpliwość, czy powinny one podlegać opodatkowaniu z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia, stąd złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w którym wniósł o potwierdzenie prawidłowości powyższych rozliczeń. W interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2015 r. (sygn. IPPP3/443-1198/14-2/ISZ) wydanej na rzecz Kontrahenta, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że zaliczki otrzymywane przez Kontrahenta przed 1 kwietnia 2013 r. na poczet dostawy dokonanej po 31 marca 2013 r. nie powinny podlegać opodatkowaniu z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia, a co za tym idzie, Kontrahent powinien wystawić faktury VAT i naliczyć podatek VAT w odniesieniu do tych płatności/zaliczek.

W konsekwencji zaistniał obowiązek wystawienia przez Kontrahenta faktur zawierających podatek VAT we właściwej wysokości, bowiem Kontrahent nie był uprawniony w okresie od 1-szego kwartału 2013 r. do 2-giego kwartału 2014 r. do rozliczenia podatku na zasadzie samonaliczenia („odwrotne obciążenie”).

Kontrahent koryguje wystawione dotychczas faktury wykazując na nich VAT należny według właściwej stawki (zarówno w zakresie wstawionych już faktur dokumentujących otrzymane zaliczki, jak i faktur końcowych).

Korekta faktur zaliczkowych następuje zgodnie z art. 106f ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 Nr 54 poz. 535 ze zm.), w świetle którego na zaliczkowej fakturze VAT powinna być wykazana kwota podatku wyliczona według wzoru KP = ZB x SP / 100 + SP, gdzie KP – oznacza kwotę podatku, ZB – oznacza kwotę otrzymanej części lub całości zapłaty, SP – oznacza stawkę podatku. W ten sposób przy wystawianiu korekt do pierwotnie wystawionych faktur łączna wartość płatności/zaliczki będzie traktowana przez Kontrahenta jako kwota brutto, w której zawiera się obliczony podatek VAT w stawce 23% według wyżej wskazanego wzoru (kwota brutto na fakturze korygującej będzie identyczna jak kwota brutto na fakturze pierwotnej).

Korekta faktur końcowych obejmuje zwiększenie kwoty brutto w stosunku do pierwotnie wystawionych faktur końcowych.

W związku z otrzymaniem faktur korygujących – zarówno korygujących uprzednie faktury zaliczkowe, jak i faktury końcowe (dalej: Faktury Korygujące), Wnioskodawca zamierza dokonać korekty deklaracji za poprzednie okresy, tj. historycznych rozliczeń VAT należnego i naliczonego za okresy, w których rozliczył nabycie turbin wiatrowych na zasadzie samonaliczenia („odwrotne obciążenie”). Równocześnie Wnioskodawca planuje dokonać odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu otrzymanych Faktur Korygujących wystawionych przez Kontrahenta.

W ramach zawartej Umowy Wnioskodawca z Kontrahentem uzgodnili cenę netto przedmiotu Umowy.

W Umowie zawarto zastrzeżenie, że – jeżeli dotyczy – to Cena Umowy będzie powiększona o obowiązującą stawkę podatku VAT w okresie, gdy dana dostawa lub usługa zostanie wykonana. Terminy płatności faktur pierwotnych (końcowych) zostały ustalone jako krótsze niż 60 dni.

W związku z koniecznością skorygowania faktur sprzedażowych przez Kontrahenta (wystawionych pierwotnie jako faktury z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia), kwota netto Umowy nie ulegnie zmianie. Wnioskodawca uiścił wartość kwoty netto Umowy z zachowaniem terminów płatności wynikających z postanowień Umowy/pierwotnie wystawionych faktur sprzedażowych.

Jednakże w związku z koniecznością dokonania zmiany zasad rozliczeń między Kontrahentem a Wnioskodawcą (koniecznością uwzględnienia w rozliczeniu z Kontrahentem podatku VAT w stawce 23%), zmianie uległa kwota brutto należna Kontrahentowi z tytułu wykonania przedmiotu Umowy.

