Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-877/15/MS
z 15 lutego 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 października 2015 r. (data wpływu 5 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z 28 stycznia 2016 r. (data wpływu 2 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu, w którym Wnioskodawcy przysługiwało będzie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących świadczenie na jego rzecz usługi leasingu nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu, w którym Wnioskodawcy przysługiwało będzie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących świadczenie na jego rzecz usługi leasingu nieruchomości.

Wniosek uzupełniono pismem z 28 stycznia 2016 r. (data wpływu 2 lutego 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 14 stycznia 2016 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący spółką komandytową jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której czynności są opodatkowane podatkiem VAT. Wnioskodawca zamierza - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - zawrzeć z osobą fizyczną, która jest komandytariuszem Wnioskodawcy (dalej: komandytariusz), umowę, na mocy której komandytariusz odda Wnioskodawcy do używania i pobierania pożytków dwie nieruchomości w zamian za wynagrodzenie pieniężne płatne za dane okresy rozliczeniowe (dalej: czynsz). Owe nieruchomości są położone na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, przy czym pierwsza z ww. nieruchomości stanowi własność komandytariusza jako majątek nieobjęty wspólnością ustawową małżeńską i złożona jest z jednej działki ewidencyjnej (gruntu), zaś druga z ww. nieruchomości jest objęta wspólnością ustawową małżeńską (komandytariusza i jego małżonki) i również składa się z jednej (innej) działki ewidencyjnej (gruntu). Na obydwu nieruchomościach (działkach ewidencyjnych) położony jest jeden budynek niemieszkalny przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Powyższe dwa grunty oraz budynek są ujęte w prowadzonej przez komandytariusza ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych.

Małżonka komandytariusza wyrazi zgodę na zawarcie ww. umowy mającej za przedmiot m.in. nieruchomość objętą wspólnością ustawową małżeńską, przy czym nie będzie ona stroną ww. umowy. Komandytariusz prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT, i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca będzie wykorzystywał ww. nieruchomości oddane mu za wynagrodzeniem do używania i pobierania pożytków do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Budynek, mimo że został wytyczony na obu działkach, stanowi zgodnie z projektem architektonicznym jedną, zorganizowaną gospodarczo i niepodzielną pod tym względem całość. Przedmiotowy budynek jest najistotniejszy z punktu widzenia działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Innymi słowy, Wnioskodawca jest zainteresowany korzystaniem i pobieraniem pożytków przede wszystkim z budynku, nie zaś z gruntów jako takich. Grunty pełnią tutaj rolę pomocniczą - nie tyle ułatwiają prawidłowe korzystanie z budynku, co są w istocie niezbędne, aby korzystanie z niego było w ogóle możliwe.

Na gruntach tych w części znajdującej się poza obrysem budynku zlokalizowany jest bowiem plac służący do dojazdu z drogi do budynku, jak i pełniący funkcję parkingu. Przedmiotowa umowa zostanie zawarta na czas oznaczony na okres co najmniej 5 lat. Przedmiotowa umowa będzie spełniać następujące warunki określone:

  • w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm., dalej: ustawa o PDOF) - w odniesieniu do budynku,
  • w art. 23i ust. 1 ustawy o PDOF - w odniesieniu do obu gruntów.

Przedmiotowa umowa będzie stanowić, że prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku na zasadach określonych w przepisach podatkowych przysługuje komandytariuszowi. W przedmiotowej umowie znajdzie się zapis, zgodnie z którym korzystający z nieruchomości (tj. Wnioskodawca) na podstawie tej umowy, po jej zakończeniu, ma prawo nabyć nieruchomości będące przedmiotem umowy (tj. dwa grunty oraz posadowiony na nich budynek) za cenę określoną w ww. umowie, która to cena będzie:

  1. nie niższa od hipotetycznej wartości netto budynku w rozumieniu art. 23a pkt 6 ustawy o PDOF - w odniesieniu do ceny w części przypadającej na budynek,
  2. odbiegająca znacznie od wartości rynkowej obu gruntów - w odniesieniu do ceny w części przypadającej na oba grunty.

W związku z wezwaniem tut. organu podatkowego z dnia 14 stycznia 2016 r. (znak:...) Wnioskodawca udzielił odpowiedzi na zadane pytania:


1.Na pytanie tut. organu, „W jakim zakresie Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w ramach której czynności są opodatkowane podatkiem VAT?”, Wnioskodawca stwierdził, że prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest zaopatrzenie gastronomii w artykuły spożywcze, tj. zakup i sprzedaż hurtowa produktów spożywczych, np. majonezu, śmietany, mrożonej żywności, dla podmiotów świadczących usługi gastronomiczne, np. hoteli, restauracji. Wnioskodawca ponadto świadczy usługi wynajmu części powierzchni produkcyjnych, magazynowych i biurowych na rzecz innych podmiotów. Wyżej wymienione czynności są opodatkowane podatkiem VAT (wg stawki podstawowej oraz stawek obniżonych - w zależności od przedmiotu świadczenia).


