Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-775/15/MS
z 5 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 9 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 17 listopada 2015 r.), uzupełnionym 20 stycznia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy płacona według układu ratalnego część ubezpieczeń społecznych, Funduszu Pracy, Gwarantowanego Funduszu Świadczeń Pracowniczych oraz Funduszu Emerytur Pomostowych przez Spółkę jako przypadająca na płatnika składek, wynikająca z korekt deklaracji DRA stanowi koszty uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy płacona według układu ratalnego część ubezpieczeń społecznych, Funduszu Pracy, Gwarantowanego Funduszu Świadczeń Pracowniczych oraz Funduszu Emerytur Pomostowych przez Spółkę jako przypadająca na płatnika składek, wynikająca z korekt deklaracji DRA stanowi koszty uzyskania przychodów. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 13 stycznia 2016 r. Znak: IBPB-1-2/4510-775/15/MS wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 20 stycznia 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest podmiotem leczniczym utworzonym w formie spółki kapitałowej przez jednostkę samorządu terytorialnego – Powiat - aktem notarialnym z 5 sierpnia 2008 r. Spółka prowadzi działalność leczniczą w oparciu o ustawę z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 618). Przedmiotem działalności Spółki jest udzielanie świadczeń w zakresie stacjonarnej, doraźnej i ambulatoryjnej, specjalistycznej oraz podstawowej opieki zdrowotnej. Świadczenia zdrowotne finansowane są ze środków publicznych na podstawie podpisanych umów z Narodowym Funduszem Zdrowia.

W wyniku przeprowadzonej kontroli przez ZUS w okresie: listopad 2014 r. - luty 2015 r. zakwestionowano prawidłowość wypłaconych w latach 2011-2014 „dofinansowań do wczasów pod gruszą” oraz „pomocy finansowej z okazji Świąt Bożego Narodzenia” sfinansowanej z ZFŚS. Stwierdzono, że powyższe wypłaty nie były oparte o kryteria socjalne. W konsekwencji świadczenia te nie wypełniały wymogów działalności socjalnej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Przyznanie świadczeń z naruszeniem przepisów ustawy o ZFŚS oznacza, że Spółka wypłaciła pracownikom świadczenie pieniężne związane ze stosunkiem pracy a nie świadczenie socjalne. W związku z tym Spółka powinna naliczyć składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy (FP), Gwarantowany Fundusz Świadczeń Pracowniczych (GFŚP) i Fundusz Emerytur Pomostowych (FEP) od wypłaconych pracownikom „dofinansowań do wczasów pod gruszą” oraz „pomocy finansowej z okazji Świąt Bożego Narodzenia”. Spółka dokonała w 2015 roku korekt dokumentów rozliczeniowych DRA za okres 03/2011-10/2014 r. Zobowiązanie z tytułu ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych, FP i FGŚP oraz FEP wynikające z przedmiotowych korekt deklaracji DRA obejmowało:

• część ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych, FP i FGŚP oraz FEP przypadającą na Wnioskodawcę jako na płatnika składek,
• część ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, która przypada na pracownika, a którą to część płatnik składek powinien obliczyć pobrać i odprowadzić do ZUS.

Spółka zwróciła się 20 lipca 2015 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem w sprawie rozłożenia w ramach układu ratalnego przedmiotowego zadłużenia z tytułu niezapłacenia składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, FP, FGŚP oraz FEP. Warunkiem zawarcia umowy ratalnej było uregulowanie należności z tytułu składek odpowiadającej części ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, która przypada na pracownika, którą to część Spółka powinna obliczyć, pobrać i odprowadzić do ZUS. Warunek dotyczący części ubezpieczeń zdrowotnych, która przypada na pracownika został spełniony, tj. dokonano płatności w sierpniu 2015 r. Natomiast w przypadku części ubezpieczeń społecznych przypadających na pracownika ZUS przed zawarciem układu ratalnego, tj. we wrześniu 2015 r. przeksięgował zapłacone w latach 2011-2014 składki pracodawcy na składki pracownika. Spółka w sierpniu 2015 r. zapłaciła składki zdrowotne za pracowników. Spółka zamierza wykazać w PIT-11 za 2015 r. przychód ze stosunku pracy wynikający z zapłaconych przez Spółkę składek społecznych i zdrowotnych za pracownika. W przypadku byłych pracowników Spółka zamierza wykazać w PIT-8C za 2015 r. przychód z tyt. nieodpłatnych świadczeń. W związku z tym zobowiązanie jakie zostało objęte układem ratalnym dotyczy wyłącznie składek pracodawcy. Umowa o rozłożenie na raty należności z tytułu składek została podpisana 7 września 2015 r. i jest realizowana przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy płacona według układu ratalnego część ubezpieczeń społecznych, FP, FGŚP oraz FEP przez Spółkę jako przypadająca na płatnika składek, wynikająca z korekt deklaracji DRA opisanych w stanie faktycznym stanowi koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.)? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacona część ubezpieczeń społecznych, FP, FGŚP oraz FEP przez Wnioskodawcę jako przypadająca na płatnika składek, wynikająca z korekt deklaracji DRA opisanych w stanie faktycznym, stanowi koszty uzyskania przychodów określone w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów niewymienione w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Koszty dotyczące składki na ubezpieczenia społeczne, FP, FGŚP oraz FEP mają w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych szczególne uregulowania, w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tj. w momencie ich uregulowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o pdop wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o pdop.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o pdop,
• został właściwie udokumentowany.

Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

W tym miejscu należy jednak wyraźnie podkreślić, że pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko takie wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop.

Jak wynika z art. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 121 ze zm.), ubezpieczenia społeczne obejmują:

1. ubezpieczenie emerytalne;
2. ubezpieczenia rentowe;
3. ubezpieczenie w razie choroby i macierzyństwa, zwane dalej „ubezpieczeniem chorobowym”;
4. ubezpieczenie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, zwane dalej „ubezpieczeniem wypadkowym”.

Stosownie do art. 16 ust. 1 tej ustawy, składki na ubezpieczenia emerytalne:

1. pracowników,
   
2. osób wykonujących pracę nakładczą,
   
3. członków spółdzielni,
   
4. zleceniobiorców,
   
5. posłów i senatorów,
   
6. stypendystów sportowych,
   
7. pobierających stypendium słuchaczy Krajowej Szkoły Administracji Publicznej,
   
8. osób wykonujących odpłatnie pracę, na podstawie skierowania do pracy, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania,
   
9. osób współpracujących ze zleceniobiorcami,
   
10. funkcjonariuszy Służby Celnej,
    
11. osób odbywających służbę zastępczą,
    
12. członków rad nadzorczych
    

-finansują z własnych środków, w równych częściach, ubezpieczeni i płatnicy składek.

Składki na ubezpieczenia rentowe osób, o których mowa w ust. 1 i 1a, finansują z własnych środków, w wysokości 1,5% podstawy wymiaru ubezpieczeni i w wysokości 6,5% podstawy wymiaru płatnicy składek (art. 16 ust. 1b ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).

Składki na ubezpieczenie chorobowe podlegających temu ubezpieczeniu osób, wymienionych w ust. 1 pkt 1-4, 8, 9 i 11, oraz w ust. 1c finansują w całości, z własnych środków, sami ubezpieczeni (art. 16 ust. 2 tej ustawy).

Składki na ubezpieczenie wypadkowe osób wymienionych w ust. 1 pkt 1 i 3-10, osób współpracujących z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność, bezrobotnych pobierających stypendium oraz osób pobierających stypendium finansują w całości, z własnych środków, płatnicy składek (art. 16 ust. 3 omawianej ustawy).

W myśl art. 17 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz chorobowe za ubezpieczonych, o których mowa w art. 16 ust. 1-3, 5, 6 i 9-12, obliczają, rozliczają i przekazują co miesiąc do Zakładu w całości płatnicy składek. Płatnicy składek, o których mowa w ust. 1, obliczają części składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz chorobowe finansowane przez ubezpieczonych i po potrąceniu ich ze środków ubezpieczonych przekazują do Zakładu (art. 17 ust. 2 ustawy).

Składki na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych opłacają z własnych środków pracodawcy. Stosownie bowiem do art. 9 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 272 ze zm.), przedsiębiorca, o którym mowa w art. 2 ust. 1, prowadzący działalność gospodarczą wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą również na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym w odniesieniu do działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oddział banku zagranicznego, oddział instytucji kredytowej lub oddział zagranicznego zakładu ubezpieczeń, a także oddział lub przedstawicielstwo przedsiębiorcy zagranicznego, zwany dalej „pracodawcą”, jest obowiązany opłacać składki za pracowników na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, zwany dalej „Funduszem”.

Zgodnie z art. 104 ust. 1 pkt 1 lit a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.), obowiązkowe składki na Fundusz Pracy, ustalone od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (…) opłacają pracodawcy oraz inne jednostki organizacyjne za osoby pozostające w stosunku pracy lub stosunku służbowym.

Natomiast na gruncie ustawy o pdop treść art. 15 ust. 4h wskazuje, że składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

1. z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu, za który są należne – w terminie wynikającym z odrębnych przepisów;
2. z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu następnym, w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony – nie później niż do 15 dnia tego miesiąca.
   
   

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Regulacja zawarta w art. 16 ust. 7d ustawy o pdop stanowi natomiast, że przepis ust. 1 pkt 57a stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, do składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Jak wynika z powyższych przepisów, ustawodawca przewidział dwa możliwe momenty potrącalności kosztów uzyskania przychodów w postaci składek na ubezpieczenia społeczne (w części finansowanej przez płatnika składek), składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych:

• w przypadku, gdy spełnione są przesłanki, określone w art. 15 ust. 4h, stanowią one koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należne są wynagrodzenia,
• w pozostałych przypadkach, stanowią koszty uzyskania przychodów, gdy zostaną opłacone (art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy o pdop a contrario).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w wyniku przeprowadzonej kontroli przez ZUS w okresie od listopada 2014 r. – lutego 2015 r. zakwestionowano prawidłowość wypłaconych w latach 2011-2014 „dofinansowań do wczasów pod gruszą” oraz „pomocy finansowej z okazji Świąt Bożego Narodzenia” sfinansowanej z ZFŚS. Stwierdzono, że powyższe wypłaty nie były oparte o kryteria socjalne. W konsekwencji świadczenia te nie wypełniały wymogów działalności socjalnej zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Przyznanie świadczeń z naruszeniem przepisów ustawy o ZFŚS oznacza, że Spółka wypłaciła pracownikom świadczenie pieniężne związane ze stosunkiem pracy a nie świadczenie socjalne. W związku z tym Spółka powinna naliczyć składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, FP, GFŚP i FEP od wypłaconych pracownikom „dofinansowań do wczasów pod gruszą” oraz „pomocy finansowej z okazji Świąt Bożego Narodzenia”. Spółka dokonała w 2015 r. korekt dokumentów rozliczeniowych DRA za okres 03/2011-10/2014 r. Zobowiązanie z tytułu ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych, FP i FGŚP oraz FEP wynikające z przedmiotowych korekt deklaracji DRA obejmowało:

• część ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych, FP i FGŚP oraz FEP przypadającą na Wnioskodawcę jako na płatnika składek,
• część ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, która przypada na pracownika, a którą to część płatnik składek powinien obliczyć pobrać i odprowadzić do ZUS.

Spółka zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem w sprawie rozłożenia w ramach układu ratalnego przedmiotowego zadłużenia z tytułu niezapłacenia składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne oraz FP i FGŚP oraz FEP. Warunkiem zawarcia umowy ratalnej było uregulowanie należności z tytułu składek odpowiadającej części ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, która przypada na pracownika, a którą to część Spółka powinna obliczyć, pobrać i odprowadzić do ZUS. Warunek dotyczący części ubezpieczeń zdrowotnych, która przypada na pracownika został spełniony, tj. dokonano płatności w sierpniu 2015 r. Natomiast w przypadku części ubezpieczeń społecznych przypadających na pracownika, ZUS przed zawarciem układu ratalnego tj. we wrześniu 2015 r. przeksięgował zapłacone w latach 2011-2014 składki pracodawcy na składki pracownika. Spółka w 2015 r. zapłaciła składki zdrowotne za pracowników.

W analizowanym stanie faktycznym wydatki z tytułu płaconej według układu ratalnego części ubezpieczeń społecznych, FP, GFŚP oraz FEP przez Spółkę jako przypadająca na płatnika składek, należy zaliczyć do tzw. „kosztów pracowniczych”. Co więcej, to na Wnioskodawcy ciąży ustawowy obowiązek zapłaty tych składek. Dodatkowo, jako że ich zapłata nie wypełnia warunków wynikających z art. 15 ust. 4h ustawy o pdop, to – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57a oraz art. 16 ust. 7d ustawy o pdop – składki te stanowią koszty podatkowe w dacie ich faktycznej zapłaty.

Odnosząc zatem powołane uregulowania prawne do przedstawionego opisu stanu faktycznego, należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 57a w związku z art. 16 ust. 7d ustawy o pdop i tym samym, zapłacone przez Spółkę składki na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz Fundusz Emerytur Pomostowych w części finansowanej przez płatnika stanowią koszty uzyskania przychodu Spółki.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytań Nr 2 i 3 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.