W związku ze zmianą formy rozliczenia przedmiotu Umowy na gruncie podatku VAT w Polsce, konieczna była zmiana wartości kontraktu (tj. Umowy), jaka jest należna Kontrahentowi – konieczne było uwzględnienie kwoty podatku VAT, która nie została na ten moment jeszcze uregulowana przez Wnioskodawcę (na nową wartość kontraktu składa się wartość netto Umowy powiększona o doliczoną kwotę podatku VAT w stawce 23%).

W związku z koniecznością uregulowania niezapłaconej jeszcze kwoty, należnej Kontrahentowi w związku ze zmianą sposobu rozliczenia (tj. doliczenie do wartości netto Umowy przez Kontrahenta podatku VAT w stawce 23%), Strony postanowiły podpisać aneks do Umowy (dalej: Aneks), który wyznacza nowe terminy płatności dla tych dodatkowych kwot. Zgodnie z Aneksem termin płatności Faktur Korygujących został ustalony do 14 dni po tym, jak Wnioskodawcy uda się otrzymać zwrot naliczonego podatku VAT od urzędu skarbowego, przy czym termin płatności na pewno będzie dłuższy niż 60 dni (liczony zarówno w stosunku do zawarcia Umowy pierwotnej, daty finalnej realizacji Umowy, jak i daty zawarcia Aneksu). jednocześnie strony zgodziły się, że przyjęty termin płatności Faktur Korygujących jest nowym terminem płatności dla dodatkowych kwot należnych z tytułu zawartej Umowy.

Wnioskodawca wprowadził środki trwałe związane z wykonaniem przedmiotu Umowy do ewidencji środków trwałych w październiku 2014 r. i rozpoczął ich amortyzację od listopada 2014 r. (amortyzacja w okresach miesięcznych). W związku ze zmianą rozliczenia przedmiotu transakcji część kwot wynikających z Faktur Korygujących musi zostać uregulowana Kontrahentowi, a poza tym Wnioskodawca musi dokonać korekty dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

Wszelkie inne koszty związane z wytworzeniem środków trwałych składających się na farmę wiatrową są przez Spółkę zapłacone.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Spółka, w związku z nieuregulowaniem części kwoty należności, powinna korygować miesięczne odpisy amortyzacyjne zgodnie z zasadą zawartą w art. 15b ust. 2 ustawy o CIT, tj. powinna zmniejszyć kwotę odpisów amortyzacyjnych rozpoznanych uprzednio jako koszty uzyskania przychodów z upływem 90 dni od daty zaliczenia tych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy miał on prawo do ujęcia w wartości początkowej poszczególnych środków trwałych, których wytworzenia dotyczyła Umowa z Kontrahentem całej kwoty netto wynikającej z Kontraktu. Jednocześnie ma on prawo do rozpoznawania jako koszt podatkowy całych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od tych środków trwałych na moment ich dokonania. Jednocześnie – w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2015 r. – w związku z tym, że część ceny wynikającej z Umowy jest na ten moment nieuregulowana, z upływem 90 dni od dnia rozpoznania danego odpisu miesięcznego dla celów podatkowych Spółka jest zobligowana do dokonania stosownej korekty polegającej na zmniejszeniu kwoty kosztów uzyskania przychodów o wysokość odpisu, jaki był uprzednio (90 dni wcześniej) rozpoznany (w stosunku do nieuregulowanej kwoty z Umowy).

Zdaniem Spółki, począwszy od 1 stycznia 2016 r., Spółka zgodnie ze znowelizowanymi przepisami ustawy o PDOP na podstawie Ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (dalej: Nowelizacja ustawy o PDOP) nie będzie zobowiązana do dokonania korekty polegającej na zmniejszeniu kwoty kosztów uzyskania przychodów o wysokość odpisu, jaki był uprzednio (90 dni wcześniej) rozpoznany (w stosunku do nieuregulowanej kwoty z Umowy) w związku z uchyleniem art. 15b ustawy o PDOP na mocy art. 3 Nowelizacji ustawy o PDOP.

Jednocześnie Spółka zachowa prawo w zakresie możliwości zwiększenia kosztów uzyskania przychodów, w przypadku zapłaty nieuregulowanej kwoty z Umowy po 1 stycznia 2016 r., w stosunku do której dokonano korekty do 31 grudnia 2015 r. w świetle art. 15b UPDOP w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r.

Uzasadnienie.

Stan prawny obowiązujący do 31 grudnia 2015 r.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym kosztami są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o PDOP kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o PDOP, z uwzględnieniem art. 16 ustawy o PDOP.

Mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r., poz. 1342) z dniem 1 stycznia 2013 r. do ustawy o PDOP został wprowadzony przepis art. 15b.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o PDOP w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Natomiast zgodnie z art. 15b ust. 2 ustawy o PDOP, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie. Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ustawy o PDOP).

Zgodnie z art. 15b ust. 4 ustawy o PDOP, jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia. Jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 15b ust. 5 ustawy o PDOP).

Zgodnie z art. 15b ust. 6 ustawy o PDOP przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. Z kolei zgodnie z art. 15b ust. 7 ustawy o PDOP w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania pierwszego.

W myśl art. 15b ust. 8 ustawy o PDOP, jeżeli zgodnie z art. 15 ustawy o PDOP zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15 ustawy o PDOP, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Przepisy ust. 1-8 art. 15b stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części (art. 15b ust. 9 ustawy o PDOP).

Celem wprowadzenia art. 15b ustawy o PDOP było ograniczenie tzw. „zatorów płatniczych”, poprzez obowiązek dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych w przypadku nieuregulowania przez niego kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) w terminie wskazanym w przepisach podatkowych.

Przepisy podatkowe zawierają rozwiązanie polegające na obowiązku dokonania zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni – nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) do kosztów uzyskania przychodów. Zatem korekta kosztów podatkowych jest uzależniona od terminu płatności ustalonego przez strony i braku zapłaty w odpowiednim, wskazanym w przepisach, terminie.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa środki trwałe i wprowadza je do ewidencji środków trwałych. Faktury były pierwotnie wystawione przez Kontrahenta z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia, czyli bez polskiego podatku VAT. W związku z otrzymaną interpretacją o sygn. IPPP3/443-1198/14-2/ISZ, a także koniecznością dokonania korekty rozliczeń z tytułu podatku VAT w Polsce, w stosunku do faktur pierwotnych, które zostały w pełni opłacone, Kontrahent wystawia Faktury Korygujące, w których uwzględnił kwotę polskiego podatku VAT w stawce 23%. Termin płatności Faktur Korygujących dotyczących nabycia środków trwałych przekracza 60 dni (termin liczony zarówno w stosunku do zawarcia Umowy pierwotnej, daty finalnej realizacji Umowy, jak i daty zawarcia Aneksu). W związku z przygotowaną korektą część kwot z Faktur Korygujących musi być dopłacona w stosunku do kwoty uiszczonej z tytułu faktur pierwotnych.

Jak wskazano w art. 15b ust. 6 ustawy o PDOP przepisy określające obowiązek korekty kosztów podatkowych (art. 15b ust. 1-5 ustawy o PDOP) w przypadku braku uregulowania kwoty wynikającej z faktury (dokumentu) mają zastosowanie do odpisów amortyzacyjnych (części tych odpisów) zaliczonych już przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku zakupu środka trwałego, którego termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, do odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów podatkowych przez Spółkę znajdzie zastosowanie art. 15b ust. 2 ustawy o PDOP w zw. z art. 15b ust. 6 ustawy o PDOP.

Jeżeli odpis amortyzacyjny zaliczony zostanie w takim przypadku do kosztów podatkowych, a zobowiązanie nie zostanie uregulowane, to z upływem 90 dni od dnia zaliczenia go do kosztów podatkowych Spółka będzie musiała zmniejszyć koszty podatkowe o nieuregulowaną kwotę.

Ponadto należy mieć na uwadze treść art. 15b ust. 8 ustawy o PDOP. Zgodnie bowiem z tym przepisem, jeżeli zgodnie z art. 15 ustawy o PDOP zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1 art. 15b ustawy o PDOP, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2 art. 15b ustawy o PDOP, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania. Przepisy ust. 1-8 art. 15b ustawy o PDOP stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części (art. 15b ust. 9 ustawy o PDOP). Jeżeli zatem dokonanie przez Spółkę odpisu amortyzacyjnego przypadnie po upływie terminu płatności, wówczas Spółka stosownie do treści art. 15b ust. 8 ustawy o PDOP będzie mogła zaliczyć ten odpis do kosztów uzyskania przychodów dopiero w momencie uregulowania zobowiązania.

W opisywanym stanie faktycznym Spółka nabyła środki trwała i rozpoczęła ich amortyzację. W związku wystawieniem przez Kontrahenta Faktur Korygujących okazało się, że Spółka musi uregulować wobec Kontrahenta brakującą kwotę. Termin płatności Faktur Korygujących jest dłuższy niż 60 dni. Konsekwentnie w takim przypadku, gdzie:

• Spółka nabyła środki trwałe i rozpoczęła ich amortyzację, i jednocześnie
• termin płatności z Faktur Korygujących jest dłuższy niż 60 dni,
• a Faktury te nie zostały opłacone w całości w terminie 90 dni od daty zaliczenia części odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów,

to odpisy amortyzacyjne rozpoznane dla celów podatkowych 90 dni wcześniej powinny zostać skorygowane poprzez odpowiednie zmniejszenie kwoty kosztów uzyskania przychodów. Przedmiotowe zmniejszenie powinno odpowiadać wysokości odpisu jaki był uprzednio (90 dni wcześniej) rozpoznany, a który odnosi się do nieuregulowanej kwoty z Umowy.

Jednocześnie w momencie zapłaty (lub częściowej zapłaty) nieuregulowanej na ten moment kwoty z Umowy Spółka będzie miała prawo do ponownego włączenia (wzgl. częściowego włączenia) do kosztów uzyskania przychodów kwot odpisów poprzednio wyłączonych z tej kategorii.

Stan prawny obowiązujący od 1 stycznia 2016 r.

W związku z nowelizacją przepisów ustawy o PDOP od 1 stycznia 2016 r. przepis art. 15b ustawy o PDOP zostanie uchylony na mocy art. 3 Nowelizacji ustawy o PDOP.

Zgodnie z kolei z art. 5 ust. 2 Nowelizacji ustawy o PDOP do podatników podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy dokonali, na podstawie art. 15b ustawy o PDOP zmienianej w art. 3 Nowelizacji ustawy o PDOP, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie Nowelizacji ustawy o PDOP, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów albo zwiększenia przychodów, stosuje się przepisy art. 15b ustawy o PDOP zmienianej w art. 3 Nowelizacji ustawy o PDOP, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie Nowelizacji ustawy o PDOP, w zakresie możliwości zwiększenia kosztów uzyskania przychodów.

Konsekwentnie, zdaniem Spółki, od 1 stycznia 2016 r., nie będzie zobowiązana do dokonania korekty, polegającej na zmniejszeniu kwoty kosztów uzyskania przychodów o wysokość odpisu, jaki był uprzednio (90 dni wcześniej) rozpoznany (w stosunku do nieuregulowanej kwoty z Umowy) w związku z uchyleniem art. 15b ustawy o PDOP. Jednocześnie Spółka zachowa prawo w zakresie możliwości zwiększenia kosztów uzyskania przychodów, w przypadku zapłaty nieuregulowanej kwoty z Umowy po 1 stycznia 2016 r., w stosunku do której dokonano korekty w świetle art. 15b UPDOP w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.