2.Na pytanie tut. organu, „Z wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzyma od komandytariusza do używania i pobierania pożytków dwie nieruchomości w zamian za wynagrodzenie pieniężne płatne za dane okresy rozliczeniowe. Proszę zatem o jednoznaczne wskazanie:

a. „co będzie przedmiotem wskazanego odpłatnego użyczenia? Należy wskazać oznaczenie działek oraz obiekty budowlane które są na nich posadowione.”, Wnioskodawca stwierdził, że przedmiotem wskazanego odpłatnego udostępnienia będzie de facto:

  • działka nr 18 o powierzchni 0,7443 ha, położona w K., jednostka Ewidencyjna N. H., obręb 16, dla której Sąd Rejonowy dla K. P. IV Wydział Ksiąg Wieczystych w K. prowadzi księgę wieczystą o numerze …,
  • działka nr 16 o powierzchni 0,4327 ha, położona w K., dzielnica N. H., obręb 16, dla której Sąd Rejonowy dla K. P. IV Wydział Ksiąg Wieczystych w K. prowadzi księgę wieczystą o numerze …,
  • budynek magazynowo-produkcyjny z częścią biurowo-socjalną o łącznej powierzchni użytkowej ok. 864,000 m2, położony na dwóch ww. działkach,
  • wybrukowane place parkingowe przy ww. budynku, stanowiące - według Wnioskodawcy - urządzenia budowlane,
  • ogrodzenie okalające ww. place parkingowe i budynek, wraz z bramą wjazdową, stanowiące - według Wnioskodawcy - urządzenia budowlane.


b. „czy przedmiotowa umowa będzie umową w wyniku której, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonywał będzie komandytariusz?”, Wnioskodawca stwierdził, że przedmiotowa umowa będzie umową, w wyniku której, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonywać będzie komandytariusz.


c. „czy przedmiotowa umowa będzie, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, umową leasingu, której przedmiotem są grunty?”, Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa umowa będzie umową leasingu, której przedmiotem będą zarówno ww. budynek jaki i dwa ww. grunty (działki), wraz z de facto ww. urządzeniami budowlanymi, które jednak nie będą wyodrębnione w umowie. W części odnoszącej się do ww. budynku przedmiotem tej umowy będzie ów budynek. W tym zakresie będzie to umowa, o której mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z kolei w części odnoszącej się do dwóch ww. gruntów (działek) przedmiotem tej umowy będą owe grunty (działki). W tym zakresie będzie to umowa, o której mowa w art. 231 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 17i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


d. „Czy umowa w której Wnioskodawcy udostępniona zostanie wskazana we wniosku nieruchomość, zawarta na czas określony, jest umową która przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej należności prawo własności zostanie przeniesione na Wnioskodawcę?”. Wnioskodawca wskazał, że we wniosku o wydanie interpretacji wskazano - jako element zdarzenia przyszłego - że w przedmiotowej umowie znajdzie się zapis, zgodnie z którym korzystający z nieruchomości (tj. Wnioskodawca) na podstawie tej umowy, po jej zakończeniu, ma prawo nabyć nieruchomości będące przedmiotem umowy (tj: dwa grunty oraz posadowiony na nich budynek) za cenę określoną w ww. umowie. Należy podkreślić, że będzie to jedyny zapis w umowie dotyczący kwestii przeniesienia prawa własności przedmiotu umowy po jej zakończeniu. Kwestia, czy ww. zapis umowny jest zapisem odpowiadającym normie prawnej wyrażonej art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, który ustanawia przesłankę: „jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione”, nie jest elementem zdarzenia przyszłego, lecz częścią własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego. W tym zatem zakresie Wnioskodawca uważa, że zapis, według którego korzystający z nieruchomości (tj. Wnioskodawca) na podstawie tej umowy, po jej zakończeniu, ma prawo nabyć nieruchomości będące przedmiotem umowy (tj. dwa grunty oraz posadowiony na nich budynek) za cenę określoną w ww. umowie, nie stanowi zapisu, o którym mowa w powołanym art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. W szczególności Wnioskodawca uważa, że zapis ww. umowy stanowiący o prawie nabycia przedmiotu umowy, po zakończeniu tej umowy, nie jest tożsamy z tym, że „w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową prawo własności zostanie przeniesione”. Przede wszystkim bowiem Wnioskodawca będzie miał prawo (nie obowiązek) nabycia przedmiotu umowy. Umowa nie będzie z góry przewidywać, że Wnioskodawca nabędzie (niejako automatycznie) jej przedmiot po zakończeniu umowy. Umowa ta będzie jedynie stanowić, że Wnioskodawca jest uprawniony nabyć ten przedmiot po zakończeniu umowy, z czego zarówno Wnioskodawca jak i druga strona umowy (komandytariusz) zgodnie wywodzą (co stanowi element zdarzenia przyszłego), że uprawnienia tego Wnioskodawca wcale nie musi zrealizować. Innymi słowy, co również zgodnie wywodzą strony przedmiotowej umowy (a co również stanowi element zdarzenia przyszłego), do nabycia przedmiotu umowy (budynku i działek) po zakończeniu ww. umowy konieczne będzie złożenia oświadczenia woli o nabyciu zarówno przez Wnioskodawcę, jak i przez komandytariusza (zostanie wówczas zawarta umowa przeniesienia własności ww. gruntów wraz z budynkiem), przy czym o ile Wnioskodawca będzie miał roszczenie o zawarcie takiej umowy przeniesienia własności przez komandytariusza, tak tenże komandytariusz nie będzie miał roszczenia o zawarcie takiej umowy przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca uważa, że zawarcie - po zakończeniu umowy odpłatnego udostępniania - ww. umowy przeniesienia własności nie stanowi „normalnego zdarzenia przewidzianego umową”, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Przedmiotowa umowa nie będzie zawierać zapisu, według którego z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione na Wnioskodawcę, jak bowiem wynika z powyższych wyjaśnień, nawet w razie zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy może nie przejść na Wnioskodawcę, jeżeli ten nie wyrazi woli jego nabycia.


e. „czy z przedmiotowej umowy będzie wynikać, że z chwilą zapłaty ostatniej należności (raty) prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na Wnioskodawcę?, Wnioskodawca stwierdził, że jak już wskazano w odpowiedzi w ramach pkt d. powyżej, z przedmiotowej umowy nie będzie wynikać, że z chwilą zapłaty ostatniej należności (raty) prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na Wnioskodawcę.


f. „czy opcja wykupu będzie realizowana w sposób automatyczny z chwilą uregulowania ostatniej płatności?”, Wnioskodawca stwierdził, że jak już wskazano w odpowiedzi w ramach pkt d. powyżej, opcja wykupu nie będzie realizowana w sposób automatyczny z chwilą uregulowania ostatniej płatności. Do wykupu będzie bowiem niezbędne złożenie przez Wnioskodawcę oświadczenia woli o nabyciu przedmiotu umowy (gruntów i budynku), jak i oświadczenie komandytariusza dotyczące przeniesienia własności, a więc do przejścia własności konieczne będzie zawarcie odrębnej umowy przeniesienia własności. Wnioskodawca ma prawo nabyć ww. przedmiot umowy, ale również ma uprawnienie nie składać ww. oświadczenia dotyczące nabycia. Wnioskodawca będzie miał roszczenie o zawarcie ww. umowy przeniesienia własności przez komandytariusza. Natomiast komandytariusz nie będzie miał roszczenia o zawarcie takiej umowy przez Wnioskodawcę. Reasumując, nawet w razie zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy może nie przejść na Wnioskodawcę, jeżeli ten nie wyrazi woli jego nabycia.

3.Na pytanie tut. organu „Czy konieczność udostępnienia Wnioskodawcy działek wraz z posadowionym na nich budynkiem jest ze sobą tak ściśle powiązana (że ich niewykonanie lub rozdzielenie spowodowałoby, że Wnioskodawca (którego zamiarem jest wykorzystywanie budynku) nie mógłby korzystać z czynności głównej (korzystania z budynku), proszę przedstawić (wywieźć) związek przyczynowo-skutkowy, z którego wynika, że dla Wnioskodawcy i dla kontrahenta poszczególne czynności składowe (udostępnienie budynku oraz udostępnienie gruntu) tworzą obiektywnie (lub nie tworzą), z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, jedno niepodzielne świadczenie.”, Wnioskodawca stwierdził, że przedmiotem umowy mają być dwa grunty (działki) oraz posadowiony na nich (obydwu) jeden budynek jednopiętrowy - na parterze znajduje się część produkcyjno-magazynowa, na I piętrze -część biurowa z zapleczem socjalnym. Powierzchnia ww. działek w części nie zajętej pod budynek jest zagospodarowana (w części przylegającej do budynku) jako parking przyzakładowy z pomocniczą funkcją placu rozładunkowo-załadunkowego. Powierzchnia na działkach w części przylegającej do budynku (a więc wspomniany parking) jest wybrukowana kostką, a teren ten (tj. budynek i przyległe wybrukowane place) jest ogrodzony. Całość można opisać potocznie jako teren zakładu pracy. Pozostała część gruntu znajdująca się w dalszej odległości (poza ogrodzeniem) nie jest zabudowana obecnie żadnymi obiektami i nie pełni ona żadnej istotnej roli dla ww. zakładu. Strony postanowiły jednak nie wyodrębniać spod zakresu umowy tej niezabudowanej części, ze względów cywilnoprawnych, a nadto nie jest wykluczone, że w przyszłości część tego gruntu może jednak zacząć pełnić, w razie potrzeb Wnioskodawcy, określoną funkcję związaną z zakładem (np. nieutwardzony plac do składowania palet etc.), a zatem i ta część jest (może być) w pewnym sensie związana z budynkiem. W związku z tym, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest zaopatrzenie gastronomii w artykuły spożywcze, musi on posiadać zaplecze magazynowe, jak i zaplecze biurowe. Ponadto Wnioskodawca będzie wynajmować część powierzchni magazynowej, produkcyjnej i biurowej innemu podmiotu (na cele produkcji produktów czy półproduktów żywnościowych). Działalność Wnioskodawcy opiera się zatem na posiadaniu budynku o określonej funkcji, którą spełnia przedmiotowy budynek. Innymi słowy, budynek ten jest konieczny do wykonywania działalności przez Wnioskodawcę. Działalność ta nie może odbywać się na wolnym powietrzu, tj. na gruncie bez budynku czy też obok tego budynku. Parkingi (place) znajdujące się przy przedmiotowym budynku w granicach ogrodzenia, a także część gruntu niezabudowanego znajdująca się poza ogrodzeniem pełnić będą dla Wnioskodawcy rolę służebną budynkowi. Ich funkcją jest bowiem ułatwienie użytkowania budynku zgodnie z jego przeznaczeniem. Wnioskodawca nie jest zainteresowany gruntami jako takimi (bez ich powiązania z budynkiem). Należy zaznaczyć, że teoretycznie Wnioskodawca mógłby prowadzić swoją działalność nawet wyłącznie przy wykorzystaniu samego budynku, tj. bez gruntu przylegającego do budynku, lecz nigdy nie na odwrót Co prawda, nieposiadanie placów przylegających do budynku utrudniałoby w pewien sposób użytkowanie budynku (kwestia parkowania etc.), jednakże samo w sobie nie niweczyłoby tej działalności. Natomiast w żadnym wypadku Wnioskodawca nie jest w stanie prowadzić swojej działalności bez posiadania budynku, a tylko np. z wykorzystaniem samego gruntu.


4.„Która z tych czynności jest wiodąca (jest głównym celem świadczenia, czyli bez niej nie byłoby konieczności wykonywania pozostałych czynności)?”, Wnioskodawca stwierdził, że czynnością wiodącą jest udostępnienie budynku, nie zaś działek (gruntów) jako takich, jak już to wskazano w odpowiedzi w pkt 3 powyżej.


5.„Czy z zawartej umowy (ewentualnie innych ustaleń) wynika, że przedmiotem umowy będzie jedno kompleksowe świadczenie obejmujące udostępnienie budynku jak i udostępnienie działek?”, Wnioskodawca stwierdził, że umowa będzie stanowić, że jej przedmiotem będą: grunty (działki) oraz znajdujący się na nich budynek, składające się razem na określony kompleks materialnych składników majątkowych (zakład) służący do działalności, która wymaga posiadania powierzchni magazynowej, produkcyjnej jak i biurowej, przy czym nie będzie to przedsiębiorstwo ani zorganizowana jego część w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Przedmiotem umowy (udostępnienia) będzie zatem ww. kompleks (zakład) w sensie rzeczowym, to jest obejmujący ww. działki (grunty) oraz budynek na nich posadowiony.


6.„Czy z zawartej umowy (ewentualnie innych ustaleń) wynika, że opłata będzie opłatą łączną za wszystkie wskazane w umowie czynności (udostępnienie budynku oraz udostępnienie działek) jako świadczenie kompleksowe?”, Wnioskodawca stwierdził, że z umowy będzie wynikać, że opłata (czynsze za poszczególne okresy rozliczeniowe) będzie opłatą obejmującą udostępnienie budynku oraz gruntów (działek). Na fakturach będzie znajdować się jedna pozycja typu „Leasing zgodnie z umową z dnia ....). Przy czym do umowy będą dołączone załączniki, w których nastąpi wyodrębnione wartości części raty kapitałowej i odsetkowej przypadających na poszczególne grunty jak i budynek, albowiem jest to niezbędne zarówno dla Wnioskodawcy (ściślej wspólników Wnioskodawcy) jak i komandytariusza z punktu widzenia przepisów z zakresu podatku dochodowego, w celu prawidłowego ustalenia przychodów i kosztów uzyskania przychodów na gruncie tego podatku.


7.„Jak w zawartej umowie (ewentualnie w innych ustaleniach) określono warunki uznania, że świadczenie obejmujące udostępnienie budynku i udostępnienie działek zostało w całości wykonane?”, Wnioskodawca stwierdził, że zgodnie z umową udostępnienie budynku i działek ma następować przez cały okres umowy, za co komandytariuszowi przysługują opłaty (czynsze) należne za poszczególne okresy rozliczeniowe. Świadczenie komandytariusza w tym zakresie ma charakter ciągły i trwa przez cały okres umowy. Z samej istoty umowy polegającej na odpłatnym oddaniu w używanie na określony czas wynika, że całość świadczenia komandytariusza będzie wykonana, jeżeli dochowa on zobowiązania do udostępniania Wnioskodawcy przedmiotu umowy przez cały okres jej trwania. Umowa nie będzie przewidywać w tym względzie jakichś szczególnych postanowień, z uwagi na charakter ww. umowy jako umowy dotyczącej świadczenia ciągłego obejmującego udostępnianie jej przedmiotu w okresie, na jaki została zawarta.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstanie u Wnioskodawcy w rozliczeniu za okres, w którym komandytariusz wystawi fakturę dokumentującą czynsz za używanie przedmiotowych nieruchomości i pobieranie pożytków na podstawie ww. umowy, a gdy komandytariusz nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, prawo do odliczenia podatku naliczonego powstanie u Wnioskodawcy z chwilą upływu terminów wystawienia faktury, tj. nie później niż z upływem terminu płatności czynszu - jednakże w każdym przypadku nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym Wnioskodawca otrzyma ww. fakturę?

Zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy w związku z wydaniem Wnioskodawcy budynku oraz dwóch gruntów, na których jest on posadowiony, na podstawie umowy, o której mowa w niniejszym wniosku, w celu używania i pobierania pożytków przez Wnioskodawcę, następuje dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 9 ustawy o VAT, czy może na podstawie przedmiotowej umowy Wnioskodawca nabywa usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT mającą za przedmiot ww. budynek oraz dwa grunty. Powyższe rozstrzygnięcie ma znaczenie dlatego, że od ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego uzależnione jest powstanie prawa do odliczenia podatku naliczonego u Wnioskodawcy zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT. Jak tymczasem stanowi art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, zasadą jest, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów, natomiast stosownie do art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, z zastrzeżeniem treści art. 19a ust. 7 ustawy o VAT. W zależności zatem od charakteru danej czynności, obowiązek podatkowy powstaje na odmiennych zasadach. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Zarazem w myśl art. 7 ust. 9 ustawy o VAT przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, przedmiotem umowy mają być dwa grunty oraz budynek. Umowa ta będzie stanowić, że prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku na zasadach określonych w przepisach podatkowych przysługuje komandytariuszowi.

Na gruncie podatku VAT przedmiotem dostawy są towary rozumiane jako m.in. rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT), a zatem również budynki oraz grunty identyfikowane z punktu widzenia podatku VAT przez pryzmat działek ewidencyjnych, jak i ich części.

Mając na względzie treść art. 7 ust. 9 ustawy o VAT, w odniesieniu do umowy, o której mowa w niniejszym wniosku, w części dotyczącej przedmiotowego budynku, w ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że nie stanowi ona umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, ponieważ nie będzie to umowa, w wyniku której, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonywać będzie korzystający z budynku (tj. Wnioskodawca). Oznacza to, że wydanie ww. budynku na podstawie przedmiotowej umowy, w celu używania i pobierania pożytków przez Wnioskodawcę, nie będzie stanowić dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Oddanie przedmiotowego budynku w ramach ww. umowy do używania i pobierania pożytków w zamian za wynagrodzenie pieniężne płatne za okresy rozliczeniowe (czynsz) będzie stanowić natomiast świadczenie usługi, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie jednak z art. 7 ust. 9 in fine ustawy o VAT przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się również umowy leasingu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, których przedmiotami są grunty.

Przedmiotowa umowa jest umową leasingu w rozumieniu art. 23a pkt 1 ustawy o PDOF, albowiem zgodnie z tym przepisem przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Ponadto przedmiotem ww. umowy są m.in. grunty.

Niemniej jednak fakt, iż przedmiotowa umowa jest umową leasingu w rozumieniu art. 23a pkt 1 ustawy o PDOF, której przedmiotem są również grunty, nie oznacza, że wydanie obu gruntów na podstawie tej umowy, w celu używania i pobierania pożytków przez Wnioskodawcę, stanowić będzie ich dostawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Przedmiotem ww. umowy jest zarówno budynek, jak i dwa grunty. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, budynek, mimo że został wytyczony na obu działkach, stanowi zgodnie z projektem architektonicznym jedną, zorganizowaną gospodarczo i niepodzielną pod tym względem całość. Przedmiotowy budynek jest najistotniejszy z punktu widzenia działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Innymi słowy, Wnioskodawca jest zainteresowany korzystaniem i pobieraniem pożytków przede wszystkim z budynku, nie zaś z gruntów jako takich. Grunty pełnią tutaj rolę pomocniczą - nie tyle ułatwiają prawidłowe korzystanie z budynku, co są w istocie niezbędne, aby korzystanie z niego było w ogóle możliwe. Na gruntach tych w części znajdującej się poza obrysem budynku zlokalizowany jest bowiem plac służący do dojazdu z drogi do budynku, jak i pełniący funkcję parkingu.

Wynika z tego zatem, że przedmiotem ww. umowy jest świadczenie kompleksowe, w ramach którego wyróżnić można świadczenie główne obejmujące świadczenie usługi w zakresie oddania budynku do używania i pobierania pożytków oraz świadczenie pomocnicze polegające na udostępnieniu w tym celu dwóch gruntów, na których ów budynek jest posadowiony. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wypracowany został pogląd, według którego jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. W celu wykazania, że dana usługa ma charakter świadczenia złożonego, trzeba udowodnić, że składa się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi do jednego celu. Usługa złożona jest więc kombinacją różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego rezultatu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej lub służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego (zob. wyrok w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC), C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV, C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP, C-42/14 Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w Warszawie). Z kolei, konsekwencją uznania danych czynności za świadczenie kompleksowe jest stosowanie zasad opodatkowania właściwych dla świadczenia głównego wobec świadczenia pomocniczego (świadczeń pomocniczych). Innymi słowy, świadczenie pomocnicze dzieli - na gruncie podatku VAT - los podatkowy świadczenia głównego.

W rezultacie, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w odniesieniu do umowy, o której mowa w niniejszym wniosku - zdaniem Wnioskodawcy - należy stwierdzić, że również umowa w części dotyczącej przedmiotowych dwóch gruntów nie stanowi umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Jak wskazano powyżej, wydanie ww. gruntów na podstawie przedmiotowej umowy, w celu używania i pobierania pożytków przez Wnioskodawcę, nie będzie czynnością samodzielną (tj. odrębnym przedmiotem opodatkowania), wskutek czego nie może ono stanowić dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Oznacza to, iż oddanie w ramach ww. umowy tych gruntów do używania i pobierania pożytków - będące swoistym uzupełnieniem świadczenia w postaci odpłatnego udostępnienia zlokalizowanego na nich budynku - w zamian za wynagrodzenie pieniężne płatne za okresy rozliczeniowe (czynsz) będzie stanowić świadczenie usługi, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Należy przy tym podkreślić, że w zakresie przedstawionej tutaj kwalifikacji podatkowej nie ma znaczenia to, iż w przedmiotowej umowie znajdzie się zapis, zgodnie z którym korzystający z nieruchomości (tj. Wnioskodawca) na podstawie tej umowy, po jej zakończeniu, ma prawo nabyć nieruchomości będące przedmiotem umowy (tj. dwa grunty oraz posadowiony na nich budynek) za cenę określoną w tej umowie.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy wydanie Wnioskodawcy budynku oraz dwóch gruntów, na których jest on posadowiony, na podstawie umowy, o której mowa w niniejszym wniosku, w celu używania i pobierania pożytków przez Wnioskodawcę, nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 9 ustawy o VAT. Na podstawie przedmiotowej umowy komandytariusz będzie świadczyć na rzecz Wnioskodawcę usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT mającą za przedmiot ww. budynek oraz dwa grunty. W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest stwierdzenie, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstanie u Wnioskodawcy w rozliczeniu za okres, w którym komandytariusz wystawi fakturę dokumentującą czynsz za używanie przedmiotowych nieruchomości i pobieranie pożytków na podstawie ww. umowy, a gdy komandytariusz nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, prawo do odliczenia podatku naliczonego powstanie u Wnioskodawcy z chwilą upływu terminów wystawienia faktury, tj. nie później niż z upływem terminu płatności czynszu - jednakże w każdym przypadku nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym Wnioskodawca otrzyma ww. fakturę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

  1. nabycia towarów i usług,
  2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.


Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 86 ust. 10b. pkt 1 prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

W myśl art. 86 ust. 11 ustawy o VAT jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powołane wyżej przepisy dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego stanowią implementację przepisów wspólnotowych odnoszących się do tego zagadnienia.

Jednocześnie u podatnika prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, a gdy przedmiotowego obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego podatnik nie dokonał w terminie o którym mowa w art. 86 ust. 10 obniżenia może dokonać w terminach określonych w art. 86 ust. 11 i ust. 13.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji Wnioskodawca ma wątpliwości kiedy u niego powstanie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących świadczone przez komandytariusza na rzecz Wnioskodawcy czynności.

Zatem mając na uwadze postanowienia art. 86 ust. 10 ustawy o VAT koniecznym jest ustalenie kiedy w odniesieniu do dokonanych przez komandytariusza na rzecz Wnioskodawcy czynności powstanie obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Stosownie do art. 7 ust. 9 ustawy o VAT, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, iż umowa na podstawie której zostaną przekazane Wnioskodawcy wskazane we wniosku nieruchomości zostanie zawarta na czas oznaczony na okres co najmniej 5 lat. Przedmiotowa umowa będzie spełniać następujące warunki określone:

  • w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm., dalej: ustawa o PDOF) - w odniesieniu do budynku,
  • w art. 23i ust. 1 ustawy o PDOF - w odniesieniu do obu gruntów.

Przedmiotowa umowa będzie stanowić, że prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku na zasadach określonych w przepisach podatkowych przysługuje komandytariuszowi. W przedmiotowej umowie znajdzie się zapis, zgodnie z którym korzystający z nieruchomości (tj. Wnioskodawca) na podstawie tej umowy, po jej zakończeniu, ma prawo nabyć nieruchomości będące przedmiotem umowy (tj. dwa grunty oraz posadowiony na nich budynek) za cenę określoną w ww. umowie, która to cena będzie:

  1. nie niższa od hipotetycznej wartości netto budynku w rozumieniu art. 23a pkt 6 ustawy o PDOF - w odniesieniu do ceny w części przypadającej na budynek,
  2. odbiegająca znacznie od wartości rynkowej obu gruntów - w odniesieniu do ceny w części przypadającej na oba grunty.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa umowa nie będzie zawierać zapisu, według którego z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione na Wnioskodawcę, jak bowiem wynika z powyższych wyjaśnień, nawet w razie zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy może nie przejść na Wnioskodawcę, jeżeli ten nie wyrazi woli jego nabycia. Opcja wykupu nie będzie realizowana w sposób automatyczny z chwilą uregulowania ostatniej płatności. Do wykupu będzie bowiem niezbędne złożenie przez Wnioskodawcę oświadczenia woli o nabyciu przedmiotu umowy (gruntów i budynku), jak i oświadczenie komandytariusza dotyczące przeniesienia własności, a więc do przejścia własności konieczne będzie zawarcie odrębnej umowy przeniesienia własności. Wnioskodawca ma prawo nabyć ww. przedmiot umowy, ale również ma uprawnienie nie składać ww. oświadczenia dotyczącego nabycia. Wnioskodawca będzie miał roszczenie o zawarcie ww. umowy przeniesienia własności przez komandytariusza. Natomiast komandytariusz nie będzie miał roszczenia o zawarcie takiej umowy przez Wnioskodawcę. Reasumując, nawet w razie zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy może nie przejść na Wnioskodawcę, jeżeli ten nie wyrazi woli jego nabycia.

Dokonując analizy powyżej przedstawionych okoliczności sprawy należy zauważyć, że powołane wyżej przepisy art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 7 ust. 9 ustawy o VAT wskazują, iż aby umowę leasingu zakwalifikować jako dostawę towarów, musi ona spełniać następujące warunki:

  1. umowa leasingu musi być zawarta na czas określony,
  2. w wyniku umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (leasing finansowy) lub przedmiotem leasingu są grunty,
  3. w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego.

Wymogi te mają charakter łączny. Wystarczy więc, aby tylko jeden z ww. warunków nie został spełniony, a umowa leasingu nie zostanie zakwalifikowana jako dostawa towarów w świetle art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Umowa zawarta przez Wnioskodawcę nie spełnia łącznie powyższych warunków. Przede wszystkim z wniosku nie wynika, aby zawarta z korzystającym umowa leasingu zawierała postanowienie, że z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego. Przedmiotowe stwierdzenie w zakresie warunku 3 odnosi się zarówno do gruntu (działek nr 16 i 18) jak i budynku magazynowo-produkcyjnego z częścią biurowo-socjalną oraz przynależnymi temu budynkowi urządzeniami budowlanymi w postaci wybrukowanego placu parkingowego i ogrodzenia. Co więcej, Wnioskodawca wskazał jednoznacznie, że opcja wykupu nie będzie realizowana w sposób automatyczny z chwilą uregulowania ostatniej płatności. Do wykupu będzie bowiem niezbędne złożenie przez Wnioskodawcę oświadczenia woli o nabyciu przedmiotu umowy (gruntów i budynku), jak i oświadczenie komandytariusza dotyczące przeniesienia własności, a więc do przejścia własności konieczne będzie zawarcie odrębnej umowy przeniesienia własności. Wnioskodawca ma prawo nabyć ww. przedmiot umowy, ale również ma uprawnienie nie składać ww. oświadczenia dotyczącego nabycia. Wnioskodawca będzie miał roszczenie o zawarcie ww. umowy przeniesienia własności przez komandytariusza. Natomiast komandytariusz nie będzie miał roszczenia o zawarcie takiej umowy przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie w odniesieniu do budynku magazynowo-produkcyjnego z częścią biurowo-socjalną oraz przynależnymi temu budynkowi urządzeniami budowlanymi w postaci wybrukowanego placu parkingowego i ogrodzenia nie spełniony zostanie warunek 2 gdyż budynek ten nie będzie podlegał amortyzacji podatkowej przez korzystającego czyli leasingobiorcę (Wnioskodawcę). Z zawartej umowy wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonywał będzie leasingodawca (komandytariusz).

Na podstawie powyższych okoliczności oraz powołanych przepisów należy zatem stwierdzić, że odpłatne udostępnienie Wnioskodawcy, nieruchomości (działek nr 16 i 18 oraz budynku magazynowo-produkcyjnego z częścią biurowo-socjalną oraz przynależnymi temu budynkowi urządzeniami budowlanymi w postaci wybrukowanego placu parkingowego i ogrodzenia) będącej własnością komandytariusza, nie spełnia warunków do uznania tej czynności za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym wymienioną czynność udostępnienia Wnioskodawcy nieruchomości – będącej przedmiotem wniosku – należy uznać za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Generalna zasada wynikająca z treści powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy, wskazuje, że obowiązek podatkowy powstawać będzie z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi.

Zgodnie z tą regulacją podatek stanie się wymagalny w rozliczeniu za okres dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady winien zostać rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Natomiast zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług:

  • telekomunikacyjnych,
  • wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,
  • najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
  • ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
  • stałej obsługi prawnej i biurowej,
  • dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego

-z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług,

Stosownie do treści art. 19a ust. 7 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Art. 2 pkt 31 ustawy wprowadza definicję faktury, przez którą rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zgodnie z art. 106a ustawy, przepisy rozdziału dotyczącego faktur stosuje się do:

  1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
  2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
    1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
    2. państwa trzeciego.


Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl pkt 4 ww. art. 106b ust. 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi (art. 106i ust. 7 pkt 1 ustawy).

Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy (art. 106i ust. 8).

Z wyżej wskazanych przepisów wynika, że obowiązek podatkowy z tytułu usług leasingu (lub umów o podobnym charakterze) powstaje na rzecz podatników i osób prawnych niebędących podatnikami z chwilą wystawienia faktury (lub z upływem terminu na jej wystawienie, gdy jej nie wystawiono lub wystawiono z opóźnieniem).

Zatem, w niniejszej sprawie moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług leasingu, będzie powstawać – zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy – co do zasady z chwilą wystawienia faktury dokumentującej tę usługę. Zatem w przypadku gdy komandytariusz będzie dokumentować świadczoną usługę poprzez wystawienie faktury VAT, z zachowaniem terminów określonych przepisami art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT – obowiązek podatkowy powstanie z dniem wystawienia faktury. Jeżeli natomiast faktura dokumentująca usługę leasingu zostanie wystawiona w terminie późniejszym, niż określony przepisami art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy lub nie zostanie wystawiona w ogóle – w takim przypadku, obowiązek podatkowy powstanie z upływem terminu wystawienia faktury określonego w art. 106i ust. 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności, na podstawie art. 19a ust. 7 ustawy o VAT.

Odnosząc się w konsekwencji do wątpliwości Wnioskodawcy odnośnie terminu w którym powstanie u niego prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących świadczone przez komandytariusza na rzecz Wnioskodawcy czynności stwierdzić należy, że prawo do przedmiotowego odliczenia powstanie u Wnioskodawcy w terminie określonym w art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, tj. w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytej od komandytariusza usługi powstał obowiązek podatkowy. Zatem w przedmiotowym przypadku prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu świadczonej na jego rzecz przez komandytariusza usługi leasingu nieruchomości powstanie u Wnioskodawcy w rozliczeniu za okres, w którym komandytariusz wystawi fakturę dokumentującą czynsz za używanie przedmiotowych nieruchomości wskazanych we wniosku, a gdy komandytariusz nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, prawo do odliczenia podatku naliczonego powstanie u Wnioskodawcy z chwilą upływu terminów wystawienia faktury, tj. nie później niż z upływem terminu płatności czynszu - jednakże nie wcześniej niż w rozliczeniu za okresy, w których Wnioskodawca otrzyma przedmiotowe faktury.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy odnośnie momentu w którym nabędzie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu świadczonej na jego rzecz przez komandytariusza usługi leasingu nieruchomości, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Końcowo wskazać należy, że niniejsza interpretacja nie dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych lub też prawnych gdyż jako przedmiot interpretacji w poz. 6 i 61 wniosku ORD-IN Wnioskodawca wskazał wyłącznie ustawę o VAT. Tym samym wszystkie odniesienia Wnioskodawcy do podatków dochodowych zostały potraktowane informacyjnie jako element przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 35-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj