Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-610/15-5/DS
z 22 lutego 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni Mieszkaniowej przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 24 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych:

  • jest nieprawidłowe – w części odnoszącej się do zatorów płatniczych,
  • jest prawidłowe – w części odnoszącej się do ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 11 lutego 2016 r. (data wpływu 15 lutego 2016 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółdzielnia Mieszkaniowa jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Spółdzielnia zajmuje się zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych w postaci m.in. utrzymania istniejących zasobów, zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 ze zm.). Spółdzielnia prowadzi również inną działalność gospodarczą na zasadach określonych w odrębnych przepisach i w statucie.

Kontrahent złożył Spółdzielni Mieszkaniowej ofertę wybudowania na terenie będącym w wieczystym użytkowaniu Spółdzielni 2. kondygnacyjny pawilon handlowo-usługowy wraz z podziemną halą garażową, w którym parter budynku będzie spełniał funkcję handlowo-usługową, zaś piętro pawilonu przeznaczone zostanie na statutową działalność społeczną, oświatową, kulturalną i sportowo-rekreacyjną w ramach osiedlowego domu kultury.

W ofercie kontrahent zaproponował, iż Spółdzielnia zapłaci za wykonywane roboty fakturami częściowymi do wysokości 4.000.000 zł, zaś płatność pozostałej kwoty wynikająca z faktury końcowej robót w kwocie ok 5.000.000 zł zostanie rozłożona na 5 lat następujących po wybudowaniu i oddaniu do użytku pawilonu, a spłata następować będzie w równych rocznych ratach, po ok. 1.000.000 zł w ustalonych umownie terminach płatności.

W uzupełnieniu do powyższego opisu Wnioskodawca doprecyzował, że ewentualne zakończenie budowy i przyjęcie obiektu do ewidencji środków trwałych nastąpiłoby w 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

  1. Czy wybudowany przez kontrahenta pawilon handlowo-usługowy (środek trwały), za który płatności zostaną rozłożone przez wykonawcę na raty będzie podlegał amortyzacji dla celów podatkowych – w całości lub procentowo w stosunku do zapłaconej wartości, czy też dopiero po całkowitej spłacie zobowiązania? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)
  2. Czy w przypadku, gdy wybudowany pawilon przeznaczony jest w części na działalność gospodarczą, a w części na działalność społeczno-wychowawczą podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych będzie część wartości początkowej całego budynku, ustalona proporcjonalnie do udziału jaki przypada na lokale przeznaczone do działalności gospodarczej, w tym udziału hali garażowej, natomiast część wartości początkowej budynku przeznaczona na działalność społeczno-wychowawczą nie będzie podlegała amortyzacji? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 Nr 74, poz. 397, z późn. zm.; dalej „ustawa o pdop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Przepisy podatkowe zawierają rozwiązanie polegające na obowiązku dokonania zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony (art. 15b ust. 1), a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni – nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) do kosztów uzyskania przychodów (art. 15b ust. 2). Zatem korekta kosztów podatkowych jest uzależniona od terminu płatności ustalonego przez strony braku zapłaty w odpowiednim, wskazanym w przepisach terminie.

Przepisy o korekcie kosztów podatkowych wynikającej z braku zapłaty mają zastosowanie m.in. do odpisów amortyzacyjnych, które zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów od 1 stycznia 2013 r. Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 15b ustawy o pdop, jeżeli podatnik nie dokona zapłaty należności w terminach określonych w tych przepisach, wówczas nie może obciążać kosztów uzyskania przychodów m.in. amortyzacją w części odpowiadającej niezapłaconemu zobowiązaniu powstałemu w związku z nabyciem lub wytworzeniem środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej). Problemy związane z zastosowaniem omawianych przepisów dotyczą ustalenia sposobu, w jaki korektę tę należy przeprowadzić, gdy kontrahenci rozłożyli płatności na raty. Z nowych przepisów nie wynika bowiem, czy obliczając kwotę odpisu, o którą trzeba zmniejszyć koszty należy dokonywać porównania sumy odpisów amortyzacyjnych z opłaconą wartością składnika majątku, czy też należy wyłączyć z kosztów odpowiednią część odpisów amortyzacyjnych, proporcjonalnie do niespłaconych rat.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wskazać należy, że jeżeli do dnia upływu terminów, o których mowa w art. 15b ust. 1 i 2 ww. ustawy, tj. 30 dni od terminu płatności i 90 dni od dnia zaliczenia odpisu amortyzacyjnego do kosztów, zaliczona do kosztów uzyskania przychodów część odpisów amortyzacyjnych znajduje pokrycie w dokonanych płatnościach, to nie powinno mieć miejsca zmniejszenie kosztów. Natomiast jeżeli Spółdzielnia zaliczy do kosztów uzyskania przychodów odpis amortyzacyjny, który nie ma pokrycia (częściowo, czy w całości) w zapłaconej racie i nie ureguluje tej płatności w terminach wskazanych powyżej, to zobowiązana będzie do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o stosowną część dokonanego odpisu.

Naszą tezę opieramy na stanowisku Izby Skarbowej w Warszawie, która w interpretacji z 17 maja 2013 r. (IPPB3/423-105/13-2/MS) wskazała, że w sytuacji gdy kwota zapłacona pokrywa kwotę stanowiącą koszt podatkowy – wysokość odpisu amortyzacyjnego – kosztem podatkowym mogą być tylko odpisy amortyzacyjne do wysokości kwot zapłaconych tytułem nabycia ww. składników majątkowych (…) spółka nie ma obowiązku korygowania kosztów podatkowych z tytułu odpisów amortyzacyjnych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Amortyzacji podlegają określone składniki majątku, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, jeżeli ich okres używania jest dłuższy niż rok, są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Wartość początkową, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, w przypadku nieruchomości ustala się według zasad ogólnych, czyli zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy o pdop. Jednocześnie ustawodawca uznał, iż zgodnie z art. 16c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji nie podlegają: budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe.

Powyższe oznacza, że nie podlegają amortyzacji te lokale, które – jako służące potrzebom własnym spółdzielni – zaliczane są do działalności społeczno-wychowawczej. Amortyzacji podlegają natomiast niezaliczane do zasobów mieszkaniowych lokale użytkowe przeznaczone na wynajem.

Mając na uwadze powyższe lokale użytkowe (niemieszkalne), co do zasady, są odrębnymi środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, roczna stawka amortyzacyjna dla lokali niemieszkalnych (rodzaj 103 Klasyfikacji Środków Trwałych) wynosi 2,5%.

Podstawą dokonywanych odpisów będzie więc część wartości początkowej całego budynku, ustalona proporcjonalnie do udziału, jaki przypada na lokale przeznaczone do działalności gospodarczej, w tym udziału hali garażowej, natomiast część wartości początkowej budynku przeznaczona na działalność społeczno-wychowawczą nie będzie podlegała amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie odpisów amortyzacyjnych:

  • jest nieprawidłowe – w części odnoszącej się do zatorów płatniczych,
  • jest prawidłowe – w części odnoszącej się do ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

Na wstępie Organ informuje, że – w celu zachowania logicznej kolejności zdarzeń przedstawionych w pytaniach – zmienił kolejność udzielanych odpowiedzi w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Zatem w pierwszej kolejności została udzielona odpowiedź na pytanie nr 2 (oznaczone we wniosku nr 3), a następnie na pytanie nr 1 (oznaczone we wniosku nr 2).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółdzielnia zajmuje się zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych w postaci m.in. utrzymania istniejących zasobów mieszkaniowych. Spółdzielnia prowadzi również inną działalność gospodarczą. Spółdzielnia otrzymała od kontrahenta ofertę wybudowania na terenie będącym w wieczystym użytkowaniu Spółdzielni dwukondygnacyjny pawilon handlowo-usługowy wraz z podziemną halą garażową, w którym parter budynku będzie spełniał funkcję handlowo-usługową, zaś piętro pawilonu przeznaczone zostanie na statutową działalność społeczną, oświatową, kulturalną i sportowo-rekreacyjną w ramach osiedlowego domu kultury Spółdzielni. W ofercie kontrahent zaproponował, że Spółdzielnia zapłaci za wykonywane roboty fakturami częściowymi do wysokości 4.000.000 zł, zaś płatność pozostałej kwoty wynikająca z faktury końcowej robót zostanie rozłożona na 5 lat następujących po wybudowaniu i oddaniu do użytku pawilonu, a spłata następować będzie w równych rocznych ratach, w ustalonych umownie terminach płatności. Ponadto zakończenie budowy i przyjęcie obiektu do ewidencji środków trwałych nastąpiłoby w 2017 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Każdy koszt należy indywidualnie oceniać pod kątem spełnienia ustawowych przesłanek określonych w niniejszej regulacji.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Aby zaliczyć dany koszt do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika,
  • jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  • nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 omawianej ustawy,
  • został właściwie udokumentowany.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 6 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z uwagi bowiem na to, że tego rodzaju składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie – przez odpisy amortyzacyjne – zalicza się do kosztów sukcesywnie.

Stosownie do postanowień art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majątku mógł być uznany za środek trwały, musi spełniać następujące warunki:

  • stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  • być nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  • być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  • musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Ponadto na mocy art. 16c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: amortyzacji nie podlegają budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Na podstawie tej regulacji spółdzielnie mieszkaniowe nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które zaliczane są do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służą ich działalności społeczno-wychowawczej.

Organ wskazuje na pojęcie „zasobów mieszkaniowych”, przez które należy rozumieć:

  • budynki mieszkalne wraz z wyposażeniem technicznym oraz przynależnymi do nich pomieszczeniami, w szczególności: dźwigi osobowe i towarowe, aparaty do wymiany ciepła, kotłownie i hydrofornie wbudowane, klatki schodowe, strychy, piwnice, komórki, garaże,
  • pomieszczenia znajdujące się w budynku mieszkalnym lub poza nim, związane z administrowaniem i zapewnieniem bezawaryjnego funkcjonowania osiedlowych budynków mieszkalnych, tj.: budynki (pomieszczenia) administracji osiedlowej, kotłownie i hydrofornie wolnostojące, osiedlowe warsztaty (zakłady) konserwacyjno-remontowe,
  • urządzenia i uzbrojenie terenów, na których znajdują się ww. budynki: zbiorniki – doły gnilne, szamba, rurociągi i przewody sieci wodociągowo-kanalizacyjnej, gazowej i ciepłowniczej, sieci elektroenergetyczne i telekomunikacyjne, budowle inżynieryjne (studnie itp.), budowle komunikacyjne (np. drogi osiedlowe, ulice, chodniki), inne budowle i urządzenia związane z ukształtowaniem i zagospodarowaniem terenu, mające wpływ na prawidłowe funkcjonowanie osiedlowych budynków mieszkalnych (np. latarnie oświetleniowe, ogrodzenia, parkingi, trawniki, kontenery na śmieci).

Wobec wyżej zaprezentowanej definicji należy stwierdzić, że nie podlegają amortyzacji te lokale w pawilonie, które znajdują się na piętrze, jako że zostaną one przeznaczone na statutową działalność społeczną, oświatową, kulturalną i sportowo-rekreacyjną w ramach osiedlowego domu kultury Spółdzielni. Natomiast amortyzacji podlegają niezaliczane do zasobów mieszkaniowych lokale użytkowe usytułowane na parterze budynku wraz z udziałem hali garażowej, które służą prowadzonej przez Spółdzielnię działalności gospodarczej.

Jednocześnie wartość początkową, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych w przypadku nieruchomości, ustala się według zasad określonych w art. 16g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Jak stanowi art. 16g ust. 4 tej ustawy: za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W związku z tym, że pawilon handlowo-usługowy stanowić będzie jeden środek trwały, którego część może być podatkowo amortyzowana (tj. część handlowo-usługowa wraz z udziałem hali garażowej), a druga część (tj. przeznaczona na działalność społeczno-wychowawczą Spółdzielni) nie podlega tej amortyzacji, Spółdzielnia jest zobowiązana do określenia od jakiej części wartości początkowej będzie dokonywać tej amortyzacji, a od jakiej nie. Dlatego też należy ustalić proporcję powierzchni tej części, która będzie amortyzowana oraz tej części niepodlegającej odpisom amortyzacyjnym w ogólnej powierzchni środka trwałego.

Reasumując – podstawą dokonywanych odpisów amortyzacyjnych będzie więc część wartości początkowej całego budynku, ustalona proporcjonalnie do udziału jaki przypada na lokale przeznaczone do działalności gospodarczej, w tym udziału hali garażowej, natomiast część wartości początkowej budynku przeznaczona na działalność społeczno-wychowawczą Spółdzielni nie będzie podlegała amortyzacji.

Z dniem 1 stycznia 2013 r. mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r., poz. 1342) ustawodawca wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje art. 15b. Stosownie do tego unormowania – które obowiązywało do 31 grudnia 2015 r. – w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych terminach – zobowiązany był do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów, w tym odpisów amortyzacyjnych od nabytych/wytworzonych środków trwałych.

Celem wprowadzenia art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych było ograniczenie tzw. „zatorów płatniczych”, przez obowiązek dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych w przypadku nieuregulowania przez niego kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) w terminie wskazanych w tych przepisach. Przepisy podatkowe zawierały rozwiązanie polegające na obowiązku dokonania zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni – nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) do kosztów uzyskania przychodów. Zatem korekta kosztów podatkowych była uzależniona od terminu płatności ustalonego przez strony i braku zapłaty w odpowiednim wskazanym w przepisach terminie. Regulacje te stosowane były także odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów podatkowych.

Ww. przepisy miały również zastosowanie do płatności rozłożonych na raty. Terminy płatności każdej raty należało liczyć od tego samego dnia, tj. od dnia wystawienia faktury (rachunku) lub innego dokumentu, potwierdzającego nabycie/wytworzenie środka trwałego.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że przepisem art. 3 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1197) uchylono art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 6 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw: ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.

Tym samym od 1 stycznia 2016 r. przestały obowiązywać w podatku dochodowym od osób prawnych przepisy nakazujące podatnikom dokonywać korekty kosztów z tytułu nieuregulowanych w terminie zapłat.

W związku z tym, że inwestycja Spółdzielni polegająca na wybudowaniu 2. kondygnacyjnego pawilonu handlowo-usługowego wraz z podziemną halą garażową nie została do dnia dzisiejszego zakończona, a pawilon zostanie zaliczony do środków trwałych nie wcześniej niż w 2017 r. należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako że zostały uchylone, nie znajdą zastosowania.

Reasumując – fakt rozłożenia płatności za wybudowany pawilon handlowo-usługowy (środek trwały) na raty pozostanie bez wpływu na zaliczanie w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez Spółdzielnię od wartości początkowej tego środka trwałego.

Ponadto w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo informuje się, że w przedmiocie podatku od towarów i usług oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj